Ιησούς: Κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού

Αποτύπωση τής ψυχογραφίας του
από τούς ίδιους τούς ευαγγελιστές

Δημόφιλος Ίων

Σύμφωνα με τους χριστιανούς θεωρητικούς, ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στον κόσμο το πνεύμα της αγάπης. Στο άρθρο αυτό όμως, θα δείξουμε, ότι από τα ίδια τα κείμενα της «Καινής Διαθήκης» προκύπτει, ότι ο Ιησούς Χριστός όχι μόνον δεν ήταν κήρυκας αγάπης όπως προβάλλεται, αλλά αντιθέτως προέβαινε σε κηρύγματα απίστευτου μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού. «Ήταν μερικοί έλληνες μεταξύ εκείνων που είχαν ανεβεί για να προσκυνήσουν κατά την εορτή. Αυτοί λοιπόν ήλθαν στον Φίλιππο ο οποίος ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και του είπαν: ‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’. Έρχεται ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα και ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος το λέγουν στον Ιησού. Ο Ιησούς αποκρίθηκε σ’ αυτούς: ‘Ήλθε η ώρα για να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’» («κατά Ιωάννη» ιβ΄20-23). Αυτό είναι το περίφημο απόσπασμα στο οποίο κατά κόρον αναφέρονται οι ρωμιορθόδοξοι στην προσπάθειά τους να δείξουν, ότι ο Ιησούς δήθεν αγαπούσε τους έλληνες. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε, ότι δεν πρόκειται για έλληνες στο γένος και αυτό γίνεται φανερό από το ίδιο το κείμενο. Ας εξετάσουμε με προσοχή το επίμαχο απόσπασμα. Κατ’ αρχήν οι «έλληνες» αυτοί ανέβαιναν να προσκυνήσουν στην εορτή. Ποια ήταν αυτή η εορτή; Λίγες παραγράφους νωρίτερα, από την αρχή του ιβ΄ και εντεύθεν μας πληροφορεί, ότι επρόκειτο για το Πάσχα τη μεγάλη αυτή εβραϊκή εορτή. Και συνεχίζει: «Την επομένη μέρα πολύς κόσμος είχε έρθει για την εορτή, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλάδους από φοίνικες και βγήκαν προς προϋπάντησή του κι έκραζαν: ‘Ωσαννά, ευλογημένος να είναι εκείνος, που έρχεται στο όνομα του Κυρίου (του Γιαχβέ), ο βασιλεύς του Ισραήλ’. Ο δε Ιησούς βρήκε ένα μικρό όνο κι εκάθησε επάνω του, καθώς ήταν γραμμένο. Μη φοβάσαι, θυγατέρα Σιών, να ο βασιλεύς σου έρχεται καθισμένος σ’ ένα πουλάρι όνου».  Τo κείμενο μάς μιλάει για το βασιλέα του Ισραήλ, όχι το βασιλέα της Ελλάδας και για τη θυγατέρα Σιών, όχι για τη θυγατέρα Ελλάδα. Το τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους έλληνες και το «ελληνικό Πάσχα», που εορτάζουν οι σύγχρονοι ρωμιοί, μόνον οι ρωμιοορθόδοξοι κύκλοι μπορούν να «ερμηνεύσουν». Με ορμητήριο τις εβραϊκές κοινότητες στην Ελλάδα. Ας μην ξεφύγουμε από το θέμα μας όμως. «Όταν πέρασε την Αμφίπολη και την Απολλωνία (ο Παύλος) ήλθε στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν η συναγωγή των ιουδαίων και σύμφωνα με τη συνήθειά του πήγε σ’ αυτούς και επί τρία Σάββατα συνδιαλεγόταν μαζί τους πάνω στις γραφές» («Πράξεις» ιζ΄1-2). Στην Αθήνα προσέγγισε πρώτα την συναγωγή των ιουδαίων, όπου βρήκε ομοεθνείς του για σίτιση, στέγαση, προστασία και ποίμνιο («Πράξεις» ιζ΄17) και στη συνέχεια όταν πήρε θάρρος, άρχισε να γυρίζει στην αγορά και να μιλά με τους «παρατυγχάνοντας», δηλαδή με τους θαμώνες και τους περαστικούς.  Στην Κόρινθο τα ίδια: οι πρώτοι προσήλυτοι ήταν ιουδαίοι, ο Ακύλας και η σύζυγός του Πρίσκιλλα («Πράξεις» ιη΄2). Ο Παύλος μάλιστα φιλοξενήθηκε από τον Ιούστο, που στο σπίτι του μοιράζονταν τον ίδιο τοίχο με τη συναγωγή («Πράξεις» ιη΄7). Σε όλες τις πόλεις «διελέγετο εν τη συναγωγή»: («Πράξεις» ιη΄4, ιη΄19, ιη΄26, ιθ΄8).  Μολονότι τα περισσότερα κείμενα που συμπεριλαμβάνονται στην «Καινή Διαθήκη» είναι γραμμένα στην ελληνική γλώσσα δεν μιλούν για την Ελλάδα. Γράφτηκαν στα ελληνικά από εβραίους συγγραφείς (όχι απαραίτητα από αυτούς που δηλώνουν) επειδή οι εβραίοι για αιώνες είχαν χάσει τη γλώσσα τους. Ελλήνιζαν, τόσο στη γλώσσα όσο και στα ήθη. Αθλούνταν, πλένονταν και αποποιούνταν έως και την περιτομή τους που προσπαθούσαν να την καλύψουν. Κανένα από τα κείμενα, είτε της «Παλαιάς» είτε της «Καινής Διαθήκης» δεν απευθύνεται σε έλληνες. «Αυτούς τους δώδεκα έστειλε ο Ιησούς και τους παράγγειλε τα εξής: «Προς τους εθνικούς μην πηγαίνετε και στην πόλη των σαμαρειτών μην μπαίνετε, αλλά πηγαίνετε μάλλον στα χαμένα πρόβατα της γενεάς του Ισραήλ». («κατά Ματθαίο» ι΄5-6). Όταν ο Παύλος αποστέλλει επιστολές προς εφεσίους, φιλιππησίους, θεσσαλονικείς ή κορινθίους κ.λ.π., δεν τις αποστέλλει στους έλληνες των πόλεων αυτών, αλλά στους εβραίους που ζουν στις ελληνικές πόλεις και που υπήρξαν οι πρώτοι προσήλυτοι στο χριστιανισμό, όχι από δική τους αυθόρμητη προσχώρηση αλλά μετά από εντολή που πήραν από τους ραβίνους τους, να υποδυθούν τους πιστούς της νέας θρησκείας. Όπου δηλαδή γίνεται δηλαδή αναφορά για εφεσίους, εννοείται ότι είναι οι εβραίοι της Εφέσου κι όχι οι έλληνες, όταν γίνεται αναφορά στους κορινθίους, εννοείται ότι πρόκειται για τους εβραίους της Κορίνθου. Οι έλληνες δεν είχαν καμμία σχέση με όλα αυτά. Ο Νόμος δεν διδάσκεται στους έλληνες το γένος. Οι Απόστολοι, γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος («Εις τας Πράξεις, Ομιλία ΚΕ΄» «δεν κήρυτταν το θείο λόγο σε κανένα παρά μόνο στους ιουδαίους» («μηδενί λαλούντες το λόγο ει μη μόνον ιουδαίοις» «Πράξεις» ια΄19-20) και συνεχίζει: «Δεν το έκαναν αυτό φοβούμενοι τους ανθρώπους, αλλά το έκαναν τηρώντας το Νόμο». Υπήρχαν όμως και κάποιοι κύπριοι και κηρυναίοι οι οποίοι «ελάλουν προς τους ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν» («Πράξεις» ια΄20) και διευκρινίζει ο Χρυσόστομος «Ίσως επειδή δεν γνώριζαν τα εβραϊκά τους ονόμαζαν έλληνες». Στη συνέχεια ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος επανέρχεται στο θέμα («Εις τας Πράξεις, Ομιλία Λ΄»): «Συνέβη δε και στο Ικόνιο το ίδιο να μπουν στη συναγωγή των ιουδαίων και να μιλήσουν έτσι ώστε να πιστέψει μεγάλο πλήθος από τους ιουδαίους κι από τους έλληνες». Ως γνωστόν δεν συναντά κανείς έλληνες στη συναγωγή. Είναι καταφανές, πως πρόκειται για εβραίους, που έχασαν τη γλώσσα τους και μιλούσαν ελληνικά. Ας δεχθούμε όμως ότι οι σημερινοί ρωμιοί, που έχουν υποστεί τη συνεχή επί σχεδόν δεκαεπτά αιώνες χριστιανική προπαγάνδα έχουν «πεισθεί», ότι το Πάσχα είναι ελληνική εορτή. Οι έλληνες όμως του 33 μ.Χ. γνώριζαν το Πάσχα; Aσφαλώς όχι! Ήταν έλληνες λοιπόν εκείνοι που ζήτησαν να δουν τον Ιησού; Όχι βέβαια! Εβραίοι ήταν κι αυτοί, κάτοικοι ίσως της Ελλάδας, που μιλούσαν όμως ελληνικά και τίποτε περισσότερο. Αποκαλούνται έλληνες προκειμένου να διακριθούν από τους υπόλοιπους εβραίους, που δεν μιλούσαν την ελληνική Γλώσσα. Η μονομερής επανάληψη ενός και μοναδικού ομιχλώδους και δήθεν κολακευτικού εδαφίου και η αποσιώπηση όλων των άλλων που καταφαίνονται με ξεκάθαρες διαθέσεις εναντίον των ελλήνων όπως θα αναλύσουμε παρακάτω, μόνον δόλια μπορεί να χαρακτηρισθεί. Ιησούς: Ένας μεγάλος ανθέλληνας. Ας εξετάσουμε τώρα τι γνώμη είχε ο Ιησούς για τους αυθεντικούς έλληνες. Ο Ματθαίος (ιε΄22-28) και ο Μάρκος (ζ΄25-30) περιγράφουν μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Πρόκειται για την θεραπεία της κόρης μιας γυναίκας πού παρουσιάζεται ως κανονική ελληνίδα, όχι εβραία που μιλούσε ελληνικά, καθότι γίνεται σαφής διάκριση: Είναι «ελληνίδα συροφοινίκισσα στο γένος» («κατά Μάρκο» ζ΄ 26). Εδώ θέλει αρκετή προσοχή γιατί μόνο το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για ελληνίδα. Αν διαβάζετε το κείμενο στη νεοελληνική απόδοση των χριστιανών μεταφραστών, κατά κανόνα μεταφράζουν το «ελληνίδα» σε «ειδωλολάτρις» οπότε ο ανυποψίαστος αναγνώστης προσπερνάει το κείμενο χωρίς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του.  Η γυναίκα αυτή λοιπόν, έπεσε στα πόδια του Ιησού παρακαλώντας τον να θεραπεύσει την άρρωστη κόρη της, καθότι ο Ιησούς εμφανίζεται κατ' εξοχή ως θεραπευτής. Ξέρετε όμως ποια ήταν η αντίδρασή του; «Κι εκείνος δεν της αποκρίθηκε ούτε μία λέξη. Και τότε οι μαθητές τον πλησίασαν και του είπαν διώξε την γιατί φωνάζει από πίσω μας. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Δεν είμαι σταλμένος παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Δεν είναι σωστό να παίρνεις το ψωμί από τα παιδιά και να το δίνεις στα σκυλιά». (Η λέξη είναι «κυνάρια», δηλαδή μικρά σκυλιά) («κατά Ματθαίον» ιε΄26 και «κατά Μάρκο» ζ΄27-28). «Ναι, Κύριε» του απάντησε τότε ή γυναίκα, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα πού πέφτουν κάτω από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε μόνον ικανοποιήθηκε αυτός και «θεραπεύτηκε η κόρη της από την ώρα εκείνη». Η συμπεριφορά του «υιού του θεού» στο περιστατικό αυτό, δεν εγείρει καμμία αμφιβολία, είναι σαφέστατη: Θεωρεί τους έλληνες σκυλιά που δεν αξίζει να τρώνε ούτε τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους, των εβραίων! Πέραν αυτού όμως, μια τέτοια συμπεριφορά γεννά κι ορισμένα επί πλέον ερωτήματα. Ή πρώτη αντίδρασή του, όπως είδαμε, ήταν να αρνηθεί την θεραπεία. Οι αρχαίοι έλληνες ιατροί, άλλα και οι σύγχρονοι, ορκίζονται τον περίφημο «Όρκο του Ιπποκράτη» στον όποιο συνομολογούν πως θα ασκήσουν την τέχνη τους σε κάθε έναν που θα τους το ζητήσει, είτε αυτός είναι άνδρας, γυναίκα, ελεύθερος η δούλος. Σε κανένα σημείο του Όρκου δεν υπάρχει περιορισμός της άσκησης του επαγγέλματός τους επειδή ο ασθενής είναι αλλόφυλος ή αλλόθρησκος. Ο Ιπποκράτης ούτε καν το σκέφτεται να κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις. Ο Ιησούς όχι μόνο το σκέφτεται αλλά και το εφαρμόζει. Η θεραπευτική δεινότητα του Ιησού ήταν τελικά ένα καρβέλι ψωμί, δηλαδή περιορισμένο σε ποσότητα και όταν παρείχε μερικά ψίχουλα σε κάποιον αλλόφυλο αυτό σήμαινε ότι τα στερούσε από τα «χαμένα πρόβατα του Ισραήλ»; Γνωρίζει περιορισμούς η χριστιανική Θεία Χάρις; Στις «Πράξεις» επίσης (κα΄28-29) διαβάζουμε ακόμα ένα απίστευτο απόσπασμα για τους έλληνες: «Μέχρι και έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο». Η σκληρότητα αυτή του Ιησού δεν είναι μοναδική στην «Καινή Διαθήκη», αντιθέτως μάλιστα. Την ίδια σκληρότητα συναντούμε στην με σκαιό τρόπο αποπομπή της μητέρας του και των αδελφών του όταν πήγαν να τον δουν στην Γαλιλαία που δίδασκε («κατά Ματθαίο» ιβ΄46-50, «κατά Μάρκο» γ΄31-35 , «κατά Λουκά» η΄19-20). Στο «κατά Ιωάννη» β΄4, όταν του μιλάει η μητέρα του, την μία από τις δύο φορές που μιλάνε στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς της λέει εν ψυχρώ: «Τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;». Η εικόνα του 14ου αιώνα από τη Μονή Τιμίου Προδρόμου των Σερρών αναπαριστά τον Ιησού να κάνει πράξη αυτά που λέει στο Ευαγγέλιο: Κυνηγάει να σκοτώσει ειδωλολάτρες, αιρετικούς κι εθνικούς - έλληνες δηλαδή. Ιησούς: Σκληρός και εκδικητικός Το αποκορύφωμα της σκληρότητας και της εκδίκησης (της άδικης εκδίκησης), το συναντούμε στο επεισόδιο με τη συκιά οπού ο Ιησούς την καταράστηκε κι εκείνη ξεράθηκε, επειδή δεν βρήκε σύκα να φάει. Και να φαντασθεί κανείς ότι «δεν ήταν ο καιρός των σύκων» («κατά Ματθαίο» κα΄18-20, «κατά Μάρκο», ια΄13-14, 20-23).  Το θαύμα θα ήταν να περάσουν την άλλη ημέρα κι η συκιά να ήταν γεμάτη σύκα. Τέτοια κακία εναντίον μάλιστα αψύχου πράγματος, μόνον σε ένα ιστορικό ανάλογο γνωρίζω: στο μαστίγωμα της θάλασσας στον Ελλήσποντο για τιμωρία από τον πέρση Βασιλιά. Γενικός διχασμός, διχόνοια και διαίρεση Αλλά και με τις παραβολές του ο Ιησούς, δίνει «μηνύματα» («γραμμή» κατά τη σύγχρονη έκφραση) σκληρότητας και αδικίας. «Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου» («κατά Ματθαίο» ιβ΄30) εξαγγέλλει ως άλλος δικτάτωρ. Το ίδιο ακριβώς είπε μετά την καταστροφή των διδύμων πύργων και πριν την εισβολή στο Ιράκ κι ο πρόεδρος των Η.Π.Α. κ. Μπους. Ο Ιησούς δεν το απέκρυψε, ότι σκοπός του ήταν να σπείρει το διχασμό και τη διχόνοια ανάμεσα στους ανθρώπους: «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στη Γη και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («κατά Λουκά» ιβ΄49-50). Τι φρικαλέα απειλή! Ακόμη: «Νομίζετε ότι ήλθα για να επιβάλλω αναγκαστική ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων; Κάθε άλλο. Σας βεβαιώνω, ότι ο ερχομός μου θα φέρει διαιρέσεις. Από τώρα και στο εξής μια οικογένεια με πέντε μέλη θα χωριστεί σε δύο παρατάξεις: Τρεις εναντίον δύο και δύο εναντίον τριών. Ο πατέρας θα είναι αντίθετος με τον γιο του κι ο γιος με τον πατέρα του. Η μάνα με την κόρη της. Η πεθερά με τη νύφη της κι η νύφη με την πεθερά της» («κατά Λουκά» ιβ΄51-53). Κι ο Ματθαίος τα ίδια γράφει (ι΄34-38): «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γη. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της». Με εκπλήσουσα σαφήνεια ο Ιησούς προτρέπει σε μίσος όλους τους ανθρώπους: «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και τη γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχή του (φαντασθείτε: να μισήσετε και την ίδια σας την ψυχή!), δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» («κατά Λουκά» ιδ΄26). Και ο Ιωάννης, άξιο τέκνο του δασκάλου του δίνει την τερατώδη εντολή: «Μην αγαπάτε τον κόσμο και ότι ανήκει στον κόσμο. Όποιος αγαπάει τον κόσμο δεν αγαπά τον Θεό». («Α΄επιστολή Ιωάννη» β΄15-16). «Μη νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γη. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα. Γιατί ήλθα για να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από τη μάνα και τη νύφη από την πεθερά της. » Ιησούς (Ματθ. ι΄ 34-38.) Θα έλεγε κανείς ότι οι δώδεκα μαθητές δεν ήταν παρά μια ομάδα περιπλανώμενων αγαθών ανδρών, που μαζί με τον δάσκαλό τους δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να κηρύττουν την αγάπη. Κι όμως, οι άνθρωποι αυτοί ήταν οπλισμένοι, έτοιμοι να σκοτώσουν αν χρειαζόταν: «Όταν είδαν οι μαθητές του τι μέλλει να γίνει, είπαν: ‘Kύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;’ κι ένας απ’ αυτούς χτύπησε τον δούλο του αρχιερέα και του έκοψε το δεξί αυτί» («κατά Ματθαίο» κστ΄51, «κατά Μάρκο» ιδ΄47, «κατά Λουκά» κβ΄49-50, «κατά Ιωάννη» ιη΄10). [ Σημείωση: Το αυτί το κολλάει στη θέση του ο Ιησούς μόνο στον Λουκά (κβ΄51). Στα άλλα τρία Ευαγγέλια ο δυστυχής δούλος παραμένει χωρίς το δεξί του αυτί. «Σε τι αμάρτησε αυτός (αναρωτιέται ο Πορφύριος στο «κατά Χριστιανών» ΙΙΙ 20), αν το αφεντικό του τον διέταξε να πάρει μέρος στη σύλληψη του Ιησού;». ] Θα αντέτεινε ίσως κανείς, ότι οι μαθητές οπλοφορούσαν χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ιησούς. Η αλήθεια είναι, ότι όχι μόνον το γνώριζε, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε εξοπλίσει: «Όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Το ίδιο κι αυτός που έχει σακίδιο. Όποιος δεν έχει, ας πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο) κι ας αγοράσει μαχαίρι» («κατά Λουκά» κβ΄36-37). Ο Ιησούς λοιπόν, ο «κήρυκας της ειρήνης και της αγάπης» προέτρεπε τους μαθητές του να αγοράσουν όπλα με κάθε θυσία πουλώντας ακόμη και τα ρούχα τους για να αποκτήσουν τα προς τούτο απαιτούμενα χρήματα. Αλλά ο εξοπλισμός αυτός –έστω και για άμυνα- πώς συμβιβάζεται με το «αν κάποιος σε κτυπήσει στο μάγουλο, όχι μόνο να μην ανταποδώσεις το κτύπημα, αλλά να γυρίσεις να σε κτυπήσει και στο άλλο»; («κατά Λουκά» στ΄29). Αυτά είναι από τα πιο δημοφιλή λόγια του Ιησού στα κατηχητικά. Όταν κάποιος από τους υπηρέτες του Αρχιερέα όμως του έδωσε ένα χαστούκι, «ο Ιησούς του αποκρίθηκε: ‘Αν είπα κάτι κακό πες μου ποιο ήταν το κακό κι αν είπα κάτι καλό, τότε γιατί με δέρνεις;» («κατά Ιωάννη» ιη΄22-23). Δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως συνέστησε στους μαθητές του να κάνουν, αλλά ζήτησε τον λόγο: «γιατί με δέρνεις;». Από τα λίγα που προαναφέρθηκαν, προκύπτει ότι η διδασκαλία του Ιησού, πέραν του ανθελληνικού μένους της, είναι γεμάτη από κακία, μίσος, διχόνοια, διχασμό, απειλή κατά των ανθρώπων και προετοιμασία για αιματοκύλισμα. Και η περίφημη αγάπη, η συγχώρεση, η ομόνοια, η ειρήνη, που –όπως κατά κόρον διατυμπανίζει η εκκλησία- έφερε για πρώτη φορά στον κόσμο πού είναι; Ας εξετάσουμε την πλέον διαφημισμένη από τις υποτιθέμενες ρήσεις αγάπης του Ιησού: «Αγαπάτε αλλήλους» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34, ιε΄17). Διαβάστε όλο το απόσπασμα και θα διαπιστώσετε, ότι τόσον αυτό, όσο και κάποια άλλα παρόμοια αποσπάσματα υποτιθέμενης αγάπης δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους. «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου.» Iησούς (Λουκ. ιθ΄ 27). Όταν λέει «αγαπάτε αλλήλους», αναφέρεται μόνον μεταξύ των μαθητών του: «Εντολή νέα σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας αγάπησα, έτσι να αγαπάτε κι εσείς ο ένας τον άλλον. Από αυτό θα ξέρουν όλοι ότι είσθε μαθητές μου, εάν δηλαδή έχετε αγάπη μεταξύ σας» («κατά Ιωάννη» ιγ΄34-35). Για όλους τους άλλους, φωτιά και τσεκούρι: «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς πού δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» («κατά Λουκά» ιθ΄27). Υπάρχουν πλείστα πραγματικά κηρύγματα αγάπης στην αρχαία γραμματεία, όπως π.χ.: «Προτιμώ, κάνοντας το καλό ν’ αποτυγχάνω, παρά με το κακό να έχω τη νίκη». «Φιλοκτήτης» Σοφοκλέους στ. 94-95). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως το «ειρήνη υμίν» του Ιησού («κατά Ιωάννη» κ΄20) δεν μας αφορά. Δεν απευθύνεται σ’ εμάς, αλλά στον στενό εβραϊκό κύκλο του και είχε σκοπό να τους επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι όφειλαν να είναι μονιασμένοι. Ο Ιησούς, υποτίθεται, ότι εισήγαγε τη συγχώρεση. Στην πραγματικότητα η χριστιανική συγχώρεση δίνεται υποκριτικά και επιλεκτικά. Παράδειγμα ο Ιούδας. Ενώ ο ίδιος ο Ιησούς συγχώρεσε την πόρνη, τον ληστή πάνω στο σταυρό, τους ίδιους τους σταυρωτές του με το περίφημο: «άφες αυτοίς», τον Ιούδα δεν τον συγχώρεσε παρόλο πού μεταμελήθηκε έμπρακτα. Κι η εκκλησία, επί 2.000 χρόνια ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, συγχώρεσε ειδεχθείς εγκληματίες και επί πλέον τους ανακήρυξε Μεγάλους και Αγίους, όπως τον αιμοσταγή αδελφοκτόνο, συζυγοκτόνο και υιοκτόνο Μ. Κωνσταντίνο. Τον Ιούδα όμως δεν τον συγχώρεσε -παρότι αποδεδειγμένως μετανόησε- με το γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα, ότι ο Ιούδας δεν συγχωρείται όχι γιατί πρόδωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτοκτόνησε. Η ζωή είναι δώρο του θεού -λένε- ανήκει στο θεό και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να την αφαιρέσει αυτοκτονώντας. Αν το κάνει, δεν του παρέχεται συγχώρεση, όπως στον Ιούδα. Όταν αφαιρείς όμως τη ζωή η τις ζωές των άλλων, γιατί συγχωρείσαι; Εκείνες, πού είναι επίσης δώρα του θεού, έχεις δικαίωμα να τις αφαιρέσεις; Φαίνεται ότι το έχεις, αφού η εκκλησία όχι μόνο σε συγχωρεί αλλά σε ανακηρύσσει Άγιο και Μέγα, κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Τελευταία γίνεται πολύς λόγος από ρωμιορθόδοξους κύκλους και για τη δήθεν ελληνική καταγωγή του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν ένας εβραίος. Όταν η σαμαρείτιδα τόνισε την ιουδαϊκή του καταγωγή, εκείνος δεν την αρνήθηκε («κατά Ιωάννη» δ΄9). «Παλαιά» και «Καινή Διαθήκη» εμμένουν στην καταγωγή του Ιησού από τον Δαβίδ και τον Αβραάμ και οι ρωμιορθόδοξοι επιμένουν πως ήταν έλληνας. Η φύση θέλει τους απογόνους να ανήκουν στην ίδια φυλή με τους προγόνους τους. Σε πείσμα κάθε λογικής οι ρωμιοί επιμένουν, πως είναι εβραίοι, «απόγονοι του Αβραάμ» («προς Γαλάτας» γ΄29) και ο εβραίος Ιησούς, ότι ήταν έλληνας. Είναι να χάνει κανείς το μυαλό του!  Ο Ιησούς δεν ανέπτυξε ποτέ ελληνική σκέψη και οι διδαχές του δεν είναι παρά εβραϊκά κατασκευάσματα γραμμένα στο πόδι, γι’ αυτό και δεν συμφωνούν το ένα με το άλλο. Ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ, γιατί καμμιά άλλη πηγή πλην των εβραϊκών δεν τον αναφέρει ενώ έζησε σε μια από τις καλύτερα τεκμηριωμένες ιστορικές περιόδους ήταν ένας εβραίος και αυτό το αποδεικνύει επίσης περίτρανα κι η περιτομή του, που τόσο υπερήφανα άλλωστε γιορτάζουμε την 1η Ιανουαρίου εκάστου έτους. Οι επαγγελματίες προπαγανδιστές του χριστιανισμού, αλλά και άλλοι συνοδοιπόροι τους μας βομβαρδίζουν καθημερινώς από τα παράθυρα των τηλεοπτικών διαύλων, από εφημερίδες και περιοδικά και χαϊδεύουν τα αυτιά μας με τα υποτιθέμενα κηρύγματα αγάπης του Ιησού, με την δήθεν αγάπη του για τους έλληνες, με την δήθεν ελληνικότητα της ορθοδοξίας κι άλλα πολλά. Όλες αυτές οι ανακρίβειες που υποστηρίζονται δεν είναι τυχαίες ούτε γίνονται κατά λάθος. Ορισμένοι εξ αυτών που τις προβάλλουν είναι άνθρωποι ανωτάτης μορφώσεως, καθηγητές κ.λ.π.. Τα πράγματα είναι οφθαλμοφανή. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι εσκεμμένα συντελούν στη διαιώνιση της παραπλάνησης. Κι όμως επιμένουν. Δυστυχώς εκτός από την άγνοια υπάρχει κι ο δόλος.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ, Διαδικτυοκό Περιοδικό

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Χριστιανικά εγκλήματα : Στο μοναστήρι Κερατέας καλόγριες δολοφόνησαν 150 παιδιά!!

Αυτός είναι ο χριστιανισμός η θρησκεία του μισούς και του μισανθρωπισμού!!

Τα αποτελέσματα της βίβλου είναι καταστροφικά για τον ανθρώπινο εγκέφαλο!!

Στην ιστορία του χριστιανισμού υπάρχουν εκατομμύρια δολοφονίες ανθρώπων!!!

Δείτε παρακάτω μια ακόμη εγκληματική ιστορία που αποκαλύπτει το αληθινό πρόσωπο του χριστιανισμού!! Ηθικός αυτουργός ο ιησούς με τα κείμενα μισούς στην καινή!!

Ο ιησούς-γιαχβέ μιλάει καθαρά: "αλλά όσον δια τους εχθρούς μου αυτούς, που δεν ήθελαν να είμαι βασιλεύς τους, φέρτε τους εδώ και σφάξτε τους μπροστά μου".

ΛΟΥΚΑΣ 19:27 

Δολοφόνησαν 150 κορίτσια για να τα στείλουν στον παράδεισο

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του ιουδαιοχριστιανισμού που χρεώνετε με τα μεγαλύτερα εγκλήματά στην παγκόσμια ιστορία!!!

Σε μια στιγμή ο εισαγγελέας Κωστόπουλος διακόπτει μάρτυρα κατηγορίας για να δώσει διέξοδο στην αγανάκτησή του. Η Κερατέα είναι αίσχος δια την Ελλάδα, λέγει ο εισαγγελέας. Σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου. Σκεφτείτε ότι εκεί μέσα πέθαναν 150 φυματικά κορίτσια!

Εκεί πέθαναν η αδελφή του κι ο γαμπρός του φυματικοί. Τα δε τρία παιδάκια τους υπεβάλλοντο σε διάφορες κακοποιήσεις όπως το αγοράκι που εκρεμάσθη ανάποδα γυμνό πολλές φορές και τόδερναν μέχρις αναισθησίας. Όταν δε ζούσε ο πατέρας οι καλόγριες τον προέτρεπαν να μολύνει το παιδί του με φυματίωση γιατί αν ζούσε θα γινόταν κακός άνθρωπος. Τον συμβούλεψαν να μασάει αυτός το φαγητό και να ταίζει μ' αυτό το αγοράκι του, ώστε να πεθάνει πριν από αυτόν....

Μας έλεγαν -συνέχισε ο μάρτυς- ότι πρέπει να πεθαίνουμε, να αδειάζουν τα κελιά, νάρχονται άλλοι, για να πηγαίνουν στον παράδεισο.

- Από το βιβλίο του Γ. Καρανικόλα, Ανορθόδοξοι έρωτες ορθοδόξων κληρικών, εκδόσεις Θουκιδίδης

Αποσπάσματα από την εφημερίδα «Ελευθερία» 

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 1950

Η ηγουμένη Μαριάμ μετά το θάνατο του επισκόπου Ματθαίου Καρπαθάκη διέδωσε επίτηδες ότι το πτώμα του «μυροβόλησε»! Δια του τρόπου αυτού προσέλκυσαν εκατοντάδες απλοϊκούς ανθρώπους, οι οποίοι έσπευσαν εκεί από πολλά μέρη της Ελλάδας για να δουν το θαύμα του αγίου Ματθαίου του οποίου το σώμα έβγαζε δήθεν μύρο.  

Στη πραγματικότητα όμως η πονηρή ηγουμένη είχε ραντίσει το πτώμα του με άρωμα για να παραπλανήσει τους ευσεβείς και να δημιουργήσει θρύλο πέριξ του ονόματος του Ματθαίου.  

Σάββατο 25 Νοεμβρίου 1950

Συνεχίζουσα την αποκαλυπτική αφήγησή της η γραία Ευγενία Μαργέτη περιέγραψε με τα μελανότερα χρώματα μερικά από τα φρικώδη βασανιστήρια εις τα οποία υπεβάλλετο αυτή και άλλες μοναχές...  

Η Μαριάμ διέτασσε τις υπό τιμωρία μοναχές να μείνουν με τα εσώρουχα μόνο και κατόπιν ανέθετε σε μια μοναχή από το περιβάλλον της να τις κτυπά με μια σανίδα.  

Άλλες μοναχές μετά τον εσπερινό ωδηγούντο εις τα περί την μονήν δάση και ημίγυμνοι προσδένεντο εις τα πεύκα και παρέμειναν δεμένοι μέχρι του όρθρου.  

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 1950

Από την συνεχιζόμενη προανάκριση για τα σκάνδαλα της μονής Κερατέας απεκαλύφθη χθες ότι ο συνηθέστερος τρόπος βασανισμού των θυμάτων της Μαριάμ ήτο το κρέμασμα των ανάποδα από τα γύρω πεύκα για να... εξέλθουν τα εντός αυτών εμφωλεύονται δαιμόνια.

Ο υιός της Παυλάκη αφηγηθεί εις τη μητέρα του ότι οι μοναχές εις τη μονή Κερατέας το υπέβαλλαν σε βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, πριν ξημερώσει και προκειμένου οι μοναχές να ξυπνήσουν τους μικρούς και τις μικρές για τον όρθρο τα ξυπνούσαν με ένα άγριο ξυλοκόπημα και τους έλεγαν ότι αυτό το έπρατταν δια τον εξαγνισμό των, διότι δια να μεταβούν εις την εκκλησία και να ακούσουν τον όρθρο και την λειτουργία έπρεπε προηγουμένως να δαρούν αγρίως, να πονέσουν και να κλάψουν, διότι μόνον έτσι θα αντιλαμβάνονταν το μεγαλείον της χριστιανικής θρησκείας. Αν κανένα από τα μικρά τολμούσε να διαμαρτυρηθεί, οι μοναχές το μετέφεραν εις τον πλησίον πευκώνα, του έδεναν τα πόδια και το κρεμούσαν από ένα πεύκο με το κεφάλι προς το έδαφος.   

Ο Μπάκας, η σύζυγός του και τα τρία τέκνα των, κάτοχοι σημαντικής περιουσίας, εισήλθον εις την μονή διαθέσαντες την περιουσία των. Μετά τινά χρόνου όμως η Μπάκα αντιληφθείσα περί τίνος επρόκειτο θέλησε να φύγει από την μονή αλλά τότε η Μαριάμ την έθεσε σε απομόνωση εντός τρώγλης επί εξαμήνου και με ανεπαρκέστατη τροφή. Η Μπάκα εξήχθη εκ της τρώγλης φυματική και μετά από λίγο απέθανε. Ο σύζυγός της επίσης κατά τον ίδιο τρόπο εμολύνθη εκ φυματιώσεως και απέθανεν.

Ως ανθρωποκτονία επίσης εχαρακτηρίσθη και η περίπτωσις του ζεύγους Παναγιωτοπούλου το οποίον ηναγκάσθη να εκχωρήσει στη Μάριαμ μια οικία εις τη Καλλιθέα χρησιμοποιουμένην ήδη ως μετόχι των παλαιοημερολογιτών. Το ζεύγος κατόπιν απέθανε από ασιτία εις τη μονή.

Ανθρωποκτονία επίσης εχαρακτηρίσθη και η περίπτωση της Μιχαλάκου η οποία ήτο φυματική και εν γνώσει της παθήσεώς της ετιμωρήθη με περιορισμόν εις τρώγλην και απέθανεν εντός ολίγων ημερών.

Άλλη κατηγορία ανθρωποκτονίας αφορά την περίπτωση της μοναχής Θεοδότης, την οποία εκτύπησαν κατά τόσο βάρβαρο τρόπο οι μοναχές ώστε έκανε αιμόπτυση και απέθανεν εξ αυτής.

Παρόμοια περίπτωση είναι και μιας άλλης μοναχής της Μαρίας η οποία χωρίς να γνωρίζει τι υπογράφει υπέγραψε εκχωρητήριο της περιουσίας της εις τη Μαριάμ και το περιβάλλον της και κατόπιν νομίζουσα ότι ήτο κυρία των κτημάτων της μετέβη εις αυτά για να μαζέψει ελιές. Οι άλλες μοναχές όμως επιτέθηκαν εναντίον της, την ξυλοκόπησαν αγριότατα και η μοναχή Μαρία μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου και απέθανε.

Tετάρτη 26 Ιανουαρίου 1953

Εισαγγελεύς: Είναι αίσχος δια την Ελλάδα το ότι υπάρχει Κερατέα!...  

ΜΑΡΤΥΣ: Υποχρέωσαν τον φυματικό γαμπρό μου να μασά την τροφή και να την δίνει στο 6ετές παιδάκι του για να του μεταδώσει την επάρατη αρρώστια.  

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΙΣ: Γιατί;  

ΜΑΡΤΥΣ: Γιατί τον έπεισαν ότι θα γινόταν το παιδί του διάβολος και θα έκαιγε το μοναστήρι.  

...  

Κάποτε το ανηψάκι μου, 10 χρονών κοριτσάκι, το έβαλαν αγγαρεία στο μαγειρείο. Πεινούσε κι έγλειψε μια πατάτα. Να η ποινή που του επέβαλαν: Το έδεσαν ολόγυμνο όλη τη νύκτα στο στάβλο και το πρωί το βρήκαν λιπόθυμο από το κρύο και το φόβο.  

Είχε καθαρίσει τη ψυχή του και είχε υποστεί όλη την προεργασία για τον παράδεισο...  

Είναι αίσχη όσα έγιναν. Φαντασθείτε πως ο νεωκόρος της μονής Κερατέας εχρίσθη από τον άγιον πατέρα μητροπολίτης Θεσσαλονίκης! Όταν λέγω ο άγιος πατέρας εννοώ αυτό το κάθαρμα τον μυρόβλητον Ματθαίον που ο τότε πρωτοσύγγελος και νυν Α.Θ.Π. ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρας καθήρεσε διότι διατηρούσε οίκο ανοχής! Κι η αγία μητέρα η περίφημη οσία Μαριάμ ήταν μιά... κορδελιάστρα.  

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 1955

Εις τα κράσπεδα της πρωτευούσης και υπό την ρίνα του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος ελειτουργούσεν επί έτη ανενόχλητον ένα φρικαλέον άντρον παχυλής αμαθείας, εγκληματικής ασυνειδησίας και ακατανόμαστων οργίων. Ένας αγράμματος μοναχός, εν συνεργασία με μίαν κτηνώδη μοναχήν παρέσυραν εις το άντρον αυτό διαφόρους αφελείς και κουρασμένους και ψυχασθενείς και αμαθείς και σιγά σιγά με μεθόδους αναλόγους των χιτλερικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως τους εξαπέστελλαν εις τα αιωνίους μονάς...  

Τα μοναστήρια -τα περισσότερα- είναι εστίαι συμπυκνωμένης μικρότητος, φθόνου, χυδαιότητας και αβυσσαλέας ακολασίας. Και όσοι εν ονόματι του Σαμουήλ προσπαθούν να δικαιολογήσουν και να διαιωνίσουν το σημερινόν κατάντημά των, είναι αηδείς υποκριταί.

Σημείωση: οι φωτογραφίες από τις εφημερίδες είναι τοποθετημένες σε τυχαία διάταξη σε σχέση με τα κείμενα τους!!!

Πηγή: ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

http://apollonios.pblogs.gr/2015/10/orthodoxa-egklhmata-sthn-ellada-dolofonia177-koritsiwn-apo-thn-k.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Η μονοθεϊστική πανούκλα (Βιβλίο)

Μια ελευθεριακή προσέγγιση στο θρησκευτικό ζήτημα

Σιρίλ Γκαγιόν
μετάφραση: Νίκος Γιαννίκος

εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς σ' ένα ον που δεν υπάρχει, του οποίου ο γιος γεννήθηκε τάχα από μια παρθένο, το οποίο έχει αποφανθεί πως η γη είναι επίπεδη και το οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε τον κόσμο πριν από 4.000 χρόνια πλάθοντάς τον με τα χέρια του και με μόνο υλικό το χώμα;

Για ποιο λόγο οι θρησκείες, που τις θεωρούσαμε ημιθανείς, ξεπερασμένες από την πρόοδο της επιστήμης και την καταναλωτική κοινωνία, αναζωογονούνται και ξανακερδίζουν το χαμένο έδαφος στις αρχές του 21ου αιώνα; Για ποιο λόγο αυτή η "νεκρανάσταση" του θρησκευτικού φορά την ειδεχθή και οπισθοδρομική μάσκα του πιο άθλιου σκοταδισμού;

Για ποιο λόγο οι μονοθεϊστικές θρησκείες (αυτές που κηρύσσουν την πίστη σ' έναν μοναδικό θεό) διατηρούν ακόμα τα ολοκληρωτικά τους χαρακτηριστικά;

Είναι το καπιταλιστικό φαντασιακό, το οποίο καθιστά τα ανθρώπινα όντα μια συσσωμάτωση δίποδων στομαχιών (άδειων ή γεμάτων) υπεύθυνο με τη σειρά του για την αναζωπύρωση του θρησκευτικού φανατισμού μέσα στη γενικευμένη απουσία νοήματος που έχει δημιουργήσει;

Αποτελεί και ο επιστημονικός φονταμενταλισμός μια σύγχρονη παραλλαγή του θρησκευτικού φαινομένου, όπου τα ιερατεία της τεχνοεπιστήμης προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη γενικευμένη άγνοια του κόσμου και τον φόβο του θανάτου;

Ο Cyrille Gallion με αφετηρία την "εκκοσμικευτική" Γαλλία, θέτει ερωτήματα και απαντά στην προσπάθειά του να ξεσκεπάσει τόσο τον μονοθεϊστικό θρησκευτικό κρετινισμό όσο και τον καπιταλιστικό παρασιτικό κόσμο.

Ούτε Θεός ούτε αφέντης!

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Πλύση εγκεφάλου των εβραιοχριστιανών προπαγανδιστών στα ελληνικά σχολεία

Η Χριστιανική κατήχηση αρχίζει να διδάσκεται από την Γ' τάξη του Δημοτικού Σχολείου και συνεχίζει σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης. Ας δούμε λοιπόν με την σειρά, τι διδάσκονται τα Ελληνόπουλα στο μάθημα των θρησκευτικών:

Γ' Δημοτικού (Βιβλίο με 184 σελίδες). Σελ. 8 Ξεκινάμε με τον αγιασμό στο σχολείο. Παραβλέπεται εντελώς η αρχαιοελληνική παράδοση. Σελ. 164. Αναφέρεται στο Αι Γιώργη. Κι εδώ δεν γίνεται καμιά νύξη συσχετισμού η και απλής μνείας του μύθου του Περσέα και της Ανδρομέδας. Από τις 184 σελίδες του βιβλίου είναι απούσα η Ελλάς . Ούτε καν μια φωτογραφία του Παρθενώνα.

Δ' Δημοτικού. Στην σελίδα 82 αναφέρει ότι ο Παύλος (Σαούλ) ''Όπου και αν κοιτάξει βλέπει είδωλα, βωμούς, ναούς, αγάλματα''. Ε' Δημοτικού. Η θεματολογία του στρέφεται γύρω από τους βίους των Αγίων και το εορτολόγιο. Δεν παραλείπουν στο ''Γλωσσάρι'' και τον Ιουλιανό τον ''Παραβάτη'', ατιμωτικό προσωνύμιο του Ελληνολάτρη αυτοκράτορα.

ΣΤ' Δημοτικού. Στις σελίδες από 11 ως 48. Καθαρή Ιουδαϊκή ιστορία. Σελ. 116 Υβριστικός τίτλος (Ο Ρωμιός και η εκκλησία του). Σελίδες από 230 ως 234. Ύμνοι. Σελίδες από 197 ως 198. Παπουλάκος, ο καλός σπορέας.

Α' Γυμνασίου. Στις σελίδες 207-208 αναφέρεται η επίσκεψη του Μ. Αλεξάνδρου στα Ιεροσόλυμα. Παρουσιάζει λοιπόν χαλκογραφία, που παριστάνει τον Έλληνα Στρατηλάτη να υποκλίνεται γονυπετής στον Ιουδαίο Αρχιερέα, μπροστά στην πύλη της Ιερουσαλήμ. Η χαλκογραφία αυτή είναι υβριστική για τους Έλληνες, οι οποίοι... ΔΕΝ ΕΚΛΕΙΝΑΝ ΓΟΝΥ ΟΥΤΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΘΕΩΝ πολύ δε περισσότερο μπροστά στους Εβραίους Αρχιερείς. Το βιβλίο είναι πλημμυρισμένο από ιουδαϊκές φωτογραφίες: Αβραάμ, Μωυσής, Δαυίδ, Ροβοάν, Ιερεμίας, Ησαίας, Μιχαίας, Αμώς, Ωσηέ, κ.ά., χάρτες και τοπία Ιουδαϊκά. Ακόμη και λαογραφικά έθιμα του θερισμού από τους Ισραηλίτες. Υπάρχει ακόμα πλήρης εξιστόρηση του εβραϊκού λαού. Η Ελλάδα ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ ουσιαστικά. Αντιθέτως, σχολιάζεται με κάθε λεπτομέρεια η χώρα της Βίβλου. Και επειδή μια εικόνα αντιστοιχεί με χίλιες λέξεις, παραθέτουν: αεροφωτογραφία της κοιλάδας του Ιορδάνη, σχεδιάγραμμα κλιματολογικών συνθηκών της Παλαιστίνης, οδοδείκτη στην διασταύρωση των οδών προς, Ιερουσαλήμ, Ιεριχώ και νεκρά θάλασσα, όπως και χάρτη του κόσμου της Παλαιστίνης.

Σελ. 55. Υπάρχει φωτογραφία βαβυλωνιακής κυλινδρικής σφραγίδας, που χρονολογείται από το 2.000 π.χ. περίπου, και σήμερα βρίσκεται στο Βρετανικό μουσείο. Δεξιά παριστάνεται ένας θεός, αριστερά μια γυναίκα, και ανάμεσα τους ένα δέντρο με καρπούς. Πίσω από την γυναίκα βρίσκεται ένα φίδι. Η παράσταση θυμίζει την σκηνή της βιβλικής διήγησης για τον πειρασμό. Έτσι γράφει η λεζάντα. Παρέλειψαν όμως, να γράψουν κάτι. Όπως φαίνεται καθαρά απ' την σφραγίδα, η ''Γένεση'' αντιγράφεται βαβυλωνιακά κείμενα. Απορώ πως οι Σιωνιστές έκαναν τέτοιο λάθος. Σελ. 59. Υπάρχουν τέσσερις εικόνες με την κοινή λεζάντα: ''ΤΕΤΟΙΑ ΕΙΔΩΛΑ, ΦΟΒΕΡΑ ΣΤΗΝ ΟΨΗ, ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΓΙΑ ΘΕΟΥΣ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ''. Ξεδιάντροπα οι συγγραφείς βρίζουν τον Ελληνισμό. Αυτά τα ''είδωλα'' δεν ήταν τίποτε άλλο από τις σημερινές εικόνες που κάθε τόσο για εισπρακτικούς και δεισιδαιμονικούς σκοπούς εκτίθενται σε λαϊκό προσκύνημα, όπου οι πιστοί - δούλοι ξημεροβραδιάζονται για να τις προσκυνήσουν. Σελ. 67. Ο μύθος του Δευκαλίωνα και της Πύρρας. Χάθηκαν δυο λόγια διευκρινιστικά για τους Έλληνες; Και φυσικά, δεν παρατίθεται χρονολογία, γιατί ο μύθος αυτός είναι αρχαιότερος από του ανάλογου μύθου για τον Νώε. Σελ. 107. Χάρτης: ''Η χώρα των Φιλισταίων''. Δεν γίνεται κανένας λόγος για την... ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ. Στην συνέχεια, εκτίθεται η πολυχρησιμοποιημένη και λανθασμένη άποψη ότι οι Έλληνες πήραν το Αλφάβητο τους από τους Φοίνικες.

Σελ. 239. Αναφέρονται κείμενα του Πλάτωνα και του Αισχύλου, με τον ψευδή ισχυρισμό ότι αναφέρονται στον λυτρωτή Ιησού. Υπάρχει επίσης φωτογραφία, στην οποία εικονίζεται ο Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης σε τοιχογραφία του ναού του Αγ. Νικολάου στην Τσαριτσάνη της Λάρισας. Λείπουν όμως τα σχόλια. Τι θέλει ο Αριστοτέλης στον Ιουδαϊκό ναό; Γιατί δεν λένε στα Ελληνόπουλα ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι στην εκκλησιαστική συνείδηση θεωρήθηκαν ως προφήτες και βρήκαν την θέση τους στον νάρθηκα των ναών και στην τράπεζα των μονών;

Β' Γυμνασίου. Τα ψέματα αρχίζουν από τις πρώτες σελίδες: Σελ. 16. ''Χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ζωής ήταν η μαγεία και δεισιδαιμονία των λαών της Μεσογείου'', και συνεπώς και των Ελλήνων. Αυτό είναι ασύστολο ψεύδος. Προλήψεις και δεισιδαιμονίες υπήρχαν σε όλους τους λαούς και ουδέποτε θα σταματήσουν να υπάρχουν. Η αλήθεια είναι ότι ο Χριστιανισμός όχι απλώς μετέρχεται την δεισιδαιμονία ως μια φοβερά ''δαμόκλειο σπάθη'', για να συγκρατήσει τον αμαθή όχλο, αλλά και ο ίδιος είναι μια δεισιδαιμονία. Και δεν το λέμε εμείς αυτό. Το είπε ο Σουητώνιος, ο Τάκιτος, ο Πλίνιος και ο Ιουλιανός. ο Σουητώνιος (''Νέρων'' ΧVI) αποκαλεί τον Χριστιανισμό... ''ΝΕΑ ΚΑΙ ΒΛΑΒΕΡΗ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ''. Ο Τάκιτος (ann.XV 44.4) τον ονομάζει ... ''ΟΛΕΘΡΙΑ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ'' και ο Πλίνιος ο νεώτερος, σύγχρονος του Σουητώνιου και του Τάκιτου, τον χαρακτηρίζει ως ''ΦΑΥΛΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑ'' (επιστ. X 96. . Σελ. 16. ''Την Παλαιστίνη κατοικούσαν και ειδωλολάτρες ( Έλληνες και Σύριοι κυρίως)''. Ξεδιάντροπα οι συγγραφείς του βιβλίου, αποκαλούν το έτος 2000 τους Έλληνες ''ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ''. Δεν μας λένε όμως, που ανήκουν αυτοί οι ίδιοι, που οι ταυτότητές τους έχουν Ελληνικά ονόματα. Σελ. 18 - 26. Ο Ιουδαϊκός κόσμος στα χρόνια του Χριστού. Σελ. 90. Φωτογραφίες απ' την Βοσνία. Σελ. 135: 29. Γυναίκες που στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται με τα ονόματα τους. Σελ. 301. Σημασία των εβραϊκών ονομάτων (73 Ονόματα). Δεν λείπουν τα τροπάρια και η Χριστιανική εικονογράφηση.

Γ' Γυμνασίου: Η ύλη του βιβλίου αναφέρεται στην εξιστόρηση του Χριστιανισμού. Εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τους Έλληνες προγόνους μας σας ''ειδωλολάτρες''. Έτσι: Σελ. 25. Το πρώτο άνοιγμα της εκκλησίας προς τους ''ειδωλολάτρες''. Σελ. 45. Στην εβραϊκή συναγωγή της Κορίνθου, ο απόστολος Παύλος (δηλαδή ο Σαούλ για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους κάποτε, και να ξυπνάμε εμείς οι Έλληνες) συνάντησε αντιδράσεις, που τον ανάγκασαν να στραφεί προς τους ''ειδωλολάτρες''. Σελ. 48. Η Αθήνα, ήταν γεμάτη ''είδωλα''. Σελ. 62 Τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του ''ειδωλολατρικού'' κόσμου. Το κείμενο αναφέρεται στην δουλεία, τις γυναίκες και τα παιδιά. Ξεχνούν οι συντάκτες των κειμένων τους πως η θέση της γυναίκας στα Χριστιανικά πλαίσια χειροτέρευσε, αφού η γυναίκα έγινε σκλάβα του άντρα. Όσο για τους δούλους, ας μην μιλάμε. Ακόμη και την εποχή του Ευστάθιου Θεσσαλονίκης, υπήρχαν δούλοι. Η εκκλησία τους προστάτευε μόνο με λόγια και παρηγοριά για την άλλη ζωή. Σελ. 71. Γράφει πως η σύγκρουση του Χριστιανισμού με τους Εθνικούς οφειλόταν στο ιερατείο των ειδώλων και πως το κήρυγμα είχε θαυμαστή απήχηση στους Εθνικούς. ΕΙΧΕ ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΗΧΗΣΗ, ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΠΟΤΙΣΤΗΚΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ ΜΕ ΠΟΤΑΜΙΑ ΑΙΜΑΤΟΣ. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΕ ΜΕ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ. ΩΣ ΠΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΤΕΤΟΙΑ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΥΔΗ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ; Σελ. 141. Ο Ιουλιανός, αποκαλείται ''ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ''. Σελ. 187. Υπάρχει ένα ακόμη ψέμα. Η εκκλησία δημιούργησε την πνευματική αναγέννηση του ΙΔ' Αιώνα. ΑΝΤΙΘΕΤΑ!!!! Η εκκλησία υπήρξε τροχοπέδη στην επιστήμη για 17 ολόκληρους Αιώνες, έκαψε συγγράμματα και θανάτωσε τους αντιφρονούντες επιστήμονες.

Β' Λυκείου. Σελ. 80 Γίνεται λόγος για την Κοσμογονία. Θα περίμενε κανείς, αν μη τι άλλο, μια απλή μνεία των αρχαίων Ελλήνων που ασχολήθηκαν με το θέμα, όπως ο Επιμενίδης ο Κρής, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Ησίοδος, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Ξενοφάνης, ο Αναξαγόρας και πάρα πολλοί άλλοι. Θα έπρεπε να υπάρχει μνεία τουλάχιστον της κοσμογονίας του Ερμή του τρισμέγιστου, της Ορφικής θεογονίας, και της θεογονίας του Ησίοδου. Σελ. 82. Και εξής: παρατίθεται η κοσμογονία της ''Γένεσης'' και γίνεται προσπάθεια με αλχημιστικό τρόπο να μας πείσουν ότι τα παραμύθια της δεν είναι αντιεπιστημονικά. Σελ. 174. Γίνεται λόγος για θρησκευτικό φανατισμό. Αποσιωπείται εντελώς το γεγονός του Χριστιανικού μένους για τις λεηλασίες και τους διωγμούς του Ελληνικού στοιχείου. Σελ. 182 Αποσιωπείται το γεγονός ότι το πατριαρχείο τροχοπέδησε την επιστήμη με τους διωγμούς πολλών επιστημόνων. Σελ. 205. Ελληνισμός και Χριστιανισμός: Πέραν του γεγονότος ότι οι Έλληνες βαπτίζονται ''μορφωμένοι ειδωλολάτρες'', όλο το κεφάλαιο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι ο χριστιανισμός, εκτός του ότι έθαψε τον Ελληνισμό, λεηλάτησε κυριολεκτικά την Ελληνική φιλοσοφία, παράδοση και μυστήρια. Τολμώ να πω ότι η μορφή του Ιησού της πίστης ταυτίστηκε με εκείνη του Διονύσου Ζαγρέα και η ιστορία του με εκείνη του Απολλώνιου του Τυανέα. Σελ. 221. Η αρχαία Ελληνική θρησκεία αρχίζει με το ψέμα της καθόδου των Ινδοευρωπαίων. Τα όσα γράφονται είναι εξωπραγματικά.

Γ' Λυκείου. Αναφέρεται σε θέματα Χριστιανικής ηθικής. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΘΕΣΑΝ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΝΤΕΣ!!! Ούτε καν μνεία των ονομάτων του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και τόσων άλλων ένδοξων φιλοσόφων. Ύστερα απ' όσα αναφέραμε, είναι πασιφανές το συμπέρασμα: Aν σταθούμε στην άποψη του Αριστοτέλη, ότι κάθε πολιτεία έχει και το δικό της σύστημα παιδείας και συνεπώς μέσω αυτού περνά τα μηνύματά της, τότε ανταριάζει η ψυχή μας. Διότι το μήνυμα που στέλνουν τα θρησκευτικά βιβλία της Ελληνικής παιδείας είναι σαφέστατο: ΑΠΟΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ. Δεν είμαστε από εκείνους που υποστηρίζουν την κατάργηση των θρησκευτικών. Μας λυπεί όμως το γεγονός ότι οι Έλληνες Ιεράρχες διαστρεβλώνουν την ιστορία μας, αγνοούν τον Ελληνικό πολιτισμό και σκόπιμα προβάλλουν τον ΕΒΡΑΙΣΜΟ. Φυσικά, μια τέτοια θρησκευτική παιδεία... ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ.

Πηγή: xemandrios1.blogspot.gr 

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού

Ποιος ήταν ο Ιησούς; Γιατί δεν υπάρχει καμία ιστορική και αρχαιολογική απόδειξη της ύπαρξής του; Ποιος έγραψε τα Ευαγγέλια; Γιατί γράφθηκαν στα Ελληνικά και όχι στα Εβραϊκά ή στα Αραμαϊκά; Πώς κι έγινε η Ρώμη το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας; Γιατί οι πρώτοι χριστιανοί Πάπες και οι πρώτοι άγιοι ήταν όλοι μέλη της αυτοκρατορικής Ρωμαϊκής οικογένειας των Φλαβίων;

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που ο ερευνητής Joseph Atwill και συγγραφέας του ανατρεπτικού βιβλίου Caesar‘s Messiah: The Roman Conspiracy to Invent Jesus (Ο Μεσσίας του Καίσαρα: η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού) προσπαθεί να ρίξει φως παρουσιάζοντας νέους δρόμους στην κατανόηση της δημιουργίας του χριστιανισμού, στη φύση της Καινής Διαθήκης, στο ποιος ήταν και αν υπήρχε ο πραγματικός Ιησούς και υποστηρίζονται ότι η Δευτέρα Παρουσία έχει ήδη γίνει.

Με λίγα λόγια ο συγγραφέας μαζί με μία ομάδα αξιόλογων ιστορικών και ερευνητών της εποχής που παρουσιάστηκε ο χριστιανισμός σαν μια «νέα» θρησκεία στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποδεικνύει μέσα από τις πηγές ότι δεν υπάρχει ιστορικό υπόβαθρο σε αυτό σήμερα αποκαλείται ο Ιησούς Χριστός και ότι απλά πρόκειται για μία εφεύρεση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής εξουσίας και συγκεκριμένα της οικογένειας των Φλαβίων.

Όχι μόνο αυτό, αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι κάτι διαφορετικό από όλες τις σύγχρονες για την εποχή εκείνη παγανιστικές θρησκείες, αλλά ντυμένος με άλλο όνομα. Ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν κατασκευασμένο μυθιστορηματικό χαρακτήρα και μάλιστα υπάρχουν ιστορικές αποδείξεις για αυτό το γεγονός, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας Joseph Atwill και η ομάδα του.

Ο λόγος που είχε η αυτοκρατορική οικογένεια των Φλαβίων να κατασκευάσει στην ουσία μία «νέα» θρησκεία ήταν ο εξής: να προσφέρει ένα όραμα στο πρόσωπο ενός «ειρηνικού Μεσσία» που θα ήταν μία εναλλακτική παρουσία σε σύγκριση με τους επαναστατικούς ηγέτες του Ισραήλ τον πρώτο αιώνα και οι οποίοι αποτελούσαν σοβαρή απειλή στην πολιτική σταθερότητα και ειρήνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Με λίγα λόγια ο χριστιανισμός δεν αποτελούσε τίποτα περισσότερο από ένα πολιτικό εργαλείο για τον έλεγχο των μαζών εκείνης της εποχής, συνεχίζοντας να επιτελεί τον ίδιο σκοπό λιγότερο ή περισσότερο ακόμα και σήμερα. Αυτό το συμπέρασμα του Joseph Atwill βασίζεται σε εμπεριστατωμένη μελέτη και σύγκριση ανάμεσα στα Ευαγγέλια και το έργο του Ιουδαίου ιστορικού Ιώσηπου Φλαβίου όπου φαίνεται να υπάρχει άμεση σχέση.

Ο συγγραφέας υποστηρίζει πως ίσως μερικοί αναγνώστες βρουν το περιεχόμενο του έργου του προκλητικό, αλλά όπως αναφέρει ο ίδιος «το βιβλίο μου δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κριτική στην πίστη των σύγχρονων χριστιανών. Ένιωσα ότι είχα υποχρέωση να παρουσιάσω τα αποτελέσματα των ερευνών μου, εφόσον θεωρώ πως αυτά θα ρίξουν φως στις ρίζες και το λόγο που υπάρχει σήμερα αντι-σημιτισμός και στον τρόπο που οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την προπαγάνδα για να ελέγχουν τις μάζες.»

«Αν και δεν είμαι κοντά πλέον στην Καθολική πίστη,» συνεχίζει ο συγγραφέας, «η μελέτη μου για τον χριστιανισμό δεν σταμάτησε ποτέ.» «Στη διάρκεια της ζωής μου έχω διαβάσει περίπου 600-700 βιβλία σχετικά με τον ιστορική Ιησού και τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, αλλά κανένα από αυτά δεν με έκανε να κατανοήσω και να μάθω κάτι ουσιαστικό σχετικά με το πώς παρουσιάστηκε η θρησκεία αυτή ή ποιος ήταν ο ιδρυτής της.»

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι όσο περισσότερο διάβαζε σχετικά με τις ρίζες του χριστιανισμού έβλεπε όλο και περισσότερο ότι το πώς ξεκίνησε η συγκεκριμένη θρησκεία ήταν ακόμα ένα ζήτημα ανοικτό. Ο Atwill βρίσκεται εκτός της αρκετά διαδεδομένης άποψης λοιπόν ότι ο χριστιανισμός ξεκίνησε σαν κίνημα από τις κατώτερες τάξεις κάποιων επαναστατικών Ιουδαίων διδασκάλων τον 1^ο αι. κ.Ε.

Αυτό που έκανε τον Atwill περισσότερο σκεπτικιστή είναι το γεγονός ότι ακριβώς την ίδια στιγμή που οι ακόλουθοι του Ιησού οργανώνονταν μέσα στα πλαίσια μίας θρησκείας οδηγώντας τα μέλη της να «γυρίσουν και το άλλο μάγουλο» και να δώσουν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι,» μία άλλη Ιουδαϊκή ομάδα διενεργούσε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των Ρωμαίων και βρισκόταν στην αναζήτηση ενός Μεσσία που θα είχε στρατιωτικό ηγετικό ρόλο.

Ο Atwill συμπληρώνει: «Φαίνεται πιθανό για μένα ότι δύο διαμετρικά αντίθετες μορφές του μεσσιανικού Ιουδαϊσμού προέρχονται από την Ιουδαία την ίδια εποχή. Για αυτό το λόγο άρχισα να έχω ενδιαφέρον για τα κείμενα της Νεκρής Θάλασσας.» Αυτό που τον βοήθησε σε αυτό είναι ότι ξεκίνησε να μελετάει στο ιστορικό πλαίσιο εκείνης της εποχής.

Τότε ήταν που ο συγγραφέας βρέθηκε μπροστά σε κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μελέτη του: «όταν διάβαζα το έργο του Ιώσηπου Φλαβίου, Ιστορία των Ιουδαϊκών Πολέμων και ιδιαίτερα το σημείο που περιγράφεται η καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τον αυτοκράτορα Τίτο το 70κ.Ε., θυμάμαι ότι παρατήρησα κάποιες ενδιαφέρουσες παράλληλες αναφορές μεταξύ της εκστρατείας του Τίτου και του έργου του Ιησού.

Προσπάθησα να προσεγγίσω τα Ευαγγέλια με μία νέα ματιά, σαν να μην τα είχα ξαναδιαβάσει ποτέ στη ζωή μου και αφήνοντας πίσω μου κάθε προκατάληψη ή σχηματισμένη ιδέα που είχα για αυτά.» Αυτό ήταν και που οδήγησε τον συγγραφέα στην συγγραφή του βιβλίου του αντιλαμβανόμενος το συμβολικό περιεχόμενο των Ευαγγελίων τα οποία αποκάλυπταν τη μυστική ιστορία του Δυτικού πολιτισμού. Αυτή η προσέγγιση βοήθησε τον συγγραφέα να αναγνωρίσει τα τυπολογικά χαρακτηριστικά και των δύο κειμένων.

Αυτό που ακολουθεί είναι μία σύντομη σχετικά περίληψη αυτού που διαπραγματεύεται ο συγγραφέας στο βιβλίο του “Caesar’s Messiah”: «η κεντρική ιδέα του έργου είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένας φανταστικός μυθιστορηματικός χαρακτήρας και όχι ένα ιστορικό πρόσωπο. Στα Ελληνικά—που αποτελούν και τη γλώσσα των Ευαγγελίων— η λέξη Ιησούς αναφέρεται στον Σωτήρα και η λέξη Χριστός αναφέρεται στον Μεσσία, και ο τίτλος του Χριστού ήταν ήδη γνωστός στους Εβραίους πολύ πριν τον υποτιθέμενο ερχομό του Ιησού. Επιπλέον, μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάποια αρχαιολογική απόδειξη αποδεκτή ευρέως για την ιστορικότητα του Ιησού και ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε μέχρι σήμερα για αυτό το πρόσωπο είναι μέσα από την αφήγηση των Ευαγγελίων.

Αν και τα Ευαγγέλια, συνεχίζει ο συγγραφέας, φαίνεται να είναι μία ιστορική αφήγηση αυτό που είναι στην πραγματικότητα έχει να κάνει με ένα και όχι και τόσο γνωστό είδος φανταστικής λογοτεχνίας που ονομάζεται τυπολογία. Η τυπολογία συνδέεται με την συγγραφή απλών ιστοριών που βασίζουν την αφήγησή τους από τον έναν χαρακτήρα στην ιστορία ενός άλλου χαρακτήρα με αρχετυπικό τρόπο. Μόλις κάποιος κατανοήσει ότι τα Ευαγγέλια αποτελούν ένα δείγμα τυπολογικής λογοτεχνίας, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι κάθε επεισόδιο της δράσης του Ιησού ήταν βασισμένο σε περιστατικά που συνέβησαν κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής εκστρατείας του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τίτου στην Ιουδαία.

Η τυπολογία που συνδέει τον Ιησού και τον Τίτο στα Ευαγγέλια δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσει κάποιος και το γεγονός ότι έχει παραβλεφθεί εδώ και 2,000 είναι απίστευτο. Αυτή η παράβλεψη είναι ιδιαίτερα περίεργη στο γεγονός ότι τα Ευαγγέλια είναι διαμορφωμένα πάνω σε μία άμεση σύνδεση μεταξύ του Ιησού και του Τίτου και των προφητειών που αφορούν τον Υιό του Ανθρώπου.

Και ενώ οι χριστιανοί πιστεύουν ότι ο χαρακτήρας των Ευαγγελίων είναι θεϊκός, στην ουσία δεν είναι αυτό που είπε ο Ιησούς Χριστός. Ο Ιησούς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι ήταν ο Μεσσίας, και μάλιστα απέφυγε να το παραδεχθεί. Ο Ιησούς αντίθετα έλεγε ότι «ο Υιός του Ανθρώπου»–ένας τίτλος που αποδιδόταν στον Ιουδαϊκό Μεσσία και προέρχεται από τις προφητείες του Δανιήλ—θα ερχόταν πριν από τη γενιά στην οποία μιλούσε.

Εφόσον οι Εβραίοι εκείνης της εποχής θεωρούσαν μία γενιά σαν τα τελευταία 40 χρόνια, αυτό που έλεγε ο Ιησούς είναι ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα εμφανιστεί μέσα σε 40 χρόνια από την μέρα του δικού του θανάτου, το Πάσχα του 33κ.Ε. Ο Ιησούς επίσης προέβλεψε καθαρά το τι θα συμβεί με τον ερχομό του Υιού του Θεού. Προφήτεψε ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Υιού του Ανθρώπου οι πόλεις της Γαλιλαίας θα καταστραφούν, η Ιερουσαλήμ θα περιβληθεί με ένα τοίχος, και ο Ναός θα καταστραφεί.

Στην προσπάθειά τους να καταλάβουν τι ακριβώς εννοούσε ο Ιησούς, οι Χριστιανοί ερμήνευσαν αυτή την επίσκεψη του Υιού του Ανθρώπου σαν τη «Δευτέρα παρουσία» του Ιησού Χριστού. Όμως, υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα με αυτή την άποψη—ο Ιησούς δεν εμφανίστηκε μέσα σε αυτό το διάστημα για το οποίο μίλησε. Οι Χριστιανοί προσπάθησαν να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα λέγοντας ότι ο Ιησούς θα έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά αυτό είναι βέβαια παράλογο. Ο Ιησούς ήταν αρκετά ακριβής όταν έλεγε ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα έρθει μέσα σε 40 χρόνια μετά τη δική του εποχή. Έτσι, γεννάται το ερώτημα, ποιος είναι ο Υιός του Ανθρώπου που ο Ιησούς πρόβλεψε ότι οι χριστιανοί θα λατρεύουν για 2,000 χρόνια; Το πραγματικό όνομα του Χριστούς—του Μεσσία—είναι Τίτος Φλάβιος.

Το μοναδικό άτομο στην ιστορία που εκπλήρωσε όλες τις προβλέψεις που έκανε ο Ιησούς οι οποίες αφορούν τον Υιό του Ανθρώπου—και τις εκπλήρωσε ακριβώς μέσα στο δεδομένο χρονικό πλαίσιο—ήταν ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος. Ο Τίτος κατέστρεψε τις πόλεις της Γαλιλαίας, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς. Όντως έχτισε γύρω από τη Ιερουσαλήμ ένα τείχος και κατέστρεψε τον Ναό, όπως είχε προβλέψει ο Ιησούς «χωρίς να αφήσει πέτρα επί πέτρας» (σημ. για να γιορτάσουν ανάλογους στρατιωτικούς θριάμβους, αλλά και για λόγους προπαγάνδας, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ένα θριαμβετικό τόξο ανεγερθηκε στη Ρωμαϊκή Αγορά. Σε ένα από τα διακοσμητικά ανάγλυφα—βλέπε εικόνα—απεικονίζεται σκηνή μεταφοράς λάφυρων που προέρχονται από το Ναό του Σολομώντα.)

Στην πραγματικότητα, η εκστρατεία του Τίτου τελείωσε με την καταστροφή της πόλης Μασάντα το Πάσχα του 73κ.Ε., ακριβώς 40 χρόνια μετά την σταύρωση του Ιησού. Επιπλέον, οι προβλέψεις του Ιησού σχετικά με τον Υιό του Ανθρώπου απηχούνται σε όλους τους ιστορικούς της εποχής του Τίτου. Κάθε ένας από αυτούς υποστήριζε ότι ο Τίτος ήταν ο Χριστός, ο Μεσσίας που οι προφητείες στην Ιουδαϊκή λογοτεχνία προέλεγαν—οι ίδιες προφητείες που ο Ιησούς ανέφερε στις δικές του προβλέψεις σχετικά με τον ερχομό του Υιού του Ανθρώπου.

Έχοντας βάση αυτά, δεν προξενεί και έκπληξη ότι τα περιστατικά που αφορούν τη ζωή του Ιησού βασίζονταν πάνω στην εκστρατεία του Τίτου. Ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι ο πρώτος Χριστιανός Πάπας και οι άγιοι ήταν μέλη της αυτοκρατορικής αυλής του Τίτου. Αυτό που προξενεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι οι Χριστιανοί και οι ειδικοί έχουν παραβλέψει κάτι τόσο προφανές, όπως το γεγονός ότι τα Ευαγγέλια υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με τους ιστορικούς της αυλής του Φλαβίου—ότι δηλ. ο Τίτος είναι ο Χριστός.

Τώρα λοιπόν γνωρίζετε, συνεχίζει ο Atwill, την πραγματική ταυτότητα του Υιού του Ανθρώπου. Αν θέλετε να μάθετε την πραγματική ταυτότητα του Ιουδαίου Μεσσία που σταυρώθηκε στον σταυρό—του οποίου το όνομα δεν είναι Ιησούς—έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο σχετικό στο βιβλίο μου. Σας προσκαλώ να το αγοράσετε και να συζητήσετε μαζί μου τις ιδέες μου στο μπλογκ μου: http://caesarsmessiah.com/blog/»

Το βιβλίο του Atwill include Caesar’s Messiah αυτή τη στιγμή βρίσκεται στις πρώτες θέσεις πωλήσεων στην Αμερική στην κατηγορία βιβλίων θρησκευτικής ιστορίας και έχει ήδη μεταφραστεί και στα Γερμανικά. Συνδυαστικά με το βιβλίο κυκλοφορεί επίσης και ένα επεξηγηματικό ντοκιμαντέρ του οποίου ένα σύντομο τρέιλερ μπορείτε να δείτε εδώ:

Διάβασε, ακόμα σχετικά

Γιατί δεν είμαι χριστιανός: Δεν εννοώ ως χριστιανό κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει μια αξιοσέβαστη ζωή σύμφωνα με τα φώτα του. Νομίζω ότι πρέπει να έχεις μια ορισμένη ποσότητα καθορισμένης πίστεως πριν να έχεις το δικαίωμα να αποκαλείς τον εαυτό σου χριστιανό.

Οι Φονικοί Μονοθεϊσμοί: Φυσικά, το Μέγα Παράδοξο είναι ότι ενώ δεν υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν (και συνεχίζουν να σκοτώνονται) για το ποιος Θεός είναι ο αληθινός, για το τι πραγματικά είπε στους απεσταλμένους του ή για το τι ακριβώς εννοούσε με τα λόγια του, και για άλλα εξωφρενικά και αναπόδεικτα πράγματα!

Ο Αντίχριστος F.W.N.: Δεν πρέπει να εξωραΐζουμε και να καλλωπίζουμε τον Χριστιανισμό. Εξαπέλυσε πόλεμο μέχρι θανάτου εναντίον του ανώτερου τύπου ανθρώπου· καταδίκασε όλα τα θεμελιώδη ένστικτα του τύπου αυτού· και, διυλίζοντας αυτά τα ένστικτα, έβγαλε τα κακό, το χειρότερο κακό: Τον δυνατό άνθρωπο, ως τυπικό παράδειγμα προς απόρριψη, τον «διεφθαρμένο άνθρωπο»

Το Μίσος Εναντίον Των Ελλήνων:  Η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε ως ιδεαλιστική φιλοσοφία για να κρατήσει τις λαϊκές μάζες μακριά από την αμφισβήτηση της άρχουσας τάξης. Ο Παύλος μέσω του Χριστιανισμού το  εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του Ιερατείου και της άρχουσας τάξης των Φαρισαίων, με την εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού.

Πηγή: http://www.terrapapers.com/;p=21454

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Παυλιανισμός: Η Παγκόσμια Θρησκεία που ιδρύθηκε πριν δύο χιλιάδες χρόνια;

Διαβάζοντας διάφορα κείμενα από το φόρουμ του antidogma.gr, ξαναδιάβασα το ανατρεπτικότατο κείμενο «εναλλακτικής» (;) ιστορίας του Χριστιανισμού, του αγαπητού ArisSeirios (επισκεφτείτε το blog του).

Κείμενα σαν και αυτό δεν πρέπει να χάνονται, ούτε να προσπερνιούνται στις συνήθως χαοτικές συζητήσεις ενός forum. Πρέπει να δημοσιεύονται σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέσα, για να γίνονται γνωστές οι σοβαρές «εναλλακτικές» απόψεις που περιέχουν.

Θα ήθελα πάρα πολύ να έχω τις γνώσεις και την επιστημονική κατάρτιση του ArisSeirios (είναι πτυχιούχος θεολόγος) για να αξιολογήσω αντικειμενικά και με τη δέουσα προσοχή το κείμενό αυτό (σίγουρα έχω ενστάσεις και απορίες για κάποια πράγματα, αλλά μπορούμε να τις δούμε αργότερα, στα σχόλια). Δεν κατέχω όμως τις εξειδικευμένες γνώσεις, για αυτό και αφήνω την αξιολόγηση και το σχολιασμό σε πιο ειδικούς από μένα.

Ένας συγγραφέας (όπως μερικές φορές αυτοαποκαλούμαι) δεν είναι ένας άνθρωπος που μόνο παράγει κείμενα, αλλά που είναι και υποχρέωσή του να ανακαλύπτει και να προωθεί τις σημαντικές ιδέες και τα αξιόλογα κείμενα των άλλων!

Σας καλώ λοιπόν να διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο που ακολουθεί, και να το συζητήσετε όχι μόνο εδώ, αλλά και στο blog του ArisSeirios.

Τον καλώ να αναρτήσει το κείμενό του στο blog του. Όταν το κάνει, θα αφαιρέσω το κείμενο από εδώ και θα κρατήσω μόνο την εισαγωγή και το link.

Ας περάσουμε όμως στο τελείως ανατρεπτικό κείμενο του ArisSeirios:

Η συζήτηση για τον πραγματικό ιδρυτή και διαμορφωτή του χριστιανισμού δεν είναι καινούργια. Αντιθέτως έχει απασχολήσει θεολόγους, θρησκειολόγους, φιλοσόφους και ερευνητές σχεδόν από την εμφάνιση της νέας θρησκείας. Η Εκκλησία βεβαίως φρόντισε να καταστρέψει ή να ‘θάψει’ όλες τις σχετικές παλιές αμφισβητήσεις και ‘αιρετικές’ απόψεις γι’ αυτό και σήμερα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Είναι χαρακτηριστική δε η λυσσαλέα αντίδραση του Ιερατείου Ανατολής και Δύσης κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια κάποιο αρχαίο χειρόγραφο που καταρρίπτει το δια των αιώνων διαμορφωμένο δόγμα του επίσημου χριστιανισμού.

Στις μέρες μας φυσικά είναι πολύ δύσκολο να φιμωθούν οι ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές γι’ αυτό όλο και περισσότεροι ανεξάρτητοι θεολόγοι, αλλά και μη προκατειλημμένοι ερευνητές εντοπίζουν και αναδεικνύουν τον ουσιαστικό ρόλο του Σαούλ-Παύλου στη διαμόρφωση αυτού που αποκαλούμε πλέον ‘χριστιανισμό’ ενώ αν θέλαμε να αποδώσουμε το δίκαιο θα ονομάζαμε ορθότερα ‘παυλισμό’ ή ‘παυλιανισμό’.

Για να καταλάβουμε όμως τη ‘συνεισφορά’ του πανούργου ραβίνου στην διαμόρφωση και κυρίως στην παγκόσμια εξάπλωση της νέας θρησκείας θα πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πριν την (υποτιθέμενη) γέννηση του Ιησού και να εξετάσουμε τη θεολογική-φιλοσοφική καθώς και την πολιτική κατάσταση της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.

Βρισκόμαστε λοιπόν στην αρχή του τέλους της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η ρωμαϊκή δημοκρατία έχει οριστικά πεθάνει και το άταφο πτώμα της περιφέρεται στους λαούς του αναδυόμενου Imperium περισσότερο ως άλλοθι της κατοχής και λιγότερο ως ελπίδα αποκατάστασης ενός πολιτεύματος που αποδείχθηκε πολύ φιλελεύθερο για τις διεστραμμένες ορέξεις των Ρωμαίων εξουσιαστών.

Οι λαοί της αυτοκρατορίας γογγύζουν κάτω από ένα ασφυκτικά καταπιεστικό καθεστώς που παράγει διαρκώς όλο και περισσότερη αδικία, φτώχεια, αναξιοπρέπεια, αμάθεια. Είναι φυσικό λοιπόν να στρέφονται προς το υπερβατικό, να ελπίζουν και να εύχονται τη λύτρωσή τους από υπερφυσικά όντα, παντοδύναμα, τα μόνα ικανά να αντιμετωπίσουν το τέρας της PaxRomana. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γεννιούνται νέοι θεοί, ανασταίνονται παλαιοί ή και ανακατεύονται πολλοί δημιουργώντας ένα νέο ισχυρότερο που συγκεντρώνει τις δυνάμεις όλων σε μια υπόσταση. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται θρησκευτικός συγκρητισμός και είναι πραγματικά πολύ έντονο τούτη την εποχή σ’ αυτό το παγκόσμιο χωνευτήρι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι δεν ενδιαφέρονται για τις θρησκείες των υπόδουλων λαών. Απαιτούν μόνον ως ελάχιστο δείγμα ενότητας της αυτοκρατορίας την ταυτόχρονη με τις εθνικές θρησκείες λατρεία του εκάστοτε Ρωμαίου αυτοκράτορα ως Θεού. Φυσικά δεν είναι ψώνια. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους πραγματικά θεό. Απλά χρησιμοποιούν αυτό το τέχνασμα για να κρατούν σε μια κοινή συνισταμένη τους εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτισμούς που διαφεντεύουν.

Η απαίτηση αυτή των κατακτητών δεν προβληματίζει σχεδόν κανέναν λαό. Με περισσή υποκρισία αποδίδουν τιμές θεού στον Ρωμαίο Καίσαρα κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εκτός από τους Εβραίους. Παραδομένοι στον καταπιεστικό και αντιφυσικό μονοθεϊσμό του Αβραάμ, οι Εβραίοι αδυνατούν να αποδεχτούν αυτή τη ‘βλάσφημη’ απαίτηση των κατακτητών. Φυσικά το ιερατείο, αποτελούμενο από μορφωμένους και έξυπνους ανθρώπους δεν έχει πρόβλημα να υποκριθεί ότι συμμορφώνεται, αλλά ο απλός λαός βουτηγμένος μέσα στον φανατισμό και τη δεισιδαιμονία του γιαχβισμού νοιώθει να πνίγεται και αντιδρά. Αντιδρά δε προς δυο κατευθύνσεις. Είτε με τη δημιουργία επαναστατικών ομάδων, γνωστών ως ‘ζηλωτών’ οι οποίοι επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο με τις ρωμαϊκές λεγεώνες, σε δολιοφθορές και δολοφονίες είτε με τον πιο παθητικό τρόπο του αναχωρητισμού, τη δημιουργία δηλαδή ευσεβιστικών, μοναστικών ταγμάτων, τα οποία αποσύρονται από τα κοινά, ζουν απομονωμένα μακριά από τις πόλεις και επιδίδονται στον ησυχασμό, στην εσωτερική καλλιέργεια, αλλά και στο κήρυγμα το οποίο περιλαμβάνει τόσο ηθικοθρησκευτικές προτροπές προς τους υπόλοιπους Εβραίους, όσο και σφοδρή αντιπαράθεση με το επίσημο ιερατείο που απεμπολεί τον μωσαϊκό νόμο και την αληθινή πίστη προς τον ένα και μοναδικό Θεό (Γιαχβέ) για να εξασφαλίσει εγκόσμιες εξουσίες, χρήμα και άνετη ζωή. Κυρίως τα έχουν με τους Φαρισαίους την κυρίαρχη την εποχή εκείνη ραβινική σχολή, την οποία κατηγορούν ότι κατήντησε τον μωσαϊκό νόμο νεκρό γράμμα αφού επικεντρώνεται στους τύπους και αδυνατεί ή καλύτερα αρνείται να προβάλλει το πνεύμα του.

Η κοινότητα των Εσσαίων είναι η πιο γνωστή τέτοια ομάδα αναχωρητών και ο χειρότερος εχθρός των Φαρισαίων.

Μέσα από την περιγραφή των ευαγγελίων και άλλων πρωτοχριστιανικών κειμένων καθίσταται σαφές ότι ο Ιησούς (εννοώ ο φιλολογικός Ιησούς) υπήρξε μέλος της κοινότητας των Εσσαίων για πολλά χρόνια. Είναι δε αποδεδειγμένο ότι και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπήρξε μέλος της κοινότητας πριν ακολουθήσει τον μοναχικό του δρόμο (ίσως και απεσταλμένος της ίδιας της κοινότητας για να προσηλυτίσει νέο κόσμο).

