Είναι όμως έτσι; Όταν διαβάζουμε χωρίς να κατανοούμε, είναι σαν να τρώμε χωρίς να χωνεύουμε.
Ας διαβάσουμε, λοιπόν, την Έμπνευση κι ας μάθουμε.
Οι εβραϊκές γραφές, εκτός από το ότι "δόθηκαν με την έμπνευση του Θεού," λέγεται ότι είναι "επικερδείς για διδασκαλία." Βρίσκουμε όμως πολλά περίεργα διδακτικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτού του πάσχα της Εξόδου μέσα στις Εβραϊκές γραφές.
Στην Έξοδο, κεφάλαιο 12 με τίτλο Το πρώτο Πάσχα των Εβραίων έχουμε μια μπερδεμένη και απίστευτη ιστορία. Ο Γιαχβέ λέει στον Μωυσή ότι "την δέκατη μέρα αυτού του μήνα, καθένας να πάρει από ένα αρνί... θα το κρατήσετε ζωντανό ως την δέκατη τέταρτη μέρα του μήνα, και το βράδυ θα το σφάξετε. Μετά θα πάρετε λίγο από το αίμα του και θα αλείψετε τις δύο παραστάδες και το ανώφλι της πόρτας σε κάθε σπίτι όπου θα φάτε το αρνί ή το κατσίκι."
Για την προπαρασκευή ο Γιαχβέ δίνει ιδιαίτερες συστάσεις: "Και να τώρα με ποιον τρόπο θα το φάτε: Θα είστε ζωσμένοι τη ζώνη σας, με τα σανδάλια στα πόδια και με το ραβδί στο χέρι." (12:11). Και κατηγορηματικά διακηρύττει: "Αυτή θα είναι η γιορτή του Πάσχα, για να τιμήσετε εμένα, τον Γιαχβέ". Όπως βλέπουμε στις παραπάνω παραγράφους ο Γιαχβέ τους διατάζει ότι πρέπει να υπάρξει ένα διάστημα τεσσάρων ημερών μεταξύ της "λήψης" του αρνιού την δέκατη ημέρα του μήνα, και του σφαξίματος την δέκατη τέταρτη ημέρα. Αλλά ο Γιαχβέ είτε το αγνόησε αυτό, ή το ξέχασε, ή αλλάζει γνώμη, διότι λέει: "Κι εγώ τη νύχτα εκείνη θα περάσω μέσα από την Αίγυπτο και θα θανατώσω κάθε πρωτότοκο στη χώρα. και η ημέρα αυτή θα είναι εις μνημόσυνο σε σας." (12:12,14). "Τότε ο Μωυσής κάλεσε όλους τους πρεσβυτέρους του Ισραήλ," και είπε σ' αυτούς να πάρουν "ένα αρνί κατά την οικογένειά σας, και σφάξτε το για το πάσχα," και να αλείψουν το αίμα στις παραστάδες της πόρτας (12:21). "Τα μεσάνυχτα της ίδιας νύχτας, ο Γιαχβέ θανάτωσε κάθε πρωτότοκο αγόρι στην Αίγυπτο" (12:29). Αυτό σαφώς αποδεικνύει ότι η ολόκληρη η συναλλαγή του πάσχα, από τις πρώτες εντολές του Γιαχβέ για τα αρνιά μέχρι την σφαγή των πρωτότοκων τα μεσάνυχτα πραγματοποιήθηκε σε μια ημέρα, και το αργότερο την "δέκατη ημέρα" -- το διάστημα των τεσσάρων ημερών ξεχνιέται και απαλείφεται. Αλλά πώς μπορούσε ένα τέτοιο πράγμα να είναι δυνατό; Βλέπουμε τα 2.500.000 ανθρώπων να διασκορπίζονται σε μια πολύ μεγάλη περιοχή Ο Γιαχβέ εμφανίζεται κάποτε κατά την διάρκεια της ημέρας (την δέκατη), και λέει στον Μωυσή και τον Ααρών: "Λαλήσατε προς πάσαν την συναγωγήν του Ισραήλ," δίνοντάς τους τις διαταγές ζωής και θανάτου και τις μικρές οδηγίες μαγειρέματος του πάσχα, τις οποίες πρέπει να εκτελέσουν εκείνη την ίδια ημέρα "την νύκταν" για να αποφύγουν την σφαγή των πρωτότοκων. Κατόπιν Ο Μωυσής κάλεσε όλους τους πρεσβύτερους του Ισραήλ και τους επανέλαβε τις οδηγίες.
Εκείνη την εποχή των σκηνιτών Εβραίων δεν υπήρχαν ραδιόφωνα, ή σταθερά τηλέφωνα, ή κινητά τηλέφωνα, ή τηλεοράσεις για να βοηθήσουν να διαδοθεί αυτή η διαταγή με όλες τις λεπτομέρειές της στον επικεφαλής κάθε οικογένειας του Ισραήλ, που ήταν διασκορπισμένοι σε όλες τις πόλεις της Αιγύπτου, έτσι ώστε να διαλέξουν 241.420 ενιαύσια αρσενικά αρνιά χωρίς ψεγάδια, να τα σφάξουν και να τα μαγειρέψουν, σύμφωνα με τις εξ ολοκλήρου νέες συνταγές (12:8-10), και να ρίξουν το αίμα, με αυτόν τον νέο τρόπο, στους παραστάτες των θυρών, έτσι ώστε, λέει ο Γιαχβέ, "όταν δω το αίμα, θα σας προσπεράσω. Έτσι θα γλιτώσετε από το χτύπημα του θανάτου, όταν θα τιμωρώ την Αίγυπτο." Πώς αυτές οι μοιραίες διαταγές παραδόθηκαν "στην Ισραηλινή κοινότητα" εκείνη την ημέρα, ένας Γιαχβέ ξέρει μόνο, δεδομένου ότι δεν μας αποκαλύπτεται στην Έμπνευσή του.
Αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό κομμάτι των εβραϊκών γραφών, που δίνεται προς μόρφωσή μας, κυρίως των παιδιών μας. Εκείνη την ίδια νύχτα "τα μεσάνυχτα ο Γιαχβέ θανάτωσε κάθε πρωτότοκο αγόρι στην Αίγυπτο: από τον πρωτότοκο του Φαραώ ως τον πρωτότοκο γιο του αιχμαλώτου. και τα πρωτότοκα των κτηνών," των Αιγυπτίων (Έξοδος 12:29), αν και αυτά τα ίδια ζώα ήταν ήδη σκοτωμένα από κάθε μια από τις διάφορες προγενέστερες πανούκλες: "και ψόφησαν όλα τα ζώα των Αιγυπτίων" (Έξοδος 9:6). Έπειτα αυτά τα νεκρά ζώα είχαν καεί (9:9). Μετά όλα σκοτώθηκαν πάλι από χαλάζι (9:25). Μόλις αυτό το μοιραίο διάταγμα του Γιαχβέ εκτελέσθηκε, εκείνα τα μεσάνυχτα, "Εκείνη τη νύχτα ξύπνησε ο Φαραώ" (εκείνη την ίδια νύχτα)... και κάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών μέσα στη νύχτα (την ίδια νύχτα, μετά τα μεσάνυχτα), και είπε, «Να σηκωθείτε, και να φύγετε από τον λαό μου, κι εσείς και οι Ισραηλίτες, και να πάτε να λατρεύσετε τον Γιαχβέ, όπως το ζητήσατε" (12:30,31) --"και ζητήστε μία ευλογία και για μένα" (12:32), πρόσθεσε, ίσως ειρωνικά. Δεδομένου ότι "οι Αιγύπτιοι πίεζαν τον λαό, για να τους βγάλουν γρήγορα από την χώρα, διότι έλεγαν, ημείς όλοι θα πεθάνουμε" (12:33), η βιασύνη έγινε η διαταγή της ημέρας, ή μάλλον εκείνης της ίδιας νύχτας.
Έτσι, μόλις χορηγήθηκε στον Μωυσή η βασιλική άδεια, μετά τα μεσάνυχτα, πρέπει αμέσως να δώσει διαταγές πορείας στα διεσπαρμένα εκατομμύρια του Ισραήλ. Αυτοί ήταν στα σπίτια τους σε όλη την επικράτεια της Αιγύπτου, ντυμένοι και έτοιμοι, σε "άγρυπνη αναμονή" γιατί δεν ήξεραν ποια επίδραση θα είχε επάνω στον Φαραώ η σφαγή των πρωτότοκων. Και οι άνθρωποι ήταν κάτω από την αυστηρή εντολή: "Και κανένας από σας δεν θα βγει της πόρτας του σπιτιού του μέχρι το πρωί." Αλλά με κάποιον παράξενο και αναποκάλυπτο τρόπο, είτε με θαύμα είτε με τηλεπάθεια, η θεία εντολή μέσω του Μωυσή σε όλα τα εκατομμύρια του Ισραήλ μεταδόθηκε (δεύτερη φορά σε μια ημέρα) να πάρουν "όλα τα ασημένια και χρυσά αντικείμενα, και ρούχα. κι έτσι τους έγδυσαν τους Αιγυπτίους" (12:35,36). Μετά από αυτό πρέπει όλοι να κινητοποιηθούν αμέσως στην μεγάλη πόλη Ραμεσσή. Έτσι εκείνη την ίδια ημέρα, κάπως, όλο το πλήθος του Ισραήλ, 2.414.200 απ' αυτούς, "πήρε ο λαός στους ώμους τις γαβάθες με το ζυμάρι, πριν προλάβει να φουσκώσει" (12:33,34), με το πλιάτσικό τους, με τους γέρους και τους εξαθλιωμένους τους, τα θηλάζοντα μωρά τους, τους αρρώστους τους, τις λεχώνες γυναίκες τους και τις ετοιμόγεννες (διότι σε έναν τέτοιο πληθυσμό υπάρχουν αμέτρητες γεννήσεις κάθε ώρα, και η Έμπνευση μας λέει ότι "οι εβραίες γυναίκες είναι δραστήριες" σε αυτό) -- ολόκληρο το μικτό πλήθος, σέρνοντας μαζί τους «πάρα πολλά κατσίκια, πρόβατα και βόδια» και όλα τα κοπάδια τους, ακόμα και πάρα πολλά κτήνη, δεν υπήρξε ούτε μια οπλή να την αφήσουν πίσω, στην θεία εντολή, άρχισε τον μεγαλύτερο ημερήσιο άθλο του κόσμου.
Κατ' αρχάς, από όλη την Αίγυπτο, Ανατολή, Δύση, Βορρά, Νότο, "το ασκέρι του Γιαχβέ" μαζεύτηκε στην Ραμεσσή. Μια τέτοια κινητοποίηση είναι χωρίς κανένα αντίστοιχο στην Παγκόσμια Ιστορία, ιερή ή βέβηλη, από την εποχή που τα ζώα του Νώε συγκεντρώθηκαν από τις τέσσερις γωνίες της γης στην διάσημη κιβωτό του, για το οποίο, όμως, είχαν μια ολόκληρη εβδομάδα! Φθάνοντας στην Ραμεσσή κάπως, ιδού, "την ημέρα ακριβώς. ο λαός του Γιαχβέ βγήκε κατά ομάδες από τη χώρα" (12:41). Για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία γι αυτό, η θεία διαβεβαίωση παρέχεται για δεύτερη φορά στο ίδιο κεφάλαιο: "Εκείνη ακριβώς την ημέρα έβγαλε ο Γιαχβέ τους Ισραηλίτες κατά ομάδες από την Αίγυπτο" (12:51). Και βάδισαν από την Ραμεσσή κατά μήκος των αμμόλοφων στην Σουκκώθ, η οποία, σύμφωνα με τους χάρτες των εβραϊκών γραφών, φαίνεται να είναι περίπου 50 χλμ. μακριά. Αλλά προφανώς αυτό δεν ήταν "έξω από το έδαφος της Αιγύπτου." Ήταν καταφανώς ακόμα μέσα στην Αίγυπτο, στα δυτικά σύνορα της Ερυθράς θάλασσας. Διότι όταν ο Φαραώ και ο στρατός του "καταδίωξε τους Ισραηλίτες" (Έξοδος 14:8), οι υιοί ήταν ακόμα στην αιγυπτιακή πλευρά, και το θαύμα του "διαχωρισμού των υδάτων" της Ερυθράς θάλασσας έπρεπε να εκτελεσθεί για να επιτρέψει στο πλήθος του Γιαχβέ να μεταφερθεί στην ανατολική ή αραβική πλευρά της Ερυθράς θάλασσας.
Το ασκέρι του Γιαχβέ βάδιζε όχι όπως ένας άτακτος όχλος σκλάβων φυγάδων, που βιάζονται να δραπετεύσουν, αλλά υπερήφανοι σε τυπική γραμμή πορείας, όπως βαδίζει ο Στρατός.
Εάν βάδιζαν σε πυκνή διάταξη, ας πούμε, πενήντα άνθρωποι ο ένας δίπλα στον άλλον, με ένα διάστημα μόνον ενός μέτρου μεταξύ των συνεπτυγμένων τάξεών τους, θα υπήρχαν 48.284 σειρές, οι οποίες θα διαμόρφωναν μια ουρά 45 περίπου χλμ. μακριά! Αλλά η αλήθεια είναι ακόμα πιο αξιοπρόσεκτη, εάν οι εβραϊκές γραφές είναι ακριβείς: διότι το Εβραϊκό κείμενο λέει: "Και ανέβησαν οι υιοί Ισραήλ παρατεταγμένοι πέντε σε μια σειρά εκ της γης Αιγύπτου" (Έξοδος 13:18) -- πράγμα που θα έκανε την ουρά 450 χλμ. μακριά! Ένα τέτοιο πλήθος, με όλα τα φορτία του, δεν θα μπορούσε να βαδίσει μέσα στην άμμο της ερήμου πάρα πολλά χιλιόμετρα ημερησίως - ας πούμε δέκα, ή δεκαπέντε κατ' ανώτατο όριο. Επιπλέον, οι μπροστινές σειρές πρέπει να βάδιζαν και τα 45 ή 450 χλμ. προτού μπορέσουν ακόμη και να αρχίσουν να βαδίζουν καν οι πίσω σειρές. Έτσι μετά βίας οι μισοί από το "πλήθος του Γιαχβέ" θα μπορούσαν να πάνε μακριά από το σημείο εκκίνησης την πρώτη ημέρα, ακόμα κι αν είχαν αρχίσει νωρίς.
Αλλά έπρεπε πρώτα να συγκεντρωθούν στην Ραμεσσή από όλη την Αίγυπτο -- εκατοντάδες χιλιόμετρα ουρά -- και δεν ξέρουμε πόσο μέρος εκείνης της θαυμάσιας ημέρας έμειναν στο ραντεβού τους. Ολόκληρο το πλήθος θα ήταν αδύνατο να φθάσει στην Σουκκώθ, κάπου, σύμφωνα με το κείμενο, "έξω από το έδαφος της Αιγύπτου," μέχρι την δεύτερη ή τρίτη ημέρα, ή την επόμενη εβδομάδα, ή τον επόμενο μήνα, ακόμα κι αν θα μπορούσαν όλοι να είχαν κινητοποιηθεί στην Ραμεσσή εκείνη την "ίδια ημέρα," όπως λέγεται ότι έκαναν. Όσο για το πόσα ατέλειωτα χιλιόμετρα η ουρά εκτεινόταν με τα εκατομμύρια των προβάτων και των κτηνών, που δεν βάδιζαν σε τυπική γραμμή μάχης, φυσικά, εκτός αν θεϊκά φροντιζόταν, δεν έχουμε καμία αποκάλυψη, ούτε επαρκή στοιχεία για να υπολογίσουμε.
Η θεία αποκάλυψη δεν μας λέει τι έτρωγαν τα εκατομμύρια των ζώων στην παρατεταμένη πεζοπορία προς την Ερυθρά θάλασσα, κατά μήκος της ερήμου, με την πενιχρή βλάστηση. Ούτε οι υιοί του Γιαχβέ ήταν εφοδιασμένοι καλύτερα. Είχαν μόνον λίγα άζυμα στους ώμους τους, "επειδή εδιώχθησαν εξ Αιγύπτου, και δεν ηδυνήθησαν να βραδύνωσιν, ουδέ εφόδιον προητοίμασαν εις εαυτούς" (Έξοδος 12:39).
Τέλος, μια αξιοπρόσεκτη περίσταση πρέπει να σημειωθεί εδώ.
Αυτοί οι πρόσφυγες σκλάβοι παρουσιάζονται ότι είχαν δικούς τους σκλάβους που τους έπαιρναν μαζί τους. Ο προνοητικός Γιαχβέ τους, στο διάταγμά του τού πάσχα, τον πρώτο -πρώτο κανονισμό που τους έδωσε ποτέ, καθώς έφευγαν από την σκλαβιά της Αιγύπτου, προνόησε για την τήρηση μιας ευσεβούς τελετής. "Αυτός είναι ο κανονισμός για το Πάσχα: κανένας ξένος δεν πρέπει να συμμετάσχει στο δείπνο του Πάσχα. Ο δούλος που έχει αγορασθεί με χρήματα, αν κάνει περιτομή μπορεί να φάει. αν κάποιος ξένος μένει μαζί σας, και θέλει να γιορτάσει του Πάσχα του Γιαχβέ, πρέπει αυτός και όλοι οι αρσενικοί στην οικογένειά του να ΠΕΡΙΤΜΗΘΟΥΝ." (Έξοδος 12:44-48). Έτσι από τότε εμείς οι Έλληνες φυλάσσουμε με εβραϊκή θρησκευτική ευλάβεια το «αύτη είναι η νυξ εκείνη του Γιαχβέ, ήτις πρέπει να φυλάττηται παρά πάντων των υιών Ισραήλ εις τας γενεάς αυτών». Το μόνο που έχουμε αποφύγει μέχρι στιγμής είναι η περιτομή. Κακώς όμως, πολύ κακώς, διότι έτσι δεν ακολουθούμε τον Λόγο του Γιαχβέ, «εάν τις ξένος θέλη να κάμη το πάσχα εις τον Γιαχβέ, ας περιτμηθώσι πάντα τα αρσενικά αυτού.» (Έξοδος 12:48).
Καλή Ελληνική Ανάσταση για όσους κατανοούν.
Φιλικά John Atheos
Κάδμος Κοτρόπουλος. Facebook
Ομάρ Καγιάμ (1070-1123)
Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη από τα έθιμα.
