Φονικές Μυθολογίες

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

Ο διακομματικά ενισχυμένος νόμος κατά της «βλασφημίας». Tου Π. Δημητρά

Σχόλιο: Άμεση κατάργηση νόμου περί της «βλασφημίας» ο οποίος απαγορεύει στους πολίτες της χώρας να κάνουν κριτική στους χρυσοπληρωμένους μέγα σκοταδιστές, μέγα προδότες και μέγα ανθέλληνες όλων των εποχών παπάδες και τη μασονοπαπαδογιαχβεδοΕκκλησία ΑΕ γενικά!!! Άμεση κατάργηση νόμου περί «βλασφημίας» ο οποίος απαγορεύει στους πολίτες της χώρα να λένε την πραγματική αλήθεια για το πώς επιβλήθηκε με δολοφονίες 20 περίπου εκατομμυρίων αρχαίων Ελλήνων και καταστροφές όλων των ναών των Αρχαίων Ελλήνων ο ιουδαιεβραιοχριστιανισμός!!! Άμεση κατάργηση νόμου περί «βλασφημίας» ο οποίος απαγορεύει στους πολίτες της χώρας να κάνουν κριτική στους χρυσοπληρωμένους παπάδες οι οποίοι μαζί με το Κεντρικό Ισραηλινό Συμβούλιο της «Ελλάδας» είναι οι πραγματικοί εξουσιαστές!!!!!!! Άμεση κατάργηση νόμου περί της «βλασφημίας» ο οποίος απαγορεύει σε πολίτες της χώρας να κάνουν κριτική στους χρυσοπληρωμένους μέγα σκοταδιστές, μέγα προδότες και μέγα ανθέλληνες όλων των εποχών παπάδες και τη μασονοπαπαδογιαχβεδοΕκκλησία ΑΕ γενικά οι οποίοι συνεργάστηκαν με τους Σουλτάνους και με τους δολοφόνους των Ελλήνων Γερμανούς Ναζί στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο!!! Άμεση κατάργηση νόμου περί της«βλασφημίας» ο οποίος απαγορεύει σε πολίτες να κάνουν κριτική στους χρυσοπληρωμένους μέγα σκοταδιστές, μέγα προδότες και μέγα ανθέλληνες όλων των εποχών παπάδες και τη μασονοπαπαδογιαχβεδοΕκκλησία ΑΕ γενικά η οποία έχει αμύθητη περιουσία που μάλλον ξεπερνάει τα 100 τρισεκατομμύρια ευρώ!!!!!!!!!Μη Βία

Όσο υπάρχουν φονικά έθιμα και παραδόσεις, όσο υπάρχει Εκκλησία Α.Ε., όσο υπάρχει ΙουδαιοΓιαχβεδισμός, ΙουδαιοΓιαχβεδοΠαυλοΣαουλοΦλάβιοΒαλέριοΚωνσταντινοΠαπαδοΓεσουαϊσμός και ΙουδαιοΓιαχβεδοΜωαμεθανισμός, όσο «άνθρωποι» θα τρώνε σάρκες, πτώματα, πόδια, χέρια, πρόσωπα, πλάτες, νεφρά, κεφαλές, συκώτια, αυτιά, γλώσσες, καρδιές, έντερα, μωρά, παιδιά, γονείς όντων που δεν ανήκουν στο ανθρώπινο γένος, δεν υπάρχει σωτηρία των ανθρώπων, δεν υπάρχει σωτηρία των ζώων, δεν υπάρχει σωτηρία του κόσμου.πρώην κανίβαλος και νεκροσπτωματοφονοζωοψαροσκουληκοφάγος Β.Κάφ.Μη Βία

Ο διακομματικά ενισχυμένος νόμος κατά της βλασφημίας. Tου Π. Δημητρά

Η σύλληψη ενός πολίτη από την ΕΛ.ΑΣ. στις 21 Σεπτεμβρίου 2012 με την κατηγορία της κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων επειδή διατηρούσε στο facebook σελίδα που φέρεται να «περιείχε βλασφημίες και ύβρεις κατά του Γέροντα Παϊσίου και του Ορθόδοξου Χριστιανισμού» ξαναθύμισε πως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πολωνίαείναι τα τελευταία κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι νόμοι περί βλασφημίας μπορεί να οδηγήσουν σε διώξεις, πρόστιμα, ακόμη και φυλάκιση. Πολλές χώρες έχουν προχωρήσει στη κατάργηση του αδικήματος της βλασφημίας, ενώ σε άλλες (π.χ. Αυστρία, Δανία, Ιταλία και Ολλανδία) εξακολουθεί η βλασφημία να θεωρείται αδίκημα χωρίς, όμως, κάποια ποινική δίωξη.

Μετά την προηγούμενη χρήση των διατάξεων αυτών για τη σύλληψη ηθοποιών του έργου «Corpus Christi» στις 9 Ιουνίου 2012, η Ευρωπαϊκή Ουμανιστική Ομοσπονδία (EHF) και το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) έστειλαν στις 23 Ιουλίου 2012 ανοικτή επιστολή στον Υπουργό Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Αντώνη Ρουπακιώτη, ζητώντας του να καταργήσει τις διατάξεις αυτές. Ο Υπουργός δεν απάντησε.

Στις 6 και 11 Σεπτεμβρίου 2012, η Μαρία Γιαννακάκη της ΔΗΜΑΡ και ο Πέτρος Τατσόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσαν ερωτήσεις στον Υπουργό. Στην πρώτη ερώτηση δεν έχει δοθεί μέχρι τώρα απάντηση. Η δεύτερη συζητήθηκε στη Βουλή στις 17 Σεπτεμβρίου 2012. Εκεί ο Υφυπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Καραγκούνης ξεκαθάρισε πως δεν θα καταργήσει τις διατάξεις αυτές στο όνομα της «προστασίας της κοινωνικής ειρήνευσης».

Παράλληλα παραπλάνησε τη Βουλή λέγοντας πως «με το ν.4055/2012 υποβιβάστηκαν σε πταίσματα οι πράξεις της μη κακόβουλης βλασφημίας. … και όπως αντιλαμβάνεστε η πταισματοποίηση έχει [ως] αποτελέσμα … οι ποινές [να] είναι ασήμαντες». Κι’ όμως, στο Άρθρο 24 παρ. 3α αναφέρεται: «α. Η δεύτερη παράγραφος του άρθρου 198 του Ποινικού Κώδικα αντικαθίσταται ως εξής: ‘2. Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παραγράφου 1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με κράτηση έως έξι (6) μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ.’».

Τι έλεγε πριν η διάταξη αυτή; «Όποιος, εκτός από την περίπτωση της παρ.1, εκδηλώνει δημόσια με βλασφημία έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.» Μια ποινή 6 μηνών ή ένα πρόστιμο 3000 ευρώ είναι ασήμαντες ποινές σε σχέση με την προφανώς σημαντικότερη ποινή των 3 μηνών που επέβαλε το μετεμφυλιακό κράτος το 1951 (από τότε ισχύουν οι διατάξεις που το 2012 κρίθηκε μάλλον με πλήρη διακομματική συμφωνία ή ανοχή πως, στο ένα σκέλος τους, πρέπει να αυστηροποιηθούν).

Οι άλλες δύο διατάξεις του ποινικού κώδικα από το 1951 με τις οποίες διώκεται ο πολίτης είναι το άρθρο 198 παρ. 1 («Με φυλάκιση μέχρι δύο ετών τιμωρείται όποιος δημόσια και κακόβουλα βρίζει με οποιονδήποτε τρόπο το Θεό.») και 199 («Όποιος δημόσια και κακόβουλα καθυβρίζει με οποιονδήποτε τρόπο την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού ή άλλη θρησκεία ανεκτή στην Ελλάδα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών»).

ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ έχουν μιαν αποτελεσματική δυνατότητα: στο επόμενο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης να καταθέσουν τροπολογία για την κατάργηση των δύο άρθρων. Ο,τιδήποτε λιγότερο φαντάζει ως κινήσεις εντυπωσιασμού.

Ήδη χιλιάδες πολίτες από Ελλάδα και άλλες χώρες ζητούν την κατάργησή τους στο http://www.change.org/petitions/greek-parliament-free-geron-pastitsios-and-abolish-greek-anti-blasphemy-laws?utm_campaign=autopublish&utm_medium=facebook&utm_source=share_petition&utm_term=20097595

Ο Παναγιώτης Δημητράς είναι εκπρόσωπος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ)

Πηγή: tvxs.gr

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Ποιο είναι το όνομα τού Θεού;

Το όνομα τού Θεού, Εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων, είναι ένα και το αυτό: Γιαχβέ (ελληνιστί: Ιεχωβάς). Ειδικώς όμως οι ορθόδοξοι Έλληνες Ιουδαιοχριστιανοί, έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα ως προς την αποδοχή του. Έτσι παρατηρείται π.χ. το τραγελαφικό φαινόμενο, να στιγματίζονται και να δαιμονοποιούνται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά (κοινώς ιεχωβάδες), ως κάτι μιαρό και διαφορετικό από τούς υπόλοιπους χριστιανούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά ακόμα ένα δόγμα μέσα στα σπλάχνα τού εβραιογενούς Χριστιανισμού.

Οι ιεχωβάδες δεν πιστεύουν σε κάποιον διαφορετικό Θεό, από αυτόν τών απανταχού χριστιανών (επομένως και τών ορθόδοξων). Ως βάση τής θρησκείας τους, έχουν κι αυτοί την Αγία Γραφή. Απλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους κι εν προκειμένω τού Θεού που πιστεύουν όλοι οι χριστιανοί. Από κει και πέρα, οι διαφωνίες που έχουν με τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα είναι κυρίως θέμα ερμηνείας τών «ιερών» γραφών και τών πρακτικών που ακολουθούνται. Έτσι, π.χ. δεν αποδέχονται την Αγία Τριάδα και την ύπαρξη Κόλασης, απορρίπτουν τον νηπιοβαπτισμό, τον μοναχισμό, το προσκύνημα τών εικόνων, καθώς και την ανάμειξη τών χριστιανών σε πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα (εξ ου και η άρνηση στράτευσης). Βεβαίως, όπως και για τούς υπόλοιπους χριστιανούς, έτσι και για τούς ιεχωβάδες ο Θεός τής Αγίας Γραφής, είναι ο «Θεός τής αγάπης»...

Στις εβραϊκές γραφές, το όνομα τού Θεού, αναφέρεται με το Τετραγράμματον (יְהֹוָה‎ [ΓΧΒΧ]). Η ακριβής προφορά τού ονόματος, αποτελεί θέμα διενέξεων, καθώς η παλαιά εβραϊκή γραφή δεν είχε φωνήεντα. Έτσι οι επικρατέστερες μεταγραφές τού ονόματος που υπάρχουν σήμερα, είναι «Γιαχβέ» και «Γιεχοβά». Κάποιοι άλλοι όροι που χρησιμοποιούνται, δεν είναι το όνομα τού Θεού, αλλά προσδιορισμοί και παρωνύμια, όπως ο όρος «Αδωνάι» που στα εβραϊκά σημαίνει «Κύριος» (χρησιμοποιείται στην λατινική μετάφραση ως «Dominus») και «Ελοχίμ» που σημαίνει «Θεός». Στην αυθεντική μετάφραση τών Ο' (Εβδομήκοντα), η απόδοση τού ονόματος στα ελληνικά έγινε με τον όρο «Ιεοά».

Αν ανατρέξει κάποιος σήμερα σε οποιαδήποτε ελληνική μετάφραση τής Αγίας Γραφής και ειδικά τής Παλαιάς Διαθήκης, θα διαπιστώσει ότι το όνομα τού Θεού δεν αναφέρεται πουθενά, παρ' ότι στα πρωτότυπα εβραϊκά κείμενα, υπάρχουν σαφείς αναφορές. Στις ελληνικές μεταφράσεις, νεοελληνικές και αρχαΐζουσες, το όνομα «Γιαχβέ» έχει αντικατασταθεί και «εξομαλυνθεί» με τον όρο «Κύριος».

Διαβάζουμε λοιπόν στην μετάφραση τής Αποστολικής Διακονίας τής Ελλάδος:
«᾿Ελάλησε δὲ ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐγὼ Κύριος· καὶ ὤφθην πρὸς ῾Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακώβ, Θεὸς ὢν αὐτῶν, καὶ τὸ ὄνομά μου Κύριος οὐκ ἐδήλωσα αὐτοῖς» (Έξοδος, 6: 2-3).

Μετάφραση:
«Μίλησε ο Θεός στον Μωυσή και τού είπε: “Εγώ είμαι ο Κύριος· και εμφανίστηκα στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, Θεός αυτών, αλλά το όνομά μου Κύριος δεν τούς το είπα”».

Ας δούμε όμως τώρα, και την μετάφραση τών ιεχωβάδων (μετάφραση Νέου Κόσμου), η οποία θεωρείται από τις πιο πιστές τών πρωτότυπων εβραϊκών κειμένων, χωρίς τις περιττές ελληνορθόδοξες ποιητικές εξομαλύνσεις:
«Και ο Θεός μίλησε στον Μωυσή και του είπε: “Εγώ είμαι ο Ιεχωβά. Και εμφανιζόμουν στον Αβραάμ, στον Ισαάκ και στον Ιακώβ ως Θεός Παντοδύναμος, αλλά ως προς το όνομά μου Ιεχωβά δεν έκανα τον εαυτό μου γνωστό σε αυτούς”».

Η μοναδική, ίσως, ελληνική μετάφραση που αναφέρει το όνομα τού Θεού, είναι αυτή τού λόγιου και κληρικού Νεόφυτου Βάμβα, η οποία πολεμήθηκε αγρίως από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ας δούμε λοιπόν πως μετάφρασε ο Βάμβας το συγκεκριμένο χωρίο:
«Ο Θεός ελάλησεν έτι προς τον Μωϋσήν και είπε προς αυτόν, Εγώ είμαι ο Κύριος· και εφάνην εις τον Αβραάμ, εις τον Ισαάκ και εις τον Ιακώβ, με το όνομα, Θεός Παντοκράτωρ· δεν εγνωρίσθην όμως εις αυτούς με το όνομά μου Ιεοβά».

Αλλά και στην αγγλική -και εγκεκριμένη- μετάφραση τού Κινγκ Τζέιμς (Authorized King James version - Pure Cambridge edition), η αναφορά στο όνομα τού Θεού είναι σαφής:
«And God spake unto Moses, and said unto him, I am the LORD: And I appeared unto Abraham, unto Isaac, and unto Jacob, by the name of God Almighty, but by my name JEHOVAH was I not known to them».

Διαβάστε περισσότερα: Ποιο είναι το όνομα τού Θεού; | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/4374#ixzz4z2bBR5qm

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ στο ΦΩΣ της ΚΡΙΤΙΚΗΣ (βιβλίο)

Όποιος μελετήσει με προσοχή την Παλαιά Διαθήκη, θα δει, πως υπάρχουν ένα σωρό αντιφάσεις, αναχρονισμοί, μυθολογικές παραδόσεις, ασυναρτησίες, κενά και -το σπουδαιότερο- στο εβραϊκό κείμενο αλλού μεν υπάρχει ο τύπος Ελωχείμ, που σημαίνει θεοί κι αλλού ο τύπος Γιαχβέ.

Μέσα στα ίδια βιβλία και στα ίδια κεφάλαια τής Βίβλου υπάρχει διπλοτυπία σχετικά με το όνομα τού θεού των εβραίων, αλλού δηλαδή γίνεται λόγος για θεοὺς κι αλλού για ένα θεό. Δε χρειάζεται πολύ μυαλό, για να καταλάβει κανείς, πως αν ένας έγραφε την Πεντάτευχο (σ.σ. τα πρώτα πέντε βιβλία τής εβραϊκής Βίβλου) και υπήρχε μια μόνη παράδοση, δε θα είχαμε αυτή την ανωμαλία και παντού θα χρησιμοποιούνταν η ονομασία Ελωχείμ (=θεοί) ή ο τύπος Γιαχβέ. Στο πρώτο βιβλίο τής Πεντατεύχου, το όνομα τού Γιαχβέ αναφέρεται 143 φορές και η ονομασία Ελωχείμ, 165.

Έπειτα και σχετικά με την αρχέγονη ιστορία των εβραίων, δεν υπάρχει ομοιόμορφη παράδοση και ο αδελφοκτόνος Κάιν είναι μεν επικατάρατος από τους Ελωχείμ (=θεούς), αλλά προστατεύεται από τον Γιαχβέ. («Είπε στον Κάιν ο Γιαχβέ, γι΄ αυτό εκείνος, που θα σκοτώσει τον Κάιν θα τιμωρηθεί εφτά φορές. Και έβαλε σημάδι πάνω στον Κάιν ο Γιαχβέ, για να μην τον σκοτώσει όποιος τον βρει», Γεν. 4,15).

Έχουμε ακόμα διπλή αφήγηση τής μετονομασίας τού Ιακὡβ, διπλό δεκάλογο, διπλές και αλλού τριπλές απαγορεύσεις διαφόρων τροφών, δυο εξιστορήσεις για τον κατακλυσμό και τις μέρες που βάσταξε, διαφορετικές εκδοχὲς για το πούλημα τού Ιωσήφ, αντίθετα ιστορήματα για το γάμο τού Ιακώβ, πολλαπλούς νόμους για τις ίδιες κοινωνικές καταστάσεις, αναχρονισμούς, διαφορές στη γλώσσα και το ύφος και πολλά κενά.

Μα και οι κοσμογονικές παραδόσεις, που ιστορούνται στο πρώτο βιβλίο είναι αντιφατικές. Οι θεοί επλασαν τον Αδάμ και την Εύα και τους είπαν να συνουσιαστούν, για ν΄ αυξηθεί και μεγαλώσει η γενιά τους (Γεν. 1,28). Πιό κάτω, ο Γιαχβέ έπλασε πρώτα τον Αδάμ κι αργότερα την Εύα (Γεν. 2, 19-24). Οι δυό πρωτόπλαστοι ήταν γυμνοί (Γεν. 2,25), αλλού όμως ο Γιαχβέ απ΄ την αρχὴ τους έντυσε με προβιές (Γεν. 3,21).

Όλα αυτά δείχνουν, πως η Πεντάτευχος, όχι μόνο δε γράφτηκε από ένα συγγραφέα, μα και πως οι συγγραφείς, που σύνταξαν τα διάφορα κεφάλαιά της, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο και σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, αντλούσαν το ιστορικό υλικό τους από δυο κυρίως αρχειακές πηγές, που αντανακλούν τις παραδόσεις και τη μυθολογία δυο ξεχωριστών λαών.

Επίσης, έχουμε να παρατηρήσουμε και τούτο: Εξόν απ΄ τη διπλοτυπία στα ονόματα τής θεότητας (Γιαχβέ – Ελωχείμ) και πολλές φορές και την πολυτυπία (Γιαχβέ – Ελ – Αντονάι – Ελωάχ – Ελωχείμ), αλλού μεν γίνεται λόγος για τους απόγονους τού Ιακώβ κι αλλού για τους ισραηλίτες, χωρίς να φαίνεται, πως είναι ο ίδιος λαός. (Για τους ισραηλίτες δε σημειώνεται ποιός είναι ο γενάρχης τους, ενώ για τους εβραίους συχνά αναφέρεται ο Ιακώβ και μερικές φορές κι ο Αβραάμ). Μα και τα γεωγραφικά ονόματα διαφέρουν κι όταν ακόμα πρόκειται για τα ίδια «ιστορικά» περιστατικά. Το όρος Σινά αναφέρεται πολλές φορές με το όνομα Χωρείβ και οι κενίτες ή κεναίοι με το όνομα κενεζαίοι. Κι ακόμα, αλλού αναφέρεται η ονομασία Χεβρών (Γεν. 18,18) αντί Αργόβ (Ιησ. Ν. 14,15), η τοποθεσία Δαν (Γεν. 14,14) αντί Λαϊσά (Κριτ. 18,28) και Βαιθήλ (Γεν. 12, 8, 28,19, 35,15) αντί Λουζά (Ιησ. Ν. 18,13) . Κοντά σ΄ αυτά πουθενά στην Πεντάτευχο δε φαίνεται ο συγγραφέας της. Και απλό ακόμα διάβασμά της δείχνει, πως δεν υπάρχει εσωτερικός σύνδεσμος και γενικά η σύνθεση τού κειμένου παρουσιάζει ανομοιογένεια, διαφορά στο ύφος και αντιφάσεις στην έκθεση των διαφόρων περιστατικών.

Όταν κανείς έχει όλα αυτά υπ΄ όψη και συμβουλευτεί και τους ειδικούς, που λένε, πως το εβραϊκό κείμενο παρουσιάζει και γλωσσικά ανομοιομορφίες και ανωμαλίες, καταλαβαίνει εύκολα, πως δε γράφτηκε από τον Μωυσὴ ή από ένα συγγραφέα ούτε και συντάχτηκε στα χρόνια, που παραδέχονται οι θεολόγοι.

Κι όμως, η αυθεντία τής Βίβλου και για τους χριστιανούς και για τους εβραίους θεωρούνταν αιώνες ολόκληρους σαν κατι το αυταπόδεικτο και πολὺ λίγοι τόλμησαν ν΄ ασκήσουν κριτικὴ στο κείμενό της, επειδὴ περνούσε γιὰ θεόπνευστο.

(Αποσπάσματα από την εισαγωγή τού βιβλίου)

Ο Γιάννης Κορδάτος (Ζαγορά Πηλίου, 1891-1961) ήταν νομικός, κοινωνιολόγος, πολιτικός, ιστορικός, μελετητής τής ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα έως την σύγχρονη εποχή. Υπήρξε από τα ιδρυτικά στελέχη τής «Φοιτητικής Συντροφιάς» και τού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος, προκατόχου τού Κ.Κ.Ε., διετέλεσε γενικός γραμματέας του (1920-1924) και διευθυντής τού Ριζοσπάστη (1922-1924). Το 1927 αποχώρησε από το Κ.Κ.Ε., συνέχισε ωστόσο να είναι κοντά του και γι΄αυτό φυλακίστηκε στα χρόνια τής δικτατορίας τού Μεταξά.

Αν και αυτοδίδακτος ιστορικός, εν τούτοις ήταν πολυγραφότατος. Το βιβλίο του «Η κοινωνική σημασία τής ελληνικής επαναστάσεως τού 1821», που πρωτοκυκλοφόρησε το 1924, προκάλεσε ποικίλες και έντονες αντιδράσεις. Παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσε και το βιβλίο του «Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός», το οποίο, αν και αποτέλεσμα μόχθου 20 ετών, δεν κυκλοφόρησε παρά μόνο μετά τον θάνατό του, καθώς κανένας εκδότης δεν τολμούσε να αναλάβει την έκδοσή του. (Συγκρίνετε τη στάση τού Γ. Κορδάτου με τη στάση των σημερινών ηγετών της Αριστεράς, που δεν διανοούνται καν να τα βάλουν με την Εκκλησία, παρά άγονται και φέρονται από τούς ιεράρχες δέσμιοι τόσο τής ευσεβούς ψήφου, όσο κυρίως των ρωμιοσυνιστικών αντιλήψεων και ιδεοληψιών τους).

