Ο Άδωνις ήταν γιος του Κινύρα , βασιλιά της Πάφου, και της κόρης του Μύρρας. Την αιμομιξία προκάλεσε η θεά Αφροδίτη (όπως καταλαβαίνετε η μυθολογία μας είναι γεμάτη συμβολισμούς). Το μωρό που γεννήθηκε ήταν τόσο όμορφο που η θεά Αφροδίτη το ερωτεύθηκε. Το παρέδωσε λοιπόν στην Περσεφόνη, θεά του Κάτω Κόσμου για να το μεγαλώσει.
Όταν μεγάλωσε ο Άδωνις, ήταν τόσο όμορφος, που τον ερωτεύτηκε και η Περσεφόνη. Τον διεκδίκησαν λοιπόν και οι δύο θεές, και η Αφροδίτη και η Περσεφόνη. Την λύση στο πρόβλημα έδωσε ο Δίας, ο οποίος όρισε να περνάει ο Άδωνις τέσσερεις μήνες στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, τέσσερεις με την Αφροδίτη, και τέσσερεις μόνος του.
Ο Άδωνις προτίμησε τους τέσσερεις ελεύθερους μήνες να τους αφιερώσει στην Αφροδίτη. Στάθηκε όμως άτυχος. Ο έρωτας του με την Αφροδίτη ξεσήκωσε τη ζήλεια του θεού Άρη, του αιώνιου εραστή της Αφροδίτης, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, και σκότωσε τον Άδωνι κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού. Κι έτσι ο Άδωνις ξαναγύρισε στον Κάτω Κόσμο. Από το αίμα του που έπεσε στη γη φύτρωσαν κόκκινα τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της Αφροδίτης φύτρωσαν κόκκινες παπαρούνες. Η Αφροδίτη με την Περσεφόνη συμφώνησαν να περνάει ο Άδωνις έξη μήνες στον Κάτω Κόσμο και έξη πάνω στη γη με την Αφροδίτη. Ο θάνατος και η επάνοδος στην γη του Αδώνιδος, συμβολίζουν τον μαρασμό της Γαίας κατά την διάρκεια του χειμώνα, και την αναγέννηση της φύσης κατά την Άνοιξη.
Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν προς τιμήν του Αδώνιδος τα Αδώνια μυστήρια, κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία.
Οι γιορτές διαρκούσαν δυο,
τρεις ή επτά ημέρες, ανάλογα με τα έθιμα της κάθε περιοχής. Παντού όμως οι
τελετουργίες ήταν όμοιες. Οι πρώτες ημέρες ήταν πένθιμες με θρήνους για την
κάθοδο του Αδώνιδος στον Κάτω Κόσμο, και κατόπιν ακολουθούσαν γιορτές χαράς για
τον θρίαμβο της ανάστασης του. Οι γιορτές τελείωναν με θυσίες αγριόχοιρων.
Σήμερα οι άνθρωποι μισούν την φύση και την
καταστρέφουν. Τότε την σέβονταν και την φρόντιζαν. Την ευγνωμονούσαν για τα
δώρα που μας προσφέρει. Οι άνθρωποι υμνούσαν τον Έρωτα, αψηφούσαν τον θάνατο,
λάτρευαν την ομορφιά, χαίρονταν την ζωή. Μέχρις ότου μπήκε στη ζωή τους η
«αμαρτία», το ψέμα, η παραποίηση και η παραπλάνηση, η βίαιη καταστροφή κάθε
ωραίας ιδέας που φωτίζει τον νου και ελευθερώνει την ψυχή. Η ψυχή έχασε τα
φτερά της, και ο έρωτας έγινε αμαρτωλή κακή συνήθεια. Πώς έγιναν αυτά; Όλοι
γνωρίζετε, αλλά σωπαίνετε. Δύσκολα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από μια συνήθεια
αιώνων. Κι έτσι τα Αδώνια ταυτίστηκαν με σκοτεινές, θλιβερές, και ύποπτες
ιστορίες του γνωστού ανατολικού λαού που ανέκαθεν μισούσε το φως και κρυβόταν
στο σκοτάδι. Τα Αδώνια έγιναν Πάσχα, δηλαδή Πεσάχ, πέρασμα, για να θυμίζουν την
υποτιθέμενη έξοδο μιας ομάδας Εβραίων
από την Αίγυπτο, μιαν έξοδο που δεν έγινε ποτέ, όπως λένε τώρα πια οι Αιγύπτιοι.
Ένα ύποπτο και αμφιλεγόμενο γεγονός που δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τους
Εβραίους.
Στις 16 Απριλίου έχουμε την πρώτη Πανσέληνο μετά την
Εαρινή Ισημερία. Ξεκινούν τα Αδώνια. Γιορτάζουμε και τιμούμε την Φύση, τον
Έρωτα, την Ομορφιά και το Φως.
Θέκλα Μεταξά, Facebook https://www.facebook.com/gthekla/posts/5386652771369017