Ο Ιησούς λοιπόν ξεκινάει την δράση του σταχυολογώντας μαθητές, δημιουργώντας δηλαδή γύρω του μια ομάδα ακολούθων, όπως έκαναν και οι Εσσαίοι, όπως ακριβώς έκανε και ο Ιωάννης. Οι μαθητές του ανήκουν και στις δυο κατηγορίες που αντιτίθενται στη ρωμαϊκή κατοχή και στο πουλημένο ιερατείο. Στρατολογεί Εσσαίους όπως ο Ανδρέας, ο Σίμων-Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή) αλλά και ζηλωτές επαναστάτες όπως ο Ιούδας και ο Σίμων ο Κανανίτης. Η προσπάθειά του να ενώσει τις δυο συνιστώσες σ’ ένα κοινό μέτωπο είναι σαφής. Αυτό ακριβώς επεδίωκε και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής. (Στην πραγματικότητα τα γεγονότα στους βίους των δυο ανδρών είναι τόσο πανομοιότυπα ώστε πολλοί φιλελεύθεροι θεολόγοι να έχουν υποστηρίξει ότι Ιησούς και Ιωάννης είναι το ίδιο πρόσωπο)

Γυρίζει στις πόλεις της Παλαιστίνης και κηρύττει όχι την κατάλυση ή την πλήρωση του Νόμου όπως ανοήτως ισχυρίζονται κάποιοι σημερινοί χριστιανοί θεολόγοι, αλλά καταγγέλλει την αποστασία του Ιερατείου από την αληθινή πίστη στο Νόμο. ‘Ο Ιησούς, πράγματι, πουθενά δεν παρουσιάζεται επιτιμητής του Νόμου και των θρησκευτικών παραδόσεων του λαού. Αντίθετα, από τους Ευαγγελιστές προβάλλεται πάντοτε ως ένας καλός και ευσεβής Ιουδαίος, πιστός στο Νόμο και συνεπής ως προς τα θρησκευτικά του καθήκοντα.’ (Γεωργίου Πατρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, Δόμος 1992, σελ. 238)

Καταγγέλλει τους Φαρισαίους και καλεί τον λαό να επιστρέψει στους κόλπους του γιαχβισμού που οι προύχοντές του έχουν τόσο προδώσει. Η αντίσταση που κηρύττει ο Ιησούς δεν είναι θεωρητική κι εδώ διαφοροποιείται (ίσως όμως μόνον φαινομενικά) με τους Εσσαίους. Ο Ιησούς προτρέπει σε λαϊκή εξέγερση. Μιλάει για ‘πεινώντες’ που ήρθε η ώρα να χορτάσουν, για ‘διψώντες’ που είναι καιρός να ξεδιψάσουν, για ‘κλαίοντες’ τώρα που όμως θα γελάσουν τελευταίοι και καλύτερα. Διακηρύσσει ευθαρσώς ότι δεν ήλθε να βάλει ειρήνη, αλλά ‘μάχαιρα’ και εμφύλιο αλληλοσπαραγμό. Αυτό εξηγεί και το μένος του ιερατείου. Πιστεύει έστω κι ένας εχέφρων άνθρωπος ότι οι Φαρισαίοι θα κατεδίωκαν έναν άνθρωπο σαν τον Ιησού που θέλει να μας παρουσιάσει η Εκκλησία; Έναν άνθρωπο που θα κήρυττε στο πλήθος να γυρίζει το άλλο μάγουλο όταν τον ραπίζουν από το ένα; Που θα μετέθετε κάθε δικαίωση σε μιαν άλλη ζωή, σε μιαν άλλη αόριστη και μακρινή βασιλεία του Θεού; Τί πρόβλημα θα είχαν με έναν θρησκευόμενο ευσεβιστή που θα καλούσε τον λαό να μην δίνει σημασία στα βάσανα που αντιμετωπίζει εξ’ αιτίας των ρωμαίων κατακτητών και των ντόπιων αυλοκολάκων της εξουσίας διότι θα ανταμειφθεί για την υπομονή και την πίστη του στο βασίλειο των ουρανών; Έναν τέτοιον άνθρωπο θα έπρεπε να τον κάνουν άγαλμα οι πανούργοι εξουσιαστές και όχι να τον σταυρώσουν. Κι όμως. Σύμφωνα με τα ευαγγέλια κινείται εναντίον του όλο το σύστημα. Ρωμαίοι και αρχιερείς τον επικηρύσσουν τον συλλαμβάνουν και τον τιμωρούν όχι με λιθοβολισμό όπως θα ήταν η φυσική ποινή για έναν ασεβή Εβραίο, αλλά με σταύρωση, την ποινή δηλαδή που το ρωμαϊκό δίκαιο επεφύλασσε αποκλειστικά για τους στασιαστές!

Αυτή εν συντομία είναι η διαδρομή του Ιησού, όπως μας την παρουσιάζουν τα καινοδιαθηκικά κείμενα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμη για αυτή τη διαδρομή ξεκινώντας από το κατά πόσον υπήρξε καν, αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Ο Παύλος.

Μετά το θάνατο του Ιησού η ομάδα των μαθητών του περνάει πολύ δύσκολες ημέρες. Στιγματισμένοι, επικηρυγμένοι για επαναστατική δράση, εκτός νόμου κρύβονται σε γιάφκες, σε σπίτια γνωστών και φίλων και περιμένουν έντρομοι την ώρα της σύλληψης και της τιμωρίας. Η δήθεν θρησκευτική αίρεση είναι ανύπαρκτη. Υπάρχουν μόνον τρομοκρατημένοι επαναστάτες που έχασαν τον φυσικό τους ηγέτη και η κάποτε φιλόδοξη αποστολή τους έχει γίνει τώρα βρόχος που τους πνίγει. Οι Ρωμαίοι έχουν δώσει ρητές διαταγές στο ιερατείο να βρουν και να εξοντώσουν τους εναπομείναντες στασιαστές και οι Φαρισαίοι πρωταγωνιστούν σε αγριότητα εναντίον τους. Πιο άγριος και φανατισμένος ένας νεαρός φαρισαίος ραβίνος πρωτοστατεί στην ανακάλυψη και τιμωρία των παρανόμων. Ονομάζεται Σαούλ. Επί τρία και πλέον έτη μετά τον θάνατο του Ιησού ο Σαούλ κυνηγά ακούραστα τους μαθητές του κι έχει καταφέρει εναντίον τους συντριπτικά πλήγματα, όπως ο ίδιος ομολογεί.

Μετά τον λιθοβολισμό από το οργισμένο πλήθος του Στέφανου, ελληνιστή οπαδού του Ιησού τον οποίο παρακολουθεί με κτηνώδη σαδισμό ο νεαρός φαρισαίος πηγαίνει στον αρχιερέα και του ζητά την άδεια να μεταβεί στη Δαμασκό για να εξοντώσει όσους στασιαστές είχαν καταφύγει εκεί. Είναι προφανές ότι στα Ιεροσόλυμα έχει εξαρθρωθεί πλέον ο σκληρός πυρήνας της ομάδας. Ο αρχιερέας υποτίθεται ότι του δίνει την άδεια και την ευλογία του και ο Παύλος αναχωρεί διψασμένος για αίμα. Και τότε συμβαίνει το...’θαύμα’. Το παραμύθι του θαύματος αποκαλύπτεται κι από την ίδια τη διήγησή του ανεκδιήγητου Λουκά:

χωρίο α΄: ‘οι δε άνδρες οι συνοδεύοντες αυτώ ειστήκεσαν ενεοί, ακούοντες μεν της φωνής, μηδένα δε θεωρούντες’ Πράξεις κεφ. Θ, στιχ. 7

χωρίο β΄: ‘οι δε συν εμοί όντες το μεν φως εθεάσαντο και έμφοβοι εγένοντο, την δε φωνήν ουκ ήκουσαν του λαλούντος μοι’ Πράξεις κεφ. ΚΒ΄, στιχ. 9

Η οραματική εμφάνιση του Ιησού στον Παύλο, η τύφλωση του τελευταίου και η θαυματουργική μεταστροφή του ήσαν οπωσδήποτε πολύ εντυπωσιακά για τους αφελείς και δεισιδαίμονες Ιουδαίους της εποχής. Φυσικά ποτέ δεν θα μάθουμε τί συζήτησαν ο Παύλος με τον Αρχιερέα, μπορούμε όμως να υποθέσουμε την νέα εντολή που το ιουδαϊκό ιερατείο του έδωσε και εγκαινίαζε μια νέα γραμμή, ένα πανούργο σχέδιο δια του οποίου ο ιουδαϊσμός θα κατόρθωνε να αλώσει τον ελληνισμό εκ των έσω. Το σχέδιο αυτό εξυπηρετούσε φυσικά και τα πρόσκαιρα σχέδια της ρωμαϊκής εξουσίας και γι’ αυτό είχε την απόλυτη στήριξη των αρχών όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Με ένα νέο σχέδιο λοιπόν και με μια νέα προσωπικότητα ο Σαούλ παρουσιάζεται στους μέχρι πρότινος επικηρυγμένους. Τους αναλύει το παραμύθι της μεταστροφής του και αναλαμβάνει τον ‘ευαγγελισμό των εθνών’. Αυτό προκαλεί μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση στον σκληρό πυρήνα των επαναστατών που φυσικά καμιά διάθεση δεν είχαν για τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας αφού ήσαν απόλυτα πιστοί στην πατροπαράδοτη. Ο Παύλος παρ’ όλ’ αυτά με διάφορα μέσα επιτυγχάνει να χριστεί απόστολος και ακολουθεί μια εξόρμηση στα μέρη των εθνικών όπου επισκέπτεται τις κατά τόπους συναγωγές στρατολογώντας πιστά μέλη για την εφαρμογή των σχεδίων του. Συνεργοί του σ’ αυτό υπήρξαν πρωτίστως οι ελληνιστές Ιουδαίοι, αυτοί δηλαδή ακριβώς που αποτελούσαν έως πρότινος τον στόχο των Φαρισαίων και του ίδιου του Σαούλ. Όπως αναπάντεχα ομολογεί ο καθηγητής Βλ. Φειδάς στην ‘Εκκλησιαστική Ιστορία’ του (τόμος Α΄, σελ. 39) ‘ο λιθοβολισμός του Στεφάνου και ο διωγμός των ελληνιστών χριστιανών των Ιεροσολύμων υπήρξε η αφετηρία της διαδικασίας αποσυνδέσεως της χριστιανικής λατρείας από τον ιουδαϊκό Ναό και τους τύπους της ιουδαϊκής λατρείας’. Πάει, λοιπόν περίπατο κι εκείνο το εξόφθαλμα παρέμβλητο ‘πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη’.

Το 49 μ.Χ. λαμβάνει χώρα η επεισοδιακή Αποστολική λεγόμενη Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα. Ο Παύλος εμφανίζεται διεκδικώντας λίγο ως πολύ τον ρόλο του αρχηγού και συγκρούεται μετωπικά με τα παλιά μέλη. Ο Πέτρος φαίνεται να έχει αντιληφθεί πλέον το παιχνίδι του και δείχνει μάλλον συγκαταβατικός ή παραιτημένος. Ο Ιάκωβος αντιδρά σφόδρα όπως και ο Ιωάννης. Η αφορμή έχει δοθεί από το θέμα που προκύπτει σχετικά με την περιτομή των εξ’ εθνικών χριστιανών. Ο Σαούλ αφήνει τους εθνικούς να εισέλθουν στην νέα θρησκεία χωρίς περιτομή κι αυτό ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από τους παραδοσιακούς Εβραίους της ομάδας του Ιησού. Μετά από επεισοδιακή συνέλευση οι μαθητές ‘πείθονται’ για την αναγκαιότητα παράβλεψης της περιτομής για να σώσουν όμως τα προσχήματα, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή θέτουν ως όρο την υποχρεωτική αποχή των εξ’ εθνικών προσήλυτων από τα ειδωλόθυτα. Ο Παύλος δέχεται τους όρους, στην πράξη όμως δεν τους εφαρμόζει ποτέ, και δεν αναφέρεται καθόλου σ’ αυτούς στις επιστολές του προς τους συνεργούς του. ‘Εν τούτοις στις Πράξεις (15,19) οι τεθέντες όροι θεωρούνται ότι αποφασίσθηκαν μετά την αποχώρηση των αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα και κοινοποιήθηκαν σ’ αυτούς με επιστολή (Πραξ. 21,25). Ο Λουκάς συνδύασε τις δυο αποφάσεις σε μια ενιαία. Την υπόθεση αυτή δέχτηκε και ο Β. Στεφανίδης (Εκκλ. Ιστορία, 32-33)’ Βλ. Φειδάς (ό.π. σελ. 43) και λίγο πιο κάτω: ‘παραμένει δυσερμήνευτη η παρασιώπηση των όρων της κοινής αποφάσεως από τον απόστολο Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή (Γαλ. 2,9-10) και η αναφορά του μόνο στον όρο για οικονομική ενίσχυση, ο οποίος δεν συμπεριλαμβανόταν στην επίσημη απόφαση της Αποστολικής Συνόδου’. (Το τερπνόν μετά του ωφελίμου!)

Το σχέδιο έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Οι απλοί Εβραίοι που δεν γνωρίζουν την σατανική ραδιουργία του ιερατείου τον κυνηγάνε σαν αιρετικό και προδότη του ιουδαϊσμού. Το ιερατείο δεν αντιδρά! Φανταστείτε ένα σημερινό πράκτορα μιας μυστικής υπηρεσίας που αυτομολεί προς τον εχθρό. Ποια μυστική υπηρεσία, ποιας χώρας δεν θα τον κυνηγήσει λυσσαλέα για να τον εξοντώσει; Κι όμως οι ραβίνοι της Ιερουσαλήμ όχι μόνον δεν τον διώκουν, όχι μόνον σιωπούν και τον προστατεύουν, αλλά ως εκ (νέου) θαύματος σταματούν και οι διωγμοί εναντίον των στασιαστών. Κι όταν το ιερατείο δεν μπορεί πλέον να τον προστατεύσει από την οργή των μη μυημένων ευσεβών Ιουδαίων, τότε αναλαμβάνει η Ρώμη! : ‘πολλής δε γενομένης στάσεως επιβληθείς ο χιλίαρχος μη διασπασθή (=λυντσαριστεί) Παύλος υπ’ αυτών (δηλ. των Σαδδουκαίων), εκέλευσε το στράτευμα καταβήναι και αρπάσαι αυτόν εκ μέσου αυτών άγει ντε εις την παρεμβολήν (=στρατόπεδο)’ Πράξεις κεφ. ΚΓ΄, στιχ. 10.

Ορθώς σημειώνει η Λιλή Ζωγράφου: ‘τον Ιησού τον συλλαμβάνει η αστυνομία του Ιερατείου, τον καταδικάζει σε πέντε λεπτά, τον οδηγεί αμέσως στον Ρωμαίο προκουράτορα Πιλάτο, που ενδίδει στην πίεση του «οργισμένου πλήθους» και τον καταδικάζει σε θάνατο. Η όλη διαδικασία, μαζί με την εκτέλεση – σταύρωση, παίρνει 36 ώρες. Στον Παύλο, τον «Απόστολο Του», γίνονται σημεία και τέρατα: Οι Ζηλωτές ζητούν τον Παύλο να τον λιντσάρουν. Αλλά και οι Σαδδουκαίοι…’ και διασώζεται από την παρέμβαση της ίδιας της αυτοκρατορίας! (Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1974, σελ. 170-171). Τα ίδια συμβαίνουν κι αργότερα όταν τον διασώζει ο προκουράτορας Φήλιξ! Και πάλι στην Έφεσο, και πάλι στη Ρώμη!

Στα κείμενα εμφανίζεται ως Ρωμαίος πολίτης κάτι που δεν υπήρξε ποτέ. ‘Ο Βολταίρος στο φιλοσοφικό του λεξικό το θεωρεί αδύνατο να υπήρξε ο Παύλος Ρωμαίος πολίτης. Η Ταρσός, εξηγεί, δεν έγινε ρωμαϊκή επαρχία παρά εκατό χρόνια μετά τον Παύλο. Πως θα γινόταν αυτός Ρωμαίος πολίτης;’ (Λ. Ζωγράφου, ό.π., σελ. 176)

Κι όμως η ρωμαϊκή εξουσία του συμπεριφέρεται σαν σε ρωμαίο πολίτη. Τον διασώζει πλειστάκις από το μαινόμενο πλήθος και τον φυλακίζει δήθεν ενώ στην πραγματικότητα του προσφέρει άσυλο και χρόνο για να σπείρει τη διδασκαλία του. Σε συνεργασία με τον ‘φίλο’ του Σενέκα οργανώνουν τη μεγάλη συνομωσία κατά του Νέρωνα.

Ο νεαρός αυτοκράτορας είναι πολύ νέος, πολύ ρομαντικός, πολύ φιλέλλην, πολύ ακατάλληλος για τα συμφέροντα του φεουδαρχικού συστήματος που μόλις αρχίζει να παγιώνεται στην επικράτεια της αυτοκρατορίας.

Η Ρώμη καίγεται και οι οπαδοί του Παύλου διασπείρουν τη φήμη ότι ο αυτοκράτορας είναι εμπρηστής. Σενάριο εντελώς ηλίθιο για να πιάσει (ποιος αρχηγός κράτους θα έκαιγε την επικράτειά του;) και όντως δεν πιάνει. Όλοι κατηγορούν την αίρεση των Ναζωραίων-χριστιανών και εξαπολύεται διωγμός, Ο Παύλος και οι σκοτεινοί σχεδιασμοί του έχουν ως αποτέλεσμα τον θάνατο πολλών αθώων αγνών ιδεολόγων. Λίγο τον απασχολεί…Ο ίδιος διαφεύγει και πάλι και εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Καμιά επίσημη μαρτυρία για το τι απέγινε μετά τα δυο χρόνια της ιδιότυπης ‘φυλάκισής’ του στη Ρώμη. Πλήρης εξαφάνιση!

Ο Παύλος είναι έξυπνος. Γνωρίζει ότι σύντομα θα αρχίσουν οι αμφισβητήσεις, οι αντιρρήσεις, οι αιρέσεις. Πρώτο του μέλημα είναι η οργάνωση ενός δογματικού πυρήνα οπαδών του που θα ακολουθεί, θα διδάσκει και –εν ανάγκη- θα επιβάλλει δια της βίας τις δικές του ιδέες. Εγκαθιστά παντού δικούς του ανθρώπους ως επισκόπους (δηλαδή επιτηρητές της αυθεντικής εφαρμογής των απόψεών του) και τους εφοδιάζει με επιστολές που διασαφηνίζουν το δόγμα. Όποιος αντιδρά, όποιος έχει αντίθετη γνώμη απομακρύνεται, αποκόπτεται από την ‘κοινωνία’, ουσιαστικά δηλαδή παραδίδεται στους διώκτες του προς εξόντωση.

Ο Παύλος και οι συνεργοί του δουλεύουν συστηματικά. Πρώτος στόχος η πλήρης ανατροπή των διδασκαλιών του Ιησού ή της ομάδας που εφηύρε τον Ιησού. Έτσι η κοινωνική δικαιοσύνη αντικαθίσταται από τη δικαιοσύνη των ουρανών. Οι δούλοι οφείλουν σεβασμό στους κυρίους τους για να μη βλασφημείται το… ‘όνομα του Κυρίου’. Και όλοι μαζί, δούλοι κι ελεύθεροι είναι απλά και μόνο ‘δούλοι του Θεού’ (Ρωμ. ΣΤ΄, 18-22, Κορ. ΣΤ,΄19-20, Ρωμ. Ζ΄, 22-23) για να καθηλώσουμε και τους άτιμους τους Έλληνες που δεν σκύβουν κεφάλι. Οι γυναίκες είναι βδελυρά όντα και καλύτερα κανείς να μη νυμφεύεται, αλλά επειδή υπάρχουν και ‘ανάγκες’ επιτρέπει κατά παραχώρηση την ‘χρήση’ τους δια πορνείαν! Κανείς δεν πρέπει να πολεμά τη ρωμαϊκή εξουσία διότι άλλη η βασιλεία του Καίσαρα κι άλλη του Θεού. Η φιλοσοφία είναι καταστροφική, αφού βάζει το μυαλό σε λειτουργία, γι’ αυτό κι απαγορεύεται δια ροπάλου κι αποτελεί κατά τον ευφυή ραβίνο ‘μωρία’. Τέλος η δεύτερη παρουσία του Κυρίου, δηλαδή η μεγάλη ώρα της επανάστασης, μετατίθεται χρονικά στο απώτερο μέλλον. Ενώ ο Ιησούς υποσχόταν ότι δεν θα παρέλθει η παρούσα γενιά προτού εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του, ο Παύλος διαβεβαιώνει ότι θα αργήσει πολύ εκείνη η ώρα και συνιστά υπομονή κι εγκαρτέρηση.

Οργανώνει το δίκτυό του και στελεχώνει τις εκκλησίες με τυφλά εκτελεστικά του όργανα. Ο φίλος και ‘συνεργός’ (βλ. Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, εκδ. Πουρνάρα 1993, σελ. 174) του Λουκάς αναλαμβάνει να συγγράψει τα γεγονότα όπως θα έπρεπε να είναι, σύμφωνα με τις προτιμήσεις του ιερατείου και να κατοχυρώσει την παύλεια διδασκαλία ως δόγμα καθολικά αποδεκτό.

Οι αυθεντικοί μαθητές βράζουν αλλά τα χέρια τους είναι δεμένα. Ο Πέτρος συλλαμβάνεται και εκτελείται στη Ρώμη, ο Ιάκωβος δολοφονείται (σύμφωνα με το χωρίο Πραξ. 12,2 ο Ιάκωβος δολοφονήθηκε προ του 44 μ.Χ., δηλαδή προ της Αποστολικής Συνόδου στην οποία ο συγγραφέας του ίδιου έργου υποστηρίζει ότι μετείχε!) και ο Ιωάννης εξορίζεται σ’ ένα ξερονήσι όπου εντός παραληρημάτων συγγράφει δυσοίωνα και φρικιαστικά βιβλία απόλυτης απόγνωσης.

Ο παυλιανισμός έχει επικρατήσει. Ο Παύλος φροντίζει να μη χαθούν μαζί του όλα όσα έχει κάνει για την επικράτηση του ιουδαϊσμού παγκοσμίως. Διορίζει συνεχιστές του, ουσιαστικά είναι ο εφευρέτης του επισκοπικού θεσμού, δηλαδή της αδιαφανούς συνεχίσεως του σκοτεινού έργου του από μια αφοσιωμένη μυημένη ομάδα πιστών κατά τα πρότυπα του μασονισμού.

Έκτοτε κάθε εκκλησιαστικός άνδρας που ξεφεύγει από την παύλεια παράδοση κατηγορείται ως αιρετικός και διώκεται απηνώς από το επίσημο ιερατείο.

Διαμορφώνεται στη βάσει του παύλειου δόγματος ο κανόνας της ΚΔ. Όσα κείμενα δεν συμφωνούν με το δόγμα αυτό εξοστρακίζονται, καταστρέφονται, αποσιωπούνται. Όσα εγκρίνονται υφίστανται εξονυχιστικό έλεγχο και εξόφθαλμες αλλοιώσεις. Η Κ.Δ. αποτελείται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50% από τις επιστολές του Παύλου και τα έργα του πιστού του συνεργού Λουκά. Η αποκάλυψη του Ιωάννη το μόνον έργο της Κ.Δ. καθώς φαίνεται που πραγματικά ανήκει στον γνωστό μαθητή του Χριστού, απορρίπτεται από τον αρχικό κανόνα και μόνον πολύ αργότερα αναγνωρίζεται από την εκκλησία, ωστόσο ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζεται με μεγάλη επιφύλαξη και διφορούμενη κριτική.

Την όχι απλώς αποφασιστική, αλλά αποκλειστική συμβολή του Παύλου στη διαμόρφωση της χριστιανικής θρησκείας καθιστούν σαφέστερη τα περισσότερα γνωστικά κείμενα του τέλους του α΄ και του β΄ αιώνα μ.Χ., όπου αναγνωρίζεται η ηγετική φυσιογνωμία του. Στο σύστημα του Μαρκίωνα π.χ. οι επιστολές του αποστόλου Παύλου και η επιτομή του ευαγγελίου του Λουκά έχουν απόλυτο κύρος και αυθεντία. Η ηγετική αυτή θέση του Παύλου διατηρήθηκε δια μέσου των αιώνων και είναι χαρακτηριστικό ότι τον 6ο και 7ο αιώνα μ.Χ. εμφανίστηκε η αίρεση των Παυλικιανών, μια συγκρητιστική σύνθεση των στοιχείων του Γνωστικισμού και του Μανιχαϊσμού των πρώτων αιώνων. Οι Παυλικιανοί θεωρούσαν τον απόστολο Παύλο ‘ως τον κατ’ εξοχήν διδάσκαλό τους και έτρεφαν απόλυτο σεβασμό προς το πρόσωπό του’ (Βλ. Φειδά, Εκκλ. Ιστορία τ. Α΄, σελ. 767).

Το γεγονός είναι ότι την εποχή εκείνη, στην σχετικά ασήμαντη για την αχανή αυτοκρατορία περιοχή της Παλαιστίνης, συνελήφθη και εξετελέσθη (με εκτελεστικό όργανο τον Σαούλ – Παύλο) το μεγαλύτερο έγκλημα στην Ιστορία όλων των εποχών. Τέθηκαν τα θεμέλια του θριάμβου του δογματισμού και του σκοταδισμού εις βάρος της ελευθερίας του Πνεύματος: ‘ο ιουδαϊσμός είναι αποφασισμένος να ξεριζώσει τον ελληνικό πολιτισμό και μαζί του τον κίνδυνο που απειλεί την ύπαρξή του πολύπλευρα. Να τον ξεριζώσει στην κυριολεξία. Γι’ αυτό και ο Παύλος θα φανεί τόσο ελαστικός στο τόσο ουσιαστικό θέμα της περιτομής. Και δε θα υποχωρήσει πουθενά, προκειμένου να εισδύσει στο μυαλό και τις συνειδήσεις των λαών. Δεν επρόκειτο, όπως ισχυρίστηκαν πολλοί, για έναν νεωτεριστή και αναμορφωτή. Ο Παύλος δεν άλλαξε ούτε μια οξεία από τον απολιθωμένο Μωσαϊκό Νόμο.’ (Λ. Ζωγράφου, Αντιγνώση , σελ. 220). Αυτόν τον Μωσαϊκό Νόμο εστάλη να διδάξει στα έθνη, ο Παύλος. Όχι φυσικά από θρησκευτικό φανατισμό, αλλά από την αστείρευτη δίψα του ιουδαϊκού ιερατείου για Εξουσία και όλα τα παρεπόμενα της.

Το κωμικοτραγικό είναι ότι στο αρχικό κήρυγμα του Ιησού –φανταστικό ή πραγματικό δεν έχει σημασία- υπάρχει η δραματική προειδοποίηση, την οποία οι λογοκριτές δεν θεώρησαν επικίνδυνη ώστε να την απαλείψουν: φυλαχθείτε από τους ψευδοπροφήτες και κείνους που θα παρουσιαστούν τάχα από μέρους μου’. Δυστυχώς μια θράκα ημιμαθών και προκατειλημμένων ανθρώπων δεν στάθηκε ικανή να αντιληφθεί τη συμβουλή αυτή και να προφυλάξει την ανθρωπότητα από τη μεγάλη παγίδα. Τα υπόλοιπα αποτελούν απλά Ιστορία…

Ενδεικτική βιβλιογραφία:

Λιλή Ζωγράφου, Αντιγνώση, ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 1974

Βλάσσιου Φειδά, Εκκλησιατική Ιστορία τ. Α΄, Αθήνα 1992

Γ. Πατρώνου, Προλεγόμενα στην έρευνα των Πράξεων, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ 1993

Γ. Πστρώνου, Η ιστορική πορεία του Ιησού, ΔΟΜΟΣ 1992

Γ. Γαλίτη, Ιστορία εποχής της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1991

Σ. Αγουρίδου, Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, ΓΡΗΓΟΡΗ, γ΄ έκδοση 1991

Γ. Γαλίτη, Ερμηνευτικά της Καινής Διαθήκης, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, 1993

Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη (μετά συντόμου ερμηνείας), ΣΩΤΗΡ, 1978

(Σημ.: Πολλά στοιχεία αντλήθηκαν από την εν εξελίξει έρευνα μου, που αποσκοπεί στην τελική συγγραφή μιας αληθινής Εκκλησιαστικής Ιστορίας)

ArisSeirios

Πηγή: Νοητικές Οντότητες
http://noetic-on.blogspot.gr/2008/01/blog-post_14.html 

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html