Και ιδού γιατί κανένας πολιτικός δε τολμάει να τα βάλει με τις θρησκείες. Αλλά όλοι τις προσεταιρίζουνται φρόνιμα και πονηρά:
Οι μάντεις και οι θυσίες πριν από τη μάχη στους αρχαίους, οι σταυροί των σταυροφόρων, ο αγκυλωτός σταυρός, τα ημισέληνα των χαλίφηδων. Χθες μόλις ο Ναβουχοδονόσορας του Ιράκ δεν κράδαινε τον Αλλάχ δαμασκηνό σπαθί πάνω από τους άπιστους αμερικανούς;
Ωστόσο, για όλα αυτά τα μιλλεούνια των φανατικών οι θρησκείες είναι «λόγια μόνο και θεατρικά» που λέει ο Καβάφης. Ελάχιστα τους απασχολούν στην καθημερινή τους μέριμνα. Τους είναι δουλειά για τα Πανηγύρια και για τα Ραμαζάνια τους μόνο.
Έχεις ιδεί ταξιτζή πως κάνει το σταυρό του, όταν πέσει ξαφνικά στο δρόμο του κάποιο εικονοστάσι; Ωσάν να γράφει με το χέρι ακανόνιστες κουλούρες στη στηθαριά του.
Ο πιστός μιας θρησκείας σαν πνευματική μονάδα έχει το μηδενικό βάρος του γκραβιτόνιου. Όταν όμως τον ξυπνήσει ο κίνδυνος για το πιστεύω του και σχηματισθεί σε μάζα, τότε γίνεται κεντρί σκορπιού και άλογο Ούννων.
Ωστόσο στην κοινωνική του συμβίωση δεν ημπορεί ο άνθρωπος να ξεκορμίσει από τις θρησκείες. Όπως δεν ημπορούν τα άτομα να οργανωθούν σε ύλη χωρίς τη βαρυτική δύναμη.
Αυτό το απόδειξε το πιο δυσοίωνο πείραμα της ιστορίας. Είναι η επιστροφή των μαζών της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης μετά την Περιστρόικα στις εκκλησίες και στις μετάνοιες. Εξέχασε εκείνος ο τραγικός λαός ότι την εποχή του Ρασπουτίν και του Στολύπιν για να τον κρατάει ο τσάρος μουζίκο, τον είχε συνηθίσει σε κάθε σταύλο αγελάδας νά “χει ένα εικόνισμα αγίου κι ένα καντήλι αναμμένο; Όχι, δεν το εξέχασε. Αλλά δεν ημπορεί να πάει κόντρα στη βαρυτική δύναμη της φύσης και στην αγιάτρευτη νόσο της συνήθειας. Την πιο βαριά νόσο και την πιο καθολική:
«Εδώ χάμου δυο κορφές
το Ζακόνι κι οι Γραφές,»
καθώς λέει το σαρκαστικό πικρόγελο του Βάρναλη.
Τον ισχυρότερο όμως δεσμό ανάμεσα στη βαρυτική και στη θρησκευτική δύναμη τον δίνει η αλήθεια πως η βαρύτητα γεννά τους αστέρες, και η βαρύτητα τους σκοτώνει.
Προκειμένου για τον άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι ο φόβος εγέννησε τη συμβίωση των ανθρώπων κάτω από τη εξουσία του ιερέα-μάγου, και ο φόβος θα την σκοτώσει. Πώς;
Με τις θρησκείες και όλα τα αβυσσαλέα ψεύδη τους που θεμέλιωσαν έναν πολιτισμό σαν το ξενοδοχείο που κατάρευσε στο Λουτράκι.
Εδώ τα πράγματα γίνουνται άκρως δυσάρεστα. Και όπου θ’αρχίσεις να παραμιλάς, καλύτερα να πάψεις να μιλάς.
Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει και το συνάνθρωπο, ένα μόνο του μένει να κάνει:
Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη του σκότους των θρησκειών.
Να πετυχαίνει έτσι την ισορροπία που πετυχαίνεται στον Ήλιο μας με την πάλη ανάμεσα στην άμυνα του φωτός και στην επίθεση της βαρύτητας.
Τότε έχουμε τις καλές ελπίδες.
Του αλησμόνητου Δημήτρη Λιαντίνη. Από τα «Ελληνικά» του. Από τη σελίδα F/b του εκλεκτού φίλου μου κ. Γιώργου Μπαϊζάνου. Τον ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο αυτό κείμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου