Αθεϊα: Η μεγαλύτερη και η πιο αποσιωπημένη κατάκτηση του ελληνικού πνεύματος

Το ξεπέρασμα της θρησκείας και της μεταφυσικής

στην Ελληνική κλασική σκέψη

   Η αμφισβήτηση της θρησκείας και η συνακόλουθη έλλειψη πίστης στην ύπαρξη οποιωνδήποτε «ανωτέρων» οντοτήτων, ή «άλλων κόσμων» μεταφυσικής υφής, αποτελεί αποκλειστικά Ελληνική πνευματική και ψυχική κατάκτηση. Από την ανάδυση της επιστημονικής σκέψης στις ελληνικές πόλεις της Ιωνίας, μέχρι τον Σοφιστικό Διαφωτισμό (όπου ολοκληρώθηκε ο πρώτος και σημαντικότερος κύκλος του ελληνικού επιστημονικού στοχασμού), η σημασία και η αξιοπιστία της θρησκείας για την ανθρώπινη αναζήτηση και εξέλιξη  ακολούθησαν μια σαφώς φθίνουσα πορεία. Έπρεπε να περάσουν πάνω από δύο χιλιετίες και να φτάσουμε στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, για να ξαναβρεί η Σκέψη το χαμένο νήμα, που θα τη συνέδεε με τους πρωτοπόρους  του ανθρωπίνου είδους, που απελευθερώθηκαν από τη θρησκεία. 

Μιά φορά ήταν ο Μύθος

  Ο Μύθος αποτελεί την πρωταρχική προσπάθεια του ανθρώπου να κατανοήσει τον Κόσμο και γι’ αυτό έχει μια εγγενή λογική λειτουργία. Αποτελεί την πρωτογενή εκδήλωση της ανθρώπινης λογικότητας και περιλαμβάνει την παρατήρηση της φύσης (ζωή, θάνατος, χρόνος κ.λπ.), την καταχώρηση αξιοσημείωτων γεγονότων (φυσικές καταστροφές, μετακινήσεις πληθυσμών κ.α.) και εκφράζει τα διάφορα στρώματα του συλλογικού  ψυχισμού (αρχέτυπα, συμβολισμοί κλπ.). Ωστόσο στην πορεία και λόγω των περιορισμένων γνωστικών μέσων, που υπήρχαν στην εποχή τής διαμόρφωσής του, ο Μύθος παρεκτράπηκε στο ψυχολογικό φαινόμενο της θρησκείας. Η παρεκτροπή του Μύθου σε θρησκεία αποτελεί τόσο παγκόσμιο φαινόμενο, όσο και η ίδια η γέννησή του.

Η ποιητική διάβρωση τη Θρησκείας

  Χάρη στους ποιητές, στην Ελλάδα συναντάμε τον πιο λεπτοδουλεμένο και καλαίσθητο πολυθεϊσμό (1). Οι ποιητές δεν ήσαν βέβαια άθεοι αλλά χειρίστηκαν τον Μύθο με ελευθεριότητα και παρενέβησαν αποφασιστικά στη διαμόρφωσή του. Οι παρεμβάσεις τους οδήγησαν σε έναν προχωρημένο ανθρωπομορφισμό, τόσο ώστε στον περίφημο ομηρικό ύμνο στη Δήμητρα (στίχοι 310-314) να ομολογείται  ότι, οι θεοί έχουν ανάγκη την απόδοση λατρείας από τους ανθρώπους: «Και θα εξαφάνιζε ασφαλώς το γένος όλο των φθαρτών ανθρώπων (ενν. η Δήμητρα) με φοβερό λιμό και το λαμπρό προνόμιο δώρων και θυσιών θα το στερούσεν απ’ αυτούς που κατοικούν τα Ολύμπια ανάκτορα, εάν ο Ζευς δεν το εννοούσε και δεν το συλλογιόταν» (βλ. Ομηρικοί Ύμνοι, εκδόσεις Βιβλιοπωλείου της Εστίας, νεοελληνική απόδοση Ελένης Λαδιά, Δημήτρη Παπαδίτσα).     Επίσης ο ανθρωπομορφισμός έφερε συχνότατα τους ανθρώπους σε ανταγωνιστική, ή και συγκρουσιακή σχέση με τους θεούς. Η  μυθοπλαστική παρέμβαση των ποιητών θεωρήθηκε ασέβεια από μεταγενέστερους συγγραφείς, όπως ο Πλάτων που προέτρεψε στην απαγόρευση της διδασκαλίας του Ομήρου.Η αποθρησκειοποίηση του Μύθου

Τον στ΄ αι. π.Χ. (δηλ. σε μια εποχή που το σύνολο περίπου της Μυθολογίας έχει χονδρικά διαμορφωθεί) γίνεται η πρώτη καταγεγραμμένη προσπάθεια επαναφοράς του Μύθου στις αρχικές ορθολογικές του προδιαγραφές. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε στις Ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας.                                                                                                           Οι πρώτοι φιλόσοφοι-επιστήμονες (Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης κ.ά.) πέτυχαν να αποκαθάρουν τον Μύθο από την θρησκευτική-δεισιδαιμονική κρούστα, την οποία είχε επισυσσωρεύσει κατά την μακραίωνη διαδικασία της διαμόρφωσής του. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η πρωταρχική μυθική κατανόηση του Κόσμου επέστρεψε στις -ερευνητικές- πηγές της και επέτρεψε να αναδυθεί από μέσα της η επιστημονική κατανόηση.      Η Επιστήμη αποτελεί τέκνο και συνέχεια του Μύθου αλλά, αυτό έγινε κατορθωτό μόνον όταν οι πρώτοι Έλληνες επιστήμονες απελευθέρωσαν τις θεμελιώδεις έννοιες του (π.χ. Κόσμος, Ανάγκη, Χάος, Έρως, θείον κλπ.) από τη θρησκεία, μετατρέποντάς τες έκτοτε σε επιστημονικές υποθέσεις εργασίας. Εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν την μυθική ορολογία, δίνοντάς της όμως εντελώς διαφορετικό, επιστημονικό, περιεχόμενο.

       Επίσης μπορούσαν να καινοτομούν εισηγούμενοι νέες έννοιες: π.χ. η έννοια του Απείρου στον Αναξίμανδρο. Οι πρώτοι αυτοί επιστήμονες αντιμετώπισαν τον Κόσμο με θαυμασμό αλλά και αφοβία και έθεσαν διά παντός τα θεμέλια του επιστημονικού στοχασμού. Εκφράστηκαν συχνά σε μια ανεπανάληπτη ποιητική γλώσσα και ενσάρκωσαν το (εξαφανισμένο σήμερα) είδος του επιστήμονα-ποιητή, το οποίο, αν είχε εξακολουθήσει να υφίσταται, ίσως δεν θα βιώναμε τις τόσες αρνητικές παρενέργειες τών συγχρόνων επιστημονικών εφαρμογών.      Χωρίς να βάλλουν ευθέως εναντίον της, οι επιστήμονες της Ιωνίας έδωσαν  το πρώτο καίριο χτύπημα του ορθολογισμού στη θρησκεία: π.χ. ο Θαλής με τις μαθηματικές του γνώσεις προέβλεπε εκλείψεις Ηλίου (κάτι που για τον πολύ κόσμο ισοδυναμούσε με το  να γνωρίζεις τις κινήσεις ενός «θεού») ενώ ο Ηράκλειτος είπε, ότι τον κόσμο αυτόν δεν τον δημιούργησε κανείς αλλά, υπήρχε ανέκαθεν σαν μια φωτιά που ανάβει και σβήνει με ρυθμό(2).  Ο Ηράκλειτος επιτέθηκε επίσης στη λατρεία των αγαλμάτων (απ. 5), αρνείτο τη θεϊκή προέλευση των ονείρων (απ. 89), την τελετουργική κάθαρση (απ. 69), ενώ άσκησε κριτική στην τέλεση των μυστηρίων (απ. 14) και των ταφικών τελετών (απ. 96, «νέκυες κοπρίων εκβλητότεροι»).           

Η γενικότερη αντίληψη των προσωκρατικών περί θείου δεν είχε καμία σχέση με την συνήθη του περισσότερου κόσμου: για τους περισσότερους προσωκρατικούς το θείον ήταν απλώς μια επιστημονική υπόθεση εργασίας και όχι κάτι με το οποίο συνδιαλέγονταν μέσω κάποιας λατρευτικής, ή άλλης πρακτικής. Ειδικά στα φερόμενα ως αποσπάσματα των φυσικών φιλοσόφων (Θαλής, Δημόκριτος, Ηράκλειτος κ.α.), δεν θα βρούμε καμία προτροπή σε λατρεία του θείου (κάτι που, αντιθέτως, συναντούμε συχνά σε μυστικιστές όπως ο Πυθαγόρας).

Η απομυθοποίηση της Θρησκείας

  Συνεχιστές των πρώτων Ελλήνων επιστημόνων υπήρξαν οι λεγόμενοι Σοφιστές. Αποτελούν το τελευταίο και μεγαλύτερο κύμα του κλασικού επιστημονικού στοχασμού και η κοσμοϊστορικής σημασίας δράση τους έχει πιστοποιηθεί τουλάχιστον στην Αθήνα του ε΄ αι. π.Χ.. Αν οι Φυσικοί Φιλόσοφοι της Ιωνίας είχαν αποθρησκειοποιήσει τον Μύθο, οι Σοφιστές σαν άξιοι συνεχιστές τους απομυθοποιούν τη θρησκεία.

Η όλη διαδικασία (αποθρησκειοποίηση του Μύθου και απομυθοποίηση της θρησκείας) αποτελεί ένα εξελικτικό  άλμα πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία. Η προέλευση της θρησκείας αναζητάται με ψυχρό επιστημονικό τρόπο στον ανθρώπινο φόβο, στην αφέλεια και στην  άγνοια: ήδη κατά τον εισηγητή της ατομικής θεωρίας Δημόκριτο από τα Άβδηρα,  μόνο ο φόβος, που προξενούσε η βροντή, η αστραπή και τα παρόμοια φαινόμενα έκανε τους ανθρώπους να σκέφτονται, ότι τα προκαλούν κάποιοι θεοί (Σέξτος Εμπειρικός, Προς μαθηματι­κούς, IX 24) ενώ ο σοφιστής  Πρόδικος από την Κέα τοποθετεί την αρχή της θρησκείας, στο ότι τα ωφέλιμα και ευεργετικά πράγματα, είτε αποδίδονταν σε κάποιον θεό (ιατρική, θέατρο κ.α.) είτε –συχνότερα- θεωρούνταν τα ίδια θεοί (Ήλιος, φωτιά, κρασί κλπ.) (3).

Αν οι Φυσικοί Φιλόσοφοι της Ιωνίας είχαν αποθρησκειοποιήσει τον Μύθο, οι Σοφιστές σαν άξιοι συνεχιστές τους απομυθοποιούν τη θρησκεία. Η όλη διαδικασία (αποθρησκει-οποίηση του Μύθου και απομυθοποίηση της θρησκείας) αποτελεί ένα εξελικτικό  άλμα πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία.

      Κατά τον Αναξαγόρα από τις Κλαζομενές ο Ήλιος δεν είναι παρά «λίθος διάπυρος» και η Σελήνη δεν είναι αυτόφωτη αλλά, αντανακλά το ηλιακό φως, απόψεις, που λέγεται, ότι προκάλεσαν τη δικαστική δίωξή του. Απέφυγε –λέγεται- την θανατική καταδίκη μόνο χάρις στην παρέμβαση του φίλου του Περικλή αλλά, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα (4). Η περιρρέουσα σοφιστική ατμόσφαιρα είχε καταστήσει  εμφανή και την υποκρισία κάποιων αρχομανών: μια ομολογία για την προέλευση της  θρησκείας, που έχει ιδιαίτερη σημασία αφού προέρχεται από άνθρωπο της στυγνής εξουσίας (τον, μαθητή του Σωκράτη, τύραννο Κριτία), περιγράφει απροκάλυπτα τη θρησκεία ως πολιτική επινόηση για να ενσταλαχθεί ο εσωτερικός φόβος στους υπηκόους! (Σίσυφος 25, 9 κ.ε.).

Οι Σοφιστές (π.χ. ο Πρωταγόρας από τα Άβδηρα στον ομώνυμο πλατωνικό διάλογο) χρησιμοποιούν συχνά τον Μύθο για να εκφράσουν τη σκέψη τους, όπως οι πνευματικοί πρόγονοί τους φιλόσοφοι εκφράζονταν ποιητικά μέσα από τις θεμελιώδεις έννοιες του Μύθου. Ο ακραίος ανθρωπομορφισμός του ελληνικού Μύθου (ο οποίος έλαβε  διαστάσεις ανυπέρβλητης καλλιτεχνικής αισθητικής) είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος για το γνωστό ανθρωποκεντρικό απόφθεγμα του Πρωταγόρα «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ έστιν»: πλέον δεν αναγνωρίζονται απόλυτες αλήθειες και άρα τα πάντα είναι σχετικά και υπό έρευνα (ακόμη και τα θεωρούμενα ως αυτονόητα). Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι νόμοι, οι θεοί κ.λπ. δεν είναι παρά συμβάσεις, που ποικίλουν ανάλογα με τις ανθρώπινες εκτιμήσεις και ανάγκες.

Μέσω τής αντίθεσης νόμου- φύσης η  θρησκεία δέχεται πλέον μια ευθεία επίθεση: ο Πλάτων παραπονείται (Νόμοι889e) για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό εκείνων που ισχυρίζονται ότι, «οι θεοί είναι ανθρώπινες επινοήσεις που δεν υπάρχουν στη φύση αλλά υπάρχουν μόνο χάρις στα έθιμα και στους νόμους και επιπλέον διαφέρουν από τόπο σε τόπο και ανάλογα με τη συμφωνία που έκανε η κάθε ανθρώπινη ομάδα όταν θέσπιζε τους νόμους της». Το παραπάνω απόσπασμα του Πλάτωνα μαρτυρεί την σημαντική επίδραση των Σοφιστών στην αθηναϊκή κοινωνία, η οποία εκδηλώθηκε ως απροκάλυπτη αθεϊα σύγχρονου τύπου. Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι στην Αρχαία Ελλάδα σημειώνεται η πρώτη εμφάνιση του Αθεϊσμού στην Ιστορία.

sd Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι στην Αρχαία Ελλάδα σημειώνεται η πρώτη εμφάνιση του Αθεϊσμού στην Ιστορία.

      Από εκεί μέχρι το διαζύγιο θρησκείας και ορθολογισμού, η κάλυψη της απόστασης ήταν απλώς θέμα λίγου χρόνου. Με την σοφιστική σκέψη οι  οποιεσδήποτε θεϊκές οντότητες εξορίζονται από την φύση και την κοινωνία. Π.χ. ο Αντιφών στο έργο του Αλήθεια (απ. 12) αρνήθηκε την ύπαρξη θείας πρόνοιας, κάτι που από την άποψη τής φιλοσοφικής συλλογιστικής σήμαινε αυτομάτως και την απόρριψη της μαντικής (την οποία είχε ήδη αρνηθεί  σχεδόν έναν αιώνα πριν ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος).  Αλλά η απόρριψη της μαντικής πλάνης αποτελούσε  επίσης μια συνέπεια της γενικότερης άρνησης των Σοφιστών να αποδώσουν οποιονδήποτε ρόλο στους θεούς.      Είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς ποιά η διαφορά ανάμεσα σε θεούς που δεν επεμβαίνουν στον κόσμο και σε θεούς που δεν υπάρχουν καθόλου. Το ερώτημα είχε απασχολήσει και τους αρχαίους. Ήσαν οι Σοφιστές άθεοι; Συχνότατα τους αποδιδόταν η προσωνυμία-κατηγορία της αθεϊας: π.χ. ο Διαγόρας ο Μήλιος αναφέρεται πάντα ως Διαγόρας ο άθεος, ενώ και ο Πρόδικος θεωρείτο άθεος σε όλη την αρχαιότητα. Ο Πλάτων πάντως θεωρούσε την αρκετά διαδεδομένη έλλειψη πίστης στην ύπαρξη θεών, απόρροια της δράσης των Σοφιστών και σε ένα θρησκόληπτο ξέσπασμα (Νόμοι 908, b–e) λέει, ότι οι άθεοι χρήζουν νομοθετικής νουθεσίας και περιορισμού. 

Πρωταγόρας, ο σοφιστής, που με μια μόνο φράση «προσγείωσε» ανώμαλα και μια για πάντα, τους «μεταφυσικούς» όλων των εποχών. Δεν είναι ανεξήγητο, που δεν έχει διασωθεί τίποτε από όσα έγραψε.

                 Η περίφημη ρήση του Πρωταγόρα από το –χαμένο από την αρχαιότητα- βιβλίο του Περί θεών («σχετικά με τους θεούς δεν μπορώ να εξακριβώσω αν υπάρχουν ή όχι, ή   ποιά είναι η μορφή τους, γιατί είναι πολλά τα πράγματα που εμποδίζουν να τούς γνωρίσουμε, η αβεβαιότητα και το βραχύ του βίου»(5)) είναι αντιπροσωπευτική περίπτωση αγνωστικισμού, που βγάζει άχρηστη και χάσιμο χρόνου (τουλάχιστον για τον επιστήμονα) κάθε θεολογική αναζήτηση.      Από την εμφάνιση της επιστημονικής σκέψης στην Ιωνία μέχρι τον Σοφιστικό Διαφωτισμό (ένα διάστημα περίπου 200-250 ετών) , η γνωσιολογική εγκυρότητα που αποδίδεται στη θρησκεία ακολουθεί μια εμφανώς φθίνουσα πορεία.  Η αμφισβήτηση της θρησκείας από τους Σοφιστές ολοκληρώνει τον κλασικό κύκλο του Ελληνικού Πνεύματος και αποτελεί την μεγαλύτερη πνευματική κατάκτηση για λογαριασμό της ανθρωπότητας. Η σημασία της αμφισβήτησης της θρησκείας θα μπορούσε να θεωρηθεί για την εξέλιξη τού ανθρώπινου είδους ως το ψυχοπνευματικό ισοδύναμο της ανακάλυψης της φωτιάς, ή του τροχού. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι στην αρχαία Ελλάδα τέθηκαν δια παντός οι πνευματικές προϋποθέσεις για το περίφημο Ξεπέρασμα Της Θρησκείας και για την εισαγωγή της ανθρωπότητας σε ένα νέο εξελικτικό στάδιο. Όχι όμως και οι ψυχικές. Και ενώ από τα τέλη του ε΄ αι. π.Χ. η θρησκεία θα έπρεπε να θεωρείται μια τελειωμένη υπόθεση για τον Πολιτισμό, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.

Η κατάσταση της Θρησκείας στην Κλασική Εποχή

Η διαμόρφωση της ελληνικής θρησκείας σε θρησκεία της πόλης, αποτελεί το προτελευταίο στάδιο της κατάπτωσής της (το τελευταίο είναι η γελοιωδέστατη θεοποίηση των Μακεδόνων βασιλιάδων και η ελληνιστική θεοποίηση της τύχης). Η θρησκεία έχει απωλέσει  σε μεγάλο ποσοστό τον πρότερο «αγνό» αγροτικό της χαρακτήρα και έχει  μπει πλέον για τα καλά στην υπηρεσία των πολιτικών σκοπιμοτήτων και ειδικά της εξωτερικής πολιτικής: βρισκόμαστε στο σημείο όπου ο Αθηναίος προσεύχεται στην Πρόμαχο Αθηνά για να ξεκοιλιάσει τον Σπαρτιάτη, ο οποίος προσεύχεται για τον ίδιο λόγο στην Χαλκίοικο Αθηνά. Φυσικά αυτά θυμίζουν ήδη θρησκείες νεώτερου τύπου (βλ. χριστιανισμό). Ενώ λίγο πριν τη μακεδονική επικράτηση σημειώνεται και η εμφάνιση τού φαινομένου των αποκληθέντων «ιερών πολέμων» μεταξύ διαφόρων πόλεων, για τον έλεγχο του διεφθαρμένου (κατά περίπτωση περσόφιλου, σπαρτιατόφιλου, μακεδονόφιλου κλπ.) μαντείου των Δελφών.

      Μια τέτοια θρησκεία προκαλούσε προβληματισμό, τουλάχιστον σε όσους είχαν δεχτεί την επιρροή της σοφιστικής αντίληψης. Ο σοφιστικός ορθολογισμός (ήδιαφωτισμός όπως έχει συχνότατα αποκληθεί) είχε προκαλέσει τεράστια αίσθηση. Σε πολλά θεατρικά έργα της εποχής (και ειδικά στον Ευριπίδη(6)) βρίσκει κανείς αποτυπωμένη την σοφιστική επίδραση. Ωστόσο, η απόδοση τιμών στους πολιούχους θεούς –έστω και προσποιητή, χωρίς δηλαδή να ενδιαφέρει τό τί πίστευε κάποιος πραγματικά- ήταν περίπου υποχρεωτική και η άρνησή της μπορούσε να επισύρει την κατηγορία της ασέβειας και το σύρσιμο του «ασεβούς» στο δικαστήριο. Ειδικά σε μια κατάσταση μακροχρόνιου πολέμου, όπως ο Πελοποννησιακός, ο «ασεβής» θα έπρεπε να πείσει, ότι δεν είναι προδότης κι ότι ο σκεπτικισμός του δεν επιφέρει την δυσμένεια των θεών της πόλης (δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας…). Σε αυτά τα πλαίσια οι Σοφιστές θεωρήθηκαν ασεβείς και ανεπιθύμητοι. Θεωρήθηκε ότι υπέσκαπταν την πίστη στους θεούς, που υποτίθεται, ότι προστάτευαν την πόλη.      Ειδικά η έλλειψη πίστης στο υπερφυσικό και η διδασκαλία της Αστρονομίας στιγματίζονταν κοινωνικά από την δεισιδαίμονα πλειοψηφία. Μάλιστα οι Αθηναίοι είχαν χάσει το στρατηγικό πλεονέκτημα στη Σικελία εξαιτίας μιας πρόληψης, που ερμήνευσε μια σεληνιακή έκλειψη ως κακό οιωνό για αιφνιδιαστική επίθεση στις Συρακούσες (το άμεσο αποτέλεσμα ήταν η ολοσχερής καταστροφή του εκστρατευτικού τους σώματος, το οποίο αποτελείτο από το άνθος της Αθηναϊκής νεολαίας).      Το βέβαιο είναι, ότι μετά την ήττα της Αθήνας στον Πελοποννησιακό Πόλεμο οι Σοφιστές έχουν πια εγκαταλείψει την πόλη, αφού –με, ή χωρίς δικαστικές διώξεις- το κοινωνικό και πνευματικό κλίμα είχε μεταστραφεί γι’ αυτούς σε ιδιαιτέρως αφιλόξενο (ίσως και εχθρικό). 

Η παλινδρόμηση της Ελληνιστικής κοινωνίας στη Θρησκεία

Η φυγή των Σοφιστών δασκάλων από την πνευματική πρωτεύουσα όλων των εποχών, την Αθήνα, συνοδεύτηκε από φαινόμενα θρησκευτικής παλινδρόμησης. Ενώ στον ε΄ αι. π.Χ. έχουν διαπιστωθεί πολύ λίγα παραδείγματα πίστης στην μαγεία, στον δ΄ αι. πρακτικές όπως η «κατάδεσις» (για τις κατάρες), ή οι μαγικές επιθέσεις (το γνωστό «βουντού», με κέρινα, τότε, ομοιώματα) παρουσιάζουν μια ραγδαία διάδοση (7).

