Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Πριν από 6000 χρόνια δεν υπήρχε τίποτα, παρά ένας θεός μόνο, που αποφάσισε να δημιουργήσει το Σύμπαν και… τον Άνθρωπο. Το σύμπαν το έφτιαξε σε πέντε μέρες και τον άνθρωπο (ένα ζευγάρι) σε μία. Την έβδομη μέρα ξεκουράστηκε! Από τους απογόνους των δύο αυτών ανθρώπων γεννήθηκε ένας λαός με τον οποίο ο θεός σύναψε ειδικές σχέσεις. Ήταν ο εκλεκτός λαός που έκτοτε θα ορίζει σαν παιδί του και θα τον προστατεύει από τους άλλους λαούς που στην διάρκεια του χρόνου θα δημιουργηθούν από τους γεννήτορες Πατέρες. Γεννήτορες όλων είναι οι γνωστοί βιβλικοί Πατέρες ή Πατριάρχες.

Αυτές οι δύο επεμβάσεις του θεού (του σύμπαντος και του λαού του Ισραήλ) περιγράφονται στην Ιερή Βίβλο (Μεγάλο Βιβλίο) των Ιουδαίων και για τους τελευταίους αποτελούν, έτσι λένε, την ιστορία τους που με δυο λόγια έχει κάπως έτσι:

Πολλά πράγματα πήγαιναν στραβά στην αρχή. Από τον Αδάμ και την Εύα μέχρι τα παιδιά τους, τον Άβελ και τον Κάιν, ή και μέχρι τον Νώε, που ο θεός αποφάσισε να τους πνίξει όλους με έναν κατακλυσμό, σώζοντας μόνον την οικογένειά του μαζί με ένα ζευγάρι από κάθε ζώο του πλανήτη! Αλλά κι αργότερα δεν πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα (Σόδομα και Γόμορρα) και πολλές αιχμαλωσίες υπέστησαν σαν λαός από τότε που ο Αβραάμ κατέβηκε από την Ουρ των Χαλδαίων (Μεσοποταμία) και κατοίκησε στη χώρα της Χαναάν (Παλαιστίνη).

Στην αρχή μια πώληση του Ιωσήφ, από τα αδέρφια του, ήταν αρκετή ώστε ο εκλεκτός λαός του θεού να βρεθεί σκλαβωμένος στην Αίγυπτο, μέχρι να βρεθεί ο Μωυσής με τον οποίο θα επιχειρήσουν την Έξοδο και με τον Ιησού του Ναυή κατακτήσουν την Χαναάν για δεύτερη φορά!

Με την άνοδο των Ασσυρίων, πολύ αργότερα, οι Ισραηλίτες του Βόρειου Βασίλειου οδηγούνται στην εξορία, όπως ακριβώς κατακτήθηκαν και οι Ιουδαίοι του Νότιου Βασιλείου από τους Βαβυλώνιους, εξορισμένοι κι αυτοί στην Βαβυλώνα!

Από την Βαβυλώνα επιστρέφουν μετά την απελευθέρωση του Κύρου, βασιλιά των Μήδων και των Περσών που επιβλήθηκαν των Βαβυλωνίων.

Όπως πριν απ αυτήν την εξορία, με τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, έτσι και τώρα μετά την απελευθέρωση από τη Βαβυλώνα, με την πνευματική καθοδήγηση του Έσδρα και του Νεεμία, οικοδομούν το ναό του Σολομώντα, σύμβολο του Ιουδαϊσμού, δυναμώνοντας τους δεσμούς τους με τον μοναδικό θεό.

Η επόμενη αιχμαλωσία ήταν Ελληνική. Κάτω από την ηγεσία των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου άλλοι εξελληνίζονται και άλλοι παραμένουν πιστοί στις μονοθεϊστικές τους παραδόσεις. Οι τελευταίοι όμως θίγονται από τις καινοτομίες των Ελλήνων που κυριαρχούν σε βάρος της ιερής τους παράδοσης. Οι προκλήσεις του Αντίοχου ήταν το ποτήρι που ξεχείλισε το μίσος, ωθώντας τους εθνικιστές Ιουδαίους με την αυστηρή καθοδήγηση των Ασμοναίων να αντιδράσουν με βία (Μακκαβαίοι)!

Δεν θα κυριαρχήσουν όμως για πολύ, γιατί γρήγορα θα βρεθούν κάτω από την κυριαρχία των Ρωμαίων.

Σε ολόκληρη αυτήν την βασανιστική πορεία, ο λαός του Ισραήλ σαν εκλεκτός λαός του θεού θα βρίσκεται υπό την καθοδήγηση και την αποκαλυπτική παρουσία του θεού. Ο Νόμος του θα γίνει Νόμος για τους ίδιους και όπως ευελπιστούν και οι ίδιοι, η εμφάνιση του Μεσσία, σαν απεσταλμένο του θεού, θα εδραιώσει τον Ισραήλ σε ηγετική εξουσία του πλανήτη και η Βασιλεία του θεού θα απλωθεί σε όλο τον κόσμο δοξάζοντας το όνομά του στους αιώνες των αιώνων, Αμήν!

Η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ....

Ωραία ιστορία για να πείσεις ένα αγράμματο λαό ότι είναι ο περιούσιος λαός του θεού, σε μία εποχή που ούτε βιβλία υπάρχουν ούτε η παραμικρή πληροφόρηση και κυρίως ούτε η κριτική σκέψη για πνευματική επεξεργασία των μυθευμάτων. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια, ίσως να έπειθαν κάποιους απομονωμένους σε ερημικές τοποθεσίες, όπως εκείνες της Μέσης Ανατολής.

Σήμερα όμως όλα αυτά χρειάζονται αποδείξεις για να τεκμηριωθούν. Η ιστορία δεν γράφεται με μύθους, ούτε με κηρύγματα που γίνονται με την συναισθηματική φόρτιση της θρησκευτικής πίστης που δεν επιδέχεται αντίρρηση. Ακόμα και οι έρευνες που έγιναν για να τεκμηριωθεί κάτι από όσα κηρύττει αυτό το «ιερό βιβλίο» δεν απέδωσαν καρπούς. Όλα είναι μύθοι και ψέματα που επινοήθηκαν από το εβραϊκό ιερατείο. Η ιστορία, μόνον από την ελληνιστική εποχή και δώθε μπορεί να επιβεβαιώσει την ύπαρξη αυτού του ταλαίπωρου λαού που στην κυριολεξία ξύπνησε και ορισμένους που αποφάσισαν να εξελληνιστούν προκειμένου να μορφωθούν. Οι υπόλοιποι προσπάθησαν από την εποχή των Μακκαβαίων (164) να επινοήσουν μύθους και θρύλους που να μοιάζουν με τους μύθους των γειτονικών λαών. Το πέρασμα τότε από τη μια θρησκεία στην άλλη γίνεται πιο ανώδυνα. Η συγκρητική θρησκειολογία απέδειξε ότι ολόκληρη η Παλιά Διαθήκη, όπως ονομάστηκε αργότερα, είναι επινοημένη από τους λαούς της Μεσοποταμίας και των πέριξ κατοικημένων χωρών της Παλαιστίνης.

Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο ότι δεν ισχύει τίποτα. Ούτε ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 6000 χρόνια, ούτε Χαλδαίοι υπήρχαν το 2100 που υποτίθεται κατέβηκε από την Ουρ ο Αβραάμ, ούτε σκλαβωμένους Εβραίους είχε ποτέ η Αίγυπτος. Επίσης, την εποχή που υποτίθεται ο Ιησούς του Ναυή κατακτά την Χαναάν η Παλαιστίνη βρίσκεται υπό την κατοχή των Αιγυπτίων! Τι έξοδο επιχείρησαν και πώς μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ένας λαός ήταν χαμένος σαράντα χρόνια στην έρημο;

Ούτε μια επιγραφή δεν βρέθηκε να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του ισχυρού κράτους του Δαβίδ, ούτε ένα σκεύος δεν ανασκάφτηκε προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο αμύθητος θησαυρός του Σολομώντα! Το μόνο που μπορούμε να δεχθούμε είναι ο λαός αυτός να ξεπρόβαλε από τις αυτόχθονες φυλές της περιοχής και κάποιοι επιτήδειοι (ιερατείο) τους έπεισαν ότι αποτελούν τον περιούσιο λαό του θεού, για να αντέξουν την δουλοκτητική μεταχείριση εκείνων που κάθε τόσο τους κυρίευαν!

Ούτε ένας δεν έβαλε το μυαλό του να σκεφτεί, πώς είναι δυνατόν ένας λαός καθοδηγημένος από τον ίδιο το θεό να γίνεται μπαλάκι του πίνγκ πόνγκ ανάμεσα στους ισχυρούς της περιοχής.

Ακόμα και σήμερα, κανένας δεν απορεί, που σε τόσα αρχαία ελληνικά συγγράμματα, κανένα δεν αναφέρει την ύπαρξη αυτού του περιούσιου λαού!

Πολλές φορές είτε από λάθος είτε εσκεμμένα έρχονται στο φως της δημοσιότητας «ανακαλύψεις» πως τάχα το ένα ή το άλλο επιβεβαιώνει τις γραφές και τότε η είδηση παίρνει την τιμητική της στην πρώτη σελίδα των εφημερίδων. Όταν όμως αργότερα διαψευστεί είναι τόσο ανούσια η είδηση που γράφεται με μικρά γράμματα στις εσωτερικές σελίδες.

Έτσι το ψέμα επιβιώνει και η αλήθεια θάβεται!

Η ύπαρξή τους έγινε γνωστή όταν σήκωσαν κεφάλι μετά τις ελληνικές κατακτήσεις. Έπρεπε, εκεί να πάει κανείς για να τους γνωρίσει, αφού τίποτα δεν έβγαινε από τα πενιχρά όρια της ύπαρξής τους! Μόνο με τον εξελληνισμό ξύπνησαν κάποιοι και οι υπόλοιποι αντέδρασαν προκειμένου να αντισταθούν στις ελληνικές καινοτομίες. Πιστοί στην οπισθοδρόμηση επινόησαν τη Βίβλο. Ποτέ ιερό, θρησκευτικό βιβλίο δεν γράφτηκε με τόσο ηθικά ρυπαρό τρόπο ώστε οι σελίδες του, αντί να στάζουν αγάπη, στάζουν μίσος και έχθρα για όλους τους λαούς της γης! Όποιος δεν ήταν περιτμημένος Ιουδαίος ήταν εχθρός, όχι μόνο του Ισραήλ αλλά και του θεού! Ήταν ένας «Εθνικός» που τον περίμενε η ρομφαία του θεού. Στο όνομα των εθνικών κυρίως ενσάρκωναν το μίσος για τους Έλληνες αρχικά και των Ρωμαίων αργότερα! Όταν αναφέρονταν στην ειδωλολατρία κατά νου είχαν αυτούς, όπως ακριβώς ένας σφαγέας σκέφτεται το γουρούνι που θα σφάξει! Απολίτιστοι νομάδες της ερήμου αποπειράθηκαν να διδάξουν τους Έλληνες για ηθική, για θεό και για νόμους! Άξεστοι και απολίτιστοι, αφομοιώνοντας την ελληνική γνώση επιδόθηκαν σε μία λυσσώδη πνευματική κλοπή αντιστρέφοντας κατάφορα την αλήθεια. Χωρίς οι ίδιοι να αποκτήσουν γλώσσα (μέχρι τότε μιλούσαν αραμαϊκά) χωρίς να γνωρίζουν γραφή στη διάρκεια της ολιγόχρονης ιστορίας τους, ξαφνικά τον 2ο και 1ο αιώνα φιλοδόξησαν να φωτίσουν την ανθρωπότητα! Το ελληνικό αλφάβητο, διακήρυτταν, οι Έλληνες από τον Μωυσή το διδάχτηκαν (Ευπόλεμος) και ο Ορφέας, ο ιδρυτής της ελληνικής θρησκείας, τον Μωυσή είχε δάσκαλο και όχι τον Μουσσαίο! Πυθαγόρας, Πλάτων και άλλοι αντέγραψαν τη Βίβλο, δίδαξαν αστρολογία στους Αιγυπτίους και φώτισαν τον κόσμο με τη σοφία τους!

