Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Πριν από 6000 χρόνια δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένας θεός μόνο, που αποφάσισε να δημιουργήσει το Σύμπαν και… τον Άνθρωπο. Το σύμπαν το έφτιαξε σε πέντε μέρες και τον άνθρωπο (ένα ζευγάρι) σε μία. Την έβδομη μέρα ξεκουράστηκε! Από τους απογόνους των δύο αυτών ανθρώπων γεννήθηκε ένας λαός με τον οποίο ο θεός σύναψε ειδικές σχέσεις. Ήταν ο εκλεκτός λαός που έκτοτε θα ορίζει σαν παιδί του και θα τον προστατεύει από τους άλλους λαούς που στην διάρκεια του χρόνου θα δημιουργηθούν από τους γεννήτορες Πατέρες. Γεννήτορες όλων είναι οι γνωστοί βιβλικοί Πατέρες ή Πατριάρχες.

Αυτές οι δύο επεμβάσεις του θεού (του σύμπαντος και του λαού του Ισραήλ) περιγράφονται στην Ιερή Βίβλο (Μεγάλο Βιβλίο) των Ιουδαίων και για τους τελευταίους αποτελούν, έτσι λένε, την ιστορία τους που με δυο λόγια έχει κάπως έτσι:

Πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά στην αρχή. Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τα παιδιά τους, τον Άβελ και τον Κάιν, ή και μέχρι τον Νώε, που ο θεός αποφάσισε να τους πνίξει όλους με έναν κατακλυσμό, σώζοντας μόνον την οικογένειά του μαζί με ένα ζευγάρι από κάθε ζώο του πλανήτη! Αλλά κι αργότερα δεν πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα (Σόδομα και Γόμορρα) και πολλές αιχμαλωσίες υπέστησαν σαν λαός από τότε που ο Αβραάμ κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων (Μεσοποταμία) και κατοίκησε στη χώρα της Χαναάν (Παλαιστίνη).

Στην αρχή μια πώληση του Ιωσήφ, από τα αδέρφια του, ήταν αρκετή ώστε ο εκλεκτός λαός του θεού να βρεθεί σκλαβωμένος στην Αίγυπτο, μέχρι να βρεθεί ο Μωυσής με τον οποίο θα επιχειρήσουν την Έξοδο και με τον Ιησού του Ναυή κατακτήσουν την Χαναάν για δεύτερη φορά!

Με την άνοδο των Ασσυρίων, πολύ αργότερα, οι Ισραηλίτες του Βόρειου Βασίλειου οδηγούνται στην εξορία, όπως ακριβώς κατακτήθηκαν και οι Ιουδαίοι του Νότιου Βασιλείου από τους Βαβυλώνιους, εξορισμένοι κι αυτοί στην Βαβυλώνα!

Από την Βαβυλώνα επιστρέφουν μετά την απελευθέρωση του Κύρου, βασιλιά των Μήδων και των Περσών που επιβλήθηκαν των Βαβυλωνίων.

Όπως πριν απ αυτήν την εξορία, με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, έτσι και τώρα μετά την απελευθέρωση από τη Βαβυλώνα, με την πνευματική καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, οικοδομούν το ναό του Σολομώντα, σύμβολο του Ιουδαϊσμού, δυναμώνοντας τους δεσμούς τους με τον μοναδικό θεό.

Η επόμενη αιχμαλωσία ήταν Ελληνική. Κάτω από την ηγεσία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλοι εξελληνίζονται και άλλοι παραμένουν πιστοί στις μονοθεϊστικές τους παραδόσεις. Οι τελευταίοι όμως θίγονται από τις καινοτομίες των Ελλήνων που κυριαρχούν σε βάρος της ιερής τους παράδοσης. Οι προκλήσεις του Αντίοχου ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε το μίσος, ωθώντας τους εθνικιστές Ιουδαίους με την αυστηρή καθοδήγηση των Ασμοναίων να αντιδράσουν με βία (Μακκαβαίοι)!

Δεν θα κυριαρχήσουν όμως για πολύ, γιατί γρήγορα θα βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των Ρωμαίων.

Σε ολόκληρη αυτήν την βασανιστική πορεία, ο λαός του Ισραήλ σαν εκλεκτός λαός του θεού θα βρίσκεται υπό την καθοδήγηση και την αποκαλυπτική παρουσία του θεού. Ο Νόμος του θα γίνει Νόμος για τους ίδιους και όπως ευελπιστούν και οι ίδιοι, η εμφάνιση του Μεσσία, σαν απεσταλμένο του θεού, θα εδραιώσει τον Ισραήλ σε ηγετική εξουσία του πλανήτη και η Βασιλεία του θεού θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο δοξάζοντας το όνομά του στους αιώνες των αιώνων, Αμήν!

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ....

Ωραία ιστορία για να πείσεις ένα αγράμματο λαό ότι είναι ο περιούσιος λαός του θεού, σε μία εποχή που ούτε βιβλία υπάρχουν ούτε η παραμικρή πληροφόρηση και κυρίως ούτε η κριτική σκέψη για πνευματική επεξεργασία των μυθευμάτων. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίσως να έπειθαν κάποιους απομονωμένους σε ερημικές τοποθεσίες, όπως εκείνες της Μέσης Ανατολής.

Σήμερα όμως όλα αυτά χρειάζονται αποδείξεις για να τεκμηριωθούν. Η ιστορία δεν γράφεται με μύθους, ούτε με κηρύγματα που γίνονται με την συναισθηματική φόρτιση της θρησκευτικής πίστης που δεν επιδέχεται αντίρρηση. Ακόμα και οι έρευνες που έγιναν για να τεκμηριωθεί κάτι από όσα κηρύττει αυτό το «ιερό βιβλίο» δεν απέδωσαν καρπούς. Όλα είναι μύθοι και ψέματα που επινοήθηκαν από το εβραϊκό ιερατείο. Η ιστορία, μόνον από την ελληνιστική εποχή και δώθε μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτού του ταλαίπωρου λαού που στην κυριολεξία ξύπνησε και ορισμένους που αποφάσισαν να εξελληνιστούν προκειμένου να μορφωθούν. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν από την εποχή των Μακκαβαίων (164) να επινοήσουν μύθους και θρύλους που να μοιάζουν με τους μύθους των γειτονικών λαών. Το πέρασμα τότε από τη μια θρησκεία στην άλλη γίνεται πιο ανώδυνα. Η συγκρητική θρησκειολογία απέδειξε ότι ολόκληρη η Παλιά Διαθήκη, όπως ονομάστηκε αργότερα, είναι επινοημένη από τους λαούς της Μεσοποταμίας και των πέριξ κατοικημένων χωρών της Παλαιστίνης.

Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο ότι δεν ισχύει τίποτα. Ούτε ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 6000 χρόνια, ούτε Χαλδαίοι υπήρχαν το 2100 που υποτίθεται κατέβηκε από την Ουρ ο Αβραάμ, ούτε σκλαβωμένους Εβραίους είχε ποτέ η Αίγυπτος. Επίσης, την εποχή που υποτίθεται ο Ιησούς του Ναυή κατακτά την Χαναάν η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό την κατοχή των Αιγυπτίων! Τι έξοδο επιχείρησαν και πώς μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας λαός ήταν χαμένος σαράντα χρόνια στην έρημο;

Ούτε μια επιγραφή δεν βρέθηκε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του ισχυρού κράτους του Δαβίδ, ούτε ένα σκεύος δεν ανασκάφτηκε προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο αμύθητος θησαυρός του Σολομώντα! Το μόνο που μπορούμε να δεχθούμε είναι ο λαός αυτός να ξεπρόβαλε από τις αυτόχθονες φυλές της περιοχής και κάποιοι επιτήδειοι (ιερατείο) τους έπεισαν ότι αποτελούν τον περιούσιο λαό του θεού, για να αντέξουν την δουλοκτητική μεταχείριση εκείνων που κάθε τόσο τους κυρίευαν!

Ούτε ένας δεν έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί, πώς είναι δυνατόν ένας λαός καθοδηγημένος από τον ίδιο το θεό να γίνεται μπαλάκι του πίνγκ πόνγκ ανάμεσα στους ισχυρούς της περιοχής.

Ακόμα και σήμερα, κανένας δεν απορεί, που σε τόσα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, κανένα δεν αναφέρει την ύπαρξη αυτού του περιούσιου λαού!

Πολλές φορές είτε από λάθος είτε εσκεμμένα έρχονται στο φως της δημοσιότητας «ανακαλύψεις» πως τάχα το ένα ή το άλλο επιβεβαιώνει τις γραφές και τότε η είδηση παίρνει την τιμητική της στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων. Όταν όμως αργότερα διαψευστεί είναι τόσο ανούσια η είδηση που γράφεται με μικρά γράμματα στις εσωτερικές σελίδες.

Έτσι το ψέμα επιβιώνει και η αλήθεια θάβεται!

Η ύπαρξή τους έγινε γνωστή όταν σήκωσαν κεφάλι μετά τις ελληνικές κατακτήσεις. Έπρεπε, εκεί να πάει κανείς για να τους γνωρίσει, αφού τίποτα δεν έβγαινε από τα πενιχρά όρια της ύπαρξής τους! Μόνο με τον εξελληνισμό ξύπνησαν κάποιοι και οι υπόλοιποι αντέδρασαν προκειμένου να αντισταθούν στις ελληνικές καινοτομίες. Πιστοί στην οπισθοδρόμηση επινόησαν τη Βίβλο. Ποτέ ιερό, θρησκευτικό βιβλίο δεν γράφτηκε με τόσο ηθικά ρυπαρό τρόπο ώστε οι σελίδες του, αντί να στάζουν αγάπη, στάζουν μίσος και έχθρα για όλους τους λαούς της γης! Όποιος δεν ήταν περιτμημένος Ιουδαίος ήταν εχθρός, όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και του θεού! Ήταν ένας «Εθνικός» που τον περίμενε η ρομφαία του θεού. Στο όνομα των εθνικών κυρίως ενσάρκωναν το μίσος για τους Έλληνες αρχικά και των Ρωμαίων αργότερα! Όταν αναφέρονταν στην ειδωλολατρία κατά νου είχαν αυτούς, όπως ακριβώς ένας σφαγέας σκέφτεται το γουρούνι που θα σφάξει! Απολίτιστοι νομάδες της ερήμου αποπειράθηκαν να διδάξουν τους Έλληνες για ηθική, για θεό και για νόμους! Άξεστοι και απολίτιστοι, αφομοιώνοντας την ελληνική γνώση επιδόθηκαν σε μία λυσσώδη πνευματική κλοπή αντιστρέφοντας κατάφορα την αλήθεια. Χωρίς οι ίδιοι να αποκτήσουν γλώσσα (μέχρι τότε μιλούσαν αραμαϊκά) χωρίς να γνωρίζουν γραφή στη διάρκεια της ολιγόχρονης ιστορίας τους, ξαφνικά τον 2ο και 1ο αιώνα φιλοδόξησαν να φωτίσουν την ανθρωπότητα! Το ελληνικό αλφάβητο, διακήρυτταν, οι Έλληνες από τον Μωυσή το διδάχτηκαν (Ευπόλεμος) και ο Ορφέας, ο ιδρυτής της ελληνικής θρησκείας, τον Μωυσή είχε δάσκαλο και όχι τον Μουσσαίο! Πυθαγόρας, Πλάτων και άλλοι αντέγραψαν τη Βίβλο, δίδαξαν αστρολογία στους Αιγυπτίους και φώτισαν τον κόσμο με τη σοφία τους!

Ο Επίλογος......

Παράξενο πράγμα αυτοί οι Εβραίοι! Στην μυθολογία τα πάνε πολύ καλά στην ιστορία χάλια!

Το 68 μετά τη νέα χρονολόγηση οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας την πόλη.

Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα παλαιότερα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για τη λευτεριά της Ιερουσαλήμ».

Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους ηρωικούς οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από τη Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους υπαγορεύθηκε να μην ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, ενώ μπροστά στο ναό τους ορθώνεται το μεγαλοπρεπές άγαλμα του μεγάλου Έλληνα θεού Δία και ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού!

Οι Εβραίοι διώχθηκαν ξανά από την Παλαιστίνη και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μετά από 1800 χρόνια, με τις παρεμβάσεις των θανάσιμων εχθρών τους, των εθνικών, θα αποκτήσουν ξανά πατρίδα! Ήταν το 1947.

Η συνέχεια του περιούσιου λαού τώρα είναι γνωστή στον καθένα μας!

Εν μέρει αυτός ο ατίθασος λαός κατάφερε να ελέγξει τον κόσμο συνειδησιακά, επινοώντας ακόμα δυο θρησκείες. Τον χριστιανισμό για τους Δυτικούς και τον Ισλαμισμό για τους Ανατολίτες!

Τηλέμαχος

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ....η Αυτοκρατορία του Σκότους

Οι βυζαντινοί, οι χειρότεροι διώκτες του Ελληνισμού, ποτέ

δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες

Το συνηθισμένο όνομα της αυτοκρατορίας, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία». Οι πολίτες της αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν ως «ρωμαίοι». «Έλληνας» για τους βυζαντινούς ήταν όρος υβριστικός, επειδή σήμαινε λάτρης της αρχαίας (ελληνικής) θρησκείας. Ο «Έλληνας» ως εθνοτικός και φυλετικός προσδιοριστικός όρος είχε ταυτιστεί με την «παλιά» θρησκεία, που λόγω χριστιανισμού έπρεπε να εκριζωθεί βίαια, λόγος για τον οποίο όσοι αυτοπροσδιορίζονταν Έλληνες μαρτύρησαν χύνοντας το αίμα τους στο όνομα της βυζαντινής θεοκρατίας. Ο Ελληνισμός επιβίωνε εντός της αυτοκρατορίας χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι θεωρούμενοι ως εκλεκτοί του χριστιανικού θεού και ηγέτες όλων των υπολοίπων κρατών, οι αιμοσταγείς αυτοί διώκτες των Ελλήνων, οι καταστροφείς των Ελληνικών ναών, που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως… «αγίους», δεν στερούνταν Ελληνικής καταγωγής μόνο, αλλά και Ελληνικής συνείδησης. Ήταν βούλγαροι, ίβηρες, αρμένιοι, ίσαυροι, καρδούχοι, ιλλυριοί, σλάβοι, φράγκοι, και ελάχιστοι Έλληνες με μικτή καταγωγή (από γονέα Έλληνα).

Συνεκτικό στοιχείο της αυτοκρατορίας δεν ήταν ανέκαθεν η Ελληνική γλώσσα, ούτε, ασφαλώς, η Ελληνική συνείδηση, όπως το νεότερο θεοκρατικό μόρφωμα προπαγανδίζει. Συνεκτικός δεσμός του Βυζαντίου ήταν το κοινό θρήσκευμα, η χριστιανική θρησκεία, η οποία επιβλήθηκε από άκρη σε άκρη της αυτοκρατορίας με βίαιο εκχριστιανισμό. Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία μετά το έτος 380, με τον ορθόδοξο χριστιανισμό να επικρατεί απόλυτα μετά το 1054.

Σε ότι αφορά στην κοινή γλώσσα, ήτοι την ομιλούμενη Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, πράγματι, η Ελληνική καθιερώθηκε μετά το έτος 620 ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας κυρίως λόγω του ότι ο χριστιανισμός βασίστηκε και διαδόθηκε στην ελληνική, γεγονός που εξυπηρετούσε τη θεοκρατία • επίσης επειδή στην Ασία και την Αίγυπτο μιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Ως δεύτερη γλώσσα οι βυζαντινές ελίτ μιλούσαν τα λατινικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα πριν το 620. Δεν πρέπει σε καμία όμως περίπτωση να συγχέεται η χρήση της Ελληνικής γλώσσας με την Ελληνική συνείδηση και καταγωγή. Η κοινή επίσημη (Ελληνική) γλώσσα εξυπηρετούσε τις ανάγκες αποτελεσματικής διοίκησης της αχανούς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που από τη φύση της κατείχε εδάφη που κάλυπταν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, με την κάθε περιοχή να έχει τη δική της γλώσσα και ξεχωριστή εθνοτική ταυτότητα. Το γεγονός της χρήσης της Ελληνικής (ως επίσημης) από τα κατεχόμενα έθνη, ουδόλως συνεπάγεται ότι οι υπό κατοχή πληθυσμοί είχαν και συνείδηση ελληνική!

Για να γίνει αντιληπτό ότι η γλώσσα δεν είναι δηλωτική ούτε εθνικής συνείδησης, πόσο μάλλον εθνικής καταγωγής, αρκεί το παράδειγμα της γαλλόφωνης Αφρικής, ως πρώην γαλλικής αποικίας • το σύνολο σχεδόν των μπανανιών της Αφρικής ομιλεί ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα τη γαλλική αλλά οι πολίτες των μπανανιών δεν είναι γάλλοι ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή. Το ίδιο ισχύει και με τις πρώην ισπανικές και πορτογαλικές αποικίες της Λατινικής Αμερικής. Πορτογαλία και η Ισπανία πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή εξερεύνηση του πλανήτη και εγκαθίδρυσαν τεράστιες πολυπληθείς αυτοκρατορίες, στις οποίες επίσημη γλώσσα ήταν η πορτογαλική και ισπανική. Ακόμη και σήμερα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μιλούν την πορτογαλική και την ισπανική (ως μητρική γλώσσα) αλλά οι βραζιλιάνοι και οι αργεντινοί δεν είναι πορτογάλοι και ισπανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι έχουν κοινό συνεκτικό δεσμό (πλην της κοινής γλώσσας και) τον καθολικισμό • καθολικοί είναι: 94 % των ισπανών, 86,9% των πορτογάλων, 73,6% των βραζιλιάνων και 78% των αργεντινών. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδία, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ζιμπάμπουε, η Νότια Ροδεσία, η Γουιάνα, η Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και τα υπόλοιπα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής, αποτελούσαν μεταξύ άλλων τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire). Επίσημη γλώσσα ήταν -και στις περισσότερες χώρες εξακολουθεί να είναι – η αγγλική γλώσσα. Μάλιστα οι ανομοιογενείς εθνοτικά πληθυσμιακές ομάδες των παραπάνω περιοχών, που μεταξύ 1945 και 1965 αριθμούσαν τα 700 εκατομμύρια πληθυσμό, ήταν όλοι πολίτες υπό βρετανική κυριαρχία έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι προφανές ότι, οι αγγλόγλωσσοι πολίτες των παραπάνω χωρών δεν ήταν και δεν είναι βρετανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να είναι (και) χριστιανοί στο θρήσκευμα. Τέτοια ακριβώς περίπτωση ήταν και η Ελληνική γλώσσα (ως επίσημη) στη βυζαντινή αυτοκρατορία.

Σε ότι αφορά την άποψη σύμφωνα με την οποία τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας η κυριαρχούσα συνείδηση ήταν η Ελληνική, λεκτέα τα εξής: Μετά τους πρώτους τέσσερις αιώνες της αυτοκρατορίας οπότε και εκριζώθηκε βίαια ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, οι διωγμοί κατά των Ελλήνων Εθνικών σταδιακά περιορίστηκαν. Αργότερα, έχοντας ο χριστιανισμός επικρατήσει πλήρως έναντι τις Πατρώας Ελληνικής θρησκείας, οι διωγμοί σταμάτησαν. Έκτοτε θεμέλιο της βυζαντινής αυτοκρατορίας αποτέλεσε η χριστιανοσύνη υπό την Ελληνική γλώσσα, ενώ από το 1054 και μετά ορθοδοξία και Ελληνική γλώσσα αποτέλεσαν θεμέλιο της αυτοκρατορίας (ανάλογα, θεμέλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αποτέλεσε το Στέμμα και η αγγλική γλώσσα).

Όσοι επικαλούνται «κυρίαρχη Ελληνική συνείδηση» στο Βυζάντιο, ιδίως τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας, ΔΕΝ την εννοούν ως «Ελληνική» με την έννοια των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, ΑΛΛΑ την εκλαμβάνουν ως αμιγώς «ελληνοχριστιανική» (ορθόδοξη χριστιανική πίστη + Ελληνική γλώσσα) ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΈΝΩΝ ΠΛΉΡΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΏΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΊΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ · σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η παραχάραξη της Ιστορίας: Ελληνισμός = ορθόδοξος χριστιανισμός με βίαιη αποκοπή της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομίας από την έννοια «Ελληνισμός». Αυτή ακριβώς είναι και η ιδεολογία που κυριάρχησε στις κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ του θεοκρατικού «Ελληνικού» μορφώματος που ιδρύθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Όταν η εγχώρια θεοκρατία λέει «Βυζάντιο = Ελληνισμός», στην πραγματικότητα εννοεί την τελική επικράτηση του ελληνοχριστιανισμού επί των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Επίσης ότι, «ΠΟΤΕ δεν παραιτούμαστε από τη μάχη κατά του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους και όσα αυτό πρεσβεύει». Αυτό είναι και το πραγματικό δράμα του Ελληνισμού, η μεγάλη συμφορά που βρήκε τον Ελληνισμό.

Η ουσία του δράματος του Ελληνισμού αποτυπώνεται στις θέσεις που διατυπώνονται στο «εις τον "άγιον Ιωάννην" τον απόστολο κι ευαγγελιστή» (59,370,7-11), που λέγει τα εξής εκπληκτικά που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του για τον ελληνικό πολιτισμό: «Αν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτα υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια… εμείς δεν παραιτούμαστε της κατ’ αυτών μάχης». Το «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» αποτέλεσε τον ιδεολογικό και θεολογικό πυρήνα του βυζαντινού μιάσματος, όπως εξάλλου και των συνεχιστών του ως την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης.

Την επαναφορά του όρου «Έλληνας» οφείλουμε εν πολλοίς στην εμμονή των Δυτικών να μην ταυτίζονται οι βυζαντινοί (οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «ρωμαίοι») με την εκχριστιανισμένη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Μετά το σχίσμα των εκκλησιών, οι Δυτικοί αποκαλούσαν την «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ως “Royaume de Grece” (“Emperum Graecorum”) διότι θεωρούσαν ύβρη να χρησιμοποιείται το όνομα της Αυτοκρατορίας από τους «σχισματικούς».

Το «Ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα ως συνεχιστής του Βυζαντίου

Από την ίδρυση του «ελληνικού» υβριδίου μετά την επανάσταση του 1821, η Ελληνόγλωσση ορθόδοξη εκκλησία, ύστερα από 400 χρόνια στενής συνεργασίας του Πατριαρχείου με την Οθωμανική Πύλη, εγκατέστησε στην ελληνική γεωγραφική επικράτεια ένα στυγνό καθεστώς θεοκρατίας που καταδυναστεύει τον Ελληνισμό ως τις μέρες μας.

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του Πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλέξανδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι αφόρισε την επανάσταση των ελλήνων κατά της Οθωμανικής Πύλης. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε συνιστά απαρχή ευθείας αμφισβήτησης του μεταβυζαντινού θεοκρατικού μορφώματος, που σκέπασε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, στον τόπο που το Φως γεννήθηκε και εκλύθηκε, και βύθισε τους Ελληνες σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Οι Ελληνες, ωσάν άλλοι εβραίοι, ζήσαμε 2000 χρόνια χωρίς πνευματική πατρίδα, αποκομμένοι πλήρως από τις Αρχές και τις Αξίες του το Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους. Τα τελευταία 200 χρόνια υποστήκαμε βίαιο αφελληνισμό από το νεοβυζαντινό θεοκρατικό μόρφωμα που αυτοαποκαλείται «Ελληνικό» κράτος • το ανοσιούργημα αυτό που γεννήθηκε στη βεβήλωση της Δήλου, με την αποξήλωση των ιερών των Δηλιογεννημένων Απόλλων και Άρτεμις, από τα μάρμαρα των οποίων κατασκευάστηκε η εκκλησία της Παναγίας της Τήνου, που κτίστηκε στα λείψανα ναού των Ποσειδώνα και Αμφιτρίτης. Οι μεσαιωνικές ανθελληνικές πρακτικές του βυζαντινοχριστιανικού μιάσματος συνεχίστηκαν ως τις μέρες μας (από το θεοκρατικό υβρίδιο της μεταπολίτευσης), με αιχμή την αποκοπή των Ελλήνων από την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας, μέσω της αυστηρά ελεγχόμενης παιδείας στα ανθελληνικά σχολεία........

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΩΣΕΙ...

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΠΗΓΗ: Web