Petros Papageorgiou (Πέτρος Παπαγεωργίου)
14 Οκτωβρίου του 2018
Περιμένοντας την απόφαση του ΣτΕ
Το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι μάθημα.
Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, όταν η διδασκαλία δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης αλλά επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς, τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Αντικειμενικό είναι, όταν περιγράφεις έναν μύθο, να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – επιεικώς κι ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, πλουραλιστική.
Το "μάθημα" λοιπόν των θρησκευτικών ΕΙΝΑΙ ομολογιακό και κατηχητικό γιατί όλα τα αφηγήματά του τα παρουσιάζει, όχι όπως θα έπρεπε, ως ΔΟΞΑΣΙΕΣ της επικρατούσας θρησκείας του τόπου μας αλλά ως αναμφισβήτητες αντικειμενικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Δηλαδή διδάσκει ανυπόστατα ψεύδη ως αλήθειες. Οι θρησκευτικοί μύθοι παρουσιάζονται ως αναμφισβήτητα ΑΛΗΘΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Και συνάγονται νοήματα και διδάγματα για τη ζωή ΜΕΣΑ από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα. ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ τα παιδιά ότι η αφοσίωση και εξάρτησή τους από την ιερή υπερφυσικότητα, και βέβαια από το κατεστημένο σύστημα των μεσολαβητών της, την Εκκλησία, θα κινητοποιεί "δυνάμεις" υπερκείμενες των φυσικών νόμων και παρεμβαίνουσες στην κανονικότητα της φυσικής λειτουργίας του κόσμου, ανάλογα με το βάθος της πίστης και την ένταση του προσκυνήματος… Επιδιώκεται να τα πιστέψουν τα παιδιά όλα αυτά και να επηρεάζεται η ζωή τους από την πίστη σε αυτά. Καθιστούν την πίστη τρόπο σκέψης για την παραπέρα ζωή τους. Η πίστη όμως στη θρησκεία εξιλεώνει και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε αναπόδεικτα πράγματα, χωρίς κριτική, έλεγχο, τεκμηρίωση. Αφού η πίστη στο "θείο" συνιστάται ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε αγγέλους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε άλλη απιθανότητα ή δεισιδαιμονία ή εξαπάτηση που εντέχνως θα τους προβληθεί; Και να γίνονται έτσι ευκολόπιστοι ασταθείς κι επιρρεπείς σε κάθε είδους προπαγάνδες.
Το μάθημα των θρησκευτικών μαθαίνει στα παιδιά ότι στον κόσμο μας υφίστανται στ’ αλήθεια υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό είναι ψεύδος που έρχεται σε εμφανώς κατάφoρη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος. Όμως αυτή η μαθησιακή συνύπαρξη οδηγεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ και θεώρηση της ανυπόστατης πίστης ως ορθολογισμό.
Αλλά περαιτέρω το μάθημα των θρησκευτικών ισχυρίζεται και μαθαίνει στα παιδιά ότι οι υπερφυσικές οντότητες και επιρροές όχι απλώς υπάρχουν αλλά ότι ΕΛΕΓΧΟΥΝ και κανονίζουν τη ζωή τους. Επιδιώκει την ΕΞΑΡΤΗΣΗ τους από αυτή την δοξασία, ώστε η πίστη σε αυτήν να χρησιμοποιείται για τον έλεγχό τους. Επιδιώκεται τη δια βίου αιχμαλωσία των παιδιών σε μια ΑΥΤΑΠΑΤΗ που φτιάχνει ποίμνια, όχι πολίτες. Όλα αυτά συνιστούν πνευματική αποπλάνηση ανηλίκων και αποτελούν ΕΓΚΛΗΜΑ που πρέπει να διώκεται. Αυτό είναι το "μάθημα" των θρησκευτικών.
Τίθεται επομένως στο ΣτΕ θέμα συνταγματικότητας του κατά πόσον η δικαιοδοσία της διοίκησης μπορεί να εξικνείται μέχρι του σημείου να διδάσκει στα παιδιά ψέματα ως αλήθειες (ομολογιακό "μάθημα") και όχι ξεκάθαρα και δηλωμένα ως δοξασίες της επικρατούσας θρησκείας (αντικειμενικό, πλουραλιστικό μάθημα). Εάν δηλαδή παραβιάζει τα άρθρα 13 και 16 του Συντάγματος για την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και για τη διάπλαση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών. Αυτή είναι η βασική αναμενόμενη κρίση από το ΣτΕ.
