Σύμφωνα με τους χριστιανούς
θεωρητικούς, ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στον κόσμο το πνεύμα της αγάπης. Στο
άρθρο αυτό όμως, θα δείξουμε, ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής
Διαθήκης» προκύπτει, ότι ο Ιησούς Χριστός όχι μόνον δεν ήταν κήρυκας αγάπης
όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προέβαινε σε κηρύγματα απίστευτου μίσους,
διχασμού και ανθελληνισμού.
«Ήταν μερικοί έλληνες μεταξύ εκείνων
που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον
Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: ‘Κύριε,
θέλουμε να δούμε τον Ιησού’. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο
Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς:
‘Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23).
Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται
οι ρωμιορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να δείξουν, ότι ο Ιησούς δήθεν
αγαπούσε τους έλληνες.
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι δεν
πρόκειται για έλληνες στο γένος και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το
κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι
«έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή;
Λίγες παραγράφους νωρίτερα, από την αρχή του ιβ΄ και εντεύθεν μας πληροφορεί,
ότι επρόκειτο για το Πάσχα τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή. Και συνεχίζει: «Την
επομένη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή, όταν άκουσαν ότι έρχεται
ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς
προϋπάντησή του κι έκραζαν: ‘Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος, που
έρχεται στο όνομα του Κυρίου (του Γιαχβέ), ο βασιλεύς του Ισραήλ’. Ο δε
Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι εκάθησε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη
φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι
όνου».
Τo κείμενο μάς μιλάει για το βασιλέα
του Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και για τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη
θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους έλληνες και το «ελληνικό
Πάσχα», που εορτάζουν οι σύγχρονοι ρωμιοί, μόνον οι ρωμιοορθόδοξοι κύκλοι
μπορούν να «ερμηνεύσουν».
Με ορμητήριο τις εβραϊκές κοινότητες
στην Ελλάδα.
Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως.
«Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στη Θεσσαλονίκη
όπου ήταν η συναγωγή των ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’
αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές»
(«Πράξεις» ιζ΄1-2).
Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα την
συναγωγή των ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση, στέγαση,
προστασία και ποίμνιο («Πράξεις» ιζ΄17) και στη συνέχεια όταν πήρε θάρρος,
άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με
τους θαμώνες και τους περαστικούς.
Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι
προσήλυτοι ήταν ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις»
ιη΄2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του
μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις» ιη΄7). Σε όλες τις
πόλεις «διελέγετο εν τη συναγωγή»: («Πράξεις» ιη΄4, ιη΄19, ιη΄26,
ιθ΄8).
Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που
συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα
δεν μιλούν για την Ελλάδα. Γράφτηκαν στα ελληνικά από εβραίους συγγραφείς
(όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν) επειδή οι εβραίοι για αιώνες είχαν
χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν, τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν,
πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους που προσπαθούσαν να την
καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής
Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς
και τους παράγγειλε τα εξής: «Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη
των σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της
γενεάς του Ισραήλ». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6).
Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς
εφεσίους, φιλιππησίους, θεσσαλονικείς ή κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει
στους έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους εβραίους που ζουν στις ελληνικές
πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο χριστιανισμό, όχι από δική
τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους
τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται
δηλαδή αναφορά για εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι εβραίοι της Εφέσου κι όχι
οι έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται
για τους εβραίους της Κορίνθου. Οι έλληνες δεν είχαν καμμία σχέση με όλα
αυτά.
Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους έλληνες το
γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία
ΚΕ΄» «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους ιουδαίους» («μηδενί
λαλούντες το λόγο ει μη μόνον ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει:
«Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το
Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι κύπριοι και κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς
τους ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και
διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα εβραϊκά τους ονόμαζαν
έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας
Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπουν στη συναγωγή
των ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους
ιουδαίους κι από τους έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς έλληνες στη
συναγωγή. Είναι καταφανές, πως πρόκειται για εβραίους, που έχασαν τη γλώσσα
τους και μιλούσαν ελληνικά.
Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί
ρωμιοί, που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες χριστιανική
προπαγάνδα έχουν «πεισθεί», ότι το Πάσχα είναι ελληνική εορτή. Οι έλληνες
όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν έλληνες λοιπόν εκείνοι
που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι
ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως ελληνικά και τίποτε περισσότερο.
Αποκαλούνται έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους εβραίους,
που δεν μιλούσαν την ελληνική Γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και
μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των
άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των ελλήνων όπως θα
αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Ιησούς:
Ένας μεγάλος ανθέλληνας.
Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο
Ιησούς για τους αυθεντικούς έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και ο Μάρκος
(ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την
θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική ελληνίδα, όχι
εβραία που μιλούσε ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «ελληνίδα
συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26).
Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το
πρωτότυπο κείμενο μιλάει για ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη
νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το
«ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις» οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το
κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.
Η γυναίκα αυτή λοιπόν, έπεσε στα πόδια
του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο
Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η
αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι
μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι
εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα
του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και
να το δίνεις στα σκυλιά». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά)
(«κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε
τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από
το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε
η κόρη της από την ώρα εκείνη».
Η συμπεριφορά του «υιού του θεού» στο
περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους
έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το
τραπέζι των κυρίων τους, των εβραίων!
Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια
συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του,
όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι έλληνες ιατροί, άλλα
και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο
συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το
ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα
σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματός τους
επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το
σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται
αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα
καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα
σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του
Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η χριστιανική Θεία Χάρις;
Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29)
διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους έλληνες: «Μέχρι και έλληνες
έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο».
Η σκληρότητα αυτή του Ιησού δεν είναι
μοναδική στην «Καινή Διαθήκη», αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα
συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του
όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία που δίδασκε («κατά Ματθαίο» ιβ΄46-50,
«κατά Μάρκο» γ΄31-35 , «κατά Λουκά» η΄19-20). Στο «κατά Ιωάννη» β΄4, όταν του
μιλάει η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στο Ευαγγέλιο, ο
Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα,
γυναίκα;».
Η εικόνα του 14ου αιώνα από τη Μονή
Τιμίου Προδρόμου των Σερρών αναπαριστά τον Ιησού να κάνει πράξη αυτά που λέει
στο Ευαγγέλιο: Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς -
έλληνες δηλαδή.
Ιησούς:
Σκληρός και εκδικητικός
Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της
εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης), το συναντούμε στο επεισόδιο με τη συκιά
οπού ο Ιησούς την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να
φάει. Και να φαντασθεί κανείς ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά
Ματθαίο» κα΄18-20, «κατά Μάρκο», ια΄13-14, 20-23).
Το θαύμα θα ήταν να περάσουν την άλλη
ημέρα κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία εναντίον μάλιστα αψύχου
πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο γνωρίζω: στο μαστίγωμα της θάλασσας
στον Ελλήσποντο για τιμωρία από τον πέρση Βασιλιά.
Γενικός
διχασμός, διχόνοια και διαίρεση
Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς,
δίνει «μηνύματα» («γραμμή» κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας.
«Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («κατά Ματθαίο» ιβ΄30)
εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των
διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ.
Μπους.
Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός
του ήταν να σπείρει το διχασμό και τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους:
«Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη Γη και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («κατά
Λουκά» ιβ΄49-50). Τι φρικαλέα απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να
επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σας βεβαιώνω,
ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στο εξής μια οικογένεια
με πέντε μέλη θα χωριστεί σε δύο παρατάξεις: Τρεις εναντίον δύο και δύο
εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον
πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την
πεθερά της» («κατά Λουκά» ιβ΄51-53).
Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει
(ι΄34-38): «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γη. Δεν ήλθα να βάλω
ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα
του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της».
Με εκπλήσουσα σαφήνεια ο Ιησούς
προτρέπει σε μίσος όλους τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα
και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και τη γυναίκα και τα
παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του
(φαντασθείτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι
μαθητής μου» («κατά Λουκά» ιδ΄26).
Και ο Ιωάννης, άξιο τέκνο του δασκάλου του δίνει την τερατώδη εντολή: «Μην
αγαπάτε τον κόσμο και ότι ανήκει στον κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν
αγαπά τον Θεό». («Α΄επιστολή Ιωάννη» β΄15-16).
|
«Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη
στη Γη. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον
άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την
πεθερά της. »
Ιησούς (Ματθ. ι΄ 34-38.)