Ο Γ. Κορδάτος ήταν επίσης μεγάλος γνώστης της ελληνικής Γραμματείας, αρχαίας και νέας και ασχολήθηκε επαγγελματικά ως επιμελητής των εκδόσεων τής κλασικής ελληνικής Γραμματείας, που κυκλοφόρησαν από τον οίκο τού Ι. Χ. Ζαχαρόπουλου.

«Το συγγραφικό ιστορικό έργο τού Γ. Κορδάτου εκτείνεται σε μεγάλο θεματολογικό και χρονολογικό εύρος: από την αρχαία Ελλάδα και τη Σαπφώ έως την αγροτική εξέγερση τού 1910 στο Κιλελέρ και από την αρχαία τραγωδία έως την ελληνική κεφαλαιοκρατία και το δημοτικισμό. Ενα ογκώδες και επιβλητικό έργο, με αναθεωρήσεις και επανεκδόσεις, το οποίο ακολούθησε την πνευματική πορεία τού δημιουργού του, εκκινώντας από τη μαρξιστική θεωρία σε ιδιότυπους και μοναχικούς δρόμους. Ο Κορδάτος είχε την τύχη να δει τα βιβλία του να γνωρίζουν πολύ σημαντική εκδοτική επιτυχία, που βρισκόταν σε αναντιστοιχία με τη σκληρή κριτική, με την οποία τα υποδέχθηκαν οι διανοούμενοι τής εποχής του. Η κριτική δεν αφορούσε μόνο τα λάθη, τις απλουστεύσεις και τα θεωρητικά σχήματα χωρίς επαρκή τεκμηρίωση, που εύκολα θα αναγνώριζε κανείς στις σελίδες των βιβλίων του, αλλά συνδεόταν, κυρίως, με την εκάστοτε πολιτική του τοποθέτηση, με τη διαφωνία προς τις απόψεις του, είτε από αριστερά είτε από δεξιά. Η νεότερη ιστοριογραφία αγνόησε, σε μεγάλο βαθμό, το έργο τού Κορδάτου, με κύρια εξαίρεση τις μελέτες του για το εργατικό και αγροτικό κίνημα στη χώρα μας, μοναδικά σημεία αναφοράς για τα σχετικά ζητήματα επί πολλές δεκαετίες.»(Β. Καραμανωλάκης, enet.gr).

Δυο δεκαετίες ήταν καταπιασμένος ο συγγραφέας με τη μελέτη τής ιστορίας τού χριστιανισμού κι ειδικότερα με την Παλαιά Διαθήκη. Η πρώτη έκδοση τής «Παλαιάς Διαθήκης στο φως τής κριτικής» έγινε στην Αθήνα το 1947. Μέχρι τότε, λίγες σχετικές εργασίες είχαν δημοσιευτεί στη χώρα μας κι αυτές ήταν στα καλούπια τής επίσημης θεολογίας. Δεν ήταν εκείνες, που θα γκρέμιζαν τις προλήψεις και θα άνοιγαν διάπλατα το δρόμο τής έρευνας και τής κριτικής, πράγμα, που κατάφερε ο Κορδάτος και με το βιβλίο αυτό, αλλά και με άλλα επίσης σχετικά βιβλία του, όπως το «Αρχαίες θρησκείες και χριστιανισμός» (1927) και το «Ιησούς Χριστός και χριστιανισμός» (δύο τόμοι, 1975).

Η «Παλαιά Διαθήκη στο φως τής κριτικής» αποτελεί ένα πρωτοποριακό για την εποχή του βιβλίο, που δεν έχει όμως, ακόμα ξεπεραστεί κι όχι ένα απλό συλλεκτικό κομμάτι τής βιβλιοθήκης μας.

Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο. (295 σελίδες, αρχείο μορφής pdf, 8,28 ΜΒ).

ΠΗΓΗ

Πηγή: https://www.diadrastika.com/2011/12/blog-post_2420.html