Εάν το ΣτΕ κρίνει ότι η διοίκηση με την ισχύουσα διδασκαλία των θρησκευτικών παραβιάζει τα παραπάνω άρθρα του Συντάγματος τότε θα πρέπει αυτή η διδασκαλία να αποσυρθεί και να αντικατασταθεί με ένα πραγματικό μάθημα που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και έτσι μπορεί να είναι υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης.
Εάν όμως το ΣτΕ κρίνει ότι για τους αποδεχόμενους το περιεχόμενο του ισχύοντος μαθήματος ως αληθινό ή επιθυμητό δεν υπάρχει παραβίαση των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος, αλλά ότι υπάρχει για όσους το θεωρούν ψευδές ή θρησκευτικά ανεπιθύμητο, τότε για αυτούς οφείλει να νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχής τους στο μάθημα μέσω υπεύθυνης ΔΗΛΩΣΗΣ ΑΠΟΧΗΣ λόγω παραβίασης για αυτούς των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με τον Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, βάσει του οποίου δεν οφείλεις να δηλώσεις τι είσαι ή τι δεν είσαι.
Μάθημα λέγεται η διδασκαλία ενός γνωστικού αντικειμένου. Δηλαδή διδάσκεται η ΓΝΩΣΗ του, η αντικειμενική περιγραφή του. Αμερόληπτα και χωρίς πρόθεση σύστασης ΠΙΣΤΗΣ σε ατεκμηρίωτα στοιχεία του αντικειμένου. Όταν όμως συμβαίνει το δεύτερο, όταν η διδασκαλία δεν παρέχει ούτε ίχνος αντικειμενικής γνώσης αλλά επιδιώκει να εμφυσήσει στα παιδιά αναπόδεικτη δογματική ΠΙΣΤΗ σε φυσικώς αδύνατους ισχυρισμούς, τότε δεν είναι μάθημα, είναι προπαγάνδα, είναι κατήχηση, είναι προσηλυτισμός. Έτσι λοιπόν η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο δεν είναι και κακώς αποκαλείται μάθημα. Αντικειμενικό είναι, όταν περιγράφεις έναν μύθο, να λες ότι ΕΙΝΑΙ μεν μύθος αλλά ωφελούμαστε από κάποια αξιόλογα ίσως στοιχεία του και διδάγματά του. Κατήχηση και αποπλάνηση είναι να ισχυρίζεσαι ότι το μυθικό αφήγημα είναι εμπράγματο συμβάν του φυσικού κόσμου. Η διδασκαλία των θρησκευτικών στο ελληνικό σχολείο κάνει το δεύτερο, όχι το πρώτο. Γι αυτό και αποκαλείται – επιεικώς κι ευγενικά - "ομολογιακή" και όχι αντικειμενική, κριτική, πλουραλιστική.
Το "μάθημα" λοιπόν των θρησκευτικών ΕΙΝΑΙ ομολογιακό και κατηχητικό γιατί όλα τα αφηγήματά του τα παρουσιάζει, όχι όπως θα έπρεπε, ως ΔΟΞΑΣΙΕΣ της επικρατούσας θρησκείας του τόπου μας αλλά ως αναμφισβήτητες αντικειμενικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Δηλαδή διδάσκει ανυπόστατα ψεύδη ως αλήθειες. Οι θρησκευτικοί μύθοι παρουσιάζονται ως αναμφισβήτητα ΑΛΗΘΗ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Και συνάγονται νοήματα και διδάγματα για τη ζωή ΜΕΣΑ από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα. ΕΠΙΔΙΩΚΕΤΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ τα παιδιά ότι η αφοσίωση και εξάρτησή τους από την ιερή υπερφυσικότητα, και βέβαια από το κατεστημένο σύστημα των μεσολαβητών της, την Εκκλησία, θα κινητοποιεί "δυνάμεις" υπερκείμενες των φυσικών νόμων και παρεμβαίνουσες στην κανονικότητα της φυσικής λειτουργίας του κόσμου, ανάλογα με το βάθος της πίστης και την ένταση του προσκυνήματος… Επιδιώκεται να τα πιστέψουν τα παιδιά όλα αυτά και να επηρεάζεται η ζωή τους από την πίστη σε αυτά. Καθιστούν την πίστη τρόπο σκέψης για την παραπέρα ζωή τους. Η πίστη όμως στη θρησκεία εξιλεώνει και νομιμοποιεί την πίστη γενικώς, την πίστη σε αναπόδεικτα πράγματα, χωρίς κριτική, έλεγχο, τεκμηρίωση. Αφού η πίστη στο "θείο" συνιστάται ως κάτι καλό και σεβαστό, αφού επικροτείται η πίστη σε αγγέλους και θαύματα, γιατί να μην πιστεύουν οι άνθρωποι και την οποιαδήποτε άλλη απιθανότητα ή δεισιδαιμονία ή εξαπάτηση που εντέχνως θα τους προβληθεί; Και να γίνονται έτσι ευκολόπιστοι ασταθείς κι επιρρεπείς σε κάθε είδους προπαγάνδες.
Το μάθημα των θρησκευτικών μαθαίνει στα παιδιά ότι στον κόσμο μας υφίστανται στ’ αλήθεια υπερφυσικές οντότητες και επιρροές. Αυτό είναι ψεύδος που έρχεται σε εμφανώς κατάφoρη αντίφαση με τη διδασκαλία των επιστημονικών μαθημάτων, που μαθαίνει στα παιδιά μας στο σχολείο πώς αληθινά είναι και πώς λειτουργεί ο κόσμος. Όμως αυτή η μαθησιακή συνύπαρξη οδηγεί σε ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ και θεώρηση της ανυπόστατης πίστης ως ορθολογισμό.
Αλλά περαιτέρω το μάθημα των θρησκευτικών ισχυρίζεται και μαθαίνει στα παιδιά ότι οι υπερφυσικές οντότητες και επιρροές όχι απλώς υπάρχουν αλλά ότι ΕΛΕΓΧΟΥΝ και κανονίζουν τη ζωή τους. Επιδιώκει την ΕΞΑΡΤΗΣΗ τους από αυτή την δοξασία, ώστε η πίστη σε αυτήν να χρησιμοποιείται για τον έλεγχό τους. Επιδιώκεται τη δια βίου αιχμαλωσία των παιδιών σε μια ΑΥΤΑΠΑΤΗ που φτιάχνει ποίμνια, όχι πολίτες. Όλα αυτά συνιστούν πνευματική αποπλάνηση ανηλίκων και αποτελούν ΕΓΚΛΗΜΑ που πρέπει να διώκεται. Αυτό είναι το "μάθημα" των θρησκευτικών.
Τίθεται επομένως στο ΣτΕ θέμα συνταγματικότητας του κατά πόσον η δικαιοδοσία της διοίκησης μπορεί να εξικνείται μέχρι του σημείου να διδάσκει στα παιδιά ψέματα ως αλήθειες (ομολογιακό "μάθημα") και όχι ξεκάθαρα και δηλωμένα ως δοξασίες της επικρατούσας θρησκείας (αντικειμενικό, πλουραλιστικό μάθημα). Εάν δηλαδή παραβιάζει τα άρθρα 13 και 16 του Συντάγματος για την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και για τη διάπλαση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών. Αυτή είναι η βασική αναμενόμενη κρίση από το ΣτΕ.
Εάν το ΣτΕ κρίνει ότι η διοίκηση με την ισχύουσα διδασκαλία των θρησκευτικών παραβιάζει τα παραπάνω άρθρα του Συντάγματος τότε θα πρέπει αυτή η διδασκαλία να αποσυρθεί και να αντικατασταθεί με ένα πραγματικό μάθημα που να περιγράφει το θρησκευτικό φαινόμενο και την τεράστια και σημαντική ιστορία του "από τα έξω", αντικειμενικά, ως γνώση, όχι ως πίστη. Και έτσι μπορεί να είναι υποχρεωτικό μάθημα Γνώσης.
Εάν όμως το ΣτΕ κρίνει ότι για τους αποδεχόμενους το περιεχόμενο του ισχύοντος μαθήματος ως αληθινό ή επιθυμητό δεν υπάρχει παραβίαση των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος, αλλά ότι υπάρχει για όσους το θεωρούν ψευδές ή θρησκευτικά ανεπιθύμητο, τότε για αυτούς οφείλει να νομολογήσει προαιρετικότητα συμμετοχής τους στο μάθημα μέσω υπεύθυνης ΔΗΛΩΣΗΣ ΑΠΟΧΗΣ λόγω παραβίασης για αυτούς των άρθρων 13 και 16 του Συντάγματος σε συνδυασμό με τον Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, βάσει του οποίου δεν οφείλεις να δηλώσεις τι είσαι ή τι δεν είσαι.
