Οι βυζαντινοί, οι χειρότεροι διώκτες του Ελληνισμού, ποτέ
δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες
Το συνηθισμένο όνομα της αυτοκρατορίας, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία». Οι πολίτες της αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν ως «ρωμαίοι». «Έλληνας» για τους βυζαντινούς ήταν όρος υβριστικός, επειδή σήμαινε λάτρης της αρχαίας (ελληνικής) θρησκείας. Ο «Έλληνας» ως εθνοτικός και φυλετικός προσδιοριστικός όρος είχε ταυτιστεί με την «παλιά» θρησκεία, που λόγω χριστιανισμού έπρεπε να εκριζωθεί βίαια, λόγος για τον οποίο όσοι αυτοπροσδιορίζονταν Έλληνες μαρτύρησαν χύνοντας το αίμα τους στο όνομα της βυζαντινής θεοκρατίας. Ο Ελληνισμός επιβίωνε εντός της αυτοκρατορίας χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.
Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι θεωρούμενοι ως εκλεκτοί του χριστιανικού θεού και ηγέτες όλων των υπολοίπων κρατών, οι αιμοσταγείς αυτοί διώκτες των Ελλήνων, οι καταστροφείς των Ελληνικών ναών, που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως… «αγίους», δεν στερούνταν Ελληνικής καταγωγής μόνο, αλλά και Ελληνικής συνείδησης. Ήταν βούλγαροι, ίβηρες, αρμένιοι, ίσαυροι, καρδούχοι, ιλλυριοί, σλάβοι, φράγκοι, και ελάχιστοι Έλληνες με μικτή καταγωγή (από γονέα Έλληνα).
Συνεκτικό στοιχείο της αυτοκρατορίας δεν ήταν ανέκαθεν η Ελληνική γλώσσα, ούτε, ασφαλώς, η Ελληνική συνείδηση, όπως το νεότερο θεοκρατικό μόρφωμα προπαγανδίζει. Συνεκτικός δεσμός του Βυζαντίου ήταν το κοινό θρήσκευμα, η χριστιανική θρησκεία, η οποία επιβλήθηκε από άκρη σε άκρη της αυτοκρατορίας με βίαιο εκχριστιανισμό. Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία μετά το έτος 380, με τον ορθόδοξο χριστιανισμό να επικρατεί απόλυτα μετά το 1054.
Σε ότι αφορά στην κοινή γλώσσα, ήτοι την ομιλούμενη Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, πράγματι, η Ελληνική καθιερώθηκε μετά το έτος 620 ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας κυρίως λόγω του ότι ο χριστιανισμός βασίστηκε και διαδόθηκε στην ελληνική, γεγονός που εξυπηρετούσε τη θεοκρατία • επίσης επειδή στην Ασία και την Αίγυπτο μιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Ως δεύτερη γλώσσα οι βυζαντινές ελίτ μιλούσαν τα λατινικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα πριν το 620. Δεν πρέπει σε καμία όμως περίπτωση να συγχέεται η χρήση της Ελληνικής γλώσσας με την Ελληνική συνείδηση και καταγωγή. Η κοινή επίσημη (Ελληνική) γλώσσα εξυπηρετούσε τις ανάγκες αποτελεσματικής διοίκησης της αχανούς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που από τη φύση της κατείχε εδάφη που κάλυπταν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, με την κάθε περιοχή να έχει τη δική της γλώσσα και ξεχωριστή εθνοτική ταυτότητα. Το γεγονός της χρήσης της Ελληνικής (ως επίσημης) από τα κατεχόμενα έθνη, ουδόλως συνεπάγεται ότι οι υπό κατοχή πληθυσμοί είχαν και συνείδηση ελληνική!
Για να γίνει αντιληπτό ότι η γλώσσα δεν είναι δηλωτική ούτε εθνικής συνείδησης, πόσο μάλλον εθνικής καταγωγής, αρκεί το παράδειγμα της γαλλόφωνης Αφρικής, ως πρώην γαλλικής αποικίας • το σύνολο σχεδόν των μπανανιών της Αφρικής ομιλεί ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα τη γαλλική αλλά οι πολίτες των μπανανιών δεν είναι γάλλοι ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή. Το ίδιο ισχύει και με τις πρώην ισπανικές και πορτογαλικές αποικίες της Λατινικής Αμερικής. Πορτογαλία και η Ισπανία πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή εξερεύνηση του πλανήτη και εγκαθίδρυσαν τεράστιες πολυπληθείς αυτοκρατορίες, στις οποίες επίσημη γλώσσα ήταν η πορτογαλική και ισπανική. Ακόμη και σήμερα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μιλούν την πορτογαλική και την ισπανική (ως μητρική γλώσσα) αλλά οι βραζιλιάνοι και οι αργεντινοί δεν είναι πορτογάλοι και ισπανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι έχουν κοινό συνεκτικό δεσμό (πλην της κοινής γλώσσας και) τον καθολικισμό • καθολικοί είναι: 94 % των ισπανών, 86,9% των πορτογάλων, 73,6% των βραζιλιάνων και 78% των αργεντινών. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδία, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ζιμπάμπουε, η Νότια Ροδεσία, η Γουιάνα, η Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και τα υπόλοιπα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής, αποτελούσαν μεταξύ άλλων τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire). Επίσημη γλώσσα ήταν -και στις περισσότερες χώρες εξακολουθεί να είναι – η αγγλική γλώσσα. Μάλιστα οι ανομοιογενείς εθνοτικά πληθυσμιακές ομάδες των παραπάνω περιοχών, που μεταξύ 1945 και 1965 αριθμούσαν τα 700 εκατομμύρια πληθυσμό, ήταν όλοι πολίτες υπό βρετανική κυριαρχία έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι προφανές ότι, οι αγγλόγλωσσοι πολίτες των παραπάνω χωρών δεν ήταν και δεν είναι βρετανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να είναι (και) χριστιανοί στο θρήσκευμα. Τέτοια ακριβώς περίπτωση ήταν και η Ελληνική γλώσσα (ως επίσημη) στη βυζαντινή αυτοκρατορία.
Σε ότι αφορά την άποψη σύμφωνα με την οποία τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας η κυριαρχούσα συνείδηση ήταν η Ελληνική, λεκτέα τα εξής: Μετά τους πρώτους τέσσερις αιώνες της αυτοκρατορίας οπότε και εκριζώθηκε βίαια ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, οι διωγμοί κατά των Ελλήνων Εθνικών σταδιακά περιορίστηκαν. Αργότερα, έχοντας ο χριστιανισμός επικρατήσει πλήρως έναντι τις Πατρώας Ελληνικής θρησκείας, οι διωγμοί σταμάτησαν. Έκτοτε θεμέλιο της βυζαντινής αυτοκρατορίας αποτέλεσε η χριστιανοσύνη υπό την Ελληνική γλώσσα, ενώ από το 1054 και μετά ορθοδοξία και Ελληνική γλώσσα αποτέλεσαν θεμέλιο της αυτοκρατορίας (ανάλογα, θεμέλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αποτέλεσε το Στέμμα και η αγγλική γλώσσα).
Όσοι επικαλούνται «κυρίαρχη Ελληνική συνείδηση» στο Βυζάντιο, ιδίως τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας, ΔΕΝ την εννοούν ως «Ελληνική» με την έννοια των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, ΑΛΛΑ την εκλαμβάνουν ως αμιγώς «ελληνοχριστιανική» (ορθόδοξη χριστιανική πίστη + Ελληνική γλώσσα) ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΈΝΩΝ ΠΛΉΡΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΏΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΊΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ · σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η παραχάραξη της Ιστορίας: Ελληνισμός = ορθόδοξος χριστιανισμός με βίαιη αποκοπή της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομίας από την έννοια «Ελληνισμός». Αυτή ακριβώς είναι και η ιδεολογία που κυριάρχησε στις κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ του θεοκρατικού «Ελληνικού» μορφώματος που ιδρύθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Όταν η εγχώρια θεοκρατία λέει «Βυζάντιο = Ελληνισμός», στην πραγματικότητα εννοεί την τελική επικράτηση του ελληνοχριστιανισμού επί των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Επίσης ότι, «ΠΟΤΕ δεν παραιτούμαστε από τη μάχη κατά του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους και όσα αυτό πρεσβεύει». Αυτό είναι και το πραγματικό δράμα του Ελληνισμού, η μεγάλη συμφορά που βρήκε τον Ελληνισμό.
Η ουσία του δράματος του Ελληνισμού αποτυπώνεται στις θέσεις που διατυπώνονται στο «εις τον "άγιον Ιωάννην" τον απόστολο κι ευαγγελιστή» (59,370,7-11), που λέγει τα εξής εκπληκτικά που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του για τον ελληνικό πολιτισμό: «Αν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτα υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια… εμείς δεν παραιτούμαστε της κατ’ αυτών μάχης». Το «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» αποτέλεσε τον ιδεολογικό και θεολογικό πυρήνα του βυζαντινού μιάσματος, όπως εξάλλου και των συνεχιστών του ως την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης.
Την επαναφορά του όρου «Έλληνας» οφείλουμε εν πολλοίς στην εμμονή των Δυτικών να μην ταυτίζονται οι βυζαντινοί (οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «ρωμαίοι») με την εκχριστιανισμένη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Μετά το σχίσμα των εκκλησιών, οι Δυτικοί αποκαλούσαν την «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ως “Royaume de Grece” (“Emperum Graecorum”) διότι θεωρούσαν ύβρη να χρησιμοποιείται το όνομα της Αυτοκρατορίας από τους «σχισματικούς».
Το «Ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα ως συνεχιστής του Βυζαντίου
Από την ίδρυση του «ελληνικού» υβριδίου μετά την επανάσταση του 1821, η Ελληνόγλωσση ορθόδοξη εκκλησία, ύστερα από 400 χρόνια στενής συνεργασίας του Πατριαρχείου με την Οθωμανική Πύλη, εγκατέστησε στην ελληνική γεωγραφική επικράτεια ένα στυγνό καθεστώς θεοκρατίας που καταδυναστεύει τον Ελληνισμό ως τις μέρες μας.
Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του Πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλέξανδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι αφόρισε την επανάσταση των ελλήνων κατά της Οθωμανικής Πύλης. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί
Η ιστορική περίοδος που διανύουμε συνιστά απαρχή ευθείας αμφισβήτησης του μεταβυζαντινού θεοκρατικού μορφώματος, που σκέπασε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, στον τόπο που το Φως γεννήθηκε και εκλύθηκε, και βύθισε τους Ελληνες σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Οι Ελληνες, ωσάν άλλοι εβραίοι, ζήσαμε 2000 χρόνια χωρίς πνευματική πατρίδα, αποκομμένοι πλήρως από τις Αρχές και τις Αξίες του το Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους. Τα τελευταία 200 χρόνια υποστήκαμε βίαιο αφελληνισμό από το νεοβυζαντινό θεοκρατικό μόρφωμα που αυτοαποκαλείται «Ελληνικό» κράτος • το ανοσιούργημα αυτό που γεννήθηκε στη βεβήλωση της Δήλου, με την αποξήλωση των ιερών των Δηλιογεννημένων Απόλλων και Άρτεμις, από τα μάρμαρα των οποίων κατασκευάστηκε η εκκλησία της Παναγίας της Τήνου, που κτίστηκε στα λείψανα ναού των Ποσειδώνα και Αμφιτρίτης. Οι μεσαιωνικές ανθελληνικές πρακτικές του βυζαντινοχριστιανικού μιάσματος συνεχίστηκαν ως τις μέρες μας (από το θεοκρατικό υβρίδιο της μεταπολίτευσης), με αιχμή την αποκοπή των Ελλήνων από την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας, μέσω της αυστηρά ελεγχόμενης παιδείας στα ανθελληνικά σχολεία........
ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΩΣΕΙ...
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ
ΠΗΓΗ: Web
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου