Μανώλης Δημητρίου Βολονάκης
26-6-2018
AΠ. ΠΑΥΛΟΣ Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΙΑ "ΙΣΤΟΡΙΑ" ΑΠΑΤΗΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ
Ο πραγματικός ιδρυτής του χριστιανισμού
Η συζήτηση για τον πραγματικό ιδρυτή
και διαμορφωτή του χριστιανισμού δεν είναι καινούργια. Αντιθέτως έχει
απασχολήσει θεολόγους, θρησκειολόγους, φιλοσόφους και ερευνητές σχεδόν από την
εμφάνιση της νέας θρησκείας. Η Εκκλησία βεβαίως φρόντισε να καταστρέψει ή να
“θάψει” όλες τις σχετικές παλιές αμφισβητήσεις και “αιρετικές” απόψεις γι” αυτό
και σήμερα είναι δύσκολο να εντοπιστούν, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν
υπάρχουν. Είναι χαρακτηριστική δε η λυσσαλέα αντίδραση του Ιερατείου Ανατολής
και Δύσης κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια κάποιο αρχαίο χειρόγραφο που
καταρρίπτει το δια των αιώνων διαμορφωμένο δόγμα του επίσημου χριστιανισμού.
Στις μέρες μας φυσικά είναι πολύ
δύσκολο να φιμωθούν οι ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές γι” αυτό όλο και
περισσότεροι ανεξάρτητοι θεολόγοι, αλλά και μη προκατειλημμένοι ερευνητές
εντοπίζουν και αναδεικνύουν τον ουσιαστικό ρόλο του Σαούλ-Παύλου στη διαμόρφωση
αυτού που αποκαλούμε πλέον “χριστιανισμό” ενώ αν θέλαμε να αποδώσουμε το δίκαιο
θα ονομάζαμε ορθότερα “παυλισμό” ή “παυλιανισμό’.
Για να καταλάβουμε όμως τη
“συνεισφορά” του πανούργου ραβίνου στην διαμόρφωση και κυρίως στην παγκόσμια
εξάπλωση της νέας θρησκείας θα πρέπει να πάμε λίγα χρόνια πριν την
(υποτιθέμενη) γέννηση του Ιησού και να εξετάσουμε τη θεολογική-φιλοσοφική καθώς
και την πολιτική κατάσταση της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Βρισκόμαστε λοιπόν στην αρχή του
τέλους της ρωμαϊκής κυριαρχίας. Η ρωμαϊκή δημοκρατία έχει οριστικά πεθάνει και
το άταφο πτώμα της περιφέρεται στους λαούς του αναδυόμενου Imperiumπερισσότερο
ως άλλοθι της κατοχής και λιγότερο ως ελπίδα αποκατάστασης ενός πολιτεύματος
που αποδείχθηκε πολύ φιλελεύθερο για τις διεστραμμένες ορέξεις των Ρωμαίων
εξουσιαστών.
Οι λαοί της αυτοκρατορίας γογγύζουν
κάτω από ένα ασφυκτικά καταπιεστικό καθεστώς που παράγει διαρκώς όλο και
περισσότερη αδικία, φτώχεια, αναξιοπρέπεια, αμάθεια. Είναι φυσικό λοιπόν να
στρέφονται προς το υπερβατικό, να ελπίζουν και να εύχονται τη λύτρωσή τους από
υπερφυσικά όντα, παντοδύναμα, τα μόνα ικανά να αντιμετωπίσουν το τέρας της
PaxRomana. Μέσα σ” αυτό το περιβάλλον γεννιούνται νέοι θεοί, ανασταίνονται
παλαιοί ή και ανακατεύονται πολλοί δημιουργώντας ένα νέο ισχυρότερο που
συγκεντρώνει τις δυνάμεις όλων σε μια υπόσταση. Το φαινόμενο αυτό αποκαλείται
θρησκευτικός συγκρητισμός και είναι πραγματικά πολύ έντονο τούτη την εποχή σ”
αυτό το παγκόσμιο χωνευτήρι της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Οι Ρωμαίοι
δεν ενδιαφέρονται για τις θρησκείες των υπόδουλων λαών. Απαιτούν μόνον ως
ελάχιστο δείγμα ενότητας της αυτοκρατορίας την ταυτόχρονη με τις εθνικές
θρησκείες λατρεία του εκάστοτε Ρωμαίου αυτοκράτορα ως Θεού. Φυσικά δεν είναι
ψώνια. Δεν θεωρούν τον εαυτό τους πραγματικά θεό. Απλά χρησιμοποιούν αυτό το
τέχνασμα για να κρατούν σε μια κοινή συνισταμένη τους εντελώς διαφορετικούς
μεταξύ τους πολιτισμούς που διαφεντεύουν.
Η απαίτηση αυτή των κατακτητών δεν
προβληματίζει σχεδόν κανέναν λαό. Με περισσή υποκρισία αποδίδουν τιμές θεού
στον Ρωμαίο Καίσαρα κι έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Εκτός από τους Εβραίους.
Παραδομένοι στον καταπιεστικό και αντιφυσικό μονοθεϊσμό του Αβραάμ, οι Εβραίοι
αδυνατούν να αποδεχτούν αυτή τη “βλάσφημη” απαίτηση των κατακτητών. Φυσικά το
ιερατείο, αποτελούμενο από μορφωμένους και έξυπνους ανθρώπους δεν έχει πρόβλημα
να υποκριθεί ότι συμμορφώνεται, αλλά ο απλός λαός βουτηγμένος μέσα στον
φανατισμό και τη δεισιδαιμονία του γιαχβισμού νοιώθει να πνίγεται και αντιδρά.
Αντιδρά δε προς δυο κατευθύνσεις. Είτε με τη δημιουργία επαναστατικών ομάδων,
γνωστών ως “ζηλωτών” οι οποίοι επιδίδονται σε ένα ιδιότυπο ανταρτοπόλεμο με τις
ρωμαϊκές λεγεώνες, σε δολιοφθορές και δολοφονίες είτε με τον πιο παθητικό τρόπο
του αναχωρητισμού, τη δημιουργία δηλαδή ευσεβιστικών, μοναστικών ταγμάτων, τα
οποία αποσύρονται από τα κοινά, ζουν απομονωμένα μακριά από τις πόλεις και
επιδίδονται στον ησυχασμό, στην εσωτερική καλλιέργεια, αλλά και στο κήρυγμα το
οποίο περιλαμβάνει τόσο ηθικοθρησκευτικές προτροπές προς τους υπόλοιπους
Εβραίους, όσο και σφοδρή αντιπαράθεση με το επίσημο ιερατείο που απεμπολεί τον
μωσαϊκό νόμο και την αληθινή πίστη προς τον ένα και μοναδικό Θεό (Γιαχβέ) για
να εξασφαλίσει εγκόσμιες εξουσίες, χρήμα και άνετη ζωή. Κυρίως τα έχουν με τους
Φαρισαίους την κυρίαρχη την εποχή εκείνη ραβινική σχολή, την οποία κατηγορούν
ότι κατήντησε τον μωσαϊκό νόμο νεκρό γράμμα αφού επικεντρώνεται στους τύπους
και αδυνατεί ή καλύτερα αρνείται να προβάλλει το πνεύμα του.
Η κοινότητα των Εσσαίων είναι η πιο
γνωστή τέτοια ομάδα αναχωρητών και ο χειρότερος εχθρός των Φαρισαίων.
ΣΥΝΑΧΙΖΕΤΑΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου