Δράσεις ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ

Πέρα από τις δράσεις Διαφωτισμού που είδαμε στο προηγούμενο άρθρο ας δούμε και κάποιες πιο μαχητικές δράσεις. Δράσεις ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ.

Η ελευθερία του λόγου στη σύγχρονη κοινωνία μας καλύπτει το κρίσιμο και εκτεταμένο λάθος της ασυλίας που παρέχεται στη διάδοση των θρησκευτικών ψευδών. (Όταν κι όπου το θρησκευτικό ψεύδος κυριαρχούσε, έκαιγε στην πυρά την ελευθερία του λόγου). Στον σημερινό κόσμο η διάδοση ψευδών ειδήσεων στιγματίζεται κοινωνικά και κάποτε, όταν θεωρηθεί βλαπτική, τιμωρείται. Εκτός κι αν είναι σίγουρο ότι τα διαδιδόμενα ψέματα είναι "της πλάκας" κι όχι για να τα πάρει κανείς στα σοβαρά. Στην περίπτωση της διάδοσης των θρησκευτικών ψευδών τι ισχύει; Είναι μεν "της πλάκας" αλλά συνιστούν και δεσμά αιχμαλωσίας εκτεταμένων μαζών. Να τις κρατούν σε ιδεολογική καθυστέρηση, βολική για τις εξουσίες.

Οι κληρικοί είναι οι πιο ανεύθυνοι των αγορητών. Λένε ότι "σημεία και τέρατα" θέλουν στο ποίμνιο, αφού αυτοί που δεν θα επιδέχονταν την αποπλάνηση απλώς δεν είναι παρόντες για να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους. Και αυτό είναι λάθος. Θα έπρεπε να υπάρχει κριτικός αντίλογος· να "ταρακουνήσει" την αποκοιμισμένη συνείδηση των μελών του ποιμνίου· θα πρέπει να υπάρξει ένας "ΑΝΤΙ-ΑΜΒΩΝΑΣ". Που να καταγγέλλει το ψέμα και την παραπλάνηση. Δημόσια, οργανωμένα και επίμονα. Και με χρήση της πολιτικής αλλά και της νομικής επιστήμης.

Οι θρησκευόμενοι ανατριχιάζουν με την απρέπεια, την έλλειψη σεβασμού και την ιεροσυλία αυτών που θέλουν να κριτικάρουν την πίστη τους. Ίσως και κάποτε ν’ αντιδρούν λιγότερο ψύχραιμα. Η Εκκλησία θα πει ότι η συμμετοχή στη θρησκευτική διαδικασία είναι εθελοντική (όπου δεν είναι "κοινωνικά" επιβαλλόμενη), και ότι αυτό περιέχει και εξαντλεί το δικαίωμα αντίρρησης. Έχεις αντίρρηση; Μην έρχεσαι, μη συμμετέχεις, δεν σε υποχρεώνει κανείς. Δεν είναι όμως έτσι. Όπως η Εκκλησία δεν αυτοπεριορίζεται στον εσωτερικό της κόσμο αλλά έχει απόψεις, και διατυπώνει τις απόψεις της ως κοινωνικός εταίρος, και συχνά και εξόφθαλμα άκρως παρεμβατικά και ως πολιτικός Συν-εταίρος, για κάθε θέμα κοσμικού χαρακτήρα, έτσι και κάθε μέλος ή οργάνωση της κοινωνίας δικαιούται να διατυπώνει τις απόψεις του για την Εκκλησία και τη θρησκεία. Και μια και ο αντι-άμβωνας δεν θα ήταν καθόλου ευπρόσδεκτος μέσα στους ναούς (όπως ήταν στην Εκκλησία του Δήμου της αρχαίας Αθήνας) θα πρέπει να στηθούν αντι-άμβωνες σε άλλους χώρους και με άλλα μέσα.

Το Διαδίκτυο είναι το πιο προσβάσιμο από τα άτομα και από οργανώσεις για δημοσιοποίηση αντιρρήσεων και καταγγελιών. Όμως οι οργανώσεις "Αθεΐας" θα πρέπει να συνεργαστούν και με προοδευτικές πολιτικές δομές (σα να μην μας έχουν όμως απομείνει ριζοσπαστικές δομές που να μην λογαριάζουν τα ψηφάκια) στην αντιμετώπιση περιπτώσεων συμπεριφορών του κλήρου που καταχρώνται και αυτήν την δήθεν υφιστάμενη διάκριση ρόλων Κράτους – Εκκλησίας (την υπόσχεσή της του Διαχωρισμού την κατάπιε η "αριστερά" μας) και κάνουν τον εθελοντικό χαρακτήρα της συμμετοχής στο θρησκεύεσθαι συστημικό εξαναγκασμό. Το ζήτημα έχει σαφώς τεράστια πολιτική διάσταση. Αλλά και νομική. Και είναι εύλογο ότι θα υπάρξουν νομικά γραφεία με ενδιαφέρον για αυτόν τον χώρο άσκησης της επιστήμης τους.