      Παράλληλα από τα τέλη του ε΄ αι. αιώνα εκδηλώνεται μια αύξηση της ζήτησης για ξένες λατρείες. Έτσι εισάγονται στην Αθήνα η λατρεία της φρυγικής Κυβέλης, της θρακικής Βενδίδος, του θρακοφυγικού Σαβαζίου κλπ. Επίσης η αυξημένη ζήτηση για μαγικές θεραπείες μεταμόρφωσε έναν μέχρι τότε δευτερεύοντα ήρωα, τον Ασκληπιό, σε σημαντικό θεό (7).      Παρ’ όλα αυτά η σοφιστική επίδραση έχει αφήσει τα σημάδια της σε αρκετούς ανθρώπους και έτσι διαπιστώνεται (μέσα από τα επιτύμβια επιγράμματα) ένας ισχυρός σκεπτικισμός για την μετά θάνατον ζωή (μάλιστα μέχρι τον α΄ αι. π.Χ. η πίστη στη μετά θάνατον ζωή έχει φτάσει να  θεωρείται, τουλάχιστον από τους μορφωμένους, παραμύθι για αφελείς και μόνο στη ρωμαϊκή εποχή σημειώνεται μια αναζωπύρωση των σχετικών δοξασιών (8)).      Την ίδια περίοδο ένας φιλόσοφος του Ελληνικού φιλοσοφικού περιθωρίου, ο Πλάτων, προσπαθεί να ακολουθήσει τη «μέση» οδό ανάμεσα στην σοφιστική αθεϊα και στη λαϊκή δεισιδαιμονία και να «εξορθολογίσει» τη θρησκεία. Οι μέθοδοί του περιλαμβάνουν παραχωρήσεις προς την συμβατική θρησκεία και πνευματική χειραγώγηση από την παιδική ηλικία. Αλλά και χρήση βίας εναντίον όσων αμφισβητούν την αξία της θρησκείας εν γένει (Νόμοι 907D-909D). Ωστόσο ο Πλάτων παρεκτρέπεται σε θέσεις εντελώς ξένες προς την Ελληνική φιλοσοφική παράδοση και το Ελληνικό πνεύμα: στους Νόμους (Δ, 716c 4-6) θα αντιστρέψει ασιατικότατα την πασίγνωστη μνημειώδη έκφραση του Πρωταγόρα λέγοντας ότι, το μέτρο των πάντων  δεν είναι ο άνθρωπος αλλά ο… θεός, ενώ στον Τίμαιο εισηγείται την πρωτοφανή -και χυδαία- για Έλληνα  αντίληψη ότι, ο Κόσμος δεν είναι αγέννητος και αθάνατος αλλά  κατασκευάστηκε   από έναν θεό Δημιουργό… (δεν είναι τυχαίο ότι ο χριστιανισμός θεωρεί τον Πλάτωνα – φυσικά και τον Σωκράτη- κάτι σαν προ Χριστού άγιο). Ενώ η Πολιτεία που οραματίστηκε δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια σκυθρωπή θεοκρατούμενη ουτοπία, από την οποία ειδικά οι ποιητές είναι παντοτινά εξορισμένοι. Μορφές λιγότερο, ή περισσότερο εξορθολογισμένης θρησκευτικότητας θα εισηγηθούν φιλοσοφικές σχολές, όπως το Λύκειο, ο Κήπος, ή η Στοά, που, ωστόσο, θα προτρέπουν στη τήρηση των εξωτερικών (δημόσιων) τύπων της λατρείας.      Αλλά αν δεν απομακρυνθεί εντελώς κανείς από τη θρησκεία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί από τη δεισιδαιμονία: έτσι ο Στωικισμός εξακολουθεί να δέχεται την ύπαρξη θείας πρόνοιας και προδιαγεγραμμένης μοίρας, ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί (όπως και ο Πλάτων) τα άστρα θεούς. Η αναπαραγωγή τέτοιων δεισιδαιμονιών άνοιξε αργότερα διάπλατες τις πύλες στην ανατολίτικη αστρολογία και μοιρολατρεία και είχε ολέθριες επιπτώσεις στην επιστημονική μέθοδο: π.χ. η Στοά προκειμένου να επιτύχει τον εξοβελισμό τής ηλιοκεντρικής θεωρίας, που εισηγήθηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. ο Αρίσταρχος από τη Σάμο, θα χρησιμοποιήσει κάθε επιρροή που διέθετε (είναι γνωστό ότι σε αντίθεση π.χ. με τους Επικούρειους, οι Στωικοί γινόντουσαν «τής προσκολλήσεως» σε διάφορους μεγαλυναρίους, βασιλιάδες, αυτοκράτορες, επάρχους κλπ). Η ηλιοκεντρική θεωρία αν είχε γίνει αποδεκτή θα ανέτρεπε τα θεμέλια της στωικής θρησκείας και της ίδιας της αστρολογίας (7). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, παρ’ όλο που η Επιστήμη (ιατρική, μηχανική κλπ) γνώρισε στην Ελληνιστική Εποχή μια άνευ προηγουμένου ανάπτυξη (όπως άλλωστε και στην πρόσφατη χριστιανική εποχή), την ίδια στιγμή αυτοφρεναριζόταν. Ταυτόχρονα η συμβατική δημόσια λατρεία εξακολουθούσε να τελείται (όπως και σήμερα η χριστιανική) από κεκτημένη ταχύτητα, έχοντας χάσει το μεγαλύτερο μέρος του «νοήματός» της (ό,τι και αν σημαίνει η λέξη «νόημα»).      Παρά τις επιστημονικές ανακαλύψεις, η Κληρονομική Θρησκευτική Συσσώρευση του Αρχαίου Κόσμου παρέμεινε όρθια σε μεγάλο μέρος της και στη Ρωμαϊκή Εποχή: τα μεγαλύτερα πνεύματα της ύστερης αρχαιότητας (Πλωτίνος, Λιβάνιος, Ιουλιανός κ.α.) πιστεύουν στην ύπαρξη δαιμόνων και στη μαγεία(9). Έτσι δεν είναι τυχαίο που δεν μπόρεσαν να αντιτάξουν αποτελεσματική ορθολογική άμυνα απέναντι στην επερχόμενη χριστιανομεσαιωνική λαίλαπα. Οι τελευταίοι νεοπλατωνικοί μάλιστα, όπως ο Πορφύριος, δέχθηκαν ως βασική γνωσιολογική συνθήκη την σκοταδιστική χριστιανική έννοια της πίστης, κάτι που εξάλειψε και την τελευταία σημαντική διαφορά της ελληνίζουσας φιλοσοφίας με τον χριστιανισμό (9).

Η Φιλοσοφία τους τελευταίους προχριστια-νικούς αιώνες είχε καταντήσει φλύαρη μεταφυσική. Οι πιο πολλοί φιλόσοφοι ασχολούνταν με τον μυστικισμό, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον Χριστιανισμό. Ο Πλωτίνος (γ΄ αι. μ.Χ.) στην προσωπική του ζωή ασκήτευε, φαίνεται όμως, πως τόσο πολύ είχε απομονωθεί, ώστε ενίοτε πάθαινε παρακρούσεις. Δίδασκε, ότι ο άνθρωπος προσωρινά μένει στον επίγειο κόσμο, ο προορισμός του είναι να φύγει και να συναντηθεί με το θεό, το οποίο μπορεί να επιτύχει μόνο με καθαρμούς, με ασκητικό βίο και με το βυθισμό του σε έκσταση. Επι πλέον αρνιόταν να γιορτάσει τα γενέθλιά του, διότι πίστευε, ότι η ημέρα των γενεθλίων πρέπει να είναι ημέρα πένθους. Το ίδιο ακολούθησε κι ο χριστιανισμός αργότερα, που  γιορτάζει την ημέρα θανάτου –κι όχι γέννησης- του κάθε αγίου.

  Ο Χριστιανισμός ήταν απλώς εκείνος που γέλασε τελευταίος (και χαιρέκακα), σε ένα δράμα, το οποίο είχε αρχίσει με την φυγή των Σοφιστών από την Αθήνα στα τέλη του ε΄ αι. π.Χ.. Το δράμα αυτό της σύγκρουσης του ορθολογισμού με την θρησκεία, έχει πάρει έκτοτε πολλές τροπές στην ανθρώπινη ιστορία. Κατά τον μεγάλο Ιρλανδό ελληνιστή E.R. Dodds θα μπορούσε να τού δοθεί ο τίτλος «Ο Φόβος μπροστά στην Ελευθερία» (7).

Από τότε η διαβολή κατά των Σοφιστών δεν έχει σταματήσει. Εναντίον τους, οι θρησκευόμενοι όλων των εποχών και όλων ανεξαιρέτως των θρησκειών -οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες αλληλοσφάζονται- υπήρξαν ανέκαθεν σύμμαχοι. Τα έργα των Σοφιστών δεν χρειάστηκε να καταστραφούν, όπως άλλων (π.χ. όπως αυτά των, πιό συμβιβαστικών με τη θρησκεία αλλά όχι και με τους μεταφυσικούς μπαμπούλες, Επικουρείων) από τον χριστιανικό σκοταδισμό, αφού ήδη είχαν σταματήσει να αντιγράφονται και άρα  να διατηρούνται στις βιβλιοθήκες. Αυτή η έλλειψη συντήρησης τού έργου των Σοφιστών (καθώς και αυτού τών προκατόχων τους, Φυσικών φιλοσόφων) οφειλόταν σε επιλογή τού προχριστιανικού κόσμου, που τελικώς δεν κατόρθωσε να υπερβεί τούς φόβους του απέναντι στο «υπερφυσικό» και στην πλήρη υπαρξιακή ελευθερία. Αντιθέτως, έργα π.χ. σαν τού μεγάλου αντιπάλου τών Σοφιστών,  δηλαδή τού Πλάτωνα, διατηρήθηκαν γιατί εξυπηρετούσαν τη θρησκοληψία, τόσο της Αρχαίας, όσο και -με λίγες τροποποιήσεις – της Χριστιανικής Εποχής.

     
      NI  DIEU NI MAITRE: ΟΥΤΕ ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΗΣ    

Ένα από τα  γνωστότερα συνθήματα του Μάη του ’68. Ο συσχετισμός Θρησκείας – Εξουσιασμού είχε θεμελιωθεί για πρώτη φορά στην Ιστορία από το Διαφωτισμό των Σοφιστών του ε΄ αι. π.Χ.. Ο απεγκλωβισμός της πολιτικής σκέψης από τη Θρησκεία υπήρξε ένα από τα ανεκτίμητα κληροδοτήματα των Σοφιστών προς  την Ανθρωπότητα. Το κληροδότημα αυτό είχε επιμελώς αποκρυφθεί επί χιλιετίες και επανανακαλύφθηκε μόλις στην πολύ πρόσφατη εποχή.      Σαν έναν ελαχιστότατο φόρο τιμής στα πιο ελεύθερα και άφοβα πνεύματα που ανέδειξε ποτέ η ανθρωπότητα, κλείνουμε με ένα απόσπασμα από το συναρπαστικό φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Αμερικανού Ρόμπερτ Πίρσινγκ «Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσυκλέτας»(10):      «Και τα κόκκαλα των Σοφιστών έγιναν σκόνη εδώ και αιώνες κι αυτά που είπαν έγιναν σκόνη μαζί τους κι η σκόνη τους θάφτηκε κάτω από τα ερείπια τής Αθήνας μέσα απ’ την παρακμή και την πτώση της και την παρακμή και την πτώση της  Μακεδονίας, της Αρχαίας Ρώμης, του Βυζαντίου, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τις πιο σύγχρονες πολιτείες. Κι η  σκόνη τους θάφτηκε τόσο βαθιά με τόση τελετουργία και κακία […]»

Σημειώσεις(1) James Hillman, Ο Παν κι ο εφιάλτης, εκδόσεις  Αρχέτυπο 2003.(2) «Τόνδε κόσμον, τον εαυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν αλλ’ ην αεί και έσται πυρ απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα». Καταβάλλεται προσπάθεια από διάφορους απλοϊκά σκεπτόμενους, («νεοδωδεκαθεϊστές») που προσπαθούν να αιτιολογήσουν τον ελληνικό πολιτισμό ως δήθεν οφειλόμενο στην ελληνική θρησκεία, να παρουσιαστή ο Ηράκλειτος ως… θρησκευόμενος. Τα κυριότερα επιχειρήματά τους έχουν να κάνουν με την ιδιότητά του ως ιερέως της Ελευσινίας Δήμητρος και με το ότι δήθεν αφιέρωσε το σύγγραμμά του Περί Φύσεως  στον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο. Η αλήθεια, που σκοπίμως παραλάσσεται είναι, ότι ο Ηράκλειτος έφερε κληρονομικά (=αναγκαστικά) το αξίωμα του ιερέως της Ελευσινίας Δήμητρος (λόγω της αθηναϊκής καταγωγής του πατέρα του), το οποίο όμως παραχώρησε στον αδελφό του και ότι κατέθεσε  (και δεν αφιέρωσε) το βιβλίο του «Περί Φύσεως» στον ναό της Αρτέμιδος  (το κατέθεσε εκεί για φύλαξη ώστε, να μην πέση σε ανίερα χέρια, όπως αναφέρει ο Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων).(3) Για τις απόψεις του Πρόδικου βλ. Κικέρων De Natura Deorum 1, 42, 118, Σέξτος Εμπειρικός Προς Μαθηματικούς. 9, 18 και 39-41 και  51. Για μια εκτεταμένη παρουσίαση της στάσης των σοφιστών απέναντι τη θρησκεία βλ. το, πλήρες παραπομπών, τού W.K.C. Guthrie, Οι Σοφιστές, σ. 290-291, εκδόσεις Μ.Ι.Ε.Τ. 1991.(4) Πρέπει πάντως να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί σχετικά με τέτοιες «μαρτυρίες», οι οποίες προέρχονται εξ΄ ολοκλήρου από τον Πλούταρχο και τον Διογένη Λαέρτιο, ανθρώπους που έζησαν πέντε-έξι αιώνες μετά τα γεγονότα, ή «γεγονότα». Δεν υπάρχει ούτε μία από τις –πάμπολλες- πρωτογενείς ιστορικές  πηγές, που να αναφέρουν κάτι περί δικαστικών διώξεων των φιλοσόφων. Οι «μαρτυρίες» του Πλουτάρχου και του Διογένη Λαέρτιου έχουν αποδυναμωθεί σε μεγάλο ποσοστό σήμερα ως αστήρικτες και αντιφατικές από πολλούς διακεκριμένους κλασικιστές όπως η Μαίρη Λέφκοβιτς, ο Τζον Μπαρνέτ κ.α.. Οι υποτιθέμενοι «διωγμοί» των φιλοσόφων στην αρχαία Αθήνα θεωρούνται σήμερα επινόηση των λογίων της ρωμαϊκής εποχής, προκειμένου να ηρωοποιηθεί ο καταδικασθείς Σωκράτης δια της μείωσης των Αθηναίων, ως δικομανούς όχλου που δήθεν δίωκε γενικώς τη φιλοσοφία. Για την ιστορία ας αναφέρουμε ότι  ο Σωκράτης δεν καταδικάστηκε για τις αντιλήψεις του (μύθο τον οποίο «πέρασαν» εντέχνως διάφοροι πλατωνίζοντες λόγιοι και αναπαράγουν έκτοτε οι επίγονοί τους χριστιανοί παπάδες) αλλά, επειδή με τη διδασκαλία του είχε εκθρέψει  τυράννους και προδότες της Αθήνας, όπως ο αιμοσταγής Κριτίας, ή ο Αλκιβιάδης. Για περισσότερα σχετικά με τις πιθανολογούμενες δικαστικές διώξεις των φιλοσόφων στην αρχαία Αθήνα βλ. το εξαιρετικό «Η δίκη του Σωκράτη» τού I. F. Stone, εκδόσεις Νέα Σύνορα –Λιβάνη.(5) «Περί μέν θεών ουκ έχω ειδέναι, ούθ’ ως εισίν ούθ’ ως ουκ εισίν ούθ’ οποίοί τινες ιδέαν: πολλά γάρ τά κωλύοντα ειδέναι ή τ’ αδηλότης καί βραχύς ών ο βίος τού ανθρώπου». (6) Π.χ. στον Ορέστη (418) απαντάται η αγνωστικιστική φράση «ό,τι κι αν  είναι οι θεοί» και μάλιστα σε ένα σημείο του έργου όπου ασκείται τολμηρή κριτική στις θεϊκές δυνάμεις. Επίσης στον Βελλεροφόντη (απ. 286) εκφράζεται μια πλήρης έλλειψη πίστης στους θεούς, όπου δηλώνεται ευθέως ότι δεν υπάρχουν θεοί, αφού με μια απλή ματιά διαπιστώνεται ότι, οι τύραννοι και οι φαύλοι ευημερούν σε αντίθεση με τους ευσεβείς και ότι, μικρές πόλεις που τιμούν τους θεούς υποτάσσονται σε μεγαλύτερες και αλαζονικότερες. Επίσης στιςΘεσμοφοριάζουσες του Αριστοφάνη μια γυναίκα κατηγορεί ευθέως τον Ευριπίδη για αθεϊα (450 κ.ε): «στις τραγωδίες του πείθει τούς ανθρώπους ότι οι θεοί δεν υπάρχουν».  (7) Για μια αναλυτική παρουσίαση της θρησκευτικής παλινδρόμησης του 3ου αι. π.Χ., βλ. Ε.R. Dodds,  Οι Έλληνες και το Παράλογο κεφ. 8, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1996.(8) Για περισσότερα βλ. A.-J. Festugiere, Ο Επίκουρος και οι θεοί του, σ. 39-41, εκδόσεις Θύραθεν, 1998.(9) Για μια αναλυτική παρουσίαση της σύγκλισης νεοπλατωνισμού και χριστιανισμού βλ. Ε.R. Dodds, Εθνικοί και Χριστιανοί σε μια εποχή αγωνίας, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1995.(10) Εκδόσεις Κάκτος, 1994

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Μάια Τσεπουλίδου: Ο ΔΙΑΣ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΤΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΣΧΥ. ΤΟ ΟΡΟΣ ΑΘΩΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ !

Μάια Τσεπουλίδου

Ο ΔΙΑΣ ΣΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΤΑ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΙΣΧΥ. ΤΟ ΟΡΟΣ ΑΘΩΣ ΦΛΕΓΕΤΑΙ ! ΤΟ ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !!! ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΑΟΙ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ ΣΩΡΙΑΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΣΩΡΟΥΣ ΕΡΕΙΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΗΣ "ΑΓΑΠΗΣ."...ΕΙΘΕ Η ΙΕΡΗ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΝΑ ΕΞΑΓΝΙΣΕΙ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΠΟΥ ΜΟΛΥΝΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΑΘΛΙΟ, ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΙΕΡΟ!!!

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html

Ευδαίμονες όσοι τιμούν την προ Χριστιανισμού, μοναδική ελληνική παράδοση Ανοιχτή Επιστολή προς την Μητρόπολη Πειραιώς (Υπόψη Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών)

Ανοιχτή Επιστολή προς την Μητρόπολη Πειραιώς (Υπόψη Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών)

ΘΕΜΑ: Ευδαίμονες όσοι τιμούν την προ Χριστιανισμού, μοναδική ελληνική παράδοση

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

Οικονομολόγος-Κοινωνιολόγος-Συγγραφέας

Αθήναι

Αιθεροτηλέφωνο: 6977225644

Παρά την κόπωση και την πικρία οι οποίες με διακατέχουν κάθε φορά που η συνείδησή μου με καλεί να σχολιάσω τις λίβελους που πυκνά συχνά εξαπολύουν οι Μητροπόλεις και περισσότερο όλων, η Μητρόπολη του Πειραιά, κατά των Ελλήνων Εθνικών ή Πολυθεϊστών ή Δωδεκαθεϊστών, ή Παγανιστών ή Νεοπαγανιστών ή Ειδωλολατρών ή όπως άλλως εκ των ποικίλων χαρακτηρισμών που προσδίδουν οι Χριστιανοί ιεράρχες στους Έλληνες οι οποίοι εμμένουν στην πατρώα προ χριστιανική λατρεία, θα το κάνω πάλι, με λόγια απλά, εκτιμώντας ότι όσο δύνασαι οφείλεις να αρθρώνεις τον ορθό αντίλογο στον παραποιημένο λόγο.

Αφορμή αυτή τη φορά, η από 25/4/2013 ανακοίνωση της Μητρόπολης του Πειραιά για τον ''Νεοπαγανισμό'', η οποία αρχίζει γράφοντας τα εξής:

1.Ένα από τα σοβαρά πνευματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι και το φαινόμενο του Νεοπαγανισμού. Πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο των νεωτέρων χρόνων του οποίου ο πραγματικός στόχος, μέσα από την αναβίωση των αρχαίων ξεχασμένων εδώ και αιώνες παγανιστικών θρησκευμάτων, είναι η δημιουργία ενός ιδιότυπου θρησκευτικού εθνικισμού στους διάφορους λαούς προκειμένου να χτυπηθεί ο Χριστιανισμός.

Απάντηση:

α)Το σοβαρότερο πρόβλημα που έπληξε και συνεχίζει να πλήττει (διαχρονικά) τις κοινωνίες των Ελλήνων Ανθρώπων, είναι η Ιουδαιοχριστιανική δογματική θρησκεία (παλαιά και καινή διαθήκη), η οποία στην αρχή βιαίως και εν συνεχεία με την από θηλασμού γαλούχηση και προσηλυτιστική σχολική εκπαίδευση, μετάλλαξε τα μυαλά των Ελλήνων μετατρέποντας τους σε προσκυνημένους νεοραγιάδες με ότι αυτό συνεπάγεται κοινωνικά και πολιτικά από την εποχή του Βυζαντίου, του σκοταδιστικού μεσαίωνα μέχρι την σημερινή πληρέστατη υποταγή στο πολιτικοϊδεολογικό μόρφωμα  το οποίο βιώνει ο νεοέλληνας, ως αποτέλεσμα της προσκύνησης με τη στενή και την ευρεία έννοια του όρου.

β) Ο όρος ''Νεοπαγανισμός'' είναι αδόκιμος. Τον χρησιμοποιούν οι λεξοπλάστες εκπρόσωποι της κρατούσας θρησκείας για να υποδηλώσουν ότι ο Παγανισμός είχε εξαφανιστεί και ότι κάποιοι Νέο-Παγανιστές προσπαθούν να τον επαναφέρουν. Στην πραγματικότητα ο Παγανισμός (χαρακτηρισμός που επίσης χρησιμοποιούν υποτιμητικά οι εκπρόσωποι της θεοκρατίας οι οποίοι κυβερνούν την χώρα σφιχταγκαλιασμένοι με τους εκάστοτε πολιτικούς), ουδέποτε έπαψε να υπάρχει διότι δεν είναι δυνατόν να σταματήσει ποτέ η ανθρώπινη λατρεία για την φύση που σύμφωνα με τον Αριστοτέλη είναι η μοναδική γενεσιουργός αιτία κάθε ζωντανού οργανισμού μη εξαιρουμένου του ανθρώπινου. Εξ άλλου το Παγανιστικό σύστημα αντίληψης των πολυθεϊστών προγόνων μας ήταν αυτό που γέννησε την Δημοκρατία (όχι βεβαίως αυτήν που ονοματίζουν Δημοκρατία σήμερα) κι όχι ο Χριστιανισμός και οι εξαδέλφες του μονοθεϊστικές θρησκείες οι οποίες την αντέγραψαν και μάλιστα κακέκτυπα.

γ) Όσο αφορά τα περί ''θρησκευτικού εθνικισμού'' στον οποίο αποσκοπούν δήθεν οι Παγανιστικές θρησκείες, αυτός ανήκει αποκλειστικά στον Ιουδαϊσμό και τις πρωτοξάδελφες αιρέσεις του, Χριστιανισμό και Μουσουλμανισμό οι οποίες εν ονόματι εθνικιστικών και όχι εθνικών συμφερόντων, μάχονται χρόνια μεταξύ τους προβαίνοντας σε πολέμους και σε μαζικά ή και μεμονωμένα τρομοκρατικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όχι βεβαίως για τις θρησκευτικές διαφορές τις οποίες ουδέποτε είχαν! Αλλά για το πιο εκ των τριών ''τόξων'' θα επικρατήσει για να ελέγξει πολιτικοϊδεολογικά τις περισσότερες γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη. Εξ ου και πυκνά συχνά εμφανίζονται εγκληματικά περιστατικά αμφοτέρων των πλευρών, Χριστιανών και Μουσουλμάνων (οι Εβραίοι έχουν περάσει στη φάση του να τους συμπονά η ανθρωπότητα) όπως λόγου χάρη φανατικοί Ισλαμιστές κατά απίστων Χριστιανών (βλέπε δίδυμοι πύργοι). Απαντούν οι Χριστιανοί με αντι-ισλαμιστές που δηλώνουν Ναΐτες του χριστιανικού τάγματος των ιπποτών (θυμίζω την μαζική δολοφονία 76 ανθρώπων που έγινε τον Ιούλιο του 2011 από τον Νορβηγό ο οποίος ισχυρίστηκε ότι έπρεπε να γλυτώσει την χριστιανοσύνη της Ευρώπης από την πλημμυρίδα του Ισλάμ). Ανταπαντούν οι Ισλαμιστές κατά Χριστιανών (βλέπε πρόσφατη περίπτωση της βομβιστικής ενέργειας των δύο αδελφών, μελών της Τζιχάντ στη Βοστώνη) και το παιγνίδι του αιματοκυλίσματος μεταξύ των μονοθεϊστικών θρησκειών συνεχίζεται, όχι βεβαίως για το αν ο αληθινός Θεός είναι ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ αφού πρόκειται για τον ίδιο Θεό, (μη το αναπτύξω, με κουράζει), αλλά για λόγους εθνικιστικών συμφερόντων.

2. Οι δοξασίες του Νεοπαγανισμού (συνεχίζει η ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Πειραιά), συμπίπτουν απόλυτα με τις δοξασίες της ''Νέας Εποχής''. Ο Νεοπαγανισμός είναι κατασκεύασμα της ''Νέας Εποχής''. Όπως σε όλο τον κόσμο αναβίωσε και στη χώρα μας ένα ισχυρό Νεοπαγανιστικό ρεύμα, με πολυάριθμες ομάδες, τις οποίες χωρίζουν αγεφύρωτες διαφορές, όσον αφορά την φύση της ''πατρώας θρησκείας'', που θέλουν να αναβιώσουν. Δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους για την ''φύση'' των ''Θεών''. Άλλοι τους πιστεύουν ως πρόσωπα, άλλοι ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις, άλλοι ως εξελιγμένες ανθρώπινες υπάρξεις, κλπ! Δεν συμφωνούν επίσης ως προς το τελετουργικό και την άσκηση λατρείας, διότι διασώθηκαν ελάχιστα στοιχεία από τα τελετουργικά της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκείας και άρα οι σύγχρονοι Νεοπαγανιστές είναι αναγκασμένοι να αυτοσχεδιάζουν. Ο κυριότερος λόγος που δεν συμφωνούν μεταξύ τους είναι η αρχομανία των επικεφαλής των διαφόρων ομάδων, οι οποίοι διεκδικούν το αλάθητο και το πρωτείο για τον εαυτόν τους.

Απάντηση:

α)Πως αλήθεια, οι γράφοντες την ανακοίνωση της Μητροπόλεως, μπορούν να συσχετίζουν τον Φάντη με το ρετσινόλαδο; Που βρήκανε τη σχέση μεταξύ των ανατολικών θρησκειών και τους αποκρυφιστές αστρολόγους της ''Νέας Εποχής'' με την καθάρια Κοσμοθέαση των Ελλήνων Εθνικών; (Νεοπαγανιστών όπως τους αποκαλούν). Που συναντώνται οι μαύρες μαγείες και οι μαγγανείες των δηλητηριοχρηστών αποκρυφιστών με τα πάτρια των Ελλήνων ειωθότα και νομιζόμενα; Μήπως κρίνουν εξ ιδίων καθότι οι αποκρυφιστές της ''Νέας Εποχής'', στα ασυνάρτητα ψευδοϊδεολογήματά τους αναφέρονται στον ραβίνο Ιησού (βλέπε Υδροχοϊκό Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού) και δεν αναφέρονται στους Ορφικούς Ύμνους που αποτελούν το Ευαγγέλιο των Ελλήνων Εθνικών. Μήπως κρίνουν εξ ιδίων, εφ` όσον πίσω από τις ερμητικά κλειστές πόρτες των μοναστηριών τους, αλλά και δημοσίως με απευθείας βιντεοσκόπηση τηλεοπτικής  αναμετάδοσης, Χριστιανοί ιερείς προβαίνουν σε εξορκισμούς των ''κακών πνευμάτων'' διαβάζοντας ευχολόγια του τύπου ''απεταξάμην τον Σατανά'', για να θεραπεύσουν δήθεν, ανθρώπους ψυχοπνευματικά άρωστους; Ή μήπως δεν είναι ευρέως γνωστός ο ναός των ανατολικών προαστίων όπου τις Κυριακές οι πιστοί μπορούν να φέρουν τα καινούργια τους αυτοκίνητα, ναι τα καινούργια τους αυτοκίνητα! προκειμένου να ''διαβαστούν'' από τους ιερείς για να είναι καλοτάξιδα; Αρκεί. Η μαγγανεία και οι αποκρυφιστικές δοξασίες, είναι ίδιον των Χριστιανοϊουδαίων από τότε που οι Χαλδαίοι ιερείς δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο.(μη το αναπτύξω, με κουράζει).

β) Εάν όπως αναφέρει η ανακοίνωση της Μητροπόλεως, η επιστροφή στις παγανιστικές θρησκείες είναι παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο συναντάται και σε  λαούς άλλων χωρών, τότε αυτό θα πρέπει να προβληματίζει τον απανταχού κρατούντα Χριστιανισμό κι όχι τους Έλληνες Εθνικούς. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό άραγε; Υποτίθεται ότι στην βαρβαρίζουσα μεσαιωνική Ευρώπη η επιβολή του Χριστιανισμού με σπαθί, αλλά και η διάδοση του με σταυρό, έφερε και θετικά αποτελέσματα. (Κυριολεκτώ).

γ) Οι ''ομάδες'' των ''Νεοπαγανιστών'', όπως υποτιμητικά χαρακτηρίζει τους συλλογικούς φορείς των Ελλήνων Εθνικών, η ανακοίνωση της Μητροπόλεως, πρώτον, είναι συνήθως νόμιμες Αστικές Εταιρείες ή Σύλλογοι (μιας και η αρχιεπισκοπή μέσω των υποταγμένων της πολιτειακών οργάνων δεν τους επιτρέπει να είναι τίποτε άλλο). Δεύτερον, δεν υπάρχει κανένας δογματικός λόγος και καμία κατευθυντήρια γραμμή ώστε να συμφωνούν μεταξύ τους για την φύση των Θεών (πρόσωπα, ή φυσικές δυνάμεις, ή εξελιγμένες ανθρώπινες υπάρξεις) κι αυτό διότι ουδέποτε οι Έλληνες Εθνικοί είχαν θρησκεία (η λέξη ''θρησκεία'' χρησιμοποιείται απ` τους Εθνικούς για λόγους συνεννόησης και μόνο) και τρίτον έχουν πλήρες τελετουργικό π.χ. ονοματοδοσιών, γάμων, κηδειών και λοιπών τελετών, κοινό για όλους, αναρτημένο στις ιστοσελίδες του διαδικτύου για κάθε ενδιαφερόμενο και δημοσιευμένο κατ` επανάληψη σε βιβλία, θεολογικές μελέτες και πονήματα (δεν θα προβώ σε διαφήμιση) στο οποίο τελετουργικό, κατά τη διάρκεια των προαναφερόμενων τελετών, συμφωνούν απαξάπαντες οι Έλληνες Εθνικοί ανεξαρτήτως των όποιων θεολογικών τους ερμηνειών οι οποίες στο πλαίσιο του πλουραλιστικού ελληνικού πνεύματος, επιβάλλεται να υπάρχουν όπως άλλοτε υπήρχαν και στην Κοσμοθέαση των προγόνων μας.

Αλλά ας το δούμε και ανάποδα. Ας υποθέσουμε ότι κακώς δεν συμφωνούν όλοι οι Εθνικοί μεταξύ τους για την φύση των Θεών. Γιατί να συμφωνούν αφού σύμφωνα με την ανακοίνωση της Μητροπόλεως, οι ''Νεοπαγανιστές'' έχουν εμφανιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια; Λίγος καιρός δεν είναι, συγκριτικά με τα 1.600 χρόνια των Χριστιανών οι οποίοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους, ούτε για την φύση του Θεού τους, ούτε για το τελετουργικό! Χίλια εξακόσια χρόνια είναι διασπασμένοι σε δεκάδες χριστιανικών αιρέσεων που πρεσβεύουν αντίστοιχο αριθμό θεολογικών ερμηνευτικών παραλλαγών και διαφορετικών τελετών! Γι` αυτό και έχουν προβλέψει την ύπαρξη Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών.

Ενδεικτικά: Ορθόδοξοι. Καθολικοί (οι μεν αποκαλούν τους δε, πλανημένους αδελφούς τους), Ιεχωβάδες. Μοναρχιανιστές ( οι οποίοι θεωρούν ότι το ήθος του Ιησού τον ανέδειξε σε γιο του Θεού και ότι δεν ήταν Θεός). Αρειανιστές (κατ` αυτούς Θεός είναι μόνο ο θεός Γιαχβέ. Ο Ιησούς και το άγιο πνεύμα είναι δημιουργήματά του). Μονοφυσίτες (η θεϊκή φύση του Ιησού απορρόφησε την ανθρώπινη). Εικονομάχοι (απορρίπτουν τις εικόνες και τη δυνατότητα απεικόνισης του Ιησού). Νεστοριανιστές (κατ` αυτούς, μέσα στην ανθρώπινη φύση του Ιησού κατοικεί η θεϊκή και η παναγία είναι Χριστοτόκος κι όχι θεοτόκος). Πεντηκοστιανοί. Μορμόνοι. Προτεστάντες. Ένας πολυσέλιδος κατάλογος Χριστιανών (με κουράζει να τον αναπτύξω) οι οποίοι δεν συμφωνούν μεταξύ τους για τη φύση του Εβραίου Θεού τους. (Είπα Εβραίου; Τελευταία υπάρχει κι ένα κίνημα Νεορθοδόξων Χριστιανών οι οποίοι επειδή είναι και αρχαιόφιλοι! και δεν τους πάει να είναι Εβραίος ο Τζεσούα (Ιησούς), προσπαθούν να αποδείξουν σώνει και καλά, ότι ο Ιησούς ήταν Έλληνας).

Αλλά γιατί ο Χριστιανισμός έχει διασπαστεί σε τόσες θεολογικοθρησκευτικές αιρέσεις; Μήπως δεν συμφωνούν μεταξύ τους, λόγω της αρχομανίας των επικεφαλής ιερατείων τους (δυτικού και ανατολικού) τα οποία διεκδικούν το αλάθητο και το πρωτείο για τον εαυτόν τους;

Τέλος, αν ερωτηθεί ο κάθε νεοέλληνας Ορθόδοξος Χριστιανός τι Θεό πιστεύει και ποια είναι η φύση του Θεού που πιστεύει, όσοι θα ερωτηθούν, τόσες θα είναι και οι ασύμφωνες αιρετικές απαντήσεις που θα δοθούν, κι ας αστυνομεύει ο Χριστιανισμός την σκέψη τους απ` τη στιγμή που γεννιούνται.

Κι ύστερα απ` όλα αυτά, η ανακοίνωση της Μητροπόλεως Πειραιά κόπτεται για την θεολογική ασυμφωνία των ''Νεοπαγανιστών''.

3. (Και συνεχίζει η ανακοίνωση της Μητροπόλεως Πειραιά):

.Δεν είμαστε εμείς που δεν θέλουμε να συνυπάρξουμε με τους Νεοπαγανιστές. Αυτοί δεν θέλουν να συνυπάρξουν με εμάς τους Χριστιανούς! Κι αυτό διότι δεν μας θεωρούν Έλληνες, αλλά κατακτητές της Ελλάδος και τύραννους των Ελλήνων, εδώ και 1.600 χρόνια. Αρνούνται την ιδιότητά μας ως Έλληνες! Γνήσιοι Έλληνες κατ` αυτούς είναι οι λάτρεις της αρχαιοελληνικής παγανιστικής θρησκείας. Γι` αυτούς ο Χριστιανισμός είναι ''ξένο σώμα'' στο σώμα του Ελληνισμού. Μελετώντας τα κείμενά τους, διαπιστώνουμε φρικτές ύβρεις και ασύστολες συκοφαντίες κατά της Εκκλησίας μας και υμών των Χριστιανών. Ότι δήθεν με αυτοκρατορικά διατάγματα, απαγορεύτηκε η αρχαία θρησκεία, ότι κατεδαφίστηκαν τα παγανιστικά ''ιερά'', ότι κάηκαν οι βιβλιοθήκες, σφάχτηκαν οι φιλόσοφοι, έκλεισαν οι φιλοσοφικές σχολές, ότι σφάχτηκαν εκατομμύρια εθνικοί, οι οποίοι δεν θέλησαν να ασπαστούν την νέα Θρησκεία! Βεβαίως όλα αυτά είναι ψευδείς γελοιότητες, αυθαίρετα κατασκευάσματα, για εντυπωσιασμό των αφελών και τη δημιουργία φανατισμένων οπαδών τους. Και φυσικά δεν είναι του παρόντος, να ανασκευάσουμε εδώ αυτά τα ψεύδη και τις συκοφαντίες τους.

Απάντηση:

α) Και βέβαια είναι Έλληνες οι Χριστιανοί. Έχουν τα δύο απ` τα τέσσερα των ελληνικών συστατικών. Το όμαιμο και το ομόγλωσσο. Τους λείπει το ομόθρησκο και το ομότροπο. Συνεπώς είναι Έλληνες μόνο ως προς την καταγωγή. Κατά τα άλλα έχουν απλώς αλλαξοπιστήσει. Αλλά αρκεί η καταγωγή για να είσαι Έλληνας;

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ. Oι Έλληνες, δεν «κύπτουν», ούτε και όταν προσεύχονται. Είναι γνωστό ότι επικαλούνται τους επουράνιους θεούς δι' απλής ανατάσεως των χεριών, «άρσεως», εξ ου αρα = προσευχή, αράομαι = προσεύχομαι. «Η προσκύνησις ανθρώπου από άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ώς μεγάλη βλακεία και αφέλεια», γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλώνιου του Τυανέως Κέφ. XXVII. Και φυσικά οι Έλληνες ήταν και είναι φίλοι και όχι δούλοι των Θεών τους. «Ω φίλε ΠΑΝ, και σεις άλλοι θεοί», έλεγε ο Σωκράτης. Αλλά και ο Αριστοτέλης: "Η προσκύνηση είναι ίδιον των βαρβάρων''. Αριστοτέλους Ρητορική 1361 α,9 (μη το αναπτύξω, με κουράζει).

β)Μερικά από τα αυτοκρατορικά διατάγματα που απαγόρευσαν την αρχαία ελληνική θρησκεία, που οδήγησαν σε εγκλήματα κατά των Ελλήνων Εθνικών και που η Μητρόπολη τα αποκαλεί ''ψευδείς γελοιότητες'', αλλά δεν μπαίνει στον κόπο να τα ανασκευάσει, είναι τα ακόλουθα:

*Αυτοκράτορας Κωνστάντιος  προς Ταύρο, Έπαρχο Πραιτορίου. Δεκέμβριος 354  μετά χριστιανικού ημερολογίου:

''Απαιτούμε να κλείσουν όλοι οι ναοί των πόλεων και επαρχιών στην οικουμένη και να απαγορευθεί η είσοδος σ` αυτούς. Αν κάποιος παραβεί το νόμο θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό και αν οι διοικητές των επαρχιών αμελήσουν να τιμωρήσουν τέτοια αδικήματα, θα τιμωρηθούν αυτοί με προγραφή και αντίστοιχη τιμωρία''.

*Το 395 μετά χριστιανικού ημερολογίου, ο ευνούχος πρωθυπουργός του αυτοκράτορα Αρκαδίου Ρουφίνος κατευθύνει τις ορδές των Γότθων Χριστιανών του Αλάριχου προς τον ελλαδικό χώρο. Ακολουθούμενοι από πλήθη φανατισμένων μοναχών, οι Γότθοι του Αλάριχου, ο οποίος είχε πολεμήσει με τον Θεοδόσιο κατά των Εθνικών του Φλαβιανού, κατασφάζουν αμέτρητους Εθνικούς Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και ιερά στο Δίον, τη Θεσσαλία, τους Δελφούς, τη Βοιωτία, την Αττική, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, τη Φενεό, το Άργος, τη Νεμέα, τη Σπάρτη, τη Μεσσήνη, την Ολυμπία. Στην Ελευσίνα πυρπολείτε το εκεί πανάρχαιο ιερό και θανατώνονται στην πυρά ο Θεσπιεύς Ιεροφάντης Ιλάριος και όλοι οι ιερείς των Ελλήνων Εθνικών.

*Ιωάννης Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (344-407 μετά χριστιανικού ημερολογίου). Εις τον Άγιον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν. Ομιλία Ξ Σ ΄ 59.369.12-370.11.:

''Αν τα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο) και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων. Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες από των φιλοσόφων λαβόντες. Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ` αυτών μάχης'' .

*Ιουστινιάνειος Κώδικας. Αυτοκράτορες Λέων και Ανθέμιος Σεβαστοί προς Διόσκωρο, Έπαρχο Πραιτωρίου. 472 μετά χριστιανικού ημερολογίου:

.Επειδή μερικοί, αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα, εξακολουθούν να διακατέχονται από την πλάνη των μυσαρών Ελλήνων και διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας κι αν επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας μαζί με τις συζύγους, τα παιδιά και όλα τα μέλη του οίκου τους για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών κι αφού αποβάλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι αν δεν το κάνουν δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, δεν θα είναι ιδιοκτήτες κινητής και ακίνητης περιουσίας, θα τους αφαιρεθούν τα πάντα, θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και επιπλέον θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο των ανόσιων Ελλήνων, ώστε να μην μπορούν να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες.

Θεσπίζουμε δε και νόμο σύμφωνα με τον οποίο όλα τα μικρά παιδιά θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, ώστε όπως και οι μεγαλύτεροι να μπορούν να εκκλησιάζονται και να κατηχούνται στις θείες γραφές και τους θείους κανόνες. Έτσι θα μπορούν να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των ορθόδοξων Χριστιανών και δεν θα επιστρέψουν ξανά στην παλιά πλάνη.

*Το 950-988 μετά χριστιανικού ημερολογίου, εκχριστιανίζονται με τη βία οι τελευταίοι Έλληνες Εθνικοί της Λακωνίας από τον Αρμένιο ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΤΗ Νίκωνα τον ''Μετανοείται'' και τους ένοπλους μοναχούς του.

γ)Τι να πούμε για την σπουδαία ''Σεραπείω'' βιβλιοθήκη ονομασθείσα έτσι, εκ του ανθρωπομορφικού ειδώλου του Θεού Σέραπι που την έκαψε ο χριστιανικός όχλος και που στην ακμάζουσα περίοδό της, περιείχε 500.000 έως 700.000 χειρόγραφους τόμους και που την είχε χτίσει ο Σωματοφύλακας και Σύμβουλος στην Ανώτατη Διοίκηση του Ηγεμόνα, Πτολεμαίος, όταν ανέλαβε τον θρόνο της Αιγύπτου. Τι να πούμε για το ποιοι και γιατί σκότωσαν την φιλόσοφο Υπατία; Τι να πούμε για το ποιοι και γιατί έκλεισαν δια παντός την Ακαδημία του Πλάτωνα; Αρκετά!

Γράφει κι άλλα η ανακοίνωση της Μητροπόλεως Πειραιά τα οποία είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα της, αλλά δεν θα συνεχίσω διότι η πικρία μου είναι ισχυρότερη της κοπώσεώς μου.

Μετά τιμής και πικρίας, εύχομαι ΚΑΛΟ ΠΕΣΑΧ (ΠΑΣΧΑ).

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

Αθήναι 1/5/2013 μετά χριστιανικού ημερολογίου.

Πηγή: ηλ.τα.

Περισσότερα: schizas.com

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ No 1

http://nottochurch.blogspot.gr/2015/11/1.html

Φωτογραφικό Υλικό: Άλμπουμ Νο 2

http://nottochurch.blogspot.gr/2016/01/2.html

Βιβλίο "Ελλάς στον Τάφο του Χριστιανισμού: Χριστιανισμός και Εκκλησία: Όλη η Αλήθεια"

https://nottochurch.blogspot.gr/2016/04/blog-post.html