Ο Επίλογος......

Παράξενο πράγμα αυτοί οι Εβραίοι! Στην μυθολογία τα πάνε πολύ καλά στην ιστορία χάλια!

Το 68 μετά τη νέα χρονολόγηση οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Ιουδαίους από την Ιερουσαλήμ καταστρέφοντας την πόλη.

Το 132 όμως οι εξεγερμένοι Ιουδαίοι αναγνωρίζουν στον αρχηγό τους Μπαρ Κεχομπά την έλευση του Μεσσία. Τον θεωρούν, σύμφωνα με την υπόδειξη του μεγάλου Ραβίνου τους, Ακίμπα, σαν τον «Υιό του Αστέρος». Όπως ο Ιούδας από τα Γάμαλα παλαιότερα έτσι και αυτός ανακηρύσσεται ηγεμόνας του Ισραήλ, κόβοντας μάλιστα και νομίσματα με την επιγραφή «Για τη λευτεριά της Ιερουσαλήμ».

Τρεισήμισι χρόνια ταλαιπωρούσαν τους Ρωμαίους, που με δυο λεγεώνες στρατό πολεμούσαν το Μπαρ Κεχομπά και τους ηρωικούς οπαδούς του. Οι Ρωμαίοι τελικά νίκησαν, μόνο αφού έφτασε από τη Μεγάλη Βρετανία ο Ιούλιος Σεβήρος. Ο Μπαρ Κεχομπά σκοτώθηκε και ο θεοσέβαστος Ακίμπα γδάρθηκε ζωντανός. Όσοι επέζησαν πουλήθηκαν σαν σκλάβοι και στους υπόλοιπους υπαγορεύθηκε να μην ξαναβάλουν το πόδι τους στην Ιουδαία. Ακόμα και το όνομά της άλλαξε. Τώρα λεγόταν Συρία Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ Αίλια Καπιτωλίνα, ενώ μπροστά στο ναό τους ορθώνεται το μεγαλοπρεπές άγαλμα του μεγάλου Έλληνα θεού Δία και ο έφιππος ανδριάντας του Αδριανού!

Οι Εβραίοι διώχθηκαν ξανά από την Παλαιστίνη και διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μετά από 1800 χρόνια, με τις παρεμβάσεις των θανάσιμων εχθρών τους, των εθνικών, θα αποκτήσουν ξανά πατρίδα! Ήταν το 1947.

Η συνέχεια του περιούσιου λαού τώρα είναι γνωστή στον καθένα μας!

Εν μέρει αυτός ο ατίθασος λαός κατάφερε να ελέγξει τον κόσμο συνειδησιακά, επινοώντας ακόμα δυο θρησκείες. Τον χριστιανισμό για τους Δυτικούς και τον Ισλαμισμό για τους Ανατολίτες!

Τηλέμαχος

ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ....η Αυτοκρατορία του Σκότους

Οι βυζαντινοί, οι χειρότεροι διώκτες του Ελληνισμού, ποτέ

δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως Έλληνες

Το συνηθισμένο όνομα της αυτοκρατορίας, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι «το Κράτος», «Η Βασιλεία των Ρωμαίων», «Το Χριστιανικό Κράτος», «Το Ορθόδοξον Βασίλειον», «η Ρωμανία». Οι πολίτες της αυτοκρατορίας προσδιορίζονταν ως «ρωμαίοι». «Έλληνας» για τους βυζαντινούς ήταν όρος υβριστικός, επειδή σήμαινε λάτρης της αρχαίας (ελληνικής) θρησκείας. Ο «Έλληνας» ως εθνοτικός και φυλετικός προσδιοριστικός όρος είχε ταυτιστεί με την «παλιά» θρησκεία, που λόγω χριστιανισμού έπρεπε να εκριζωθεί βίαια, λόγος για τον οποίο όσοι αυτοπροσδιορίζονταν Έλληνες μαρτύρησαν χύνοντας το αίμα τους στο όνομα της βυζαντινής θεοκρατίας. Ο Ελληνισμός επιβίωνε εντός της αυτοκρατορίας χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.

Οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, οι θεωρούμενοι ως εκλεκτοί του χριστιανικού θεού και ηγέτες όλων των υπολοίπων κρατών, οι αιμοσταγείς αυτοί διώκτες των Ελλήνων, οι καταστροφείς των Ελληνικών ναών, που ο πεπλανημένος λαός μας προσκυνά ως… «αγίους», δεν στερούνταν Ελληνικής καταγωγής μόνο, αλλά και Ελληνικής συνείδησης. Ήταν βούλγαροι, ίβηρες, αρμένιοι, ίσαυροι, καρδούχοι, ιλλυριοί, σλάβοι, φράγκοι, και ελάχιστοι Έλληνες με μικτή καταγωγή (από γονέα Έλληνα).

Συνεκτικό στοιχείο της αυτοκρατορίας δεν ήταν ανέκαθεν η Ελληνική γλώσσα, ούτε, ασφαλώς, η Ελληνική συνείδηση, όπως το νεότερο θεοκρατικό μόρφωμα προπαγανδίζει. Συνεκτικός δεσμός του Βυζαντίου ήταν το κοινό θρήσκευμα, η χριστιανική θρησκεία, η οποία επιβλήθηκε από άκρη σε άκρη της αυτοκρατορίας με βίαιο εκχριστιανισμό. Ο χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία μετά το έτος 380, με τον ορθόδοξο χριστιανισμό να επικρατεί απόλυτα μετά το 1054.

Σε ότι αφορά στην κοινή γλώσσα, ήτοι την ομιλούμενη Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας, πράγματι, η Ελληνική καθιερώθηκε μετά το έτος 620 ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας κυρίως λόγω του ότι ο χριστιανισμός βασίστηκε και διαδόθηκε στην ελληνική, γεγονός που εξυπηρετούσε τη θεοκρατία • επίσης επειδή στην Ασία και την Αίγυπτο μιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου. Ως δεύτερη γλώσσα οι βυζαντινές ελίτ μιλούσαν τα λατινικά, που ήταν η επίσημη γλώσσα πριν το 620. Δεν πρέπει σε καμία όμως περίπτωση να συγχέεται η χρήση της Ελληνικής γλώσσας με την Ελληνική συνείδηση και καταγωγή. Η κοινή επίσημη (Ελληνική) γλώσσα εξυπηρετούσε τις ανάγκες αποτελεσματικής διοίκησης της αχανούς Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που από τη φύση της κατείχε εδάφη που κάλυπταν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, με την κάθε περιοχή να έχει τη δική της γλώσσα και ξεχωριστή εθνοτική ταυτότητα. Το γεγονός της χρήσης της Ελληνικής (ως επίσημης) από τα κατεχόμενα έθνη, ουδόλως συνεπάγεται ότι οι υπό κατοχή πληθυσμοί είχαν και συνείδηση ελληνική!

Για να γίνει αντιληπτό ότι η γλώσσα δεν είναι δηλωτική ούτε εθνικής συνείδησης, πόσο μάλλον εθνικής καταγωγής, αρκεί το παράδειγμα της γαλλόφωνης Αφρικής, ως πρώην γαλλικής αποικίας • το σύνολο σχεδόν των μπανανιών της Αφρικής ομιλεί ως πρώτη ή δεύτερη γλώσσα τη γαλλική αλλά οι πολίτες των μπανανιών δεν είναι γάλλοι ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή. Το ίδιο ισχύει και με τις πρώην ισπανικές και πορτογαλικές αποικίες της Λατινικής Αμερικής. Πορτογαλία και η Ισπανία πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή εξερεύνηση του πλανήτη και εγκαθίδρυσαν τεράστιες πολυπληθείς αυτοκρατορίες, στις οποίες επίσημη γλώσσα ήταν η πορτογαλική και ισπανική. Ακόμη και σήμερα οι χώρες της Λατινικής Αμερικής μιλούν την πορτογαλική και την ισπανική (ως μητρική γλώσσα) αλλά οι βραζιλιάνοι και οι αργεντινοί δεν είναι πορτογάλοι και ισπανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι έχουν κοινό συνεκτικό δεσμό (πλην της κοινής γλώσσας και) τον καθολικισμό • καθολικοί είναι: 94 % των ισπανών, 86,9% των πορτογάλων, 73,6% των βραζιλιάνων και 78% των αργεντινών. Οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, το Χονγκ Κονγκ, η Ινδία, η Κύπρος, η Μάλτα, η Ζιμπάμπουε, η Νότια Ροδεσία, η Γουιάνα, η Τζαμάικα, τα Μπαρμπάντος και τα υπόλοιπα νησιά της ανατολικής Καραϊβικής, αποτελούσαν μεταξύ άλλων τις κτήσεις, τις αποικίες, τα προτεκτοράτα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (British Empire). Επίσημη γλώσσα ήταν -και στις περισσότερες χώρες εξακολουθεί να είναι – η αγγλική γλώσσα. Μάλιστα οι ανομοιογενείς εθνοτικά πληθυσμιακές ομάδες των παραπάνω περιοχών, που μεταξύ 1945 και 1965 αριθμούσαν τα 700 εκατομμύρια πληθυσμό, ήταν όλοι πολίτες υπό βρετανική κυριαρχία έξω από το Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι προφανές ότι, οι αγγλόγλωσσοι πολίτες των παραπάνω χωρών δεν ήταν και δεν είναι βρετανοί ούτε στη συνείδηση ούτε στην καταγωγή, παρότι οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να είναι (και) χριστιανοί στο θρήσκευμα. Τέτοια ακριβώς περίπτωση ήταν και η Ελληνική γλώσσα (ως επίσημη) στη βυζαντινή αυτοκρατορία.

Σε ότι αφορά την άποψη σύμφωνα με την οποία τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας η κυριαρχούσα συνείδηση ήταν η Ελληνική, λεκτέα τα εξής: Μετά τους πρώτους τέσσερις αιώνες της αυτοκρατορίας οπότε και εκριζώθηκε βίαια ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός, οι διωγμοί κατά των Ελλήνων Εθνικών σταδιακά περιορίστηκαν. Αργότερα, έχοντας ο χριστιανισμός επικρατήσει πλήρως έναντι τις Πατρώας Ελληνικής θρησκείας, οι διωγμοί σταμάτησαν. Έκτοτε θεμέλιο της βυζαντινής αυτοκρατορίας αποτέλεσε η χριστιανοσύνη υπό την Ελληνική γλώσσα, ενώ από το 1054 και μετά ορθοδοξία και Ελληνική γλώσσα αποτέλεσαν θεμέλιο της αυτοκρατορίας (ανάλογα, θεμέλιο της Βρετανικής Αυτοκρατορίας αποτέλεσε το Στέμμα και η αγγλική γλώσσα).

Όσοι επικαλούνται «κυρίαρχη Ελληνική συνείδηση» στο Βυζάντιο, ιδίως τους τελευταίους τρεις αιώνες της αυτοκρατορίας, ΔΕΝ την εννοούν ως «Ελληνική» με την έννοια των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους, ΑΛΛΑ την εκλαμβάνουν ως αμιγώς «ελληνοχριστιανική» (ορθόδοξη χριστιανική πίστη + Ελληνική γλώσσα) ΑΠΟΚΛΕΙΟΜΈΝΩΝ ΠΛΉΡΩΣ ΤΩΝ ΑΡΧΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΏΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΊΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ · σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η παραχάραξη της Ιστορίας: Ελληνισμός = ορθόδοξος χριστιανισμός με βίαιη αποκοπή της Αρχαίας Ελληνικής Κληρονομίας από την έννοια «Ελληνισμός». Αυτή ακριβώς είναι και η ιδεολογία που κυριάρχησε στις κοσμικές και θρησκευτικές ελίτ του θεοκρατικού «Ελληνικού» μορφώματος που ιδρύθηκε μετά την επανάσταση του 1821. Όταν η εγχώρια θεοκρατία λέει «Βυζάντιο = Ελληνισμός», στην πραγματικότητα εννοεί την τελική επικράτηση του ελληνοχριστιανισμού επί των Αρχών και των Αξιών του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Επίσης ότι, «ΠΟΤΕ δεν παραιτούμαστε από τη μάχη κατά του Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους και όσα αυτό πρεσβεύει». Αυτό είναι και το πραγματικό δράμα του Ελληνισμού, η μεγάλη συμφορά που βρήκε τον Ελληνισμό.

Η ουσία του δράματος του Ελληνισμού αποτυπώνεται στις θέσεις που διατυπώνονται στο «εις τον "άγιον Ιωάννην" τον απόστολο κι ευαγγελιστή» (59,370,7-11), που λέγει τα εξής εκπληκτικά που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του για τον ελληνικό πολιτισμό: «Αν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτα υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματά τους γεμάτα σκουλήκια… εμείς δεν παραιτούμαστε της κατ’ αυτών μάχης». Το «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΣ» αποτέλεσε τον ιδεολογικό και θεολογικό πυρήνα του βυζαντινού μιάσματος, όπως εξάλλου και των συνεχιστών του ως την περίοδο της ύστερης μεταπολίτευσης.

Την επαναφορά του όρου «Έλληνας» οφείλουμε εν πολλοίς στην εμμονή των Δυτικών να μην ταυτίζονται οι βυζαντινοί (οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «ρωμαίοι») με την εκχριστιανισμένη «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία». Μετά το σχίσμα των εκκλησιών, οι Δυτικοί αποκαλούσαν την «Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία» ως “Royaume de Grece” (“Emperum Graecorum”) διότι θεωρούσαν ύβρη να χρησιμοποιείται το όνομα της Αυτοκρατορίας από τους «σχισματικούς».

Το «Ελληνικό» θεοκρατικό μόρφωμα ως συνεχιστής του Βυζαντίου

Από την ίδρυση του «ελληνικού» υβριδίου μετά την επανάσταση του 1821, η Ελληνόγλωσση ορθόδοξη εκκλησία, ύστερα από 400 χρόνια στενής συνεργασίας του Πατριαρχείου με την Οθωμανική Πύλη, εγκατέστησε στην ελληνική γεωγραφική επικράτεια ένα στυγνό καθεστώς θεοκρατίας που καταδυναστεύει τον Ελληνισμό ως τις μέρες μας.

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’ προχώρησε στον αφορισμό του Πατριαρχείου κατά της Φιλικής Εταιρείας και του κινήματος Αλέξανδρου Υψηλάντου και Μιχαήλ Σούτσου. Έτσι αφόρισε την επανάσταση των ελλήνων κατά της Οθωμανικής Πύλης. Την απόφαση για αφορισμό την έλαβε σώμα 72 εκπροσώπων της ρωμιοσύνης της Κωνσταντινούπολης μεταξύ των οποίων ιερείς και πολιτικοί

Η ιστορική περίοδος που διανύουμε συνιστά απαρχή ευθείας αμφισβήτησης του μεταβυζαντινού θεοκρατικού μορφώματος, που σκέπασε το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, στον τόπο που το Φως γεννήθηκε και εκλύθηκε, και βύθισε τους Ελληνες σε βαθύ πνευματικό σκοτάδι. Οι Ελληνες, ωσάν άλλοι εβραίοι, ζήσαμε 2000 χρόνια χωρίς πνευματική πατρίδα, αποκομμένοι πλήρως από τις Αρχές και τις Αξίες του το Αρχαίου Ελληνικού Ιδεώδους. Τα τελευταία 200 χρόνια υποστήκαμε βίαιο αφελληνισμό από το νεοβυζαντινό θεοκρατικό μόρφωμα που αυτοαποκαλείται «Ελληνικό» κράτος • το ανοσιούργημα αυτό που γεννήθηκε στη βεβήλωση της Δήλου, με την αποξήλωση των ιερών των Δηλιογεννημένων Απόλλων και Άρτεμις, από τα μάρμαρα των οποίων κατασκευάστηκε η εκκλησία της Παναγίας της Τήνου, που κτίστηκε στα λείψανα ναού των Ποσειδώνα και Αμφιτρίτης. Οι μεσαιωνικές ανθελληνικές πρακτικές του βυζαντινοχριστιανικού μιάσματος συνεχίστηκαν ως τις μέρες μας (από το θεοκρατικό υβρίδιο της μεταπολίτευσης), με αιχμή την αποκοπή των Ελλήνων από την Αρχαία Ελληνική Κληρονομιά μας, μέσω της αυστηρά ελεγχόμενης παιδείας στα ανθελληνικά σχολεία........

ΕΚΑΣ ΟΙ ΒΕΒΗΛΟΙ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΩΣΕΙ...

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΠΗΓΗ: Web

Χριστιανικές αντιγραφές

 ΑΙΓΥΠΤΟΣ 3.000 π.Χ......

Ο Ώρος γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου απο την παρθένα Ίσιδα _ Μαρία.

Τη γέννηση του έδειξε ένα αστέρι στην Ανατολή ,το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να δοξάσουν το νέο σωτήρα.

Στην ηλικία των 12 ήταν άσωτο παιδί_ δάσκαλος.

Σε ηλικία 30 ετών βαπτίστηκε απο τον Άναπα και έτσι ξεκίνησε τον κλήρο του.

Ο Ώρος είχε 12 μαθητές με τους οποίους ταξίδευε.

Και έκανε θαύματα,,,,,, όπως το να γιατρεύει αρρώστους και να περπατά στο νερό.

Ο Ωρος ήταν επίσης γνωστός με πολλά ποιητικά ονόματα....

<< Το Φως >>, << Υιός του Θεού >>,<< Καλός ποιμένας >>,<< Αμνός Θεού >> και πολλά άλλα.

Προδομένος απο τον Τύφωνα ο Ώρος σταυρώθηκε.

Έμεινε νεκρός 3 μέρες και αναστήθηκε...

Φίλη μου στο Facebook

Συνήθως αποφεύγω συζητήσεις για θέματα θρησκείας τετ α τετ με θρησκόληπτους δεν έχει νόημα άλλωστε... αφού δεν καταλαβαίνουν .είναι στον κόσμο τους...Ακόμα κι αν μου λένε ότι ο γάιδαρος πετάει τους λέω ΝΑΙ..

Προχτές όμως όταν μου λέει ένας, ότι όσο μεγαλώνει στρέφεται στη θρησκεία γιατί πλησιάζει τα 50 και ο θάνατος δεν είναι μακρυά όταν πλησιάζεις αυτή την ηλικία και πολλοί στην ηλικία του έχουν πεθάνει... και άρχισε να μου λέει... η ορθοδοξία μας, λέει αυτό... η ορθοδοξία μας, λέει εκείνο... και επειδή έβαζε και το ΜΑΣ. δεν έλεγε σκέτο η ορθοδοξία ...άρα συμπεριλάμβανε κι εμένα... πήρα ανάποδες και του λέω...

το ξέρεις ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα πορνοβιβλίο ?

με κοίταζε άναυδος και μου λέει... γιατί το λες αυτό ?

την έχεις διαβάσει κατ αρχήν τον ρωτάω ? ΟΧΙ μου λέει...

Και πιστεύεις ότι είναι ιερή ? ναι ! για να δούμε....

Και άρχισα να του λέω για το Λωτ για τις κόρες του που τον μέθυσαν και τον βίασαν, για τους συντοπίτες που ήθελαν να βιάσουν τους φιλοξενούμενους και τους είπε να βιάσουν τις κόρες του και όχι αυτούς... για τον Ιακώβ , για το γιο του Νώε ,

και άλλα πολλά.

Του λέω... τη σημερινή εποχή που τα ήθη μας είναι χαλαρά.. και οι παπάδες λένε ότι ζούμε στην ακολασία έχεις ακούσεις κόρες να μεθάνε και να βιάζουν τον πατέρα τους ? το να βιάζουν πατέρες παιδιά το έχουμε ακούσει... έχουμε ακούσει αυτή τη διαστροφή... αλλά να βιάζουν κόρες τον πατέρα τους ? εναλλάξ ?πάλι καλά που δεν είπαν ότι τον πήραν παρτούζα....

Παραδόξως σοκαρίστηκε... δεν τα είχε διαβάσει δεν τα θυμόταν ..δεν ξέρω...και παραδέχτηκε ( πρώτη φορά μου συνέβη αυτό με χριστιανό ) ότι όντως είναι πορνοβιβλίο...

Μετά μου έλεγε ότι δεν πιστεύει στη μετά θάνατον ζωή...του λέω και τότε τι δηλώνεις ορθόδοξος... για να είσαι ορθόδοξος πρέπει να πιστεύεις όλο το πακέτο...

Επίσης μου έλεγε ότι είναι λάθος που μας βαπτίζουν νήπια... θά έπρεπε να μας βαπτιζουν μετά τα 18 για να μπορούμε να επιλέξουμε...

Κάνει νηστεία μου είπε τη Σαρακοστή, και Τετάρτες και Παρασκευές δεν τρώει ούτε λάδι όχι γιατί το λέει η θρησκεία αλλά για να τιμήσει τα έθημα των προγόνων μας...

Ε ναι του λέω... πρέπει να τα τιμάμε τα έθιμα... να τιμάμε και το έθιμο της παρθενίας, και της προίκας...και τη κόρη σου γιατί την σπουδάζεις ? οι πρόγονοι τις γυναίκες τις σπουδάζανε ? πρέπει να τιμούμε και το έθιμο τιμής... όποιον τον απατήσει η γυναίκα του πρέπει να τη σκοτώσει....

Πάντως προβληματίστηκε... που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει γιατρειά...δεν είδα την έπαρση και τον ξερολισμό των λοβοτομημένων θρησκόληπτων...

Είναι και μερικοί που δηλώνουν ότι είναι ορθόδοξοι κι ας μη πιστεύουν στο 98 % του δόγματος της ορθοδοξίας...

Τελικά από όλο το δόγμα της ορθοδοξίας κατέληξε ότι πιστεύει ότι υπάρχει μια Υπέρτατη Δύναμη πάνω από εμάς...ούτε παρθενογενεσεις ,ούτε θεότητα του Χριστού ούτε τίποτα...

Κάτι υπάρχει πάνω από μας δεν μπορεί...μου λέει...

Κι αυτό το έχω ακούσει και από άλλους...

Και αν υπάρχει λοιπόν κάτι που κανείς δεν μπορεί να ξέρει, ούτε να φανταστεί.... θα πρέπει να πιστεύουμε σ ένα σωρό μυθοπλασίες, τελετουργικά, και δήθεν θελήσεις και διαταγές αυτού του ΚΑΤΙ ?

Όπως μη τρώτε αυτά., μισείτε εκείνους ,αγαπάτε τους άλλους ? και τρισκατάρατοι είναι αυτοί που δεν σας μοιάζουν ? 6 Ιουλ 2016 Από φίλη μου Άννα Π, Facebook

ΑΔΩΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΕΣΑΧ

Ο Άδωνις ήταν γιος του Κινύρα , βασιλιά της Πάφου, και της κόρης του Μύρρας. Την αιμομιξία προκάλεσε η θεά Αφροδίτη (όπως καταλαβαίνετε η μυθολογία μας είναι γεμάτη συμβολισμούς).  Το μωρό που γεννήθηκε ήταν τόσο όμορφο που η θεά Αφροδίτη το ερωτεύθηκε. Το παρέδωσε λοιπόν στην Περσεφόνη, θεά του Κάτω Κόσμου για να το μεγαλώσει. 

Όταν μεγάλωσε ο Άδωνις, ήταν τόσο όμορφος, που τον ερωτεύτηκε και η Περσεφόνη. Τον διεκδίκησαν λοιπόν και οι δύο θεές, και η Αφροδίτη και η Περσεφόνη. Την λύση στο πρόβλημα έδωσε ο Δίας, ο οποίος όρισε να περνάει ο Άδωνις τέσσερεις μήνες στον Κάτω Κόσμο με την Περσεφόνη, τέσσερεις με την Αφροδίτη, και τέσσερεις μόνος του. 

Ο Άδωνις προτίμησε τους τέσσερεις ελεύθερους μήνες να τους αφιερώσει στην Αφροδίτη. Στάθηκε όμως άτυχος. Ο έρωτας του με την Αφροδίτη ξεσήκωσε τη ζήλεια του θεού Άρη, του αιώνιου εραστή της Αφροδίτης, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε άγριο κάπρο, και σκότωσε τον Άδωνι κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού. Κι έτσι ο Άδωνις ξαναγύρισε στον Κάτω Κόσμο. Από το αίμα του που έπεσε στη γη φύτρωσαν κόκκινα τριαντάφυλλα, ενώ από τα δάκρυα της Αφροδίτης φύτρωσαν κόκκινες παπαρούνες. Η Αφροδίτη με την Περσεφόνη συμφώνησαν να περνάει ο Άδωνις έξη μήνες στον Κάτω Κόσμο και έξη πάνω στη γη με την Αφροδίτη. Ο θάνατος και η επάνοδος στην γη του Αδώνιδος, συμβολίζουν τον μαρασμό της Γαίας κατά την διάρκεια του χειμώνα, και την αναγέννηση της φύσης κατά την Άνοιξη. 

Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν προς τιμήν του Αδώνιδος τα Αδώνια μυστήρια, κατά την πρώτη πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία.

Οι γιορτές διαρκούσαν δυο, τρεις ή επτά ημέρες, ανάλογα με τα έθιμα της κάθε περιοχής. Παντού όμως οι τελετουργίες ήταν όμοιες. Οι πρώτες ημέρες ήταν πένθιμες με θρήνους για την κάθοδο του Αδώνιδος στον Κάτω Κόσμο, και κατόπιν ακολουθούσαν γιορτές χαράς για τον θρίαμβο της ανάστασης του. Οι γιορτές τελείωναν με θυσίες αγριόχοιρων.

Σήμερα οι άνθρωποι μισούν την φύση και την καταστρέφουν. Τότε την σέβονταν και την φρόντιζαν. Την ευγνωμονούσαν για τα δώρα που μας προσφέρει. Οι άνθρωποι υμνούσαν τον Έρωτα, αψηφούσαν τον θάνατο, λάτρευαν την ομορφιά, χαίρονταν την ζωή. Μέχρις ότου μπήκε στη ζωή τους η «αμαρτία», το ψέμα, η παραποίηση και η παραπλάνηση, η βίαιη καταστροφή κάθε ωραίας ιδέας που φωτίζει τον νου και ελευθερώνει την ψυχή. Η ψυχή έχασε τα φτερά της, και ο έρωτας έγινε αμαρτωλή κακή συνήθεια. Πώς έγιναν αυτά; Όλοι γνωρίζετε, αλλά σωπαίνετε. Δύσκολα να απαλλαγεί ο άνθρωπος από μια συνήθεια αιώνων. Κι έτσι τα Αδώνια ταυτίστηκαν με σκοτεινές, θλιβερές, και ύποπτες ιστορίες του γνωστού ανατολικού λαού που ανέκαθεν μισούσε το φως και κρυβόταν στο σκοτάδι. Τα Αδώνια έγιναν Πάσχα, δηλαδή Πεσάχ, πέρασμα, για να θυμίζουν την υποτιθέμενη έξοδο μιας ομάδας  Εβραίων από την Αίγυπτο, μιαν έξοδο που δεν έγινε ποτέ, όπως λένε τώρα πια οι Αιγύπτιοι. Ένα ύποπτο και αμφιλεγόμενο γεγονός που δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός από τους Εβραίους.

Στις 16 Απριλίου έχουμε την πρώτη Πανσέληνο μετά την Εαρινή Ισημερία. Ξεκινούν τα Αδώνια. Γιορτάζουμε και τιμούμε την Φύση, τον Έρωτα, την Ομορφιά και το Φως.

Θέκλα Μεταξά, Facebook https://www.facebook.com/gthekla/posts/5386652771369017

25η Μαρτίου του 1821: ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

 ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΥΠΟΠΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

- Τι έγινε την 25η Μαρτίου του 1821 και το γιορτάζουμε;

- Απολύτως τίποτε!

- Μα καλά, πότε ξεκίνησε η Επανάσταση;

- Την 22α Φεβρουαρίου του 1821, από την Μολδοβλαχία, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον ποταμό Προύθο και εισήλθε θριαμβευτικά στο Ιάσιο. Στις επόμενες μέρες οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν.

- Μήπως, τουλάχιστον στο Μοριά, ξεκίνησε 25η Μαρτίου;

Ούτε καν! Αφού:

- Την 17η Μαρτίου επαναστάτησε η Αρεόπολη!

- Την 21η Μαρτίου γιορτάζουν την απελευθέρωση τα Καλάβρυτα!

- Την 23η Μαρτίου (προχτές) γιορτάζει την απελευθέρωση η Καλαμάτα!

- Καλά, ποιοι μαζεύτηκαν στην Αγία Λαύρα, την 25η Μαρτίου;

- Κανένας!

- Ο Παλαιών Πατρών δεν "ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών";

- Ούτε κατά διάνοια! Ούτε ο ίδιος δεν λέει τίποτα στα απομνημονεύματά του...

- Γιατί να μην αναφέρει ένα τόσο σημαντικό γεγονός;

- Διότι πέθανε το 1826, που δεν είχε ακόμη επινοηθεί ο μύθος...

- Πότε επινοήθηκε ο "μύθος" όπως τον αποκαλείς;

- Το 1838, δηλαδή 17 χρόνια μετά την Επανάσταση, επί Οθωνα.

_________________________________________________

ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ

Διότι η επίσημη εκκλησία είχε παίξει πολύ βρώμικο ρόλο, τόσο στην Επανάσταση, όσο και πολύ πριν από αυτήν:

1) Αφόρισε και κυνήγησε τον Ρήγα Φεραίο. Ανθρωπος του Πατριαρχείου πρόδωσε αυτόν και τους συνεργάτες του, στην Αυστριακή αστυνομία, που τον παρέδωσε στους Τούρκους και τον στραγγάλισαν στην φυλακή, χωρίς δίκη.

2) Μετά από αυτό, το Πατριαρχείο στέλνει καλόγερους στο Μοριά, λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση, παροτρύνοντας τους ραγιάδες να παραδίνουν τους Κλέφτες στις Τουρκικές αρχές.

Ετσι ξεκληρίστηκε η Κλεφτουριά στο Μοριά, όπου από το 1805-1807 πάνω από 5.000 Κλέφτες, συνελήφθησαν από τους χωρικούς και δόθηκαν στους Τούρκους, για να βρουν τραγικό θάνατο.

Τότε σφάχτηκε και ο αδερφός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ενώ ο ίδιος κατέφυγε με την ψυχή στα δόντια στη Ζάκυνθο...

3) Αφόρισε την Επανάσταση και τους επικεφαλής της, τον Υψηλάντη και τους Φιλικούς, ενώ παράλληλα και με κάθε μέσον παρότρυνε το λαό να επανέλθει στην "θεόπεμπτη εξουσία" του Σουλτάνου!

Οι φωτεινές εξαιρέσεις πολλών κατώτερων κληρικών που πήραν το μέρος των επαναστατημένων, δεν αρκούσαν για να σώσουν την χαμένη τιμή της επίσημης Εκκλησίας.

Ετσι σκέφτηκαν να συνδέσουν την έναρξη της Επανάστασης με την πλησιέστερη θρησκευτική εορτή, (25η Μαρτίου).

Οπότε, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα συνεορτάζονται με τον Ευαγγελισμό, και έτσι θα είναι ευκολότερη η κατάποση του παραμυθιού.

Ποιού παραμυθιού;

Οτι δήθεν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, την 25η Μαρτίου "ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών στην Αγία Λαύρα", οπότε, παρουσιάζεται η πλαστή εικόνα ότι η Εκκλησία, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε λυσσαλέα, αλλά αντίθετα ευλόγησε κιόλας την Επανάσταση!

Για πρώτη φορά λοιπόν, ανακοινώθηκε το 1838 και εορτάστηκε για πρώτη φορά την 25η Μαρτίου του ίδιου έτους.

Ως την προηγούμενη χρονιά, κανείς δεν το είχε ακούσει!

Με την επιμονή της Εκκλησίας, γιορτάζουμε ένα ψέμα, αντί της αλήθειας, που είναι η 22α Φεβρουαρίου.

(Παρόμοιο με το άλλο ψέμα, που είχαμε γράψει προ μηνών, που η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με επιμονή της Εκκλησίας, γιορτάζεται την 26η Οκτωβρίου, για να συνδεθεί με την γιορτή του "πολιούχου Αγίου Δημητρίου", ενώ στην πραγματικότητα έγινε την 28η Οκτωβρίου του 1912...

Για αυτό επιμένουν να έχουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία "Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων", ώστε να κανονίζουν τι και πως θα διδαχτεί το ελληνόπουλο στο σχολείο.)

ΠΗΓΗ: facebook.com

Η γυναίκα στην Αγία Γραφή

Η Αγία Γραφή περιέχει πολλές αναφορές για τις γυναίκες που, στην δικιά μας μοντέρνα νοοτροπία, ηχούν μεροληπτικές κατά των γυναικών. Αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι όταν η Αγία Γραφή περιγράφει μία πράξη, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η Αγία Γραφή εγκρίνει αυτή τη πράξη. Η Αγία Γραφή περιγράφει άνδρες να αντιμετωπίζουν τις γυναίκες ως κάτι παραπάνω από ιδιοκτησία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός εγκρίνει αυτή τη πρακτική. Η Αγία Γραφή επικεντρώνεται παραπάνω στην αναμόρφωση των ψυχών μας παρά των κοινωνιών μας. Ο Θεός ξέρει ότι μια αλλαγμένη καρδιά θα έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορετική συμπεριφορά

 

Η γυναίκα με κανέναν τρόπο δεν υστερεί σε αξία σε σχέση με τον άνδρα. Η γυναίκα έχει για τον Θεό την ίδια αξία που έχει ένας άνδρας, και το αντίστροφο.

 

Τα δύο φύλα είναι ισότιμα, αλλά όχι ίσα. Άλλη θέση έχει η γυναίκα, άλλη ο άνδρας. Υπάρχει λόγος που ο Θεός έφτιαξε δύο φύλα και όχι ένα. Δεν έγινε έτσι στην τύχη.

 

Το κάθε φύλο εξυπηρετεί κάποιες δικές του επιμέρους λειτουργίες. Δεν είναι «απαξίωση» για μια γυναίκα το να μην μπορεί να παριστάνει τον άνδρα και να κάνει πράγματα που δεν αρμόζουν στην φύση της, όπως δεν είναι «απαξίωση» και για έναν άνδρα το να μην μπορεί να φοράει σουτιέν και φουστάνια, να έχει έμμηνο κύκλο, να κυοφορεί, να τίκτει, να γαλουχεί κ.λπ κ.λπ.

 

Ας μην ξεχνούμε ότι γυναίκα είναι αυτή που κατέβασε τον Θεό στην γη. Γυναίκα είναι αυτή που κατέχει τα «δευτερεία» της Αγίας Τριάδος. Γυναίκα είναι το εκλεκτότερο πράγμα που είχε να παρουσιάσει ολόκληρη η ανθρωπότητα, η κορωνίδα ολόκληρου του ορατού και αοράτου κόσμου. Σας προκαλούμε να ρίξετε μια ματιά στους Οίκους και στον Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου, και στην υπόλοιπη θεομητορική υμνολογία. Και σκεφτείτε, όλα αυτά τα λόγια απευθύνονται σε μια γυναίκα…

 

Ο Θεός δεν απαξιώνει κανένα. Αντίθετα, η σχέση με τον Θεό είναι αυτό που πραγματικά καταξιώνει τον άνθρωπο, που τον κάνει «θεό», παιδί του Θεού, και του δίνει το παν…

«Φίλοι της Μονής Βατοπαιδίου»

 

Αυτά τα «νόστιμα» κι «ωραία», αναγράφονται σε διάφορα άρθρα χριστιανικών (και μη) ιστοσελίδων.

 

Για πάμε τώρα να δούμε και τι είναι γραμμένα στα «ιερά» και «θεόπνευστα» κείμενα της Αγίας Γραφής…

 

Ο Θεός τιμωρεί την Εύα (και κοντά σ’ αυτήν κι όλες τις γυναίκες), με λύπες, πόνο στη γέννα και υποταγή στον άνδρα, επειδή «αμάρτησε» τρώγοντας το μήλο. Ο Αδάμ την γλυτώνει με ελαφρύτερες συνέπειες, μιας κι έκανε το λάθος να «υπακούσει στη γυναίκα του»…

 

Και στη γυναίκα είπε: «Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπες θα γεννάς παιδιά· και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει». Και στον Αδάμ είπε: «Επειδή υπάκουσες στον λόγο τής γυναίκας σου, και έφαγες από το δέντρο, από το οποίο σε είχα προστάξει λέγοντας: “Μη φας απ’ αυτό”, καταραμένη να είναι η γη εξαιτίας σου· με λύπες θα τρως τους καρπούς της όλες τις ημέρες τής ζωής σου· αγκάθια δε και τριβόλια θα βλαστάνει σε σένα· και θα τρως το χορτάρι τού χωραφιού· με τον ιδρώτα του προσώπου σου θα τρως το ψωμί σου, μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες· επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις».

(Γένεσις, 3: 16-19)

 

Στη Βίβλο, πάντα η γυναίκα είναι η στείρα…

Και η Σάρα, η γυναίκα τού Άβραμ, δεν τεκνοποιούσε σ’ αυτόν.

(Γένεσις, 3: 16-1)

 

Και υπήρχε ένας άνθρωπος από τη Σαραά, από τη συγγένεια του Δαν, και το όνομά του ήταν Μανωέ· και η γυναίκα του ήταν στείρα, και δεν γεννούσε.

(Κριταί, 13: 2)

 

Κατά τις ημέρες τού Ηρώδη, του βασιλιά τής Ιουδαίας, υπήρξε ένας ιερέας, με το όνομα Ζαχαρίας, από την εφημερία τού Αβιά· και η γυναίκα του ήταν από τις θυγατέρες τού Ααρών, και το όνομά της ήταν Ελισάβετ. […] Και δεν είχαν παιδί, επειδή η Ελισάβετ ήταν στείρα…

(Κατά Λουκάν, 1: 5-7)

 

Η Σάρα, παρουσιάζεται ως άγια γυναίκα και πρότυπο συζύγου, επειδή υποτάχθηκε στην επιθυμία του Αβραάμ που την εκπόρνευσε…

 

Επειδή, έτσι και άλλοτε οι άγιες γυναίκες, αυτές που έλπιζαν στον Θεό, στόλιζαν τον εαυτό τους, καθώς υποτάσσονταν στους άνδρες τους. Όπως η Σάρα υπάκουσε στον Αβραάμ, αποκαλώντας αυτόν κύριο· από την οποία εσείς γίνατε παιδιά, οι οποίες αγαθοποιούσαν και δεν φοβόνταν κανέναν εκφοβισμό.

(Επιστολή Πέτρου Α’, 3: 5-6)

 

Η «αξία» της κόρης: Ο «δίκαιος» Λωτ, προσφέρει στους Σοδομίτες, τις παρθένες κόρες του για να τις βιάσουν, προκειμένου να προστατέψει από τις «διαθέσεις» τους, τους αγγέλους που φιλοξενεί…

 

Και οι δύο άγγελοι ήρθαν το δειλινό στα Σόδομα· και ο Λωτ καθόταν δίπλα στην πύλη των Σοδόμων· ο δε Λωτ, βλέποντάς τους, σηκώθηκε σε συνάντησή τους, και προσκύνησε με το πρόσωπό του μέχρι το έδαφος· και είπε: «Να, κύριοί μου, στραφείτε, παρακαλώ, στο σπίτι τού δούλου σας, και διανυχτερεύστε, και πλύντε τα πόδια σας· και αφού σηκωθείτε το πρωί, θα πάτε στον δρόμο σας». Κι εκείνοι είπαν: «Όχι, αλλά θα διανυχτερεύσουμε στην πλατεία». Και αφού τους πίεσε πολύ, στράφηκαν σ’ αυτόν, και μπήκαν μέσα στο σπίτι του· και τους έκανε συμπόσιο, και έψησε άζυμα, και έφαγαν. Και πριν κοιμηθούν, οι άνδρες τής πόλης, οι άνδρες των Σοδόμων, περικύκλωσαν το σπίτι, νέοι και γέροντες, ολόκληρος ο λαός μαζί, από παντού· και έκραζαν στον Λωτ, και του έλεγαν: «Πού είναι οι άνδρες, εκείνοι που μπήκαν μέσα σε σένα τη νύχτα; Βγάλ’ τους έξω σε μας, για να τους γνωρίσουμε». Και ο Λωτ βγήκε σ’ αυτούς στο πρόθυρο, και έκλεισε πίσω του την πόρτα, και είπε: «Μη, αδελφοί μου, μη πράξετε ένα τέτοιο κακό· δέστε, έχω δύο θυγατέρες, που δεν γνώρισαν άνδρα· να σας τις φέρω, λοιπόν, έξω· και κάντε σ’ αυτές, όπως σας φανεί αρεστό· μόνον σ’ αυτούς τους άνδρες να μη πράξετε τίποτε, επειδή για τούτο μπήκαν κάτω από τη σκιά τής στέγης μου».

(Γένεσις, 19: 1-8)

 

Η γυναίκα, ουσιαστικά, αποτελεί περιουσιακό στοιχείο του άνδρα και εξομοιώνεται, λίγο πολύ, με υπάρχοντα όπως το βόδι, το γαϊδούρι και το χωράφι…

 

Μην επιθυμήσεις το σπίτι τού πλησίον σου· μην επιθυμήσεις τη γυναίκα τού πλησίον σου· ούτε τον δούλο του ούτε τη δούλη του ούτε το βόδι του ούτε το γαϊδούρι του· ούτε κάθε τι που είναι του πλησίον σου.

(Έξοδος, 20: 17)

 

Οι σοφοί καταντροπιάστηκαν, πτοήθηκαν, και συνελήφθηκαν· επειδή, απέρριψαν τον λόγο τού Κυρίου· και ποια σοφία υπάρχει μέσα τους; Γι’ αυτό, θα δώσω τις γυναίκες τους σε άλλους, τα χωράφια τους σ’ εκείνους που θα τους κληρονομήσουν· επειδή, κάθε ένας, από μικρόν μέχρι μεγάλον δόθηκε σε πλεονεξία· από προφήτη μέχρι ιερέα, κάθε ένας πράττει το ψέμα.

(Ιερεμίας, 8: 9-10)

 

Ο Θεός δίνει οδηγίες, για το πως θα πουλήσεις την κόρη σου…

 

Και αν κάποιος πουλήσει τη θυγατέρα του για δούλη, δεν θα αφεθεί όπως αφήνονται οι δούλοι. Αν δεν αρέσει στο αφεντικό της, που την αρραβωνιάστηκε για τον εαυτό του, τότε θα την απολυτρώσει· δεν έχει εξουσία να την πουλήσει σε ξένο έθνος, επειδή της φέρθηκε άπιστα.

(Έξοδος, 21: 7-8)

 

Ο Θεός δίνει οδηγίες, για το πως θα λάβεις κι άλλη γυναίκα (η πολυγαμία και η διατήρηση παλλακίδων, είναι αποδεκτά από τον Γιαχβέ)…

 

Αν πάρει για τον εαυτό του μια άλλη, δεν θα της στερήσει την τροφή, τα ενδύματά της, και το χρέος του γάμου σ’ αυτή. Αν όμως, δεν της κάνει τα τρία αυτά, τότε θα φύγει δωρεάν, χωρίς χρήματα.

(Έξοδος, 21: 10-11)

 

Για τον Θεό, μόνο οι γυναίκες είναι «μάγισσες»…

 

Μάγισσα δεν θα αφήσεις να ζήσει.

(Έξοδος, 22: 18)

 

Κι εσείς, οι γιοι τής μάγισσας, σπέρμα μοιχού και πόρνης, πλησιάστε εδώ.

(Ησαΐας, 57: 3)

 

Ο Θεός απαιτεί, τρεις φορές τον χρόνο, τ’ αρσενικά παιδιά να παρουσιάζονται μπροστά του. Για τα θηλυκά ούτε λόγος…

 

Για τρεις φορές τον χρόνο θα εμφανίζεται κάθε αρσενικό σου μπροστά στον Κύριο, τον Κύριο τον Θεό τού Ισραήλ.

(Έξοδος, 34: 23)

 

Η γυναίκα θεωρείται πιο βρόμικη όταν γεννάει κορίτσι…

 

Αν μια γυναίκα συλλάβει και γεννήσει αρσενικό, τότε θα είναι ακάθαρτη επτά ημέρες. […] Αλλά, αν γεννήσει θηλυκό, τότε θα είναι ακάθαρτη δύο εβδομάδες.

(Λευιτικόν, 12: 2-5)

 

Η γυναίκα, κατά την εμμηνόρροια, είναι εστία μολύνσεως…

 

Κι αν η γυναίκα έχει ρεύση, και η ρεύση της στο σώμα της είναι αίμα, θα είναι αποχωρισμένη επτά ημέρες· και καθένας που θα την αγγίξει, θα είναι ακάθαρτος μέχρι την εσπέρα. Και κάθε πράγμα, επάνω στο οποίο πλαγιάζει στον αποχωρισμό της, θα είναι ακάθαρτο· και κάθε πράγμα, επάνω στο οποίο κάθεται, θα είναι ακάθαρτο. Και καθένας που θα αγγίξει το κρεβάτι της, θα πλύνει τα ιμάτιά του, και θα λουστεί με νερό, και θα είναι ακάθαρτος μέχρι την εσπέρα. Και καθένας που θα αγγίξει κάποιο σκεύος, επάνω στο οποίο αυτή κάθησε, θα πλύνει τα ιμάτιά του, και θα λουστεί με νερό, και θα είναι ακάθαρτος μέχρι την εσπέρα. Και αν υπάρχει κάτι επάνω στο κρεβάτι ή επάνω σε κάποιο σκεύος στο οποίο αυτή κάθεται, όταν αυτός το αγγίξει, θα είναι ακάθαρτος μέχρι την εσπέρα. Και αν κάποιος συγκοιμηθεί μαζί της, κι έρθουν επάνω του τα γυναικεία της, θα είναι ακάθαρτος επτά ημέρες· και κάθε κρεβάτι, επάνω στο οποίο τυχόν κοιμηθεί, θα είναι ακάθαρτο. Κι αν κάποια γυναίκα έχει ρεύση του αίματός της πολλές ημέρες, εκτός του καιρού τού αποχωρισμού της ή αν έχει ρεύση πέρα από τον αποχωρισμό της, όλες οι ημέρες τής ρεύσης τής ακαθαρσίας της θα είναι όπως οι ημέρες τού αποχωρισμού της· θα είναι ακάθαρτη. Κάθε κρεβάτι, επάνω στο οποίο ξαπλώνει σε όλες τις ημέρες τής ρεύσης της, θα είναι σ’ αυτή όπως το κρεβάτι τού αποχωρισμού της· και κάθε σκεύος, επάνω στο οποίο κάθεται, θα είναι ακάθαρτο, όπως η ακαθαρσία τού αποχωρισμού της. Και καθένας που θα τα αγγίξει, θα είναι ακάθαρτος, και θα πλύνει τα ιμάτιά του, και θα λουστεί με νερό, και θα είναι ακάθαρτος μέχρι την εσπέρα.

(Λευιτικόν, 15: 19-27)

 

Η ψυχή της γυναίκας, αξίζει λιγότερο απ’ αυτή του άνδρα…

 

Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας: «Μίλησε στους γιους Ισραήλ, και πες τους: “Όταν κάποιος κάνει επίσημη ευχή, εσύ θα κάνεις την εκτίμηση των ψυχών προς τον Κύριο. Και η εκτίμησή σου θα είναι, του μεν αρσενικού, από 20 χρόνων μέχρι 60 χρόνων, η εκτίμησή σου βέβαια θα είναι 50 σίκλοι ασήμι, σύμφωνα με τον σίκλο του αγιαστηρίου· και αν είναι θηλυκό, η εκτίμησή σου θα είναι 30 σίκλοι”».

(Λευιτικόν, 27: 1-4)

 

Οι γυναίκες εξαιρούνται της απογραφής…

 

Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή στην έρημο Σινά, λέγοντας: Απαρίθμησε τους γιους τού Λευί, σύμφωνα με τις οικογένειες των πατέρων τους, σύμφωνα με τις συγγένειές τους· κάθε αρσενικό, από ενός μήνα κι επάνω, θα τους απαριθμήσεις. Και ο Μωυσής τούς απαρίθμησε, σύμφωνα με τον λόγο τού Κυρίου, όπως προστάχθηκε.

(Αριθμοί, 3: 14-16)

 

Η κόρη έχει κληρονομικά δικαιώματα, μόνο στην περίπτωση που ο πατέρας της δεν έχει γιο…

 

Αν κάποιος άνθρωπος πεθάνει, και δεν έχει γιο, την κληρονομιά του θα τη διαβιβάσετε τότε στη θυγατέρα του.

(Αριθμοί, 27: 8)

 

Οι όρκοι της γυναίκας, επικυρώνονται ή ακυρώνονται από τον άνδρα της…

 

Κάθε ευχή, και κάθε όρκο, που υποχρεώνει σε κακουχία τής ψυχής, ο άνδρας της μπορεί να την επικυρώσει ή ο άνδρας της μπορεί να την ακυρώσει.

 

(Αριθμοί, 30: 13)

 

Ο Γιαχβέ εξηγεί τι μπορείς να κάνεις με μια αιχμάλωτη γυναίκα…

 

Όταν βγεις να πολεμήσεις τους εχθρούς σου, και ο Κύριος ο Θεός σου τους παραδώσει στα χέρια σου, και πάρεις απ’ αυτούς αιχμαλώτους, και δεις ανάμεσα στους αιχμαλώτους μια όμορφη γυναίκα, και την επιθυμήσεις, για να την πάρεις στον εαυτό σου για γυναίκα, τότε, θα τη φέρεις στο σπίτι σου, και θα ξυρίσει το κεφάλι της, και θα κόψει τα νύχια της· και θα βγάλει τα ενδύματα της αιχμαλωσίας της από πάνω της, και θα καθήσει στο σπίτι σου, και θα κλάψει τον πατέρα της και τη μητέρα της έναν ολόκληρο μήνα· και ύστερα θα μπεις μέσα σ’ αυτή, και θα είσαι άνδρας της, κι εκείνη θα είναι γυναίκα σου. Και αν συμβεί να μη ευχαριστιέσαι σ’ αυτήν, τότε θα την εξαποστείλεις ελεύθερη· και δεν θα την πουλήσεις για ασήμι, δεν θα την εμπορευθείς, επειδή την ταπείνωσες.

(Δευτερονόμιον, 21: 10-14)

 

Γυναίκα που δεν βρίσκεται παρθένα, την πρώτη νύχτα του γάμου της, θεωρείται πόρνη και λιθοβολείται μέχρι θανάτου…

 

Αν…η κόρη δεν βρεθεί παρθένα, τότε θα βγάλουν έξω τη νέα, στη θύρα τού σπιτιού τού πατέρα της, και οι άνθρωποι της πόλης της θα τη λιθοβολήσουν με πέτρες, και θα πεθάνει· επειδή, έπραξε αφροσύνη στον Ισραήλ, διαπράττοντας πορνεία στο σπίτι τού πατέρα της.

(Δευτερονόμιον, 22: 20-21)

 

Πως τιμωρείται ο βιασμός μιας παρθένας γυναίκας…

 

Αν μια νέα παρθένα είναι αρραβωνιασμένη με άνδρα, και τη βρει κάποιος στην πόλη, και κοιμηθεί μαζί της, τότε, θα τους βγάλετε έξω και τους δύο, στην πύλη τής πόλης εκείνης, και θα τους λιθοβολήσετε με πέτρες, και θα πεθάνουν· τη νέα, επειδή δεν φώναξε, ενώ ήταν μέσα στην πόλη· και τον άνθρωπο, επειδή ταπείνωσε τη γυναίκα τού πλησίον του· και θα εξαφανίσεις το κακό από ανάμεσά σου. Αλλά, αν κάποιος βρει τη νέα στο χωράφι, την αρραβωνιασμένη, και ο άνθρωπος τη βιάσει, και κοιμηθεί μαζί της, τότε ο άνθρωπος μόνον θα θανατώνεται, που κοιμήθηκε μαζί της· στη νέα, όμως, δεν θα κάνεις τίποτε· δεν υπάρχει αμάρτημα θανάτου στη νέα· επειδή, όπως όταν ορμήσει κάποιος ενάντια στον πλησίον του και τον φονεύσει, έτσι είναι και το πράγμα αυτό· επειδή, τη βρήκε στο χωράφι, η αρραβωνιασμένη νέα φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κάποιος να τη σώσει. Αν κάποιος βρει μια νέα παρθένα, μη αρραβωνιασμένη, και την πιάσει και κοιμηθεί μαζί της, και βρεθούν· τότε, ο άνθρωπος που κοιμήθηκε μαζί της θα δώσει στον πατέρα της νέας 50 σίκλους ασήμι, κι αυτή θα είναι γυναίκα του, επειδή την ταπείνωσε, δεν μπορεί να την αποβάλει όλες τις ημέρες τής ζωής του.

(Δευτερονόμιον, 22: 23-29)

 

Η διαδικασία έκδοσης διαζυγίου από την πλευρά του άνδρα, σε περίπτωση που δεν μείνει ευχαριστημένος με τη σύζυγό του, είναι πολύ απλή…

 

Όταν κάποιος πάρει γυναίκα, και νυμφευθεί μαζί της, και συμβεί να μη βρει χάρη στα μάτια του, επειδή βρήκε σ’ αυτήν κάποιο άσχημο πράγμα, τότε ας γράψει σ’ αυτήν γράμμα διαζυγίου, και ας το δώσει στο χέρι της, και ας τη διώξει από το σπίτι του.

(Δευτερονόμιον, 24: 1)

 

Αν μια γυναίκα μείνει χήρα, χωρίς να έχει προλάβει ν’ αποκτήσει παιδιά, τότε δικαιωματικά ανήκει στον κουνιάδο της, που αναλαμβάνει το καθήκον να την…γονιμοποιήσει…

 

Αν συγκατοικούν αδελφοί, και ένας απ’ αυτούς πεθάνει, και δεν έχει παιδιά, η γυναίκα εκείνου που πέθανε δεν θα παντρευτεί με ξένον· ο αδελφός τού άνδρα της θα μπει μέσα σ’ αυτή, και θα την πάρει στον εαυτό του για γυναίκα, και θα εκπληρώσει σ’ αυτή το χρέος τού ανδραδέλφου.

(Δευτερονόμιον, 25: 1)

 

Η γυναίκα ως έπαθλο…

 

Και ο Χάλεβ είπε: «Όποιος πατάξει την Κιριάθ-σεφέρ και την κυριεύσει, θα του δώσω τη θυγατέρα μου Αχσάν, για γυναίκα». Και την κυρίευσε ο Γοθονιήλ, ο γιος τού Κενέζ, αδελφός τού Χάλεβ· και του έδωσε την Αχσάν, τη θυγατέρα του, για γυναίκα.

(Ιησούς του Ναυή, 15: 17-18)

 

Η γυναίκα ως λάφυρο…

 

Δεν πέτυχαν; Δεν μοίρασαν τα λάφυρα; Μία ή δύο νέες σε κάθε άνδρα, στον Σισάρα ποικιλόχρωμα λάφυρα, λάφυρα ποικιλόχρωμα κεντημένα, ποικιλόχρωμα κεντημένα και από τα δύο μέρη, περιλαίμια αυτών που λαφυραγώγησαν;

(Κριταί, 5: 30)

 

Οι γυναίκες του Γεδεών, γεννούν μόνο αγόρια…

 

Και ο Γεδεών είχε 70 γιους που βγήκαν από τον μηρό του· επειδή, είχε πολλές γυναίκες.

(Κριταί, 8: 30)

 

Ο βασιλιάς Σαούλ, αποτιμά την αξία της κόρης του ίση με 100 πετσάκια ψωλών…

 

Και ο Σαούλ είπε: «Έτσι θα πείτε στον Δαβίδ: Ο βασιλιάς δεν θέλει νυφικά δώρα, αλλά 100 ακροβυστίες Φιλισταίων».

(Σαμουήλ Α’, 18: 25)

 

Αν μια γυναίκα πέσει θύμα βιασμού από τον αδελφό της, δεν αξίζει να το κάνει θέμα…

 

Και η Θάμαρ πήγε στο σπίτι τού αδελφού της Αμνών, που ήταν πλαγιασμένος. […] Και όταν του πρόσφερε σ’ αυτόν να φάει, την έπιασε, και της είπε: «Έλα, κοιμήσου μαζί μου, αδελφή μου». Κι εκείνη τού είπε: «Μη, αδελφέ μου, μη με ταπεινώσεις». […] Δεν θέλησε, όμως, να ακούσει στη φωνή της· αλλά, ασκώντας μεγαλύτερη δύναμη από εκείνη, τη βίασε, και κοιμήθηκε μαζί της. […] Και ο Αβεσσαλώμ ο αδελφός της είπε σ’ αυτή: «Μήπως ο Αμνών ο αδελφός σου βρέθηκε μαζί σου; Όμως, τώρα, σώπασε αδελφή μου· αδελφός σου είναι· μη καταθλίβεις την καρδιά σου γι’ αυτό το πράγμα».

(Σαμουήλ Β’, 13: 8-20)

 

Η γυναίκα είναι βρόμικο ον…

 

Άνθρωπος γεννημένος από γυναίκα είναι ολιγόβιος, και γεμάτος ταραχή. […] Ποιος μπορεί να βγάλει καθαρό από ακάθαρτο; Κανένας.

(Ιώβ, 14: 1-4)

Μακριά από πόρνες και μοιχαλίδες…

 

Εξαιτίας μιας πόρνης γυναίκας καταντάει κανείς μέχρι ένα κομμάτι ψωμί, ενώ η μοιχαλίδα γυναίκα θηρεύει την πολύτιμη ψυχή.

(Παροιμίες, 6: 26)

 

Μη δίνεις δύναμη σε γυναίκα…

 

Μη δώσεις τις δυνάμεις σου στις γυναίκες, ούτε τους δρόμους σου στις αφανίστριες των βασιλιάδων.

(Παροιμίες, 31: 3)

 

Τον λαό μου, τον καταδυναστεύουν παιδάρια, και γυναίκες εξουσιάζουν επάνω του. Λαέ μου, οι οδηγοί σου σε κάνουν να πλανιέσαι, και καταστρέφουν τον δρόμο των βημάτων σου.

(Ησαΐας, 3: 12)

 

Η πλανεύτρα γυναίκα, είναι πιο πικρή κι απ’ τον θάνατο…

 

Πικρότερη, κι από τον θάνατο, είναι η γυναίκα τής οποίας η καρδιά είναι παγίδες και δίχτυα, και τα χέρια της δεσμά· ο αρεστός μπροστά στον Θεό θα ξεφύγει απ’ αυτή· ενώ ο αμαρτωλός θα συλληφθεί σ’ αυτή. Δες, βρήκα τούτο, λέει ο Εκκλησιαστής, εξετάζοντας ένα προς ένα, για να βρω τον λόγο· τον οποίο ακόμα η ψυχή μου αναζητάει, αλλά δεν βρίσκω· έναν άνδρα ανάμεσα σε χίλιους βρήκα· όμως, μία γυναίκα ανάμεσα σε όλες τούτες δεν βρήκα.

(Εκκλησιαστής, 7: 26-28)

 

Ο Γιαχβέ δεν συμπαθεί τις περήφανες και λάγνες γυναίκες…

 

Και ο Κύριος λέει: «Επειδή, οι θυγατέρες τής Σιών υπερηφανεύθηκαν, και περπατούν με υψωμένον τράχηλο, και με άσεμνα μάτια, περπατώντας τρυφηλά, και τρίζοντας με τα πόδια τους, γι’ αυτό, ο Κύριος θα φαλακρώσει την κορυφή τού κεφαλιού των θυγατέρων τής Σιών, και ο Κύριος θα ξεσκεπάσει τη ντροπή τους».

(Ησαΐας, 3: 16-17)

 

Η χωρισμένη γυναίκα που βρίσκει άλλον άνδρα, θεωρείται μολυσμένη…

 

Λένε: Αν κάποιος αποβάλει τη γυναίκα του, και αναχωρήσει απ’ αυτόν, και γίνει άλλου άνδρα, θα γυρίσει εκείνος ξανά σ’ αυτή; Εκείνη η γη δεν θα μολυνθεί ολοκληρωτικά;

(Ιερεμίας, 3: 1)

 

Κανένα έλεος στις πόρνες και τα παιδιά τους…

 

Και δεν θα ελεήσω τα παιδιά της· για τον λόγο ότι, είναι παιδιά από πορνεία. Επειδή, η μητέρα τους πόρνευσε· αυτή που τα συνέλαβε έπραξε ντροπή· δεδομένου ότι, είπε: «Θα πάω πίσω από τους εραστές μου, που μου δίνουν το ψωμί μου και το νερό μου, το μαλλί μου και το λινάρι μου, το λάδι μου και τα ποτά μου».

(Ωσηέ, 2: 4-5)

 

Η γυναίκα ως μέσο τιμωρίας. Ακόμη και η έγκυος…

 

Η Σαμάρεια θα αφανιστεί· επειδή, αποστάτησε από τον Θεό της· θα πέσουν με ρομφαία τα νήπιά τους που θηλάζουν, θα συντριφτούν, και όσες είναι έγκυοι θα διασχιστούν.

(Ωσηέ, 13: 16)

 

Ο «σεβασμός» του Ιησού προς τη μάνα…

 

Έρχονται, λοιπόν, οι αδελφοί και η μητέρα του, και αφού στάθηκαν έξω, έστειλαν σ’ αυτόν κάποιους και τον φώναζαν· και ένα πλήθος καθόταν ολόγυρά του· και του είπαν: «Δες, η μητέρα σου και οι αδελφοί σου έξω σε ζητούν». Και τους απάντησε, λέγοντας: «Ποια είναι η μητέρα μου ή οι αδελφοί μου;».

(Κατά Μάρκον, 3: 31-35)

 

Τί κοινό υπάρχει ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εσένα, γυναίκα;

(Κατά Ιωάννην, 2: 4)

 

Η Παναγία, παρ’ ότι γέννησε έναν Ιησού, είναι κι αυτή βρόμικη…

 

Και όταν συμπληρώθηκαν οι 8 ημέρες για να κάνουν την περιτομή στο παιδί, το όνομά του αποκλήθηκε Ιησούς, αυτό που ονομάστηκε από τον άγγελο, πριν συλληφθεί στην κοιλιά. Και όταν συμπληρώθηκαν οι ημέρες τού καθαρισμού της, σύμφωνα με τον νόμο τού Μωυσή, τον ανέβασαν στα Ιεροσόλυμα, για να τον παρουσιάσουν στον Κύριο.

(Κατά Λουκάν, 2: 21-22)

 

Μόνο τ’ αρσενικά παιδιά μπορούν ν’ αποκληθούν «άγια»…

 

Κάθε αρσενικό, που διανοίγει μήτρα, θα αποκληθεί άγιο στον Κύριο

(Κατά Λουκάν, 2: 23)

 

Η ερωτική συνεύρεση -ακόμη και μεταξύ παντρεμένων- είναι πορνεία και καλό θα είναι ο άνδρας να μην αγγίζει γυναίκα…

 

Για όσα, όμως, μου γράψατε, είναι καλό στον άνθρωπο να μη αγγίζει γυναίκα. Για τις πορνείες, όμως, κάθε ένας ας έχει τη δική του γυναίκα, και κάθε μία ας έχει τον δικό της άνδρα.

(Προς Κορινθίους Α’, 7: 1-2)

 

Η θεολογική τεκμηρίωση της υποταγής τής γυναίκας στον άνδρα…

 

Η γυναίκα είναι δεσμευμένη διαμέσου τού νόμου για όσον καιρό ζει ο άνδρας της.

(Προς Κορινθίους Α’, 7: 39)

 

Κεφαλή της γυναίκας, είναι ο άνδρας.

(Προς Κορινθίους Α’, 11: 3)

 

Η γυναίκα έχει χρέος να έχει εξουσία επάνω στο κεφάλι της.

(Προς Κορινθίους Α’, 11: 10)

 

Οι γυναίκες σας ας σιωπούν μέσα στις εκκλησίες· επειδή, δεν είναι επιτρεπτό σ’ αυτές να μιλάνε, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει και ο νόμος.

(Προς Κορινθίους Α’, 14: 34)

 

Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, όπως στον Κύριο· επειδή, ο άνδρας είναι η κεφαλή τής γυναίκας, όπως και ο Χριστός είναι η κεφαλή τής εκκλησίας, κι αυτός είναι ο σωτήρας τού σώματος.

(Προς Εφεσίους, 5: 22-23)

 

Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, όπως αρμόζει εν Κυρίω.

(Προς Κολοσσαείς, 3: 18)

 

Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή· σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει. Επειδή, ο Αδάμ πλάστηκε πρώτος, έπειτα η Εύα. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε· αλλά, η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση.

(Προς Τιμόθεον Α’, 2: 11-14)

 

Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, ώστε, και αν κάποιοι απειθούν στον λόγο, να κερδηθούν χωρίς τον λόγο, διαμέσου τής διαγωγής των γυναικών, αφού δουν την καθαρή, με σεβασμό διαγωγή σας.

(Επιστολή Πέτρου Α’, 3: 1-2)

 

Η γυναίκα είναι κατώτερο ον απ’ τον άνδρα…

 

Ο άνδρας δεν έχει χρέος να σκεπάζει το κεφάλι του, επειδή είναι εικόνα και δόξα τού Θεού· ενώ η γυναίκα είναι δόξα τού άνδρα. Για τον λόγο ότι, ο άνδρας δεν προέρχεται από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα από τον άνδρα· επειδή, δεν κτίστηκε ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα.

(Προς Κορινθίους Α’, 11: 7-9)

 

Ποιες χήρες αξίζουν βοήθειας και ποιες όχι…

 

Να τιμάς τις χήρες, αυτές που είναι πραγματικά χήρες. Και αν μια χήρα έχει παιδιά ή εγγόνια, ας μαθαίνουν πρώτα να κάνουν ευσεβή την ίδια τους την οικογένεια, και να αποδίδουν τιμές στους προγόνους τους· επειδή, αυτό είναι καλό και ευπρόσδεκτο μπροστά στον Θεό. Η δε πραγματικά χήρα και απομονωμένη ελπίζει στον Θεό, και εμμένει στις προσευχές νύχτα και ημέρα· αυτή, όμως, που είναι δοσμένη στις ηδονές, ενώ ζει, είναι νεκρή. Κι αυτά να τα παραγγέλλεις, για να είναι άμεμπτοι. Αν, όμως, κάποιος δεν προνοεί για τους δικούς του, μάλιστα για τους οικείους, αρνήθηκε την πίστη, και είναι χειρότερος από έναν άπιστο. Ως χήρα ας καταγράφεται εκείνη που είναι όχι λιγότερο των 60 χρόνων, η οποία να υπήρξε γυναίκα ενός άνδρα, που να έχει μαρτυρία για τα καλά της έργα· αν ανέθρεψε παιδιά, αν περιέθαλψε ξένους, αν έπλυνε πόδια αγίων, αν βοήθησε αυτούς που θλίβονταν, αν συνέτρεξε σε κάθε αγαθό έργο. Ενώ, τις νεότερες χήρες να τις αποφεύγεις· επειδή, όταν σαρκικά κίνητρα τις στρέψουν ενάντια στον Χριστό, θέλουν να παντρεύονται· έχοντας την καταδίκη, επειδή αθέτησαν την πρώτη πίστη. Ταυτόχρονα δε, μαθαίνουν να είναι και αργόσχολες, να περιέρχονται τα σπίτια· και όχι μονάχα αργόσχολες, αλλά και φλύαρες και περίεργες, λέγοντας όσα δεν πρέπει. Θέλω, λοιπόν, οι νεότερες να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να κυβερνούν το σπιτικό τους, να μη δίνουν καμιά αφορμή στον ενάντιο να λοιδορεί. Επειδή, μερικοί εκτράπηκαν ήδη πίσω από τον Σατανά. Αν κάποιος πιστός ή πιστή έχει χήρες, ας προμηθεύει σ’ αυτές τα αναγκαία, και ας μη επιβαρύνεται η εκκλησία· για να μπορεί να βοηθάει τις πραγματικά χήρες.

(Προς Τιμόθεον Α’, 5: 3-16)

 

Ο απόστολος Παύλος «στάζει μέλι» -για πολλοστή φορά- για τις γυναίκες…

 

Στις έσχατες ημέρες θά ‘ρθουν κακοί καιροί. […] Επειδή, απ’ αυτούς είναι εκείνοι που μπαίνουν μέσα στα σπίτια, και αιχμαλωτίζουν τα γυναικάρια, που είναι φορτωμένα με αμαρτίες, καθώς σέρνονται από διάφορες επιθυμίες, τα οποία πάντα μαθαίνουν, και ποτέ δεν μπορούν νά ‘ρθουν στη γνώση τής αλήθειας.

(Προς Τιμόθεον Β’, 5: 3-7)

 

Η γυναίκα ως αντικείμενο…

 

Οι άνδρες, παρόμοια, συνοικείτε με τις γυναίκες σας με φρόνηση, αποδίδοντας τιμή στο γυναικείο γένος ως σε ασθενέστερο σκεύος, και ως σε συγκληρονόμους τής χάρης τής ζωής, για να μη εμποδίζονται οι προσευχές σας.

(Επιστολή Πέτρου Α’, 3: 7)

 

Οι γυναίκες δεν έχουν θέση τον Παράδεισο, καθώς είναι μιαρά όντα…

 

Και είδα, και ξάφνου ένα Αρνίο στεκόταν επάνω στο βουνό Σιών, και μαζί του 144.000, που είχαν το όνομά του και το όνομα του Πατέρα του γραμμένο επάνω στα μέτωπά τους. Και άκουσα μια φωνή από τον ουρανό, σαν φωνή από πολλά νερά, και σαν φωνή δυνατής βροντής· και άκουσα μια φωνή από κιθαρωδούς, που έπαιζαν με τις κιθάρες τους. Και έψαλλαν σαν μια καινούργια ωδή μπροστά στον θρόνο, και μπροστά στα τέσσερα ζώα και τους πρεσβύτερους· και κανένας δεν μπορούσε να μάθει την ωδή, παρά μονάχα οι 144.000, που ήσαν αγορασμένοι από τη γη. Αυτοί είναι εκείνοι που δεν μολύνθηκαν με γυναίκες· επειδή, είναι παρθένοι· αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνίο όπου και αν πάει, αυτοί αγοράστηκαν από τους ανθρώπους, ως απαρχή στον Θεό και στο Αρνίο.

(Αποκάλυψις’, 14: 1-4)

 

Σημείωση: Η περίφημη ρήση του απόστολου Παύλου, «Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» (Προς Εφεσίους, 5: 33), σκοπίμως δεν παρατίθεται στα ανωτέρω αποσπάσματα, καθώς οι χριστιανοί είναι βέβαιον ότι θα σπεύσουν να ερμηνεύσουν, την λέξη «φόβος» με την πιο βολική αρχαία εναλλακτική σημασία -δηλαδή ως «σεβασμό», παρ’ ότι αυτή η λέξη χρησιμοποιείται και σε άλλα χωρία της Αγίας Γραφής, με αυτή ακριβώς την σημασία (του φόβου) και μάλιστα από τον ίδιο τον Παύλο. Π.χ.: «Αν, όμως, κάνεις το κακό, να φοβάσαι· για τον λόγο ότι (ο άρχοντας), δεν φοράει μάταια τη μάχαιρα» (Προς Ρωμαίους, 13: 4).

 

Πηγή: Πύλη Ιάσωνος και Ρέας

Πώς οι Έλληνες Θεοί σε Βοηθούν να Γίνεις Ευφυέστερος

 Πώς οι Έλληνες Θεοί σε Βοηθούν να Γίνεις Ευφυέστερος

Πολλοί θεωρούν ότι δεν υπάρχει κανένας θεός ή μόνο ένας. Το δικαιολογούν με πολλούς και διάφορους τρόπους. Ίσως, αυτό συμβαίνει γιατί έχουν κάτι πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο στο μυαλό τους -και όχι τον χαρακτήρα και την φύση, ή τον τρόπο που υπάρχουν οι θεοί, όπως έχουν δοθεί από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους…

Αν έστω και στο ελάχιστον, αγγίξουμε, αυτά τα νοήματα, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τα παρακάτω, πολύ ευκολότερα:

-d-

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί του Φωτός και της Χαράς. Αυτό σε βοηθά να γίνεις πιο αισιόδοξος, άρα και πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί πολεμικοί. Κατέβαλαν μετά από αγώνες τους αντιπάλους τους (Γίγαντες, Πύθων). Όταν τους έχεις για πρότυπά σου, γίνεσαι πιο αγωνιστικός, άρα και πιο ευφυής.

• Τόσο οι Έλληνες Θεοί όσο και οι Ήρωες πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν πολύπλοκες μεθόδους για να επιτύχουν τους στόχους τους. Ο πολυμήχανος είναι και πιο ευφυής.

• Όταν απαγγέλλεις τους ύμνους στους Έλληνες Θεούς ακούς την αυθεντική Ελληνική Γλώσσα, εμβαθύνεις στην ετυμολογία της κι έτσι γίνεσαι πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι αυτόχθονες και όχι ξένοι. Σε κάνουν υπερήφανο για την φυλή σου, άρα και πιο ευφυή.

• Η Ελληνική Μυθολογία, που είναι μαζί Ιστορία και Θεολογία, περιλαμβάνει δεκάδες ιστορίες και επεισόδια. Αυτό διευρύνει την σκέψη σου, μακριά από τα στερεότυπα που στενεύουν το μυαλό, και σε κάνει πιο ευφυή.

• Οι Έλληνες Θεοί δεν επεμβαίνουν με την «αμαρτία» σε χώρους ιδιωτικούς, όπως το τραπέζι σου (νηστεία) και το κρεβάτι σου (προγαμιαίες σχέσεις). Λιγότερες ενοχές σημαίνουν περισσότερη ευφυΐα.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Θεοί επήκοοι. Τους έχεις βοηθούς στις δυσκολίες και στην ευγνωμοσύνη σου. Δεν είσαι άθεος και μόνος, άρα γίνεσαι πιο ευφυής.

• Οι Έλληνες Θεοί είναι Αιώνιοι και Μάκαρες, δηλαδή ευτυχισμένοι, και χαρίζουν ευτυχία και πλούτο σε μας που τους λατρεύουμε. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος είναι και πιο ευφυής.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

Διοτίμα Κατερίνα Χατζησταματιουю