Εμείς οι ενήλικες έχουμε, κουτσά-στραβά, απαλλαγεί από την αναγκαστική παρέμβαση της εκκλησίας στα προσωπικά μας: ονοματοδοσία παιδιών, πολιτικοί γάμοι και κηδείες, επίκειται και η αποτέφρωση κτλ. Θα άξιζε όμως να αναπτύξουμε και μια νέα κουλτούρα πολιτικών τελετών ξεφεύγοντας με φαντασία από τα τετριμμένα. (Οι νυφούλες και πεθερούλες ας σκεφτούν να βρουν κάτι ωραιότερο από τον Ησαΐα).

Το μέγα πρόβλημα όμως αφορά τα παιδιά μας. Που η δεσποτεία της Εκκλησίας αδιάλλακτα εμμένει (για να αναπαράγει το πελατολόγιό της) στο να τα προσηλυτίζει στο ψέμα της θρησκείας μέσα από το υποχρεωτικό μάθημα των θρησκευτικών, που άλλο δεν είναι παρά μία ομολογιακή ΚΑΤΗΧΗΣΗ. Κατήχηση και προσευχή. Προσευχή είναι το να ζητάς να καταργηθούν οι νόμοι του σύμπαντος για να ικανοποιηθεί κάποια επιθυμία, άλλοτε συλλογικού χαρακτήρα και άλλοτε απλά ατομική. Διδάσκει την πίστη σε υπερφυσικές επιρροές. Σε κάποια μαγεία δηλαδή. Η κατήχηση στα σχολεία θα πρέπει να καταγγελθεί ως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ. Είναι πνευματική κακοποίηση να προπαγανδίζεις ψέματα σε μικρά παιδιά. Εκεί πρέπει να επικεντρωθούν οι προσπάθειές μας για την Εκκοσμίκευση. Και αφού οι πολιτικοί μας καθόλου δεν είναι ανανεωτές-καθοδηγητές του κόσμου αλλά υπολογιστές ψηφακίων, δεν απομένει παρά η οδός της νομικής καταγγελίας. Η δικαιοσύνη όταν την ξυπνήσεις από την παρελκυστική της ρουτίνα απαιτώντας ισχυρά ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, θα υπερασπιστεί τελικά κι αναπόφευκτα την τιμή της.

Θα πρέπει να εκλείψει και το "παιδομάζωμα", η ομηρία των παιδιών, σύμφωνα με την οποία τα ανήλικα παιδιά γονιών που υποτίθεται ότι ακολουθούν κάποια Χ θρησκεία, αυτόματα από τη γέννησή τους χαρακτηρίζονται ως Χ-θρησκειό-πουλα. Για να ψηφίσεις στις εκλογές χρειάζεται πρώτα να ενηλικιωθείς, ώστε ώριμα και λογικά – υποτίθεται – να επιλέγεις. Και γιατί να μην χρειάζεται να περάσεις πρώτα από μια απελευθερωμένη παιδεία πριν επιλέξεις τις πνευματικές πεποιθήσεις σου; Γιατί να ανήκεις και να φορτωθείς εκ γενετής με μια από τις θρησκευτικές ανοησίες που προκαλούν διχασμό, ιστορικές έχθρες και διαιωνίζουν βεντέτες και πολέμους;
Τέλος θα πρέπει να καταγγελθεί το καθεστώς της θρησκευτικής ταυτότητας. Υποτίθεται ότι ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, νομικά και οικονομικά, θα γίνει κάποτε και θα είναι πλήρης και πραγματικός. Θρησκευτικές τελετές δεν θα μπορούν να υποκαθιστούν νομικά τις υποχρεωτικά κοσμικές πράξεις. Η θρησκευτική ταυτότητα θα πρέπει να εξαλειφθεί από κάθε κοσμική διαδικασία. Δεν θα πρέπει ποτέ και πουθενά να απαιτείται ο προσδιορισμός της. Θα πρέπει η διοίκηση να γίνει έκδηλα αρνητική σε όποιο αίτημα δήλωσής της από άτομα ή ομάδες. Να γίνει κάτι το εντελώς αδιάφορο για την καριέρα του κάθε ανθρώπου και για τις τυπικές σχέσεις του με τους άλλους· όπως ας πούμε ένα αθώο hobby του. Θα πρέπει να ξεπεράσουμε και να ξεχάσουμε αυτή τη στάμπα.

Αυτά είναι κάποια από όσα μπορούμε να κάνουμε άμεσα και καθημερινά. Ως εκδήλωση εντιμότητας έναντι της αλήθειας και ενδιαφέροντος για την κοινή μας πρόοδο προς ένα επίπεδο πολιτισμού με περισσότερη Επίγνωση.

Petros Pap.