|
Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές
δεν ήταν παρά μια ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών, που μαζί με τον δάσκαλό
τους δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως, οι άνθρωποι
αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι
μαθητές του τι μέλλει να γίνει, είπαν: ‘Kύριε, να τους χτυπήσουμε με τα
μαχαίρια;’ κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το
δεξί αυτί» («κατά Ματθαίο» κστ΄51, «κατά Μάρκο» ιδ΄47, «κατά Λουκά» κβ΄49-50,
«κατά Ιωάννη» ιη΄10). [ Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς
μόνο στον Λουκά (κβ΄51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δυστυχής δούλος παραμένει
χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στο
«κατά Χριστιανών» ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη
σύλληψη του Ιησού;». ]
Θα αντέτεινε ίσως κανείς, ότι οι
μαθητές οπλοφορούσαν χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι,
ότι όχι μόνον το γνώριζε, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος
έχει χρήματα ας τα πάρει. Το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει,
ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («κατά Λουκά»
κβ΄36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης» προέτρεπε
τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία πουλώντας ακόμη και τα ρούχα
τους για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα.
Αλλά ο εξοπλισμός αυτός –έστω και για
άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήσει στο μάγουλο, όχι μόνο
να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήσει και στο
άλλο»; («κατά Λουκά» στ΄29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια του Ιησού
στα κατηχητικά. Όταν κάποιος από τους υπηρέτες του Αρχιερέα όμως του έδωσε
ένα χαστούκι, «ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Αν είπα κάτι κακό πες μου ποιο ήταν
το κακό κι αν είπα κάτι καλό, τότε γιατί με δέρνεις;» («κατά Ιωάννη»
ιη΄22-23). Δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως συνέστησε στους μαθητές του να
κάνουν, αλλά ζήτησε τον λόγο: «γιατί με δέρνεις;».
Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν,
προκύπτει ότι η διδασκαλία του Ιησού, πέραν του ανθελληνικού μένους της,
είναι γεμάτη από κακία, μίσος, διχόνοια, διχασμό, απειλή κατά των ανθρώπων
και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η
ομόνοια, η ειρήνη, που –όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η εκκλησία- έφερε για
πρώτη φορά στον κόσμο πού είναι;
Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις αγάπης του
Ιησού: «Αγαπάτε αλλήλους» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34, ιε΄17). Διαβάστε όλο το
απόσπασμα και θα διαπιστώσετε, ότι τόσον αυτό, όσο και κάποια άλλα παρόμοια
αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους.
«Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού
δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά
μου.»
Iησούς (Λουκ. ιθ΄ 27).
Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται
μόνον μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους,
καθώς εγώ σας αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα
ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («κατά
Ιωάννη» ιγ΄34-35). Για όλους τους άλλους, φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους
εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και
κατασφάξτε τους μπροστά μου» («κατά Λουκά» ιθ΄27).
Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα
αγάπης στην αρχαία γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’
αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». «Φιλοκτήτης» Σοφοκλέους στ.
94-95). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως το «ειρήνη υμίν» του Ιησού («κατά
Ιωάννη» κ΄20) δεν μας αφορά. Δεν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στον στενό εβραϊκό
κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι
όφειλαν να είναι μονιασμένοι.
Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγματικότητα η
χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας.
Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους
ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον
συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 χρόνια
ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί
πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο,
συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε
-παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα, ότι
ο Ιούδας δεν συγχωρείται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε.
Η ζωή είναι δώρο του θεού -λένε- ανήκει στο θεό και κανένας δεν έχει το
δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται
συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιρείς όμως τη ζωή η τις ζωές των άλλων,
γιατί συγχωρείσαι; Εκείνες, πού είναι επίσης δώρα του θεού, έχεις δικαίωμα να
τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί
αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου
Κωνσταντίνου.
Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από
ρωμιορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς
ήταν ένας εβραίος. Όταν η σαμαρείτιδα τόνισε την ιουδαϊκή του καταγωγή,
εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη»
εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και οι
ρωμιορθόδοξοι επιμένουν πως ήταν έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να
ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής οι
ρωμιοί επιμένουν, πως είναι εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας»
γ΄29) και ο εβραίος Ιησούς, ότι ήταν έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό
του!
Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ ελληνική
σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο
πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ,
γιατί καμμιά άλλη πηγή πλην των εβραϊκών δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια
από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους ήταν ένας εβραίος και αυτό
το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του, που τόσο υπερήφανα άλλωστε
γιορτάζουμε την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους.
Οι επαγγελματίες προπαγανδιστές του χριστιανισμού, αλλά και άλλοι
συνοδοιπόροι τους μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των
τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας
με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους
έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές
οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος.
Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως,
καθηγητές κ.λ.π.. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα
βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης. Κι
όμως επιμένουν. Δυστυχώς εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου