Ο ανθελληνικός ρόλος της Εκκλησίας επί Τουρκοκρατίας

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

Προς το τέλος του βίου της βυζαντινής αυτοκρατορίας αρχίζει να αναγεννάται το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, γεγονός δυσάρεστο για τους ρωμιοσυνιστές και πατριαρχικούς, οι οποίοι τάχιστα έπρεπε να κάνουν κάτι, ώστε να σταματήσουν αυτή την απροσδόκητη εξέλιξη. Ο διακεκριμένος βυζαντινολόγος Αλ. Διομήδης γράφει: «Ο καλογερισμός επολεμούσε λυσσωδώς κάθε τάσιν αναγεννήσεως του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, την οποίαν εθεώρει ολεθριωτέραν και από την υποδούλωσιν εις τον Τούρκον, διότι εκινδύνευον να μη τηρηθούν αλώβητοι και αμείωτοι αι ιεραί παραδόσεις της Εκκλησίας» (εγκ. Ήλιος, τόμος Ελλάς Α, σελ. 474).

Ο Γεώργιος Σχολάριος (Γεννάδιος), ο μετέπειτα οικουμενικός Πατριάρχης, δήλωνε λίγο πριν την άλωση: «Χάνεται αλίμονο η πίστη, έχει περιφρονηθεί. Όλα είναι φοβερή απιστία. Άλλους τους έχει κυριέψει η ελληνολατρεία, άλλους ο αυτοματισμός και η αθεΐα» και πρόσταζε: «Τους γουν δυσεβείς και αλάστορας (= καταραμένους) τούτους Ελληνιστάς…και πυρί και σιδήρω και ύδατι και πάσι τρόποις εξαγάγετε της παρούσης ζωής…Ράβδιζε, είργε (= φυλάκιζε), είτα γλώτταν αφαίρει, είτα χείρα απότεμνε, κι αν και ούτω μένη κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ». Αυτός ήταν που έκαψε τα βιβλία του ελληνίζοντος φιλοσόφου Πλήθωνα πριν και μετά την Άλωση και έδωσε εντολή στον Μανουήλ Ραούλ Οισή να δολοφονήσει τον μοναχό Ιουβενάλιο για τις ελληνοκεντρικές του απόψεις. Ο ίδιος απορρίπτει μετά βδελυγμίας το όνομα Έλλην, διότι προφανώς του θυμίζει «ειδωλολατρία»: «Αν και μιλώ ελληνικά – έλεγε – δεν είμαι Έλλην…αν με ρωτήσει κάποιος τι είμαι, θα του απαντήσω χριστιανός».

Ο Σχολάριος ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της προδοσίας. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος παραδέχεται ότι «περί του ανδρός τούτου παραδίδωσιν, ότι διαρκούσης της πολιορκίας διετέλει εις συνεννόησιν μυστικήν προς τον σουλτάνον» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. 5, βιβλ. 14ο, κεφ. Β’, σελ. 16). Δίνοντας οι Χριστιανοί την Πόλη στους Τούρκους γλύτωσαν μια για πάντα από τον Ελληνισμό. Οι σύγχρονοι οπαδοί της ρωμιοσύνης φθάνουν ώς το σημείο να υποστηρίξουν ότι καλά έκαναν οι Χριστιανοί και παρέδωσαν την Πόλη στους Τούρκους – άρα παραδέχονται και οι ρωμιοσυνιστές ότι η Πόλη έπεσε ύστερα από προδοσία Χριστιανών, αλλά το δικαιολογούν: «γνώριζαν ότι διατηρώντας την πίστη τους θα έμεναν αδούλωτοι, έστω και αν έχαναν την κρατική τους υπόσταση» (Α. Φιλιππίδης «Ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα», εκδ. 1994, σελ. 78).

Μετά την πτώση της Πόλης ο χριστιανισμός έδρασε και πάλι αρνητικά κατά του ελληνισμού. Οι σύγχρονοι ρωμιοσυνιστές έχουν αλλοιώσει τα γεγονότα, δίνοντας την εντύπωση ότι το Πατριαρχείο ωφέλησε τον ελληνισμό και ότι τον διέσωζε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Γαλουχηθήκαμε απ’ το σχολείο με την πεποίθηση ότι η επανάσταση έγινε «για του Χριστού την πίστη» και ότι ο ελληνισμός διασώθηκε χάρη στην Εκκλησία και τα κρυφά σκολειά. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Κρυφά σκολειά δεν υπήρχαν, ή αν υπήρχαν, αυτά θα ήταν κρυφά όχι από τους Τούρκους αλλά από το Πατριαρχείο, το οποίο πολεμούσε τα γράμματα.

Ο μέγας εθνεγέρτης Περικλής Γιαννόπουλος ξεσκεπάζει όλη την αλήθεια για τον σκοταδιστικό και ανθελληνικό ρόλο της εκκλησίας. Γράφει: «Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Τούρκου και καλόγερου είναι μόνον, ότι ο ένας φορεί μαύρο και ο άλλος κόκκινο φέσι. Από του ζυγού Ελληνική Συνείδησις και Πνεύμα εκαταβούλιαξαν εις απόλυτον υποταγήν και δουλείαν εις τον μονοκρατορήσαντα πνευματικώς και εθνικώς παπαδισμόν. Εάν ο Τούρκος επείραζε τον καλόγερον, ο ζυγός θα ήτο αδύνατον να συγκρατηθή, θα ανετινάσσετο τάχιστα εις τον αέρα. Αλλ’ ο Τούρκος μεγαλοφυώς περιποιηθείς τον καλόγερον, παραχωρήσας εις αυτόν, ό,τι ποτέ οι Αυτοκράτορές μας χάριν του εθνικού σκοπού δεν του επέτρεψαν, μοιράσας  μαζί τους τον δεσποτισμόν διά μιας μόνης πράξεως στερέωνε δι’ αιώνας την κατάκησίν του. Ο εγκληματίας καλογερισμός ο πάντοτε εμπνέων την αποθάρρυνσιν εις την  φυλήν και υπό τους αυτοκράτορας, ο φωνάζων και εξηγών όλα ως τιμωρίαν θεϊκήν, ο ξεσβερκωνόμενος ότι επέσαμεν ένεκα των αμαρτιών μας, ήτο ευτυχής να απαλλαχθή του αυτοκράτορος και να μονοκρατορήση πνευματικώς και κατά μέγα μέρος πραγματικώς…Τον Τούρκον δεν τον έμελλε τίποτε, διότι ο Τούρκος θέλει μόνον να δουλεύης και να μην τον ανησυχής. Όταν τον παρασκοτίσης, σύντομα σου κόβει το κεφάλι και ησυχάζεις και συ κι αυτός μαζί. Ούτω ο καλογερισμός ευρέθη περίφημα, θαυμάσια, διδάσκων ότι εκ Θεού το κακόν, λέγων γύρισε κι απ’ άλλο μέρος να σε χαστουκήσουν, και λέγων εις τον Ελληνισμόν: Κύριε, δεν είμαι μόνον ιδικός σου αντιπρόσωπος, δεν ανήκω μόνον σε σένα, εγώ είμαι κύριος και αντιπρόσωπος και προστάτης όλων των Χριστιανών της Ανατολής. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος της αφαντάστου δουλείας της φυλής επί τόσους αιώνας. Η μονοκρατορία του Χριστιανισμού».

Ας δούμε όμως και μερικούς άλλους συγγραφείς, οι οποίοι απομυθοποιούν τον ρόλο της Εκκλησίας επί Τουρκοκρατίας. Ο Γιάννης Σκαρίμπας γράφει: «Το 21; Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Το να από ένα τέτοιο κατεστημένο παπαδαριό, περίμενε το 21 εθνική εξέγερση και χρέος είναι, σα να του ζήταγε να άφηνε το γάμο για να πάει για πουρνάρια, του οποίου το εγωιστικό συμφέρον ήταν να απολαύει της εύνοιας του διβανίου». (Το 21 και η αλήθεια, 1975, τόμ. Α’, σελ. 30). Ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος γράφει: «Ο ανώτερος κλήρος με τον Πατριάρχην επικεφαλής κατέστη παντοδύναμος και απέκτησε προνομιακήν θέσιν μέσα εις την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν» (Η κοινωνική σημασία της Επαναστάσως του 21, 1977, σελ. 71). Ο W.M. Leake λέει: «Κοινό ήταν το αίσθημα που επικρατούσε στους λαϊκούς ότι οι επίσκοποι στάθηκαν μια από τις κύριες αιτίες του τωρινού ξεπεσμού του Ελληνικού Έθνους» (Μ. Πλωρίτη «Του 21, μύθοι και αντι-μύθοι», έκδ. 1980 σελ. 262).

Ο καθηγητής Α. Τσιριντάνης τονίζει: «Ποιος έκανε την επανάσταση του 21; Το Οικουμενικό Πατριαρχείο μήπως; Όχι! Αυτό δεν ήθελε την Επανάσταση και ο Πατριάρχης την αφόρισε. Βρέθηκαν μερικοί να πουν πως τάχα ο τρομερός αφορισμός ήταν εικονικός, έγινε μόνο για να ξεγελάσει τους Τούρκους. Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε αυτό. Όταν ο αφορισμός ήλθε και στον Μωριά και ήθελε να δέσει τα χέρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, θα μπορούσε βέβαια ο Πατριάρχης να είχε κατά κάποιο τρόπο να διαμηνύσει στον λαό να μην πάρουν στα σοβαρά τον αφορισμό. Τέτοιο πράγμα όμως δεν έγινε, γιατί απλούστατα ο αφορισμός ήταν αληθινός και σπουδαίος. Έγινε στα σοβαρά, σοβαρότατα» («Το Εικοσιένα», περ. Συζήτηση, τεύχος 195, Ιαν. 1977, σελ. 2).

Ο Γρηγόριος ο Ε’ πλην του αφορισμού της επανάστασης καταδίκασε με εγκύκλιο τη συνήθεια να βαπτίζουν οι Έλληνες τα παιδιά τους με αρχαιοελληνικά ονόματα, προφανώς για να μην αφυπνισθούν, και μόλις ο Κοραής το έμαθε, του απάντησε: «Ταλαίπωρον γένος! Εξ οίων εις οία. Και τούτο κατά την δεκάτην ενάτην εκατονταετηρίδα!». Με άλλη εγκύκλιό του ο Γρηγόριος καταδίκαζε τις σπουδές των επιστημών και διέταζε τους κληρικούς να αποτρέπουν την αποστολή νέων για σπουδές στη Δύση. Σημειωτέον ότι στα μέσα του περασμένου αιώνα ο «φωτοσβέστης» – έτσι αποκαλείτο – Γρηγόριος μετατράπηκε σε «ήρωα», ενώ την ίδια περίοδο η μη Ελληνική Βυζαντινή Αυτοκρατορία μετετράπη σε «Ελληνική Αυτοκρατορία».

Όπως συνάγεται από μια επιστολή-απάντηση του Κοραή στον Παναγιώτη Κοδρικά, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Λόγιος Ερμής», οι Τούρκοι δεν απαγόρευσαν ποτέ τη δημιουργία σχολείων. Τούτο όμως έπραττε το Πατριαρχείο. Αυτό το επιβεβαιώνει και ο κληρικός της εποχής εκείνης και διδάσκαλος του Γένους Νεόφυτος Βάμβας, ο οποίος τονίζει: «Είτε από αδιαφορία είτε ως αρχή η Υψηλή Πύλη ποτέ δεν εναντιώθηκε στην αναγέννηση των γραμμάτων στην Ελλάδα. Οι πιο πραγματικοί εχθροί ήταν οι προκαταλήψεις και η αδιαφορία του πανίσχυρου κλήρου», ενώ η «Ελληνική Νομαρχία», έργο του Ανώνυμου Έλληνος (του Κοραή;), το οποίο εκδόθηκε το 1806, αποκαλύπτει σαφώς όλη την αλήθεια. Αναφέρει: «Η Τυραννία, το Ιερατείον και η Ευγένεια, αι οποίαι διά ένδεκα σχεδόν αιώνας κατέφθειραν τους Έλληνας και κατερήμωσαν την Ελλάδα, εκρατούσαν το Γένος εις τον σκοταδισμόν. Το Ιερατείον ηθέλησε να ενώση τα εκκλησιαστικά εντάλματα με τους πολιτικούς νόμους, διά να τιμάται εν ταυτώ και να ορίζη χωρίς δυσκολίαν, δι’ αυτό ηθέλησε να τυφλώση τον λαόν με την αμάθειαν…Τι στοχάζεσθε να λέγωσι οι ιεροκήρυκες περιφερόμενοι από εκκλησίας εις εκκλησίαν; Αναφέρουσι ποτέ το ρητόν ‘Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος;’ Εξηγούσι ποτέ τι εστί πατρίς;…Φλερουσι ποτέ τα παραδείγματα του Θεμιστοκλέους, του Αριστείδου, του Σωκράτους και άλλων μυρίων εναρέτων και σοφών;…Οι ιεροκήρυκες αρχινούν από την ελεημοσύνην και τελειώνουν εις την νηστείαν. Αυτοί οι φιλόζωοι και αυτόματοι ψευδοκήρυκες λέγουσι: ‘Αγαπητοί, ο Θεός μάς έδωσεν την Οθωμανικήν Τυραννίαν, διά να μας τιμωρήση διά τα αμαρτήματά μας και παιδεύοντάς μας εις την παρούσαν ζωήν, να μας ελευθερώση μετά θάνατον από την αιώνιαν κόλασιν’».

Χαρακτηριστικό είναι ότι σε ποιήματα εκδιδόμενα από το Πατριαρχείο βρέθηκαν οι εξής στίχοι: «Και πάλι να πειθώμεθα αρχαίς υπερεχούσαις (δηλ. στους Τούρκους) ως κατά θέλησιν Θεού, το κράτος κατεχούσαις. Και πας ο ανθιστάμενος τοιαύτη εξουσία, εναντιούται φανερά τη προσταγή τη θεία» (Γ. Κορδάτος «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμ. 9ος, κεφ. ΛΔ’, σελ. 389-390). Καταρρέουν έτσι και οι απόψεις αυτών που υποστηρίζουν ότι το Πατριαρχείο εξαναγκάστηκε να αφορίσει την επανάσταση, αφού από τα προσωπικά αυτά ποιήματα του ιερατείου φαίνεται ξεκάθαρα τι πραγματικά πίστευαν. Δεν τους εξανάγκασαν οι Τούρκοι να γράψουν τέτοια ποιήματα.

Σημειωτέον, ότι μερικοί φωτισμένοι κληρικοί, όπως ο Ευγένιος Βούλγαρις, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος, ο Μεθόδιος Ανθρακίτης, ο Διονύσιος ο Σκυλόσοφος και άλλοι, καταδιώχθηκαν από το Πατριαρχείο λόγω του διαφωτιστικού τους έργου και της προσπάθειάς τους για νεοελληνική αναγέννηση.

Γιατί όμως τέτοια εχθρική στάση του Πατριαρχείου κατά των γραμμάτων και της επανάστασης; Ήταν λόγος μόνο τα συμφέροντα που απολάμβαναν οι ανώτεροι κληρικοί; Ασφαλώς όχι. Ένας βασικός λόγος ήταν η επερχόμενη άνθιση του ελληνικού πνεύματος, κάτι που θα είχε ως συνέπεια τη διακοπή της παντοδυναμίας του Χριστιανισμού. Ο Κ.Θ. Δημαράς στο έργο του «Νεοελληνικός Διαφωτισμός» γράφει: «Η τροπή προς την αρχαιότητα, πολύ αισθητή στον φθίνοντα ΙΗ’ αιώνα, εκφράζει είτε συνειδητή είτε ασυνείδητη, μια τάση για ανεξαρτητοποίηση απέναντι της θρησκευτικής ζωής». Αυτό φόβισε τον Χριστιανισμό. Το ότι ο χριστιανισμός δεν ήθελε την επανάσταση και την αναβίωση του ελληνικού πνεύματος επιβεβαιώνεται και από τους σύγχρονους ρωμιοσυνιστές και πατριαρχικούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι την επανάσταση του 21 την έκαναν οι Μασόνοι, για να συντρίψουν τη ρωμιοσύνη και τον χριστιανισμό. Χαρακτηριστική η περίπτωση του πρωτοπρεσβύτερου Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος γράφει: «Τη αμελεί σύμπραξει των οπλαρχηγών του 1821 οι Ευρωπαίοι εθέσπισαν την έναρξιν της διαλύσεως της Ρωμιοσύνης» (Ρωμιοσύνη», έκδ. 1975, σελ. 195). Μην ξεχνάμε και τη δήλωση του πατριάρχη Βαρθολομαίου το 1991 (όταν ήταν επίσκοπος Χαλκηδόνος) ότι: «Δυστυχώς οι δύο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση των 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι το 1821 και δημιούργησαν τις γνωστές προστριβές». Η φιλοτουρκική δήλωση του Βαρθολομαίου ομάδα πριν την ενθρόνισή του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (2 Νοεμβρίου 1991) και δημοσιεύτηκε από τις εφημερίδες Αυριανή και Ελεύθερη Ώρα (30 Οκτωβρίου 1991).

Μάριος Δημόπουλος

Γλωσσολόγος-Εθνολόγος

Διατροφολόγος, υποψήφιος δρ. Φυσικοπαθητικής

Μέλος του American Council of Applied Clinical Nutrition

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Ὀρέστης πηλεύς: Ο εβραιοχριστιανισμός σαν ορθοδοξία, ρωμαιοκαθολικισμός, προτεσταντισμός, μασονία, σατανισμός, γιαχωβαδισμός, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή επιβλήθηκε με τη σπάθη της εξουσίας από τις αρχές του τρίτου αιώνα

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

Ὀρέστης πηλεύς: Ο εβραιοχριστιανισμός σαν ορθοδοξία, ρωμαιοκαθολικισμός, προτεσταντισμός, μασονία, σατανισμός, γιαχωβαδισμός, είτε οποιαδήποτε άλλη μορφή επιβλήθηκε με τη σπάθη της εξουσίας από τις αρχές του τρίτου αιώνα.

Σήμερα η θρησκεία αυτή διατηρείται ακόμα με νόμους , συντάγματα, κρατική βία , νηπιοβαπτισμούς προσηλυτισμούς με κατηχητικά και θρησκευτικά μαθήματα στα σχολεία.

Η προπαγάνδα των ιερατείων αγωνίζεται να διατηρήσει την πελατεία τους και αν είναι δυνατόν να την αυξήσει.

Όλες αυτές οι προσπάθειες των φωτοσβεστών θα περάσουν στο κενό και δεν θα τα καταφέρουν.

Το ελληνικό φως θα διαλύσει τα σκοτάδια και μαζί τους όλες τις εβραιογενείς θρησκείες του χριστιανισμού , ισλαμισμού και όλα τα παρακλάδια τους.

Όλα τα εβραϊκά κατασκευάσματα θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι.

Το φως είναι πάντοτε δυνατότερο του σκότους , έστω και αν είναι λιγοστό.

Το σκοτάδι θριαμβεύει μόνο προσωρινά .

Το φως η αλήθεια και η ελευθερία του ελληνικού πνεύματος θα είναι ο τελικός νικητής σε αυτό το γένος και αυτό το ταξίδι της ανθρωπότητας

Facebook: Έλληνες εναντίων χριστιανών:

Ο χριστιανισμός είναι ο ιός που μεταλλάσσει τον άνθρωπο σε τετράποδο

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Ποιος κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο;

Από τα πολλά ανθελληνικά και προδοτικά "έργα" των δεσποτάδων μας. 

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Η ισχυρότερη πολιτική δύναμη σήμερα στον κόσμο είναι ο πάπας, οι ιμάμηδες των μουσουλμάνων, οι χαχάμηδες των εβραίων, οι σιχ και οι σουχ και οι Σέιχ-Σού και όλα τα τσάνταλα

Και ιδού γιατί κανένας πολιτικός δε τολμάει να τα βάλει με τις θρησκείες. Αλλά όλοι τις προσεταιρίζουνται φρόνιμα και πονηρά:

Οι μάντεις και οι θυσίες πριν από τη μάχη στους αρχαίους, οι σταυροί των σταυροφόρων, ο αγκυλωτός σταυρός, τα ημισέληνα των χαλίφηδων. Χθες μόλις ο Ναβουχοδονόσορας του Ιράκ δεν κράδαινε τον Αλλάχ δαμασκηνό σπαθί πάνω από τους άπιστους αμερικανούς;

Ωστόσο, για όλα αυτά τα μιλλεούνια των φανατικών οι θρησκείες είναι «λόγια μόνο και θεατρικά» που λέει ο Καβάφης. Ελάχιστα τους απασχολούν στην καθημερινή τους μέριμνα. Τους είναι δουλειά για τα Πανηγύρια και για τα Ραμαζάνια τους μόνο.

Έχεις ιδεί ταξιτζή πως κάνει το σταυρό του, όταν πέσει ξαφνικά στο δρόμο του κάποιο εικονοστάσι; Ωσάν να γράφει με το χέρι ακανόνιστες κουλούρες στη στηθαριά του.

Ο πιστός μιας θρησκείας σαν πνευματική μονάδα έχει το μηδενικό βάρος του γκραβιτόνιου. Όταν όμως τον ξυπνήσει ο κίνδυνος για το πιστεύω του και σχηματισθεί σε μάζα, τότε γίνεται κεντρί σκορπιού και άλογο Ούννων.

Ωστόσο στην κοινωνική του συμβίωση δεν ημπορεί ο άνθρωπος να ξεκορμίσει από τις θρησκείες. Όπως δεν ημπορούν τα άτομα να οργανωθούν σε ύλη χωρίς τη βαρυτική δύναμη.

Αυτό το απόδειξε το πιο δυσοίωνο πείραμα της ιστορίας. Είναι η επιστροφή των μαζών της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης μετά την Περιστρόικα στις εκκλησίες και στις μετάνοιες. Εξέχασε εκείνος ο τραγικός λαός ότι την εποχή του Ρασπουτίν και του Στολύπιν για να τον κρατάει ο τσάρος μουζίκο, τον είχε συνηθίσει σε κάθε σταύλο αγελάδας νά “χει ένα εικόνισμα αγίου κι ένα καντήλι αναμμένο; Όχι, δεν το εξέχασε. Αλλά δεν ημπορεί να πάει κόντρα στη βαρυτική δύναμη της φύσης και στην αγιάτρευτη νόσο της συνήθειας. Την πιο βαριά νόσο και την πιο καθολική:

«Εδώ χάμου δυο κορφές

το Ζακόνι κι οι Γραφές,»

καθώς λέει το σαρκαστικό πικρόγελο του Βάρναλη.

Τον ισχυρότερο όμως δεσμό ανάμεσα στη βαρυτική και στη θρησκευτική δύναμη τον δίνει η αλήθεια πως η βαρύτητα γεννά τους αστέρες, και η βαρύτητα τους σκοτώνει.

Προκειμένου για τον άνθρωπο αυτό σημαίνει ότι ο φόβος εγέννησε τη συμβίωση των ανθρώπων κάτω από τη εξουσία του ιερέα-μάγου, και ο φόβος θα την σκοτώσει. Πώς;

Με τις θρησκείες και όλα τα αβυσσαλέα ψεύδη τους που θεμέλιωσαν έναν πολιτισμό σαν το ξενοδοχείο που κατάρευσε στο Λουτράκι.

Εδώ τα πράγματα γίνουνται άκρως δυσάρεστα. Και όπου θ’αρχίσεις να παραμιλάς, καλύτερα να πάψεις να μιλάς.

Ο άνθρωπος που τιμάει τον εαυτό του, και τιμάει και το συνάνθρωπο, ένα μόνο του μένει να κάνει:

Με το φως και την ακτινοβολία της γνώσης να αγωνίζεται να συγκρατεί τη φοβερή δύναμη του σκότους των θρησκειών.

Να πετυχαίνει έτσι την ισορροπία που πετυχαίνεται στον Ήλιο μας με την πάλη ανάμεσα στην άμυνα του φωτός και στην επίθεση της βαρύτητας.

Τότε έχουμε τις καλές ελπίδες.

Του αλησμόνητου Δημήτρη Λιαντίνη. Από τα «Ελληνικά» του. Από τη σελίδα F/b του εκλεκτού φίλου μου κ. Γιώργου Μπαϊζάνου. Τον ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο αυτό κείμενο.

Πηγή: athriskos.gr

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Ο Ιστορικός εμπαιγμός για την άλωση της Νέας Ρώμης Πως οι Χριστιανοί παρέδωσαν την Νέα Ρώμη στους Οθωμανούς και συνέχισαν την κυριαρχία τους στον Ελληνικό κόσμο καταπιέζοντας τους Έλληνες

Κατά την Άλωση της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολη), οι ρασοφόροι λειτούργησαν ως πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενοι στην ένωση των Εκκλησιών- λέγοντας πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», ερχόμενοι και σε απευθείας συνομιλίες με τους Οθωμανούς. Τις προδοσίες των ρασοφόρων, προσπαθεί μέχρι και σήμερα η Εκκλησία να καλύψει με το παραμυθάκι της ξεχασμένης Κερκόπορτας (λες και επρόκειτο για μια απλή πόρτα που έκλεινε με ένα απλό πόμολο που δεν ασφάλισε καλά). Βεβαίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ακόμη κι αν παρακάμψουμε το γεγονός, πως τουλάχιστον 30.000 ρασοφόροι «πέρδονταν κι έθρεφαν πρωκτό» στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινούπολης (μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000), όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλης προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 10.000 άνδρες, απέναντι στους 150.000 περίπου Οθωμανούς πολιορκητές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ρασοφόρων αυτών συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.

Η Κερκόπορτα -που αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνταν κυρίως από μοναχούς-, ότι κι αν συνέβη, δεν απέφερε το αποφασιστικό πλήγμα στην ήδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη. Στην πραγματικότητα η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε πάψει εκ των πραγμάτων να υφίσταται, αρκετά χρόνια πριν, και είχε περιοριστεί στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί είχαν ήδη κυριεύσει την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία και το μόνο που έμενε ήταν η χαριστική βολή· το κερασάκι στην τούρτα: Η τυπική κατάληψη της πρωτεύουσας. Και λέμε τυπική, γιατί ουσιαστικά η Κωνσταντινούπολη είχε υποταχθεί, όταν πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να έχει τον έλεγχο των Στενών, απ’ την στιγμή που οι Τούρκοι ευθαρσώς έχτισαν δίπλα στην Πόλη, στον Βόσπορο, το κάστρο «Ρούμελη Χισάρ» και φορολογούσαν τα διερχόμενα πλοία.

Η Κερκόπορτα (που παρεμπιπτόντως, δεν μνημονεύεται ούτε στο χρονικό του Φραντζή, ούτε του Μπαρμπάρο), είτε «ξεχάστηκε» ανοικτή, είτε -το πιθανότερο- την άνοιξαν κάποιοι από μέσα, δεν συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης. Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν ήδη σκαρφαλώσει στα μισογκρεμισμένα τείχη και εισέβαλαν στην πόλη. Επέφερε όμως ένα άλλο πλήγμα: Συνέβαλε στον εγκλωβισμό και στην παρεμπόδιση διαφυγής των αλλοφρονούντων κατοίκων. Όχι όλων βέβαια, γιατί πολλοί -και κυρίως οι ανθενωτικοί- κλειστήκαν στις εκκλησιές και το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος έψελνε μοιρολατρικά «Κύριε ελέησον» και περίμενε βοήθεια απ’ τον…ουρανό. Το άνοιγμα της Κερκόπορτας όμως, εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό. Το Κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλης που παραδίδονται οικειοθελώς. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθούν τα βασικά κίνητρα αυτών που άνοιξαν την Κερκόπορτα, είτε ρασοφόρων, είτε κοσμικών, είτε και των δυο μαζί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η περιοχή όπου βρίσκονταν η Κερκόπορτα -όπως και αρκετές ακόμη- δεν πειράχτηκε απ’ τους Τούρκους.

Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιάριου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού σύμβουλου του αυτοκράτορα, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την Άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Ανδριανούπολης, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλης. Οι συναντήσεις γινόταν -κρυφά και νύχτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε [2]:

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ’ όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.

Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ’ αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.

Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.

Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.

Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ’ ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ’ αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν’ αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οι συναντήσεις αυτές γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά αποφάσισε να μην τους συλλάβει, μέχρι να μάθει την απάντηση του Μωάμεθ Β’. Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:

Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Ανδριανούπολη.

Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι’ αυτήν σας την αποστολή.

Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.

Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν’ ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπ όψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.

Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.

Με το τέλος της συνάντησης, συνελήφθησαν όλοι οι συνωμότες και οδηγήθηκαν στον αυτοκράτορα. Ο αρχηγός της συνωμοσίας, Ιωάσαφ, όχι μόνο δεν αρνήθηκε την ενοχή του, αλλά καυχήθηκε για την προδοσία του, αιτιολογώντας την πως προτίμησε να σώσει την Εκκλησία «απ’ τους Άζυμους (Καθολικούς) και την βδελυρά ένωση», ακόμη κι αν γι’ αυτό θα έπρεπε να βάλει «τέλος στην ύπαρξη αυτής της αυτοκρατορίας». Θεωρώντας ότι η πτώση και κατάκτηση της Πόλης είναι μοιραία κι αναπόφευκτη, λέει καταλήγοντας: «Τι χρειάζονται λοιπόν οι υπεκφυγές; Ότι είναι να γίνει, ας γίνει». Ο Παλαιολόγος του απάντησε, επικαλούμενος την προδοσία του Ιούδα: «Αφού ήταν θέλημα Θεού, να σταυρωθεί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε καλά έκανε ο Ισκαριώτης και τον πρόδωσε. Άρα σε ερωτώ: Ο Ιούδας είναι συγχωρητέος;». Ο Ιωασάφ, μπροστά σ’ αυτό το επιχείρημα, προτίμησε να απαντήσει με την γνωστή ξύλινη και υπεκφεύγουσα εκκλησιαστική γλώσσα, λέγοντας: «Πεθαίνω, μαχόμενος κατά της ένωσης των Εκκλησιών. Σήμερα με κρίνεις εσύ. Αύριο ο Θεός θα δικάσει εσένα».

Επίσης πληροφορίες για την παράδοση -και όχι άλωση- της Νέας Ρώμης στους Οθωμανούς από τους ανθενωτικούς, μάς διασώζει ο ιστορικός Καρολίδης:

Και παρακάτω προσθέτει ο Καρολίδης, πως μόνο 33.000 αιχμαλωτίστηκαν, δηλαδή ο μισός πληθυσμός. Ο άλλος μισός, οι ανθενωτικοί, είχαν σημαδέψει τα σπίτια τους και δεν έπαθαν τίποτε. Γιατί, εκτός από το Γεννάδιο, και άλλοι προύχοντες όχι μόνο σώθηκαν, αλλά πήραν και αξιώματα.

Αν δεν μεσολαβούσε η συμφωνία για την παράδοση, οι Οθωμανοί δεν θα άφηναν ορισμένες εκκλησίες και τα σπίτια των ανθενωτικών, αλλά θα άρπαζαν, θα διαγούμισαν, θα σκότωναν και θα γκρέμιζαν παντού. Για να αφήσουν πολλές εκκλησίες και μοναστήρια, και μάλιστα εκκλησίες και μοναστήρια, που τα κατείχαν οι ανθενωτικοί, και να μην πειράξουν πολλούς προύχοντες θα πει, πως είχαν τέτοιες οδηγίες, που θα τις έδωσε ο ίδιος ο σουλτάνος, σύμφωνα με τους όρους τής συμφωνίας, που υπογράφτηκε στις 28 Μαΐου.

Ο εκκλησιαστικός χρονογράφος Μαλαξός (16ος αιώνας) στην «Πατριαρχική Ιστορία» του μας δίνει διαφωτιστικές πληροφορίες. Στον καιρό, που ο Ιερεμίας Α΄ έγινε για δεύτερη φορά πατριάρχης (δηλαδή στα 1532), ο σουλτάνος βάλθηκε να χαλάσει τις εκκλησίες και τα μοναστήρια. Ο πατριάρχης ζήτησε και πήρε διορία τρεις μήνες από το σουλτάνο, για να αποδείξει, πως «η Πόλη δεν επάρθη από σπαθίον», μα παραδόθηκε με συνθήκη. Ο Ιερεμίας μπόρεσε και βρήκε τρεις μάρτυρες, από τους παλιούς γενίτσαρους, που είχαν πολεμήσει τον καιρό, που πάρθηκε η Πόλη. Οι γενίτσαροι αυτοί ήρθαν στον πατριάρχη και μαζί του πήγαν στο σουλτάνο και τού είπαν πώς έπεσε η Πόλη.

Ο μολδοβλάχος ιστορικός, Δημήτρη Καντεμίρ (1673-1723), που έζησε χρόνια στην Τουρκία, μελέτησε τα αυτοκρατορικά αρχεία και έγραψε την ιστορία τής ακμής και τής παρακμής τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, γράφει -μεταξύ άλλων- για την παράδοση τής Πόλης:

Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά και με θράσος χιλίων καρδιναλίων κι άλλων τόσων πιθήκων, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ’ αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ’ τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι σχιζοφρενικές καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση». Ας μην ξεχνάμε, πως την έλευση του ίδιου αγγέλου Κυρίου, που σύμφωνα και πάλι με την ελληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον μαρμάρωσε, μέχρι την μεγάλη ώρα που θα επέστρεφε και πάλι για να ξαναπάρει την Πόλη (τι ανοησίες που ήταν και είναι διατεθειμένος να πιστέψει ο κόσμος…), «προφήτευαν» οι ανθενωτικοί ρασοφόροι και πριν την Άλωση. Μόνο που θα ερχόταν για διαφορετικό σκοπό: Να καθαιρέσει τον Παλαιολόγο και να ορίσει άλλον αυτοκράτορα -προφανώς ανθενωτικό. Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες.

Αλλά μιας και έγινε -αναπόφευκτα- η αναφορά στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, θα ήταν σκόπιμο να ληφθούν υπ όψιν και κάποιες παράμετροι -λιγότερο γνωστές- που αφορούν τον θάνατό του. Γνωρίζουμε σήμερα -από το χρονικό του Γεωργίου Φραντζή-, πως ο Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κι όταν αναγνωρίσθηκε απ’ τους Τούρκους το πτώμα του από τους χρυσούς δικέφαλους αετούς που κοσμούσαν τα πέδιλά του, αποκεφαλίστηκε και το μεν κεφάλι εστάλη ως τρόπαιο σε περιφορά στις οθωμανικές κτήσεις, ενώ το σώμα του παραδόθηκε στους χριστιανούς για να ταφεί με βασιλικές τιμές. Το ερώτημα που αμέσως προκύπτει, είναι: Που είναι; Που είναι ο τάφος του; Γιατί απ’ την στιγμή που οι ίδιοι οι Οθωμανοί παρέδωσαν όπως λέγεται το σώμα του, δεν υπήρχε κανέναν λόγος να τον θάψουν κάπου κρυφά. Εκτός κι αν το εξαφάνισαν οι ανθενωτικοί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν θα είχε διασωθεί από μαρτυρίες αυτός ο τόπος; Αντ’ αυτού γίνεται βομβαρδισμός ανοησιών περί «μαρμαρωμένου βασιλιά» (κάποιοι αιθεροβάμονες παραμυθατζήδες μάλιστα, επικαλούνται σήμερα μέχρι και μαρτυρίες Τούρκων, οι οποίοι λένε ότι γνωρίζουν που βρίσκεται ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» [υπονοείται κάπου στα υπόγεια της Αγιάς Σοφιάς]). Ο Ενετός γιατρός, Νικολό Μπαρμπάρο, γράφει πως «Για τον αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων». Μήπως θα πρέπει να αξιολογηθούν καλύτερα και οι εκδοχές που αναφέρονται σε τουλάχιστον τρία χρονογραφήματα (του επίσκοπου Σαμουήλ, του Αρμένιου Αβραάμ απ’ την Άγκυρα και του Νικολά της Τούκια) που σύμφωνα μ’ αυτές, ο Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, κατέφυγε σε πλοίο και διέφυγε; Άλλωστε, η εικόνα που προκύπτει από τα περισσότερα χρονικά, είναι ότι αυτοί που αντιστάθηκαν περισσότερο ήταν οι Γενουάτες μισθοφόροι (αν και ο αρχηγός τους Τζιοβάνι Τζιουστινιάνι, εγκατέλειψε κι αυτός την μάχη δύο ημέρες πριν την Άλωση), παρά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί. Όλα αυτά στην κρίση του καθενός…

Πηγή: 

[1] Μεγάλη Ιστορία τής Ελλάδας» τού Γιάννη Κορδάτου, τ. VIII (Βυζάντιο Β΄), κεφ. «Η αλήθεια για την άλωση τής Πόλης».

[2] Περιοδικό Δαυλός, Μάρτιος 1993

[3]  Εφημερίδα Καθημερινή, 20/05/2007 Πως έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης;

Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100018_20/05/2007_227320

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Ιωάννης Χρυσόστομος... μέγας σκοταδιστής και ανθέλληνας! (άρθρο του Μ. Χαραλαμπάκη)

Ιωάννης ο Χρυσόστομος,

ο «μέγιστος φωστήρας της τρισηλίου θεότητος»

(και κάποιες ύποπτες φράσεις του Ιησού)

«Ο θεός των θρησκειών σώζεται από τον άνθρωπο με την πίστη. Ο άνθρωπος σώζεται από τον θεό (των θρησκειών) με τη σοφία».

Ιάσων Ευαγγέλου.

Ο ιεράρχης (πατριάρχης) Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης ο «Χρυσόστομος» (344-407  μ. Χ), ο «μέγιστος φωστήρας της τρισηλίου θεότητος, ο την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσας»(!), ο πολυγραφότατος «άγιος πατέρας», προσπαθεί στα κείμενά του να «νουθετήσει» το χριστιανικό ποίμνιο, οδηγώντας το στα όρια της άκριτης πνευματικής εξάρτησης και της τέλειας θρησκευτικής παγίδευσης και υποταγής, με κείμενα «ηθικής διαπαιδαγώγησης», σαν τα ακόλουθα:

«Κι αν ακόμη φονεύση κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οιοδήποτε φόνο»(!). («Κάν φονεύσει τις κατά γνώμην του Θεού, φιλανθρωπίας απάσης βελτίων εστίν ο φόνος. Καν φείσηταί τις και φιλανθρωπεύσηται παρά το δοκούν εκείνω, φόνου παντός ανοσιωτέρα γένοιτ’ αν η φειδώ» Κατά Ιουδαίων, Λόγος Δ΄σελ. 195, Adversus Judaeos 48.873.18 επόμ.).

Νοσηρό λοιπόν κήρυγμα και διαστροφικό ιδεολόγημα, το οποίο επιδέξια οδηγούσε στο σύνθημα, κάτω από το οποίο καμουφλαρίστηκαν (μέσα από τη χριστιανική θρησκεία), τα πιο βάρβαρα, πρωτόγονα και φασιστικά ένστικτα και το οποίο ήταν: «σε σκοτώνω για να σε σώσω», διότι όλοι οι μη χριστιανοί εθεωρούντο άπιστοι, ειδωλολάτρες, μιαροί και αμαρτωλοί! Και οι… οδηγίες αφανισμού των αντιφρονούντων έρχονται κατ’ ευθείαν από την “Αποκάλυψη του Ιωάννη”: «Τοις δε δειλοίς και απίστοις… και ειδωλολάτρες… το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη πυρί και θείω… (η θέση τους είναι στη λίμνη που καίει με φωτιά και θειάφι)» (Αποκ. ΚΑ΄ 2-15). Μήπως λοιπόν η μνησικακία και η εκδίκηση είναι... η ηδονή του χριστιανικού Θεού, δηλ. του Θεού Γιαχβέ των εβραίων;

Ας μη ξεχνάμε άλλωστε και τα λόγια του «γλυκύτατου Ιησού»: «Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί» (!) Ματθ. ΙΒ΄30.

Και τι σημαίνει αυτή η φράση;  Πολύ απλά σημαίνει πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανεκτικότητα για την ουδετερότητα και την αμφισβήτηση, ή έστω για την αμφιβολία, η οποία άλλωστε είναι δικαίωμα και επιταγή της ελεύθερης σκέψης και της ελευθερίας της βουλήσεως. Βέβαια ο χριστιανισμός υποστηρίζει ότι θα «σωθούν» όσοι αυτόβουλα και με αίσθημα ελευθερίας θα πιστεύσουν, αλλά τα λόγια του Ιησού, τα «ιερά» κείμενα και η πρακτική των ιερατείων μαρτυρούν ότι όταν ο κόσμος δεν αφομοιώνεται, όταν δεν δέχεται να γίνει αντικείμενο προσηλυτισμού και να δηλώσει «ομολογία πίστης», τότε εκλαμβάνεται σαν εχθρός, απειλείται, διώκεται και αφανίζεται με κάθε μέσον (διότι, όπως πιστεύουν, «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!). Κατά συνέπεια το πιο πάνω απόσπασμα είναι –χωρίς υπερβολή-  και το απόσταγμα της φασιστικής ιδεολογίας! Το μίσος λοιπόν και η τρομοκρατία ακολουθούν με δύο λέξεις: «Ουαί υμίν!», με στόχο τον “καταπτοημένο άνθρωπο”! Η νοοτροπία του δικτάτορα!

Ο ίδιος ιεράρχης βρίσκει θεάρεστη τη μοιχεία και πορνεία της Σάρας, της γυναίκας του Αβραάμ, της οποίας τα… κρυφά κάλλη απόλαυσαν δυο βασιλιάδες, με την προτροπή του Αβραάμ, ο οποίος βέβαια απόλαυσε όλα τα αγαθά της προσχεδιασμένης μοιχείας, όπως περιγράφεται στην «Αγία Γραφή» (Γέν. ΙΒ΄ 11- 19 και Γέν Κ΄ 1- 10). Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων ο... μελίρρυτος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δια τούτο λέγει προς αυτήν (ο Αβραάμ) ειπέ ότι αδελφή μου είσαι, γίνε της σωτηρίας μου η αιτία... Γι αυτό και τη μοιχεία της γυναικός ο δίκαιος προτίμησε να γνωρίσει και τον μοιχό (τον Φαραώ) να υπηρετήσει... Είδες σύνδεσμον αγάπης ανδρός και γυναικός; Είδες και άνδρα που δεν δίστασε να ενθαρρύνει συμβουλεύοντας την γυναίκα, αλλά και γυναίκα που δέχεται την συμβουλή; Ακούσατε άνδρες και γυναίκες και μιμηθείτε τούτων την ομόνοια, της αγάπης τον σύνδεσμο... Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες... εις μοιχείαν (η Σάρα) εαυτήν εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής... Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του Θεού σοφίαν»!!! {Ιωάν. Χρυσόστομου Παραινετικός...της Αγίας Τεσσαρακοστής ομιλία ΛΒ΄ε΄25... (53.299.22) έως 13(53.300.47)}. Πρβλ και Μιχ. Καλόπουλου, «Αβραάμ ο Μάγος, σσ. 67-95.

Για τις άγ(ρ)ιες αυτές ιστορίες και «θεάρεστες» μοιχείες, ακούγεται από τους εκστασιαζόμενους μπροστά στις εβραϊκές αθλιότητες ιερείς του εβραιοχριστιανισμού, κατά την τελετή του γάμου, μαζί με το «στέφεται ο δούλος του Θεού…», το  «ευλογήσαι αυτούς, Κύριος εκ Σιών,  ως τον Αβραάμ και τη Σάρα, ως τον Ισαάκ και την Ρεβέκκα»!!! Ο… μαστροπός λοιπόν, μοιχός και μάγος Αβραάμ που εξέδιδε τη Σάρα, ο… παιδογάμης Λωτ που έκανε παιδιά (και συγχρόνως εγγόνια) με τις κόρες του, ο…  μαστροπός και μοιχός Ισαάκ που εκπόρνευε τη Ρεβέκκα,  αποτελούν τα υποδείγματα της θεάρεστης συμπεριφοράς, κατά τον Ιωάννη Χρυσόστομο!

Ακόμα, κατά την τελετή του γάμου ακούγεται και  η… ευχή: «Δια δακτυλιδίου εδόθη η εξουσία του Ιωσήφ εν Αιγύπτω, δια δακτυλιδίου εδοξάσθη Δανιήλ εν χώρα Βαβυλώνος, δια δακτυλιδίου εφανερώθη η αλήθεια της Θάμαρ…».

Στην «αλήθεια της Θάμαρ» πρωταγωνιστής είναι ο πορνοπατριάρχης Ιούδας, πρόγονος κι αυτός του Ιησού, που για να συνουσιασθεί η νύφη του Θάμαρ μαζί του, παριστάνοντας την πόρνη… “του ‘φαγε όλα τα δακτυλίδια” και όταν αυτός αργότερα ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος διέταξε να την κάψουν ζωντανή, μη ξέροντας τίνος είναι το παιδί! Και ευτυχώς που η Θάμαρ είχε τα δακτυλίδια και τη σφραγίδα σαν αποδεικτικά στοιχεία... Έτσι φάνηκε ποιος ήταν ο…  δράστης της εγκυμοσύνης και γλίτωσε η Θάμαρ το κάψιμο! (Γεν. ΛΗ΄13-26).

Βέβαια ο «άγιος» Ιωάννης ο Χρυσόστομος (στην προσπάθειά του πάντα να δικαιολογεί τις εβραϊκές ερωτικές αθλιότητες, μαστροπείες, πορνείες και αιμομιξίες), για το θέμα αυτό έχει άλλη άποψη: Βρίσκει θεάρεστη την μοιχεία και πορνεία της Θάμαρ, επειδή από τα παιδιά που γεννήθηκαν... κατάγεται και ο Χριστός! (ΞΒ΄ ομιλία “Εις την Γένεσιν” 592 Α-Β).

Ας δούμε όμως τι έλεγε και για το θέμα του γάμου και της «παρθενίας» ο “μεγάλος” και “πολύς” (κατά το χριστιανικό ιερατείο και τους θεολόγους) Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τόσο πολύ προέχει του γάμου η παρθενία, όσο ο ουρανός από τη γη». Βέβαια στην περίπτωση της μοιχείας και πορνείας της Σάρας, της γυναίκας που εξέδιδε ο «δίκαιος» Αβραάμ, όπως είδαμε είχε άλλες απόψεις. Δηλ. κατά τον «άγιο» Ιωάν. τον Χρυσόστομο η συμβουλή προς τις γυναίκες είναι: ή παρθενία ή πορνεία μέσα στο γάμο!!!

Ο εβραιόφρων ιεράρχης Ιωάννης ο «Χρυσόστομος», «ο την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσας» (!), σε ένα σκοταδιστικό και συνάμα εμπρηστικό ανθελληνικό του παραλήρημα, έλεγε:

«Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών (των ελλήνων φιλοσόφων!), τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ (αίμα) και πάντα τα δόγματα αυτών βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε, ού παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης» Εις Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστή (Ομιλία ΞΣ΄59.369.12-370.11). 

«Ο μέγας Χρυσόστομος… και στην Φοινίκη μοναχούς απέστειλε για να απαλλάξει τους κατεχομένους από την πλάνη της ειδωλολατρίας… τους οποίους με νόμους όπλισε βασιλικούς ώστε τους ναούς των ειδώλων να καταστρέψουν».  Photius Lexicogr. Bibl 96.80a.35 

Για τον... «προστάτη» αυτόν της παιδείας και των γραμμάτων (!) ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν ήταν παρά  μια μωρία και η φιλοσοφία ήταν μια ανοησία και η αιτία όλων των κακών!

Για τα ελληνικά ονόματα (ονοματοδοσία) μας προτρέπει: «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Π. Διαθήκης), των μαρτύρων, των επισκόπων, των αποστόλων. Προς αυτούς ας είναι και τούτος ο ζήλος σας… Και μη μου τα έθη (έθιμα) τα ελληνικά… Γι’ αυτό σας παρακαλώ των δικαίων (αυτών της Π. Διαθήκης) τα ονόματα να δίνεται στα παιδιά σας» (Περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τα τέκνα (690) 641. 65-

Κι έτσι αφού απαγορεύτηκαν ελληνικότατα και θεία ονόματα, όπως Ορφέας,  Απόλλων, Ιάσων, Ορέστης, Φοίβος, Εύφημος, Αρίσταρχος, Αριστοφάνης, Περικλής, Όμηρος, Σοφοκλής, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ζήνων, Δανάη, Αφροδίτη, Άρτεμις, Αντιγόνη, Φαίδρα, Άλκηστης και τόσα άλλα που τιμούν το ελληνικό έθνος… γέμισαν οι κατάλογοι των ληξιαρχείων από τα υποδεικνυόμενα εβραιοχριστιανικά ονόματα, όπως… Αδάμ (και Αδαμόπουλος ή Αδαμίδης), Αβραάμ (και  Αβραμόπουλος ή Αβραμίδης), Αβράμιος, Βαρλαάμ, Δανιήλ (και Δανιηλίδης), Γαβριήλ (και Γαβριηλίδης), Ιορδάνης (και Ιορδανίδης), Συμεών (και Συμεωνίδης), Αβεσαλώμ, Ανανίας (και Ανανιάδης), Ησαΐας, Ναούμ (και Ναούμης), Ιωήλ (ή…Λίλης), Ιωακείμ, Ιωσήφ,  Μαλαχίας, Βενιαμίν, Σεραφείμ, Σαμουήλ, Ευφραίμ, Ελισαίος, Ονούφριος, Θεόδουλος, Δοσίθεος, Χριστόδουλος (και Χριστοδουλάς, Χριστοδούλου, Χριστοδουλίδης, Χριστοδουλόπουλος, Χριστοδουλάκης, αλλά και Χριστο-δούλη ή Χριστοδουλίτσα), Χριστιανός (και Καλοχριστιανάκης), Σωτήρης, Χρυσοβαλάντης, Παχώμιος, Πατάπιος, Παρθένιος, Τριέραρχος, Ελισάβετ, Ιερουσαλήμ, Γεσθημανή, Βηθανία, Ταβιθά, Μυροφόρα, Θεοκτίστη, Θεούλα, Θεοπούλα, Θεονύμφη, Θεολογία, Κασσιανή, Πουλχερία, Νουχερία, Βαρβάρα, Ευσεβεία, Υπαπαντή, Σταυρωτή, Τριάδα, Αποστολία, Ορθοδοξία, Χριστοφορία, Χριστοπιστία, Χριστονύμφη, κ. ά.

Έτσι από τα πέντε περίπου χιλιάδες ελληνικά ονόματα ελάχιστα σήμερα διασώθηκαν. Κι αν σπάνια εμφανιζόταν και ένα αρχαιοελληνικό όνομα, αυτό οφειλόταν στον πατριωτισμό και στη συνείδηση ελληνικότητας κάποιων απλών και τίμιων παπάδων, που μερικές φορές έγραφαν στα… παλιά τους τα παπούτσια τις αυστηρές εντολές των δεσποτάδων.

Για το φαινόμενο αυτό της συστηματικής μέχρι σήμερα προσπάθειας της εκκλησίας για την εξαφάνιση των ελληνικών ονομάτων από τη χριστιανική Ελλάδα η άποψη του κοινωνιολόγου και θεολόγου καθηγητή Γιώργου Μουστάκη είναι ότι: «Πρόκειται για ανθελληνική ενέργεια που ούτε οι Τούρκοι δεν είχαν διανοηθεί»! (πρβλ. άρθρο του Βασ. Ραφαηλίδη εφημ. ΕΘΝΟΣ 26-9-1987).

Αρκεί  να σκεφθεί κανείς ότι οι πλανήτες και οι αστέρες  του ηλιακού μας συστήματος, αλλά και του ευρύτερου γνωστού ή ανακαλυπτόμενου Σύμπαντος, έφεραν, ελάμβαναν ή και λαμβάνουν ακόμα ονόματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία και ιστορία, σε ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, μπροστά στη οικουμενική ακτινοβολία του ελληνικού πνεύματος, την ποιητικότητα και τη σημειολογία της ελληνικής μυθολογίας και την «υπερούσια» αξία του ελληνικού πολιτισμού, την οποία δυστυχώς οι θρησκευτικοί άρχοντες δεν μπόρεσαν και δεν θέλησαν να συλλάβουν… εγκλωβισμένοι στην… “κιβωτό του Νώε” (αφού πυρπόλησαν την “κιβωτό της γνώσης”), υμνολογούντες «το γένος των εβραίων» και οραματιζόμενοι τους «κόλπους του Αβραάμ» στην… «επουράνια βασιλεία», αγνοώντας σκόπιμα και επιδεικτικά τον Δευκαλίωνα, τον μυθολογικό γενάρχη του ελληνικού γένους, γιο του Προμηθέα, που μετά από τον  κατακλυσμό, μαζί με την γυναίκα του την Πύρρα, ανάστησαν το γένος των Ελλήνων!…

Ο ίδιος ιεράρχης, με τις υβριστικές, μισαλλόδοξες, σκοταδιστικές και εμπρηστικές δηλώσεις του, υπονόμευσε αφανιστικά τη μεγάλη  Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη, το ναό του πνεύματος:

«Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο!…αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον… μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων… και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι… κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε (διέδωσε) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί» (Λόγοι κατά Ιουδαίων 48.851.38 έως 852.35).

Επτακόσιες χιλιάδες λοιπόν, έως και δύο εκατομμύρια κατά τους νεώτερους υπολογισμούς, «δαίμονες», δηλ τόμοι βιβλίων, κατοικούσαν μέσα στη μεγαλύτερη βιβλιοθήκη της αρχαιότητας, στο «επικατάρατον Σεράπειον», την οποία αφανιστικά εξάγνισε ο… προστάτης των γραμμάτων(!), με τη συνδρομή και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας «άγιου» Κύριλλου, ο οποίος το 391 μ. Χ. πυρπόλησε και κατέστρεψε αυτόν τον πραγματικό ναό του πνεύματος, με τους ανυπολόγιστης αξίας πνευματικούς θησαυρούς, που έφερε την επιγραφή «Ψυχής  Ιατρείον»!

Αυτός ο ιεράρχης (Ι. Χρυσόστομος) λοιπόν είναι που το 401 μ. Χ., διέταξε και την ολοσχερή καταστροφή του ναού της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, τότε που «ασκητάς πυρπολούμενους από ζήλον θεού συνέλεξε (μάζεψε φανατισμένους καλόγερους) … και κατά των ειδωλικών έπεμψε ιερών…»(!) [πρβλ. Θεοδώρητος (εκκλησιαστικός συγγραφέας και χριστιανός επίσκοπος, 393-457μ.Χ.), στο έργο του Εκκλησιαστική Ιστορία]. Επάνω στα συντρίμμια κτίστηκε αμέσως μετά και υπάρχει σήμερα μοναστήρι της Παναγίας.

Στη συνέχεια αναδείχθηκε μέγας διώκτης των ελληνικών αγαλμάτων και κάθε ναού ή οικοδομήματος που είχε σχέση με την ελληνική παιδεία και θρησκεία.

Για την ελληνική παιδεία (κι ας τον ανακήρυξαν προστάτη της παιδείας, μέσα στη γενική και βαρβαρική ανατροπή των πάντων), γράφει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα…Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του βάρβαρου) καθ’ εκάστην λαμπρότερα γίνονται» (Εις τον Ιωάννην 59.31.33)

«Το κακό δια του αγαθού θεραπεύεται. Αυτά λένε και φιλοσοφούν οι Έλληνες. Ντρεπόμεθα λοιπόν δια τούτο, που μπροστά στην τόσο ανόητη φιλοσοφία των Ελλήνων (!) εμείς κατώτεροι φαινόμεθα.» (Εις τον Ιωάννην 59.286.38)

Η αξιοθαύμαστη αυτή ελληνική δήλωση είναι: «Ουδείς κακώ κακόν ιάται, αλλ’ αγαθώ το κακόν». Πρόκειται πιθανότατα για ρήση του Εμπεδοκλή.

Γιατί ενοχλείται ο «μέγας θεολόγος» Ιωάννης ο Χρυσόστομος; Πραγματικά, πόσο πιο σοφή είναι η σκέψη των Ελλήνων από τα ύποπτα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» ή το «Όστις σε ραπίσει επί την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην. Και το θέλοντι τον χιτώνα σου λαβείν, άφες αυτώ και το ιμάτιον. Και όστις σε αγγαρεύσει μίλιον έν, ύπαγε μετ΄ αυτού δύο», που έλεγε ο Ιησούς! (Ματθ. Ε΄39-41). Για να γίνεις έτσι το “μόνιμο θύμα”, το εύκολο υποζύγιο και ο αιώνιος  “καρπαζοεισπράκτορας”!

Πόσο ταιριάζει η πιο πάνω φράση του εβραίου ραβίνου Ιησού με τα πιο κάτω λόγια του ιδίου; «Όταν ο ισχυρός καθωπλισμένος φυλάσσει την εαυτού αυλήν, εν ειρήνη εστί τα υπάρχοντα αυτού» (Λουκ. ΙΑ΄21). Οπότε... το «ειρήνη υμίν» και το «μακάριοι οι ειρηνοποιοί...» έχει σχετική έννοια, εξαρτάται σε ποιους απευθύνεται!

Ας προσέξουμε ακόμα και τα εξής λόγια του... «γλυκύτατου» Γαλιλαίου Ιησού: «τω γαρ έχοντι παντί δοθήσεται και περισσευθήσεται (σ’ αυτόν που έχει τα πάντα θα του δοθούν περισσότερα και θα του περισσεύουν), από δε του μή έχοντος και ό έχει αρθήσεται απ’ αυτού (από δε τον στερημένο θα του αφαιρεθεί και ό,τι έχει). Και τον αχρείον δούλον εκβάλετε εις το σκότος το εξώτερον. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων» (Ματθ. ΚΕ΄29-30).

Συμπέρασμα: Μακάριοι οι έχοντες και οι κατέχοντες και αλίμονο στους εξαθλιωμένους, στους καταφρονεμένους και στους δούλους που θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι στην πάνοπλη εξουσία (ή… στην εξουσία του ιερατείου)!

Ας σκεφθούμε ακόμα ότι αυτός που αδιαμαρτύρητα ανέχεται να τον αδικούν -το “μόνιμο θύμα”- δεν αδικείται μόνο, αλλά και αδικεί. Αδικεί με τη στάση του όλους αυτούς που οι αδικούντες θα τον δείχνουν για παράδειγμα σωστής και υποδειγματικής συμπεριφοράς, ώστε να τους εξαναγκάζουν σε υποταγή και αποδοχή της αδικίας. Με τον τρόπο αυτό, το άδικο εύκολα προβάλλεται ως δίκαιο. Έτσι φτιάχνεται ο άνθρωπος χωρίς εγωισμό, με το φόβο μέσα του, ο ταπεινός και  καταπτοημένος άνθρωπος, ο υποτελής της κάθε εξουσίας! Ο άνθρωπος που... «πάει στον Παράδεισο»! Και οι καταπτοημένοι άνθρωποι φτιάχνουν ενδοτικές κοινωνίες, ευάλωτες και έρμαια των ισχυρών της γης. Αυτή άλλωστε δεν ήταν και η μεγάλη προσφορά του ιερατείου, από τα Βυζαντινά χρόνια, στο κατεστημένο των αυτοκρατόρων, σουλτάνων, βασιλέων και δικτατόρων;

Η ταπείνωσή μας και η μοιρολατρία μας μικραίνει το δίκιο μας και το εξαφανίζει! Η ταπεινοφροσύνη εξυπηρετεί τους αλαζόνες! Ως πότε λοιπόν θα γυρίζουμε το μάγουλο; Μόνο η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια (υψηλοφροσύνη), η ελευθεροφροσύνη και ο εγωισμός μας μπορεί να σώσει το δίκιο μας. Και για τις αρετές αυτές δεν μίλησε καθόλου, ή εκφράστηκε αρνητικά “η θρησκεία της αγάπης”!

Αλλά τα χειρότερα (εκ μέρους του Ιησού) ακολουθούν:

«Πύρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη!…δοκείτε ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη; Ουχί, λέγω υμίν, αλλ’ ή διαμελισμόν Λουκάς» (ΙΒ΄ 49-51), [Φωτιά και τσεκούρι –πυρ και μάχαιραν – ήλθα να βάλω στη γη. Νομίζετε ότι ήλθα να φέρω την ειρήνη στη γη; Σας το δηλώνω καθαρά: Όχι, δεν ήλθα να φέρω την ειρήνη αλλά τον διαμελισμό (των εθνών)]. 

ή

«…τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου» (Λουκάς (ΙΘ΄ 27).

Σχόλιο: Ποια, αλήθεια, «αλληγορία» μπορεί να υποστηριχθεί για την «παραβολή των ταλάντων», η οποία αποτελεί υπόδειγμα φιλαργυρίας, αδικίας, εκμετάλλευσης, αισχροκέρδιας, αντιδημοκρατικότητας, μισαλλοδοξίας και μνησικακίας (απ’ όπου και το πιο πάνω απόσπασμα), εάν διαβαστεί ολόκληρη; Γιατί στις εκκλησίες δεν διαβάζεται το (πιο πάνω) τελευταίο απόσπασμα αλλά παντελώς αποσιωπείται; Πώς είναι δυνατόν ο «ομοούσιος» Υιός-Θεός της αγάπης, ο «Ήλιος της δικαιοσύνης ο ελευθερωτής των ψυχών ημών, ο φωτίζων τους εν σκότει,» να έχει τόσες σκιές στο πρόσωπό του, να δέχεται να έχει δούλους, να εμφανίζεται άδικος τοκογλύφος και να ξεστομίζει τέτοιες απαιτήσεις… ομαδικών σφαγών! Αυτός δεν ήταν που έλεγε «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», «μακάριοι οι ειρηνοποιοί…», «ο έχων δύο χιτώνας…» και «εγώ ειμί το φως του κόσμου»; Τελικά με πόσες γλώσσες μίλαγε και πόσα πρόσωπα είχε ο Ιησούς;

Θα κλείσουμε με μερικές ακόμα σκέψεις μας για το «πνεύμα και τη σοφία» του Ιωάννη του Χρυσόστομου, αλλά και για τα «ανδραγαθήματα» των ομοφρόνων του:

Αυτοί που σκόπιμα συκοφάντησαν τους Έλληνες ως «ειδωλολάτρες» και με φανατισμό επεδίωξαν την εξαφάνιση των τεκμηρίων της λαμπρότητας του αρχαίου Ελληνικού κόσμου και τον πατριωτικό και πνευματικό «αποχρωματισμό» των Ελλήνων στο όνομα του εβραιοχριστιανισμού (γιατί ο θάνατος της Ελληνικής παιδείας ήταν όρος επιβίωσης του χριστιανισμού) και τη μετάλλαξή τους σε ακίνδυνους για την εξουσία Ελληνο-Ρωμιούς Βυζαντινολάτρες, πιστούς υπηκόους της θεοκρατικής Ρωμανίας, αυτοί που «ζήλον ένθεον αναλαβόντες στερρώς ηνδραγάθησαν»,  πρέπει να είναι καταδικασμένοι στη σκέψη και στη συνείδηση κάθε γνήσιου Έλληνα, γιατί, όπως γράφει ο σύγχρονος στοχαστής, μελετητής της θρησκειολογίας και  συγγραφέας Ιάσονας Ευαγγέλου, «ο Έλληνας που αγκαλιάζει με αγάπη την προγονική του κληρονομιά, δεν γυρίζει πίσω, αλλά θέλει να προχωρήσει μπροστά»!

Ο Γκαίτε έλεγε: «Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι η Ελλάδα για την ανθρωπότητα». Μα και ο μεγάλος  εθνικός μας ποιητής Διον. Σολωμός  αφυπνιστικά μας φωνάζει: «Κλείστε μέσα στην ψυχή σας την Ελλάδα και θα νοιώσετε κάθε είδους μεγαλείο»!

Τελικά  οι εβραιόφρονες πατέρες της εκκλησίας, “επέδραμαν πάνω στο ευγενές οπωροφόρο δένδρο”, την Ελλάδα, την κοιτίδα του πολιτισμού και αφού κατάκλεψαν,  διαστρέβλωσαν και αλλοίωσαν τις ιδέες των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων, “τη μπόλιασαν με μοσχεύματα πολύ κατώτερης ποιότητας”, απαγορεύοντας ακόμα και τα ελληνικά ονόματα! Και επειδή το “αλλότριον” εάν δεν αποβληθεί αλλοτριώνει, φθάσαμε στο σημείο, αφού μας έδωσαν πίστη… εβραϊκή, απερίσκεπτα και αποχαυνωτικά, σαν μαθητούδια του κατηχητικού, να εκστασιαζόμαστε μπροστά στην αλλότρια μυθοπλασία και να βιώνουμε άκριτα μια μυθολατρεία παρωχημένης εποχής. Γι’ αυτό ο χαρακτηρισμός «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» είναι ύπουλος, υστερόβουλος, δηλ. ηθελημένα κακόβουλος, ψευδεπίγραφος, οξύμωρος και σχιζοφρενικός! Είναι η αποτυχημένη προσπάθεια για πνευματικό άλλοθι αυτών που κατέστρεψαν τον ελληνικό πολιτισμό! Όπως οξύμωρος είναι και ο όρος «θρησκευτική φιλοσοφία». Γιατί ο μεγάλος εκκλησιαστικός πατέρας Τερτυλλιανός είναι αυτός που ανήγαγε τις ασύδοτες δοξασίες και τον παραλογισμό σε θεμέλιο της πίστης, αφού έλεγε ότι: «Πιστεύω επειδή είναι άτοπο, άλογο, ανορθόλογο, παράλογο» (Credo quia absurdum). Προφανώς ο Τερτυλλιανός γνώριζε καλά ότι το ανορθολογικό υπέδαφος της ανθρωπότητας διαθέτει…ανεξάντλητα κοιτάσματα! Και οι εκμεταλλευτές του ανεξάντλητους τρόπους αξιοποίησης! Οι οποίοι μάλιστα συνεχώς ανανεώνονται (νέα «θαύματα» κλπ)! Κι αυτό γιατί η φάτνη των  α-λόγων διαθέτει… άφθονο σανό!

Δεν μπορεί λοιπόν να ταυτίζεται ο θύτης με το θύμα! Ό,τι έκτισε το γονιμοποιό ελληνικό πνεύμα, κατέστρεψε ή προσπάθησε να καταστρέψει το στείρο και βαρβαρικό. Και οι δήμιοι του Ελληνισμού, οι παραχαράκτες και μεταλλάκτες του Ελληνικού Αρχέτυπου, οι «ιουδύλοι», οι απόγονοι του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ, “των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης…”, οι οπαδοί του θεοκρατικού Βυζαντίου, οι σπορείς της αγνωσίας και οι καλλιεργητές της αντιγνώσης, οι απατεώνες του λόγου και οι δημαγωγοί του παραμυθιού, αυτοί που πριόνισαν τις ρίζες των Ελλήνων, δεν έχουν το ηθικό ανάστημα να επικαλούνται τον ανεπανάληπτο προγονικό μας Ελληνικό πολιτισμό και τους «ένδοξους προγόνους» μας τους Έλληνες, όταν επί τόσα (πέτρινα) χρόνια εδίωκαν χωρίς οίκτο, δια πυρός και σιδήρου «την πλάνην του Ελληνίζειν»! Άλλωστε πρέπει να ξέρουν ότι… «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί!». Ακόμα πολύ καλά ξέρουν ότι «Ού δύνασθε δυσί Κυρίοις δουλεύειν»!... Και εκείνοι αφού είναι “υπηρέτες” «του Θεού των Εβραίων», «του Θεού του Ισραήλ» του Σαβαώθ ή Γιαχβέ ή Ιεχωβά, πως μπορούν να υπηρετούν και τον άλλο Κύριο που λέγεται Ελληνικός Πολιτισμός;

Ο καθένας λοιπόν ας αναστοχαστεί και ας κάνει την επιλογή του, αφού μόνοι τους οι εβραιόφρονες νεοφαρισαίοι πατέρες του χριστιανισμού έθεσαν τη μαύρη διαχωριστική γραμμή, απαρνούμενοι την (ενιαία) ελληνική καταγωγή τους με το να αυτοαποκαλούνται με υπερηφάνεια «ο καινός (=νέος) Ισραήλ» και λέγοντας (Τερτυλλιανός): «Ποία ομοιότης μεταξύ ενός φιλοσόφου και ενός χριστιανού, μεταξύ ενός μαθητού της Ελλάδος και ενός μαθητού του ουρανού; Τι  κοινόν μεταξύ Αθηνών και Ιερουσαλήμ; Μεταξύ Ακαδημίας και εκκλησίας, μεταξύ Στοάς του Ζήνωνος και στοάς του Σολομώντος;», επιχαίροντας μάλιστα ότι «…νυν ηττώνται Αθηναίοι Γαλιλαίοις»!

Και αφού έτσι αποφάνθηκαν, ρωτάμε κι εμείς με τη σειρά μας: Τι εκφράζει περισσότερο τον πολιτισμό, τις ανθρωπιστικές αξίες, την πρόοδο και την πνευματική ανάταση του ανθρώπου, οι «Άγιοι Τόποι» της Ιερουσαλήμ και ο «Ναός του Σολομώντος» ή ο σεβαστός από όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα περικαλλής «Ιερός Βράχος» της Ακρόπολης και του Παρθενώνα και η νήσος Δήλος με το “καταρδεύον” όλη την οικουμένη «Απολλώνιον φως»;

Γιατί όταν οι νικητές γράφουν την ιστορία, το μακραίωνο και αιματοβαμμένο οδοιπορικό του διωγμού των Ελλήνων από το χριστιανικό Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος και παρακράτος (θεοκρατικό Βυζάντιο) «των απογόνων» του Αβραάμ θα μένει σκόπιμα συσκοτισμένο, το «αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού» έντεχνα και βάναυσα κρυμμένο και συκοφαντημένο και αν δεν ψάξουμε σε βάθος, ποτέ δεν θα μάθουμε για τα πάθη των νικημένων!

Πηγή: greatlie.com

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Σπάνιο Ντοκουμέντο: Ο όρκος υποταγής των χριστιανών πατριαρχών στο σουλτάνο!!!!! Η μεγάλη προδοσία της ορθοδοξίας στο έθνος!!!!!

«ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΙΣΤΙΝ ΚΑΙ ΕΥΝΟΙΑΝ

ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΡΑΤΑΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ,

ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΛΙΔΙΑ» 

Ο όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο

Απότοκο των συμφωνιών, που ανάγονται στην περίοδο πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αποτελεί ο όρκος που έδιναν οι πατριάρχες, όταν ανελάμβαναν τα καθήκοντά τους. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται για μια απλή ομολογία πίστης προς το σουλτάνο, αλλά για μια δήλωση υποταγής, όχι μόνον στον «κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα», αλλά και στη γυναίκα και στα παιδιά του («ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν και εις τα βασιλίδια»), ακόμα και στους γαμπρούς του.

Το 1905 εκδόθηκαν από το Πατριαρχικό Τυπογραφείο υπό την επιστασία του αρχειοφύλακα του Πατριαρχείου Καλλίνικου Δελικανή τα σωζόμενα επίσημα εκκλησιαστικά έγγραφα από το 1564 έως το 1863, που αφορούσαν στις σχέσεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με διάφορες ορθόδοξες Εκκλησίες. Ο όρκος υποταγής στο σουλτάνο, που έδιναν οι πατριάρχες επί Τουρκοκρατίας είναι καταγεγραμμένος στον τρίτο τόμο. Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα απόσπασμα, ενδεικτικό της πατριαρχικής δουλοπρέπειας έναντι της οθωμανικής εξουσίας.

Στο τρίτομο έργο του αρχιμανδρίτη Καλλίνικου Δελικανή, αρχειοφύλακα του Οικουμενικού Θρόνου, περιέχεται η άγνωστη αλληλογραφία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με άλλα «αδελφά» πατριαρχεία (από το 1564 έως το 1863) με νουθεσίες, συστάσεις και οδηγίες για υποταγή στη σουλτανική εξουσία, εκφοβισμούς κι αφορισμούς.

«Ομολογώ δια της παρούσης μου εγγραφής ίνα φυλάττω προς σε τον κραταιόν αυτοκράτορα βασιλέα καθαράν πίστιν και εύνοιαν, καθά χρεωστώ τούτο από φυσικού και νομίμου χρέους, και ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και εις το πρόσταγμα της βασιλείας σου, και κατά παντός ανθρώπου εναντιουμένου τω παρόντι όρκω»· και μετ’ ολίγα, ου μόνον εις τον βασιλέα, αλλά και εις την βασίλισσαν, και εις τα βασιλίδια αυτών τον όρκον απευθύνει λέγων· «ει δε συμβή το κοινόν τινι αυτών αποδούναι χρέος, ίνα έχω απεντεύθεν χωρίς αμφιβολίας οιασδήτινος η χρείας ετέρου όρκου προς τον περιπόθητον υιόν της αγίας σου βασιλείας φυλάσσειν επ’ αυτόν την αυτήν καθαράν πίστιν και άδολον εύνοιαν.

»(...) Σωζομένης δε της προς αυτόν πίστεως, και ευνοίας μου, και της τιμής της βασιλείας σου, ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της περιποθήτου αυγούστης της αγίας σου βασιλείας»· και μετ’ ολίγα· «ίνα υπάρχω εις τον ορισμόν και εις το θέλημα και πρόσταγμα της βασιλείας σου και ποιήσω καθώς αν διορίσηται η βασιλεία σου εγγράφως τε και αγράφως, η περί της περιποθήτου σου θυγατρός της περιφανεστάτης ( . . . . ) και του μέλλοντος αυτή συζευχθήναι, η περί άλλης τινός οικονομίας ορισθησομένης παρά της βασιλείας σου.

» Εάν δε γένηται οιοσδήτις δισταγμός, η αμφιβολία, απευθύνω εμαυτόν εις την περί τούτων ερμηνείαν, κατά τον ορισμόν της βασιλείας σου, και ως φυλάξω ταύτα δια της παρούσης μου εγγραφής σώα και απαράθραυστα, εκτός δόλου και πάσης παροικίας, η παρερμηνείας τινός· ούτως είη μοι και το θείον ίλεων.

»(...) Φυλάσσειν προς μεν τον βασιλέα πίστιν ορθήν, προς δε τας εκκλησιαστικάς παραδόσεις και συνηθείας έχειν γνώμην αμετακίνητον, και μηδαμώς νεωτερίζειν εν ταύταις· άλλως δε ποιούντα ταύτα και απαυθαδιάζοντα η προς τον βασιλέα, η προς τας εκκλησιαστικάς διατυπώσεις εκπίπτειν της αξίας, ώστε ου μόνον αρχιερέα, αλλά ουδέ χριστιανόν λέγεσθαι· τούτο γαρ σημαίνει το από Χριστού μη κεκλήσθαι, ως τον χριστόν Κυρίου παρενοχλούντα.»

Γιώργος Γαλανός

Πηγή: Απολλώνια Ελληνική Κίνηση

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Από θεού η δουλεία του Γένους!!!!!! "Σοφά λόγια" του "Αγίου" Γέροντα Κοσμά του Αιτωλού. Κοσμάς Αιτωλός: Δεν είστε Έλληνες. Είστε Χριστιανοί και απάτριδες

ΔΙΔΑΧΗ Α' 

Καὶ ἐγὼ ἀδελφοί μου, ποὺ ἠξιώθην καὶ ἐστάθηκα εἰς αὐτὸν τὸν ἅγιον τόπον τὸν ἀποστολικὸν διὰ τὴν εὐσπλαχνίαν τοῦ Χριστοῦ μας, ἐξέτασα πρῶτον διὰ λόγου σας καὶ ἔμαθα πὼς μὲ τὴν χάριν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ Θεοῦ δὲν εἶσθε Ἕλληνες, δὲν εἶσθε ἀσεβεῖς, αἱρετικοί, ἄθεοι, ἀλλ᾿ εἶσθε εὐσεβεῖς ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πιστεύετε καὶ εἶσθε βαπτισμένοι εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ εἶσθε τέκνα καὶ θυγατέρες τοῦ Χριστοῦ μας.

και

Ἡμεῖς, χριστιανοί μου, δὲν ἔχομεν ἐδῶ πατρίδα. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔκαμε μὲ τὸ κεφάλι ὀρθούς, καὶ μᾶς ἔβαλε τὸν νοῦν εἰς τὸ ἐπάνω μέρος, διὰ νὰ στοχαζώμεθα πάντοτε τὴν οὐράνιον βασιλείαν, τὴν ἀληθινὴν πατρίδα μας.  

ΔΙΔΑΧΗ Γ'

Ἡ δουλεία τοῦ Γένους (ήρθε με άνωθεν εντολή)

Τριακόσιους χρόνους μετὰ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἔστειλεν ὁ Θεὸς τὸν ἅγιον Κωνσταντῖνον καὶ ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν· καὶ τὸ εἶχαν χριστιανοὶ τὸ βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερον τὸ ἐσήκωσεν ὁ Θεὸς ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἔφερε τὸν Τοῦρκον καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε διὰ ἰδικόν μας καλόν, καὶ τὸ ἔχει ὁ Τοῦρκος 320 χρόνους. Καὶ διατὶ ἔφερεν ὁ Θεὸς τὸν Τοῦρκον καὶ δὲν ἔφερεν ἄλλο γένος; Διὰ ἰδικόν μας συμφέρον· διότι τὰ ἄλλα ἔθνη θὰ μᾶς ἔβλαπτον εἰς τὴν πίστιν, ὁ δὲ Τοῦρκος ἄσπρα (χρήμα) ἅμα τοῦ δώσῃς κάμνεις ὅ,τι θέλεις.

Και να μην ξεχνούμε ότι η Εκκλησία ήταν (και είναι πάντα) στο πλευρό των Τούρκων, αλλά ενάντια στην Ελληνική επανάσταση του 1821. Δεν προτίμησε τις ελληνικές αλλά τις εβραϊκές Γραφές. Απαγόρευσε να δίνουμε ελληνικά ονόματα των προγόνων μας (ευτυχώς ξεπεράστηκε) στα παιδιά μας, και άλλα πολλά που μπορούμε να βρούμε, αν ψάξουμε, παντού αλλά και εδώ http://www.blogger.com/goog_151713012.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αντιλαμβανόμαστε εύκολα γιατί ο Έλληνας έχει ακόμα σκυμμένο το κεφάλι και πως εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να είναι, δούλος. Δούλος, όπως ακριβώς τον θέλει η θρησκεία της Αγάπης και του Χριστιανισμού: σκλάβος του κάθε Εβραίου και Εβραιόδουλου (σημ. συγγ.. Όπως είπα και πριν, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί, αλλά καλοί και κακοί άνθρωποι). Και θα συνεχίσει να είναι -αν συνεχίσει να βολεύεται στον καναπέ του.

Γι’ αυτό ας μην αναρωτιόμαστε γιατί ο Έλληνας σήμερα, ταπεινώνεται χωρίς να ξεσηκώνεται, γιατί εξυβρίζεται χωρίς να ξεσηκώνεται, γιατί αισθάνεται υπεύθυνος και ένοχος χωρίς να σκέφτεται τους λόγους, γιατί τον κατακλέβουν και δεν θυμώνει, γιατί αφού δεν ακούν τις διαμαρτυρίες του παρόλα αυτά μένει απαθέστατος, γιατί μένει καθοδηγούμενος και όχι καθοδηγητής, γιατί δεν κάνει κάτι να σωθεί αλλά περιμένει κάποιον άλλο να έρθει να τον σώσει;

Αππολώνια Ελληνική Κίνηση

http://apollonios.pblogs.gr/

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html